Tíminn - 05.01.1975, Qupperneq 25

Tíminn - 05.01.1975, Qupperneq 25
Sunnudagur 5. janúar 1975. TÍMINN 25 Hróa. Litli-Jón var rammlega bundinn við tré eitt, og borgarstjór- inn og menn hans lögðust í rjóðrið til þess að hvfla sig. — Nú getur þú játað syndir þinar, sagði borgarstjórinn við fang- ann. — í kvöld við sólar- lag, verður þú hengdur. Meðan þetta gerðist inni i skóginum, hafði Hrói heilsað upp á náungann í skinnföt- unum. — Góðan daginn, sagði Hrói, —| Það er heldur en ekki vígalegur boginn, sem þú ert með. Þú hlýtur að vera góður skotmaður. — Þú veizt nú litið um það enn þá, sagði maðurinn hreykinn. — Og þú ert á dýra- veiðum I dag, sagði Hrói. — Það er nú ekki svo vel, sagði maðurinn. — Ég er að svipast um eftir ræflinum honum Hróa Hetti. Ég er að hugsa um að fara með hann til Nottingham. — Það hlýtur að vera erfitt að finna hann, ræfilsskömmina, i svona þéttum skógi, sagði Hrói. — Það er nú einmitt það. Ef þú gætir visað mér á bælið hans, skyldi ég gefa þér fulla skjóðu af silfurpeningum. Þú litur annars út fyrir, að vera i flokki Hróa, Þú ættir þá að rata, sagði maðurinn lymskulega. — Þú ert skarpskyggn, sagði Hrói. —i Það er ekki ómögulegt að ég þekki Hróa. Ég kenni annars í brjósti um hann, ef han á að berjast við annan eins kappa og þig. En hvað um það, ef þú efnir orð þin, skal ég visa þér á fylgsni hans. — Ég geng að þvi, sagði maðurinn. En ef þú hyggst að svikja mig, þá mundu það, að fyrir þessum hérna skjálfa allir i Nottingham. Um leið og hann sagði þetta rak hann krepptan hnef- ann upp að nefinu á Hróa. — Jæja, sagði Hrói. — Ég hefði annars gaman af að sjá þig skjóta með boganum þinum. Hrói Höttur er frægur bog- maður, en boginn hans kemst þó ekki i saman- burð við þinn. Við skul- um koma og skjóta til marks. Okkur liggur ekkert á. Maðurinn var upp með sér af skjallinu og var fús til að reyna sig. Hann sagði, að nú skyldi hann fá að sjá bezta bog- mann landsins. Þeir bjuggu nú til skotskifu úr tveim greinum, og hengdu hana upp i tré i þúsund metra fjarlægð. — Nú skalt þú byrja, sagði Hrói. — Sá betri fyrst. — Nei, byrja þú, sagði maðurinn. — Þegar þú ert búinn að sjá mig skjóta þorir þú ef til vill ekki að reyna. Hrói spennti þvi næst bogann og sendi ör af streng. Hún flaug tæpum þumiung utan við markið. Þá var röðin komin að skinnklædda manninum. Hans ör fór meira en fet frá markinu. Samt var hann duglegur skotmaður, þvi að næsta örin hans fletti berkinum af skotmark- inu. — Ha, ha, leiktu þetta eftir, sagði hann. Hrói skaut og örin hvein gegnum loftið og hitti skifuna, þar sem greinarnar voru festar saman, svo að hún datt niður. — Þetta var einkenni- leg tilviljun, sagði maðurinn svipþungur. — Ég gæti hugsað, að þú sért eins góður bog- maður og Hrói Höttur sjálfur. — ójá, ég stend honum að minnsta kosti ekki að baki, sagði Hrói. — Þú hefur talsvert álit á sjálfum þér, sagði maðurinn. En meðal annarra orða, hvað heitir þú annars? — Það getur þú fengið að vita, ef þú segir mér þitt nafn. sagði Hrói. — Þá það, sagði maðurinn. En þú mátt þá ekki deyja af hræðslu. Hér-sérð þú Vilhjálm berserk, mesta kraf tamanninn i Nottingham. Ég gæti klippt vængina af tiu hönum, eins og þér! — Nú, já, já, sagði Hrói. En haltu þér nú fast. Ég eí Hrói Höttur. Og ég get klippt vængina af tiu vindhönum eins og þér. Vilhjálmur glápti augnablik á Hróa, eins og naut á nývirki. Svo brá hann sverði sinu, sótrauður i framan. — Þú ert brátt dauður, kallaði hann. — Nei, nei, ekki aldeil- is, sagði Hrói og hló, og þreif til sverðsins. Sverðin mættust svo að gneistarnir flugu í allar áttir. Þeir hjuggu og lögðu og mátti ekki á milli sjá hvor sigra myndi. Báðir voru vanir bardagamenn. Allt i einu hrasaði Hrói um trjárót, og mótstöðu- maður hans hljóp til og ætlaði að veita honum banasár. En skjótur sem elding, þaut Hrói á fætur og lagði sverði sinu gegnum fjandmann sinn. Nú fór Hrói að hugsa um vin sinn, Litla-Jón, sem hann hafði sent til Nottingham. Til þess að vera við öllu búinn, fór hann úr sinum fötum og i húðföt Vilhjálms* Þvi næst lagði hann af stað. Ekki hafði hann lengi gengið, er hann kom til borgarstjórans og manna hans. Sá han þá, hvað hafði komið fyrir Litla-Jón. Menn borgar- stjórans voru að búa til snöru, til þess að bregða um hálsinn á Litla-Jóni. Hrói sá að nú varð að hafa hraðann á. Hann bar öll vopn Vilhjálms og einnig litið horn, sem hann hafði átt. Tók hann nú horfið og blés fjör- lega i það. — Hó, hó, þar kemur Vilhjálmur, kaílaði borgarstjórinn. — Ég hef unnið á Hróa Hetti og unnið til verð- launanna. Þið getið farið og séð, svaraði Hrói. Það varð nú uppi fótur og fit, og allir þutu af stað til þess að sjá hinn fallna skógarmann. Aðeins tveir menn urðu eftir hjá borgarstjór- anum. — Drengilega gert, Vilhjálmur, sagði hann hreykinn. — Og hér höfum við Litla-Jón. — Fljótir nú drengir. Upp með hann. Timinn er liðinn, sem ég gaf honum til þess að játa syndir sinar. — Nei, hægan, sagði Hrói. — Ég hef unnið á Hróa Hetti, og ég krafst þess, að fá einnig að fást við Litla-Jón. Vikið úr vegi! — Þá ósk þina skaltu fá uppfyllta, sagði borgarstjórinn. En Hrói gekk beina leið að Litla-Jóni og skar á böndin, sem hann var bundinn með. Siðan rétti hann honum stóra sverðið hans Vilhjálms og kallaöi: ,,Þakkaðu nú fyrir þig, Litli-Jón, eins og ég hef gert”! Að svo mæltu lagði hann ör á streng og dró upp bog- ann sinn. — Af stað! Við höfum verið gabbaðir. Þetta er Hrói Höttur, æptu menn borgarstjórans og flýðu sem fætur toguðu. Og sjálfur borgarstjórnn hljóp lafhræddur á eftir. — Hérna er kveðja frá mér og Vilhjálmi, kallaði Hrói og skaut. Örin reif út úr eyrna- sneplínum á borgar- stjóranum og stakkst siðan á oddinn i trjástofn þar nærri. — Af hverju sendir þú ekki örina i gegnum hann? spurði Litli-Jón. — Hann ofsækir þig meðan hann lifir. — Talaðu ekki svona, sagði Hrói. — Aldrei hefi ég skotið flóttamann, en ég set mark mitt á eyrun á skræfunum. — Þú hefur rétt fyrir þér eins og alltaf, drundi i Litla-Jóni. Þeir flýttu sér inn i skóginn i fylgsni sin. Nú var borgarstjórinn og menn hans komnir aftur. Og borgarstjórinn var nú reiðari en nokkru sinni fyrr. En þegar hann loksins sneri heim til Nottingham, hafði hann ekkert annað til menja um ferðina en örina, sem særði hann. Augtysuf iTímanum Sólaóir HJÓLBARÐAR TIL SÖLU FLESTAR STÆRÐIR Á FÓLKSBÍLA. ARMULA7«‘30501 &84844 Lv**r.‘ *. t'

x

Tíminn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.