Tíminn - 16.03.1975, Side 8

8
TÍMINN
Sunnudagur 16. marz 1975.
Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla
Þetta var bara leikur...
BH RÆÐIR VIÐ SIGURÐ SIGURÐSSON, MÁLARAMEISTARA, SEM
ÁTTI ÍSLANDSMETIÐ í ÖLLUM STÖKKGREINUM OG KOMST
í UNDANÚRSLIT Á OLYMPÍULEIKJUNUM í BERLÍN ÁRIÐ 1936
Þeim ungu mönnum,
sem stunda íþróttir nú til
dags er hollt, engu síður en
þeim, sem muna gamla
daga, að hafa það hugfast,
að fyrir fjórum áratugum
voru líka uppi strákar sem
höfðu metnað og getu til að
skipa sér í fremstu röð.
Stundum var það tilviljun,
að svo skyldi ekki fara, en
hvað um það, — ótrúlega
oft stóðu þeir nærri þvi að
velgja frægum köppum
undir uggum, i drengilegri
keppni, sem þeir litu þó
fyrst og fremst á sem leik.
Þetta er vert að hafa í
huga. — BH
★
MANSTU GAMLA
DAGA? Manstu strák-
ana, sem stunduðu
frjálsar íþróttir við að-
stæðurnar, eins og þær
voru þegar iþrótta-
vellirnir voru mjög
frumstæðir? Manstu,
hvað það þótti furðulegt
að vera að glænæpast
við þetta hopp og brölt,
hvernig sem viðraði, og
hvernig, sem völlurinn
var á sig kominn?
Manstu eftir þeim, sem
sköruðu fram úr og
fengu verðlaun og bik-
ara? Manstu eftir þeim,
sem gerðu garðinn fræg-
an, jafnvel á erlendri
grund, svo að úti i hinum
stóra heimi tóku menn
eftir íslandi, af þvi að
sumh' strákarnir stóðu
sig vel i drengilegri
keppni við kappa stór-
þjóðanna?
SIGURÐUR SIGURÐSSON, mál-
arameistari, er kunnur maður i
sinni iðngrein og þá ekki hvað sizt
fyrir verzlunarrekstur, en hann
rekur Málarahúðina á Vesturgötu
21. Það vita allir hans fjölmörgu
vinir og kunningjar, að Sigurður
var mikitl iþróttamaður hérna
áður fyrri og kunnur fyrir afrek
sin, — en hitt vita færri, og þá sér-
staklega þeir, sem fæddir eru
seinutu þrjá-fjóra áratugina og
siðar, að honum tókst að varpa
ljóma á nafn tsiands á alþjóða-
vettvangi, er hann komst i undan-
úrslit i þristökki á Olympiu-
leikjunum i Berlin árið 1936....
Hreinar linur á
milli Þórs og Týs
— Ég byrjaði að æfa iþróttir
heima i Vestmannaeyjum árið
1932 eða þar um bil, þá var ég
átján ára. Ég var Þórsari og það
var mikill iþróttaáhugi i Eyjum
og margir, sem æfðu. En hvernig
sem það nú atvikaðist, þá fór ég á
Allsherjarmótið hérna i Reykja-
vik árið 1934 og tók þátt i þri-
stökkinu. Það var fyrsta mótið,
sem ég keppti á, og ég stóð mig
alveg bölvanlega, varð fjórði með
11.64, og það var ekki nógu gott.
Svo að ég fór heim og æfði mig
eins og vitlaus maður allan vetur-
inn, en það gerði eiginlega enginn
þá. Ég var einn útaf fyrir mig, og
hafði góða aðstöðu. Það var lýsis-
geymslubraggi með malargólfi,
og þar gat ég verið, þegar mér
datt f hug.
— Það hefur kannski ekki verið
um heina tilsögn að ræða?
— Jú, upphaflega var nú það, að
Þorsteinn Einarsson, iþróttafull-
trúi, sem var i Eyjum um þaö
leyti, varð til þess að ég fékk
áhugann, og hann vakti mig
eiginlega til dáða með áhuga sin-
um og starfsemi þar. En hann var
nú ekki lengi, og að öðru leyti er
naumast hægt að segja að maður
hafi fengið tilsögn eða kennslu.
En eins og ég sagði, þá var
iþróttaáhugi mikill i Eyjum.
Friðrik Jesson var mikill áhuga-
maður um iþróttir, og hann leið-
beindi mörgum. En hann var i Tý,
svo að ég naut nú ekki tilsagnar
hans, þvi að ég var i Þór. Það
voru alveg hreinar linur á milli
Þórs og Týs.
— En þið hafið samt keppt sam-
an út á við?
— Já, út á við kepptum við fyrir
Knattspyrnufélag Vestmanna-
eyja, eða KV, sem seinna breytti
heiti sinu i IBV. Og það var eng-
inn félagarigur i þeim hópi.
Margir góðir frjálsiþróttamenn
voru i Eyjum þá. Þú sérð það, að
árið 1932 fara þeir á Allsherjar-
mótið, og það munar bara nokkr-
um stigum, að þeir vinni mótið.
Hálfs mánaðar æfing
fyrir Olympiuleika
— Hvaða iþróttagreinar lagðir
þú stund á?
— Það voru stökkin, ég lagði
mig aðallega eftir stökkunum,
hástökki, langstökki og þristökki,
— en þetta var nú bara svona
leikur.
— Þú hefur samt náð þér á
strik?
— Já, það má segja það. Arið
eftir, eða 1935, kem ég aftur á
Allsherjarmótið, og þá stend ég
mig betur. Ég vann allar
greinamar þrjár og þóttist nú
heldur góður. Ég var lika i góðri
þjálfun, stundaði mikið fjallgöng-
ur, sérstaklega eftir að ég var
farinn að æfa mig reglulega. Þá
gekk ég venjulega upp á Heima-
klett á hverjum degi og hljóp svo
niður aftur, og ég held nú, að það
sé það áhrifarikasta af minni
þjálfun.
— Var þá strax farið að hugsa
um að senda ykkur á Olympiu-
leikana i Berlin?
— Ég veit ekki hvenær það var
farið að hugsa um þá, en ég er
sem sagt boðaður snemma sum-
ars til Reykjavikur til að æfa und-
ir Olympiuleikana. Það var þann-
ig, að það var hálfsmánaðar
námskeið austur á Laugarvatni
fyrir okkur. Það kom hingað
sænskur þjálfari, Erik Nielson
hét hann. Ég minnist þess, að á
fyrstu æfingunni, sem ég fór á hjá
honum, þá lét hann okkur ganga
frá Reykjavik til Hafnarfjarðar
og til baka aftur. Það var ekkert
verið að stoppa. Við gengum
suðureftir, beint niður á byrggju,
alveg á fullu.og til baka aftur. Ég
minnist þess ekki að hafa fengið
eins miklar harðsperrur og eftir
þá reisu. Siðan var farið á
Laugarvatn og verið þar i hálfan
mánuð. Það var eiginlega allur
undirbúningurinn. Siðan fór ég
bara aftur heim til Eyja og æfði
mig þar, þangað til við fórum út,
— og það var ekkert æfingapró-
gram eða svoleiðis til að fara eft-
ir.
Bezti árangurinn
var ekki mældur
— Hverjir fóru á Olympiuleik-
ana hérðan?
— Við vorum fjórir
keppendurnir, Karl Vilmundar-
son, Kristján Vatnes, Sveinn
Ingvarsson og ég. Svo var það
sundflokkurinn, sem tók þátt i
sundknattleiknum, 11 manns og
einnig fóru eitthvað um þrjátiu
Iþróttakennarar. Aðalfararstjór-
inn var dr. Björn Björnsson, hag-
fræðingur, en þeir voru lika i
fararstjórninni Erlingur Pálsson,
Benedikt G. Waage og Oiafur
Sveinsson.
— Gerðu menn sér vonir um
árangur ykkar á sliku stórmóti?
— Nei, það held ég ekki, enda
varla von, þar sem þetta mátti
heita i fyrsta skipti, sem Is-
lendingar leiddu saman hesta
sina viðkappa erlendra þjóða. En
þeim þótti afskaplega vænt um,
þegar ég komst i undanúrslitin i
þristökkinu, og það þótti anzi góð
frammistaða. En þetta var svolit-
ið erfitt, það var keppt tvisvar
sama daginn, fyrst um morgun-
inn, og þá komst ég i undanúrslit-
in með það góðu stökki, að þeir
voru ekkert að hafa fyrir að mæla
það. Lágmarkið var 14 metrar og
stökkið var það greinilega yfir
það, að það var ekki mælt! En
Þorsteinn Einarsson sagði mér,
að þetta hefði alltaf verið 14,50 og
hann horfði á þetta. Þetta var
langbezti árangur, sem ég náði
nokkumtimann, og siðar um dag-
inn komst ég ekki nálægt þvi. Það
var Japani, sem sigraði þarna.
— Einkennilegt, að Japani
ákyldi skara framúr i stökkun-
um?
— Þeir voru tveir fyrstir,
Tajima hét þessi, sem sigraði.
Hann stökk 16 metra. Hann hafði
sin sérkenni, batt klút utan um
skóinn og yfir ristina á báðum fót-
um.
Sigurður Sigurösson I Málarabúðinni að Vesturgötu 21.
Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla