Tíminn - 10.06.1975, Blaðsíða 4
4
TÍMINN
Þriðjudagur 10. júni 1975
Allir verða að
spara —
líka kóngafólk
Júliana Hollandsdrottning og
Bernhard maður hennar ætla
ekki að verja sumarleyfinu i
Soestdijk-höllinni stórkostlegu,
eins og þau eru vön. — Það er
allt of dýrt að búa þar, segir
drottningin. Höllin er gifurlega
stór, og það þarf aragrúa þjón-
ustufólks til að halda þar hús.
Þess i stað ætla þau hjónin að
láta sér nægja litla höll, sem
kallast Oude Loo, og þar eru þau
einnig staðráðin i að eyða ævi-
kvöldinu, i kyrrð og ró.
*
Túlípanaútsala
hjó
Bretadrottningu
Og þá er það Elisabet Eng-
landsdrottning. Hún þarf lika að
spara. Um dginn var haldin
mikil túlipanaútsala fyrir al-
menning við Sandringham-höll-
ina. Til þess að auka söluna,
gekk drottningin um meðal
kúnnanna og sendi þeim örv-
andi bros. Þetta bar sannarlega
tilætlaðan árangur, og fólk slóst
hreinlega um hvern einasta túli-
pana.
Hver veit nema Júliana not-
færi sér þessa hugmynd starfs-
systur sinnar? Nóg á hún vist af
túlipönunum!
Kissinger
er hrifinn af
stórum konum
Sagan segir, að Henry Kissinger
sé nú að þvi kominn að hætta
öllu stjórnmálavafstri. Astæðan
er sú, að hin hávaxna kona
hans, Nancy, er orðin þreytt á
öllum friðarumleitunarferðum
mannsins sins. Hún nennir ekki
lengur að þeytast úr einu land-
inu I annað og láta mynda sig i
bak og fyrir á hverjum einasta
flugvelli. Hún er farin að reykja
eins og strompur, og borðar eft-
ir þvi, og heilsa hennar er I
mikilli hættu, að þvi er Kissing-
er segir. Hann segir, að hún sé
komin með magasár. Nú langar
hana mest til að fá sér ofurlitið
fallegt hús, þar sem þau geti un-
að llfinu I ró og friði. Kissinger
er hér á annarri myndinni meö
Nancy konu sinni, sem er mjög
hávaxin, en Kissinger hefur
ailtaf verið mjög hrifinn af stór-
vöxnum konum. A hinni mynd-
inni er Kissinger með einum af
þeim mörgu furöufuglum, sem
hann hittir stöðugt á feröum sln-
um um viða veröld.
Gleðitíðindi!
Bréfritarar um gjörvöll Banda-
rikin eru himinlifandi. Nú þurfa
þeir ekki lengur að sleikja
frimerkin, sem þeir setja á
bréfin sin. Póstyfirvöld þar
vestra hafa dreift fimm
hundruð milljónum sjálflimandi
frimerkja á pósthúsin. Þetta
var gert i tilraunaskyni, og
neytendurnir voru ekki lengi að
taka við sér: Frimerkin voru
rifin út, og nú litur engin viö
gömlu frimerkjunum.
Einu sinni var sagt á fslandi:
„Þetta er móðins i Ameriku
kemur hingað bráðum.”
Trúlega berst þessi stórkostlega
nýjung einnig hingað til lands
fyrr eða siðar, og þá verður sko
gaman að lifa (að minnsta kosti
verður gaman að senda bréf)!