Tíminn - 06.07.1975, Side 33

Sunnudagur 6. júli 1975.
TÍMINN
33
Villi tók af honum
kórónuna og hengdi
hana á nagla i bæjardyr-
unum og bauð svo kóngi
inn.
Þegar inn kom stóð
matur á borðum. — Á,
ég að fá að borða? sagði
kóngur, en ég vil fá að
sjá risana fyrst.
— Nei, nei, herra,
sagði kóngsson, — fyrst
borðum við. Gerðu svo
vel að fá þér sæti.
— Þetta er ágætur
matur, sagði kóngur, ég
hef aldrei bragðað þetta
fyrr. Hvað heitir þessi
réttur?
— Þetta er skata með
skarfakáli, sagði kóngs-
son, það er bezti réttur,
sem Villi matreiðir.
— En hvaða dýrindis
drykkur er nú þetta?
spurði kóngur
— Þetta eru nú súrar
áfir, sagði Karl.
— Þetta hef ég aldrei
bragðað, þær hljóta að
vera dýrar, sagði kóng-
ur, mikill gæðadrykkur
er þetta.
Að lokinni máltið stóð
kóngssonur upp og hélt
ræðu.
— Herra konungur,
sagði hann, þessir risar
minir hafa þjónað mér
siðan ég var barn i reif-
um. Og áður en þú sérð
þá, verður þú að lofa
þvi, að ef þeir reynast
stærri en þinir risar, þá
fái ég að giftast dóttur
þinni, sama hve forviða
þú verður. Og þú mátt
ekki-nefna peninga, þvi
að þú setur ekki annað
upp i bréfi þinu en
risana þrjá.
— Ég lofa, og legg við
drengskap minn, sagði,
kóngur.
Kóngssonur gekk út að
glugganum og færði
tjöldin til hliðar og leit
út. — Gott er það, sagði
hann. — Risinn sem lýs-
ir upp leið mina á nótt-
unni er úti og heldur hátt
blysi sinu.
Þeir komu nú út.
Veður var fagurt, og
tungl skein i fyllingu.
Þegar þeir höfðu
gengið nokkurn spöl,
segir Karl:
— Hvernig lýst þér á
risann minn?
— Ég er alltaf að biða
eftir honum, sagð kóng-
ur.
— Að biða? Sérðu ekki
að vegurinn er bjartur
eins og um hádag, sagði
kóngssonur og veifaði
hendinni til mánans,
sem brosti kringluleitur
á kvöldhimninum. —
Þarna sérð þú risann
minn!
Konungur nam staðar
og leit á Karl kóngsson i
tunglsskininu. — Þetta
var nógu smellið, sagði
Japönsku NYLON hjólbarðarnir.
Allar vörubllastærðir.
825x20, — 900x20, — 1000x20 og 1100x20
seldar á Tollvörulagersverði gegn staðgreiðslu
Verkstæðið opið alla daga
frd kl. 7.30 til kl. 22.00.
hannog hló dátt.En
kóngssonur hló ekki
heldur sagði:
— Þú verður að játa,
að minn risi er stærri en
þinn. Þinn er ekki nema
hálfur þriðji metri á
hæð, en minn þyrfti
a.m.k. 500 milnalangt
belti utan um sig.
— En ég á þrjá risa,
sagði kóngur, það gæti
orðið þér erfitt að finna
aðra tvo.
Nú fóru þeir að sofa.
Konungur holaði
sér niður i rúm kóngs-
sonar, sem sjálfur svaf á
eldhúsbekknum. Villi
svaf i bæli sinu undir
stiganum, eins og hann
var vanur.
Kóngssonar leit úr
snemma næsta morgun
og kallaði á Villa. Villi
vaknaði og fór að lifga
eldinn. Stuttu siðar
vaknaði kóngur og fór á
fætur. Logandi heitur
hafragrautur var borinn
á borð fyrir hann. Þá
sagði kóngur: — Það
tekur vist langan tima
að finna risa, sem gæti
kælt þennan heiata
graut á einu augabragði.
— Það er fljótgert,
sagði kóngssonur, og
þreif báðar grautar-
skálarnar, hljóp með
þær út i garð og hélt
þeim hátt á lofti og
kailaði: ,,Risi, komdu
fljótt hingað.”! Þá kom
svalur morgunblær og
kældi matinn á stuttri
stundu.
— Reyndu nú, sagði
kóngssonur og setti
skálarnar á borðið.
— Risinn minn, sagði
kóngssonur, og veifaði
hendinni til sólarinnar,
sem skein i heiði. —
Hann hefur matreitt
allt, sem hér er lagt á
dúkinn: Þurrkað harð-
fiskinn, þroskað ávext-
ina og berin, kálið og allt
annað, sem vaxið hefur i
garðinum minum.
Rétt i þessu kom
skrautvagn konungs, og
ráðgjafi hans kom og
sagði að sjötiu og fimm
kóngssynir biðu eftir þvi
að fá að tala við konung.
Hann sté nú upp i vagn-
inn og sagði ráðgjafa
sinum upp alla söguna.
— Já, en... sagði ráð-
gjafinn.
— Það er ekkert ,,já
en” að segja við þvi,
sagði kóngur. Þessi Karl
kóngssonur er svo
geindur og snjall, góður
og skemmtilegur, að
mér finnst hann alveg
kjörinn til þess að verða
tengdasonur minn. Það
er að sönnu satt, að hann
hefur leikið á mig. En
hann gerði það svo
fallega og skemmtilega.
— Já, en... sagði ráð-
gjafinn aftur. Á hann
nokkra peninga?
— Enga, sagði kóngur,
en maðurinn, sem getur
látið mig verða ungan
aftur og skemmta mér
og hefur leikið þrisvar
sinnum á mig, honum
verður ekki mikið fyrir
þvi, að afla sér annarra
eins smámuna og pen-
inga. Þar að auki get ég
gefið honum af minum
peningum, — það á hann
skilið. Ég hef aldrei
skemmt mér eins vel á
ævi minni.
Ráðgjafinn vissi, að
ekki var til neins að eyða
orðum að þessu. Var nú
efnt til dýrðlegrar veizlu
kóngssonar og kóngs-
dóttur. Þau gáfu Villa
litla „höllina”, sem
kóngssonur nefndi svo.
Villi hætti að sofa undir
stiganum og færði sig i
rúm kóngssonar og undi
hag sinum vel.
Kóngur hló dátt, en
kóngssonur sagði mjög
alvarlegur:
— Þinn risi með stóru
veifuna, sem kælir mat-
inn þinn i höllinni þinni,
er ekki nema rúmur
hálfur þriðji metri, en
minn risi getur sópað
sjónum upp i brim-
garða, hrist stærstu trén
i garðinum eins og punt-
strá og feykt burt skýj-
unum á einu augnabliki
og hann gæti jafnvel lyft
þakinu af höllinni þinni.
— Svo er það, sagði
kóngur hugsandi. Siðan
borðaði hann þennan
góða hafragraut. Eftir
nokkra stund, sagði
hann:
— Ég vissi ekki, að
svona margt merkilegt
væri til, eins og ég hef
séð þennan morgun,
sagði hann. Ég er oftast
önnum kafinn við að
telja peningana mina,
en þú átt svo margt
skemmtilegt. Má ég
aftur sjá þessa bók þina
með myndunum. Já,
hún er alveg undraverð.
Siðan leit hann á Karl
kóngssonogsagði: — Þú
ert lika alveg undra-
verður. Nú hefur þú
unnið mig tvisvar, en ég
er hræddur um, að það
verði erfitt fyrir þig i
þriðja sinn.
Rétt i þessu sló klukk-
an tólf, og Villi kallaði á
þá i hádegismat, sem
hann hafði tilreitt úti i
fallegum hvammi, undir
hömrum. Skógarþykkni
var i brekkunum i kring
og þarna var logn og
skjól. Kóngur hafði
aldrei borðað undir beru
loft fyrr, og var hann nú
svo hrifnn og kátur, að
hann réði sér ekki.
— Þetta er góður mat-
ur, sagði hann. — Ég
veit ekki hvað hann heit-
ir en ég hef aldrei
bragðað betri mat. Hver
hefur .annars búið hann
tu?
6UM Nl IVINNUSTO FAN
SKIPHOLTI 35, REYKJAVÍK, SÍMI 31055