Tíminn - 17.08.1975, Blaðsíða 14

14
TÍMINN
Sunnudagur 17. ágúst 1975
Undir
beru
lofti
EKKI VÆRI þaö óliklegt, aö
Islenzkir ljósmyndarar legðu
stund á útiveru mörgum öðrum
fremur. Svo auðug er Islenzk
náttúra, I allri sinni fegurð og
fjölbreytni, að hún hlýtur að
höfða sterkt til hvers manns, sem
gæddur er einhverju myndrænu
skyni.
Þessa hefur nokkuð gætt I
greinaflokki okkar um útiveru,
þar sem aö.minnsta kosti tveir
þeirija, sem talað hefur verið við,
eru þekktir ljósmyndarar. Og nú
bætíst þriðji ljósmyndarinn,
Gunnar Hannesson, I hópinn.
Frá fjórtán ára aldri.
— Fyrst langar mig að spyrja,
. hvort þú hafir lengi stundað
gönguferðir og utiveru, Gunnar?
Aöur en ég svara þessari spurn-
ingu, vil ég gera Htils háttar
athugasemd við þaö sem þú sagð-
ir áðan i inngangsorðum þlnum,
Þar kallaðir þu mig ljósmynd-
ara, — og vlst er það rétt, að ég
hef tekiö myndir, — en samt
finnst mér réttara að kalla mig
áhugaljósmyndara. En svo ég
svari spurningu þinni beint, þá
byrjaöi ég að ferðast, þegar ég
var fjórtán ára gamall, fyrst með
Ferðafélagi Islands, en siðar með
Farfuglum. Þar kynntist ég
mörgum ágætum fararstjórum,
sem létu okkur I té vitneskju um
það, sem á vegi okkar varö. Og
samferðafólkið var samhent og
glatt, enda tókust þar góð kynni
og vináttubönd, sem entust svo
áratugum skipti, jafnvel allt fram
á þennan dag.
— Þið hal'ið þá haldið hópinn
lengi?
— Já, ég hef gengið á fjöll og
jökla meö þessum ágætu félögum
slðastliðin fjörutiu ár, þótt vitan-
lega sé ekki alveg um sama fólk-
ið að ræða, ný andlit hafa bætzt i
hópinn.
— Þú vilt kannski telja upp
eitthvað af þeim fjöllum, sem þú
hefur sótt heim?
— Já, það er vlst minnstur
vandinn. Snæfellsjökull, Eyja-
fjallajökull, Tindafjallajökull,
hafa allir verið heimsóttir, og auk
þess Ésja, Skarðsheiði, Súlur og
fleiri fjöll, sem nær liggja
Reykjavlk.
Mér leiddust ljósmynd-
arar — þangað til ég fór
sjálfur að taka myndir
— En hvenær byrjaðir þú að
taka myndir á ferðum þinum?
— Fyrir eitthvað tólf eða
þrettán árum álpaðist ég til þess
að kaupa myndavél, en var held-
ur óánægður við sjálfan mig fyrir
tiltækið, því ég hélt, að ég gæti
aldrei lært að taka myndir á
hana.
— Þú hefur þá verið búinn aö
ganga lengi um Islenzk ijöll án
þess að bera myndavél á öxlinni?
— Já, sannarlega, og ég get
bætt þvl við, að á þeirri tlð var
mér ekki eins illa við neina menn
og ljósmyndara! Þeir voru prll-
andi upp um öll fjöll, fóru eilifa
útúrkróka, og viö hin vorum alltaf
að blða eftir þeim. Þetta gramd-
ist mér óskaplega, og ég óskaði
þess heitt og innilega, að ég yrði
aldrei svo vitlaus að tefja sam-
ferðamenn mina með sllkum hé-
góma. (En nu er að visu svo
komið, að það er alltaf verið að
blða eftir mér!)
— Nú hefur þú komið mjög
vlða. Hefur þú þann hátt á að klifa
hvert fjall aðeins einu sinni og svo
ekki meir?
— Nei, öðru nær. A Eyjafjalla-
jökul hef ég gengið fjórum sinn-
um, nokkrum sinnum á Tind-
fjallajökul og sjö sinnum á Snæ-
fellsiökul, en ég man ekki, hve
oft é'g er búinn að ganga á Heklu.
Og svo eru það nú Súlur og
Skarðsheiði, sem ég kleif á hverju
vori um langt árabil. Ég var svo
heppinn að kynnast manni, sem
var talsvert yngri en ég, Pétri
Þorleifssyni. Hann þekkir Islenzk
fjöllflestum mönnum betur, og er
einhver ágætasti ferðafélagivsem
hægt er aö hugsa sér. Það var
mikil gæfa fyrir mig að kynnast
honum.
„Sérstæðasti staður á
jörðinni"
— Minnist þú ekki einhvers
staðar, sem hreif þig sérstaklega,
þegar þú komst þar I fyrsta
skipti?
— Ju, því á ég auðvelt meö aö
svara. Fyrir mörgum árum buðu
nokkrir piltar mér með sér I ferð
Hvergi verður maðurinn eins litill og up
ferðir skilja Uka eftir óbrotgjarnar en
á Vatnajökul. I þeirri ferð varð ég
svo hrifinn af þvl sem fyrir augu
bar, að það varö úr, að við nokkr-
ir félagar keyptum I sameiningu
snjóbll, sem við notuðum til þess
að fara I á Vatnajökul
næstu tlu árin eða svo, oftast á
hverju ári. Vatnajökull hreif mig
svo, að ég hika ekki við aö telja
hanh sérstæðasta stað á jörðinni.
— Það var ekki nein smáræðis
fullyrðing. Viitu ekki rökstyðja
þessi ummæli?
— Jú, hvort ég vil! Fyrst vil ég
telja það, sem segja má að ekki sé
sérstætt nema fyrir okkur
Islendinga, að I suðurbriín Vatna-
jökuls er hæsti tindur landsins,
Hvannadalshnjúkur I öræfajökli.
Næst má nefna hjartsláttinn i
miðjum Vatnajökli, þar sem hinn
stóri og djúpi dalur, Grlmsvötn,
er. Þar eru heitir hverir undir, og
hafa meira að segja gosið. Þar
bræðir hitinn jökulinn af sér,lyftir
upp ishellunni, þá verða nlaup,
venjulega á fimm ára fresti, og
vatnið göslast fram undan jöklin-
um. Þá má ekki gleyma að tala
um Kverkfjöllin, hverasvæðið
mikla, sem ris upp úr norðurbún
Vatnajökuls, stærsta jökuls
Evrópu. Og svo allt litskrúðiö. Að
koma til Kverkfjalla, yfir Vatna-
jökul, er áreiðanlega einhver
tignarlegasta sjón, sem nokkur
ferðamaður á völ á, hvort sem
miðað er við Island eða önnur
lönd. — Og mí þykist ég búinn að
rökstyðja stóru orðin, sem ég not-
aði um Vatnajökul dðan .
— Finnst þér þú ekki kominn I
návigi við dulinn kynngikraft,
þegar þú stendur uppi á há
Snæfellsjökli?
— Jii, ekki neita ég þvl. En
þegar ég kom þangað fyrst, var
ég svo ungur, að ég kunni ekki að
meta hina sérstæðu jöklatign,
sem ég átti eftir að kynnast svo
mjög, siðar á ævinni. Þúfurnar á
Snæfellsjökli eru afar sérkenni-
legar og draga að sér óskipta at-
hygli ferðamannsins, sprungurn-
ar I jöklinum sömuleiðis. Þó
höfðar Vatnajökull til manna með
allt öðrum hætti, hann er svo ein-
stakur.
Strengdi þess heit að ná
tökum á ljósmynduninni
— En hvaö er þér efst I huga,
að jöklunum undanskildum?
— Snæfellsnesið er eitthvert
myndrænasta svæði á öllu
tslandi. Ég veit varla hvort ég á
Vonandi verður aldrei svo t
íslandi að Vatnajökull hveH