Tíminn - 17.08.1975, Blaðsíða 24

24
. TÍMINN
Sunnudagur 17. ágúst 1975
STAGNÁLIN
(ævintýri eftir H.C.
Andersen)
Einu sinni var stag-
nál. Hún var mjög upp
með sér og þóttist vera
saumnál.
— Hugsið ykkur bara
hvað það er, sem þið
haldið á, sagði hún við
fingurna, sem tóku hana
upp. — Missið mig ekki!
Ég er svo fin, að það er
óvist að þið finnið mig
aftur, ef ég dett á gólfið.
— Sumir eru nú finni,
sögðu fingurnir og þrifu
um mittið á henni.
— Hæ, litið á, ég kem
ekki einsömul, sagði hún
og dró langan þráð á eft-
ir sér. Það var nú raun-
ar enginn hnútur á end-
anum.
— Fingurnir stýrðu
Dag einn voru nokkrir drengir að róta i götu-
rennunni.
Amerískar
KULDAÚLPUR
fyrir börn og fullorðna
AAITTISÚLPUR
fyrir unglinga og fullorðna
Verð síðan fyrir gengisfellingu
nálinni beint inn i skó
þernunnar. Yfirleðrið
var rifið og nú átti að
bæta það.
— Þetta er auvirðilegt
verk, sagði stagnálin. —
Ég fer aldrei i gegnum
þetta. Ég brotna, ég
brotna! Og svo brotnaði
hún. — Sagði ég ekki. Ég
var of fin i þetta, sagði
hún.
— Nú er hún ekki til
nokkurs nýt, sögðu fing-
urnir. Þernan lét nú leka
á hana rautt lakk, svo áð
hnúður myndaðist á nál-
arbrotinu, og stakk
henni svo framan á klút-
inn sinn.
— Lítið á, nú er ég
brjóstanál, sagði nálin.
— Ég vissi það alltaf, að
ég mundi komast til
mannvirðinga. Það
verður alltaf mikið úr
þeim sem miklir eru.
Hún hló með sjálfri sér,
þvi að gleðin liggur ekki
utan á stagnálum. Það
leyndi sér ekki, að hún
var ánægð með sjálfa
sig, þar sem hún sat.
Það var engu likara, en
hún æki i skrautvagni og
horfði á báða bóga.
— Ert þú úr gulli, má
ég spyrja? sagði hún við
tituprjóninn, nábúa
sinn. — Þú ert annars
nógu snotur, og laglegt
er á þér höfuðið þó lítið
sé. Þér er annars bezt að
gæta að þvi. Ekki eiga
allir þvi láni að fagna,
að verða lakkaðir á end-
ann. En nú hreykti hún
sér svo mikið, að hún
datt úr klútnum og ofan i
vaskinn, einmitt þegar
þernan hleypti niður
skolpinu.
— Nú ferðast ég,
sagði nálin. — Bara að
ég týnist ekki. En það
var nú einmitt það sem
hún gerði.
— Ég er of fin fyrir
þennán heim, sagði hún,
þar sem hún nam staðar
i skolpræsinu. — Ennþá
hef ég nóg vit i kolli, ekki
siður en fyrri daginn.
Það er þó alltaf bót i
máli, sagði stagnálin.
Hún var jafnhreykin og
ánægð með sjálfa sig og
áður.
Ýmsir hlutir sigldu
fram hjá yfir henni:.
prjónn, strá, dagblaðs-
snepill o.fl.
— Krakk, sagði skurnið. Stór og þungur vagn var
að fara yfir það.
— Litið á hvar þeir
sigla, sagði stagnálin.
Þið vitið ekki hver er hér
neðan við ykkur. Hér er
ég, hér er ég! Þarna fer
prjónn. Hann hugsar um
ekkert i heiminum nema
prjón, og þessi prjónn er
aðeins hann sjálfur.
Þarna flýtur strá. Sjáið
hvernig það sveigir sig
og beygir. Geturðu ekki
hugsað um neitt annað
en eigið ágæti? Þarna
flýtur dagblað. Allt er
gleymt, sem á þvi stóð,
þó breiðir það úr sér.
Hér sit ég, hljóð og
þolinmóð. Ég veit hvað
ég er, og það held ég á-
fram að verða.
Einn daginn sá hún
hvar glóði á eitthvað rétt
hjá. Henni datt i hug, að
það væri gimsteinn. En
það var nú bara flösku-
brot. Hún kynnti sig
fyrir þvi, af þvi að það
glóði og glampaði, og
sagðist vera brjóstnál.
— Þú ert vist gim-
steinn, sagði hún.
— Já, eitthvað þess
háttar, sagði hann.
Hvort um sig hélt að
hitt væri djásn og dýr-
mæti. Og svo ræddust
þau við um hégómadýrð
heimsins barna.
— Ég hef verið i öskju
hjá ungfrú, sagði stag-
nálin. — Ungfrúin var
þerna með fimm fingur
á hvorri hendi. Fingurn-
ir voru svo reigingsleg-
ir, að ég hef aldrei vitað
verra. Þeir voru gerðir
til þess að halda á mér,
taka mig upp úr öskjun-
um og láta mig þar nið-
ur.
Nú kom flóð i götu-
rennuna og bar gler-
brotið burt, en nálin sat
eftir og dreymdi um
upphefð sina.
— Ég gæti trúað, að
ég hefði fæðzt út af sól-
argeisla, sagði hún við
sjálfa sig. Svo fin er ég.
Það er líka eins og sólin
sé alltaf að leita að mér
hér niðri i vatninu. Það
er hörmulegt að vita
það, að ég skuli vera svo
fin, að móðir min getur
ekki fundið mig. Hefði
ég augað, sem eitt sinn
brast, þá gæti ég næst-
um grátið. En það er nú
annars ekki fint að
gráta.
Einn dag voru nokkrir
dregnir að róta til i götu-
rennunni. Þeir fundu
þar gamla nagla,
smápeninga og annað
þvilikt. Þetta var
óþverralegt, en þeir
höfðu gaman af þvi.
— Æ, sagði einn
þeirra. Hann hafði
stungið sig á stagnál-
inni. Þetta er dálaglegur
náungi, stingur mig!
— Ég er enginn ná-
ungi, sagði stagnálin, —■
ég er ungfrú. Enginn
heyrði til hennar. Lakk-
ið var dottið af henni, og
hún var orðin svört og
grennri en áður. Hún
hélt lika að hún væri
miklu finni en nokkru
sinni fyrr.
! — Þarna kemur
eggjaskurn siglandi,
sögðu drengirnir. Þeir
stungu nú nálinni i
skurnið, eins og mastur i
báti.
— Þetta sker vel út,
sagði stagnálin, ég er
kolsvört i fannhvitri um-
gjörð. Ekki þarf ég að
skammast min fyrir út-
litið. Það er verst, ef ég
verð sjóveik, en þeim er
nú siður hætt, sem hafa
stálmaga, og svo er gott
ráð að minnast þess, að
vera dálitið meiri an
allir aðrir. Nú er mér
batnað.
— Krakk! sagði
skurnið. Stór og þungur
vagn var að fara yfir
það.
— Æ, hvað þetta
þrengir að mér, sagði
nálin. Nú verð ég vist
sjóveik. Ég brotna, ég
brotna!
En hún brotnaði ekki,
þó að hlaðinn vagn færi
yfir hana. Þarna lá hún
endilöng, og þar liggur
hún enn, ef einhver
hefur ekki tekið hana
upp.
(Þýtt úr dönsku)