Tíminn - 11.06.1976, Blaðsíða 8

8
TÍMINN
Föstudagur 11. júní 1976.
ICELAND DEFENCE FORCE
Hér áður kölluðu menn brezka hernámsliðið,
setuliðið, og ekki i virðingarskyni. Eftir að
bandariski herinn kom hingað tiðkaðist að kalla
hópinn varnarlið íslands. I ljósi nýafstaðins
þorskastriðs er kaldhæðni þessa nafns augljós.
Hér er ekki um varnarlið íslands að ræða heldur
varnarlið Bandarikjanna á íslandi. Nýafstaðin
Keflavikurganga og nýlegar skoðanakannan-
ir ýmissa dagblaða sýna að fólk, sem áður trúði
að herliðið væri hér fyrir íslendinga sá nú, að
þegar á okkur var ráðizt af Bretum, þá var ekk-
ert gagn i herliðinu. Ymsir urðu undrandi og jafn-
vel sárir, og þar af margir sem ánetjuðust Vörðu
landi á sinum tima, aðrir fengu staðfestu á vissu
sinni.
í kjölfar þessa gerist það, að hópar manna, sem
áður héldu þvi fram að herliðið væri brýn nauð-
syn sjálfstæði íslands, og að okkur bæri að þakka
þann drengilega stuðning, sem Bandarikin sýndu
okkur, hafa nú kúvent og spyrja: hvers vegna
eigum við að láta Bandarikjamenn hafa aðstöðu
og land afgjaldslaust? Þeir eru rikir og við eigum
að nota okkur það. Við eigum að fá hjá þeim fé og
byggja upp land okkar og þjóðfélag, laga verð-
bólguna og koma sem flestu á réttan kjöl. í
sumum lesendabréfum—en mörg þeirra eru
skrifuð á ritstjórnarskrifstofum þessara
blaða—eru dæmi tekin af „mellum á striðs-
árunum, sem lærðu fljótt að taka gjald fyrir
veitta þjónustu” sem rökstuðningur fyrir afgjaldi
af hersetunni.
Litið fer nú fyrir rökunum um nauðsyn her-
varna á íslandi. Þessir menn virðast sjá nauðsyn
fyrir efnahagslifið af veru hersins.
Islendingar eiga sem sé að temja sér siði, sem
þeir hafa áður haft skömm á, að kaupa og selja
allt hvað heitir ef hagnaðar er von.
Ekki eru þetta i sjálfu sér órökrétt sjónarmið,
en þau boða tima nýrra siðferðisviðhorfa i þessu
landi. Hafa þessir menn ekki athugað möguleik-
ana á þvi að Island yrði voldugt vopnafram-
leiðsluland. Nógir eru kaupendurnir s.s. IRA,
Palestinu-Arabar, leifarnar af Baader Meinhof
hópnun of fleiri af þvi tagi. Vafalaust borga þeir
vel. Svo er einnig hægt að auglýsa eftir tilboðum i
landsvæði sem er hernaðarlega mikilvægt vegna
hnattstöðu sinnar. Það er óþarfi að selja aðeins
einum — ef fleiri bjóðast.
Er það tilviljun eða gráglettni örlaganna að
æðsti prestur nýja siðferðisins heitir Aron? Bróð-
ir Móse var Aron, hann gerði gullkálfinn, sem
ekki hefur þótt par fint tiltæki hingað til. Með
áðurgreindum málflutningi þessara manna er
alið á þeirri ómennsku skoðun að við getum ekki
bygtt þetta land án ölmusugjafa.
Orð hins aldna stjómmálajöfurs Eysteins Jóns-
sonar „við verðum að vinna okkur út úr erfiðleik-
unum” lýsa öðru siðferði. Hinu gamla siðferði
sem þótti gott.
Það sér hver vakandi maður að siðferði Islend-
inga fer hnignandi.Morð — smygl — fjársvik — ó-
orðheldni gerast sifellt algengari.
Er Aronskan dæmi hnignandi siðferðis? Hver
er siðferðisviðmiðun þjóðarinnar? Hvert viljum
við stefna? Spyrji nú hver sjálfan sig minnugur
þess að svo uppsker hver sem hann sáir. PE
Umsjónarmadur:
Pétur Einarsson
Bætt menntun
iðnverkafólks
Islendingar hafa frá fyrstu tið
lifað af verðmætum þeim, sem
landið og hafið umhverfis það
hafa haft uppá að bjóða.
En: „Allt minnkar sem af er
tekið,” segir máltækið, og það
megum við nú reyna.
Hvað skal nú til bragðs taka?
Efla iðnaðinn, segja margir,
þvf að auðsætt er að þangað verð-
ur það vinnuafl, sem kemur á
vinnumarkaðinn á næstu árum,
að streyma. En þá komum við að
stóru vandamáli, nefnilega þvi,
að svo illa hefur verið staðið að
uppbyggingu iðnaðar i landinu,
að hann er þess alls ómegnugur
að taka svo skyndilega að sér það
stóra hlutverk, sem honum er nú
ætlað. Skelfing er til þess að vita
að það hafi þurft slíka ógæfu sem
ofveiði er til þess að opna augu
okkar fyrir nauðsyn iðnaðar i
landinu. En „betra er seint en
aldrei”, og nú skal ráðiztaf alefli
i uppbyggingu iðnaðar, en áður en
langt um liður kemur enn eitt
meinið i ljós, það er ekki til nægi-
lega mikið af fólki menntuðu til
iðnaðarstarfa.
Hvernig skyldi standa á þessu?
Það er augljóst 011 áherzla hefur
verið á það lögð, að efla hinar
svonefndu bóknámsbrautir, og
þvi er allur þyngsti straumurinn
úr grunnskólanum i þá átt, en
sáralitill i iðnmenntun.
Ef byggja á upp iðnað í landinu
þarf þvi að byrja á réttum stað,
þ.e. iðnnáminu.
Það hefur nú þegar verið rætt
og ritað svo mikið um þær breyt-
ingar sem nauðsynlegar þykja á
hinu almenna iðnnámi, að það
þætti sennilega „að bera i bakka-
fullan lækinn” að koma nú með
eina langlokuna enn um það efni.
Ég ætla þvi að ráðast fram á
nýjum stað, ogtina til nokkur at-
riði, sem algjörlega hafa verið
látin liggja i láginni.
Ef byggja á upp iðnað að ein-
hverju marki hlýtur kunnátta
þeirra, sem við hann vinna, að
skipta afar miklu máli. Þvi ætti
að vera augljós nauðsyn þess, að
iðnverkafólki gæfist kostur á að
sækja námskeið, sem varðaði
þann iðnað, sem það ynni við.
Ef tekið er dæmi úr matvæla-
iðnaði, þá þyrftu námskeiðin m.a.
að miða að þvi að fræða fólk um
nauðsyn þrifnaðar við slikan iðn-
að. Ennfremur ætti fólkinu að
lærast þar, þvOik verðmæti það
eru.sem það vinnur að, bæði fyrir
þjóðina og svo allan alheiminn.
Þá verður einnig að gefa fólki
kostáaðfylgjastmeðöllum þeim
nýjungum, sem fram koma i
hverri grein.
Að sjálfsögðu hef ég hér að
framan aðeins stiklað á stóru
varðandi það, sem ætti að vera
árangur af slikumnámskeiðum,
en eitt er það, sem ég myndi trú-
lega ekki sleppa við að tjá mig
um, ef ég hefði talað um þetta á
annan hátt en með pennanum,
það er spurningin um kaupið. —
Við þvi' myndi ég segja, að þeir,
sem sæktu slik námskeið, yrðu ó-
neitanlega að leggja talsvert á sig
á meðan á námskeiðinu stæði, en
yrðu vinnuveitandanum aftur á
móti miklu dýrmætari að afloknu
sliku námskeiði. Fólk, sem farið
hefði á slik námskeið ætti þvi tvi-
mælalaust að vera betur launað
en hinir, sem ekki fara á nám-
skeið. Einnig ætti að hvila sú
skylda á vinnuveitendum að láta
þetta fólk ganga fyrir með vinnu.
Þótt ég hafi aðeins minnzt á
matvælaiðnaðinn hér að framan
þá var það einungis til að sýna
dæmi, en að sjálfsögðu á þetta
við um allan iðnað, þvi að hvar er
ekki þörf á aukinni kunnáttu i iðn-
aði?
Sjálfsagt undrast einhverjir að
ég skuli hér aðeins minnast á iðn-
verkafólk en ekki iðnaðarmenn-
ina, en að minu mati hefur ekki
verið staðið eins illa að nokkrum
hlut i menntakerfinu eins og
fræðslu iðnverkafólks, og svo við-
bótarfræðslu fyrir þá, sem eldri
eru i hinum ýmsu greinum iðnað-
ar.
Þá er og eitt stórt atriði, sem
fáir virðast gera sér ljóst, og það
er, að sennilega munu um 80-90%
þeirra, sem vinna við verk-
smiðjuiðnað, vera ófaglært
verka fólk.
Ég sagði hér á undan, að ég ætl-
aði að tina til nokkur atriði, sem
hefðu orðið útundan, en ég hef nú
þegar teygt svo mjög úr máli
minu, að ef ég nú færi að tina til
fleira yrði greinilega um efni i
heila bók að ræða, svo það verður
sennilega að biða betri tima.
En vonandi fara nú augu
þeirra, sem þessum málum eiga
að stjórna, að opnast fyrir þvi,
hversu aumlega á vegi stödd við
erum i' þessum málum,og hversu
mjög er þörf skjótra úrbóta.
Vona-ndi verður þess ekki allt of
langt að biða að iðnaðurinn verði
sú lyftistöng, sem hann ætti að
vera þjóðfélaginu.
Það ætti að vera fyrsta mark-
mið okkar tslendinga, að ekki
væri flutt svo mikið sem eitt fisk-
bein né einn ullarlagður úr landi
óunnið.
Gestur Kristinsson.
Bifreiðaeigendur
Eigum mikið úrvai af sóluðum hjólbörð-
um á góðu verði.
Einnig nýja hjólbarða i flestum stærðum
Sendum í póstkröfu
Fljót afgreiðsla
Gúmmívinnustofan
Skipholti 35 — Simar 31055 og 30360