Tíminn - 10.10.1976, Síða 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 10 október 1976
barnatíminn
Anton Mohr:
Árni og Berit
Ævintýroför um Afriku
með bláan vefjarhött”.
Þessi kveljandi bið i að-
gerðarleysi hafði verið
þeim öllum þungbær
þraut. Þeir gátu ekkert
vitað, hvaða meðferð
stúlkurnar sættu. Átt-
undi dagurinn var
sunnudagur. Frá þvi
snemma um morguninn
höfðu þeir skipzt á um
að vera á verði við járn-
brautarstöðina, en það
var loks siðla dags, sem
ungur maður með bláan
vefjarhött kom riðandi
að dyrunum. Honum
voru afhent 3000 pund.
Án þess að segja eitt
einasta orð, sneri hann
reiðskjótanum við og
þeysti á harða stökki
vestur á eyðimörkina.
Ekki þorði ofurstinn að
láta njósna um ferðir
hans, vegna hótana i
bréfinu, og þeir vissu þvi
ekkert annað en að hann
hvarf i vesturátt.
Járnbrautarlestin til
E1 Obeid átti áætlun að-
eins á hverjum sunnu-
degi og fimmtudegi.
Vafalaust hafa
ræningjarnir vitað þetta
og miðað sinar áætlanir
við það. Nú var enga
ferð að fá þangað fyrr en
á fimmtudag. Þeir urðu
þvi enn að biða fjóra
daga i Kosti. Árni sagði
siðar, að eftir þessa
löngu dvöl i Kosti, þekkti
hann hvern nagla og
hvern bita i brúnni yfir
Nil betur en verkfræð-
ingurinn, sem byggði
brúna.
Þegar þeir komu loks-
ins seint á fimmtudags-
kvöld til E1 Obeid, gátu
þeir heldur ekkert gert,
nema biða og biða i von
og óvissu. Þorpið sjálft
var leiðinlegt á þeim
dögum. Þar voru nokkur
bænahús, veitingahús
fyrir Evrópumenn og
nokkrar opinberar
bygginar, en annars
voru húsin leirkofar með
stráþaki, eins og hálf
kúla i laginu. Daginn,
sem þeir áttu von á
stúlkunum, höfðu þeir
sett hermannaflokka á
vörð á öllum vegum.
Það var einn slikur
flokkur, sem þær hittu.
Ofurstinn hafði brenn-
andi löngun til að vita,
hvar þær frú Alice og
vinstúlkur hennar hefðu
verið i haldi. Fengi hann
vitneskju um það, gæti
hann ef til vill haft
hendur i hári ræningj-
anna. Þá mundi Berit
eftir þvi, að Suleika
hafði einhvern tima
sagt, að þær væru i
Kadero i Dar Nubafjöll-
unum.
Á þessum árum hafði
setulið Englendinga i
Egyptalandi einmitt
byrjað að nota bifreiðar
til ferðalaga um eyð-
merkur. í E1 Obeid voru
nokkrar herbifreiðar,
sem voru hafðar þar til
eftirlitsferða um ná-
grennið. Voru þær nú
strax sendar af stað
hlaðnar af hermönnum
og skotvopnum. Vegna
hraða bifreiðanna, tókst
þeim að fara aðra,
lengri leið til Kadero en
ræningjarnir fóru á
hestum sinum, og voru
þó komnir meira en
klukkutima á undan
ræningjunum. Þegar
svo ræningjarnir, sem
ekkert grunaði um eftir-
för, komu á harðastökki
inn i þorpið, voru þeir
teknir höndum. t beltum
þeirra fundust 2700 pund
sterling — hinu höfðu
þeir eytt — og perlufesti
og hringar frú Alice. Við
rannsókn kom það i ljós,
að fjórir menn frá
Kadero voru þeim með-
sekir, höfðu aðstoðað þá
við ránið á konunum.
Þeir voru lika teknir
höndum siðar þennan
sama dag. Tveimur
þeirra náðu hermenn-
imir inni i þorpinu, en
hinir tveir sluppu upp i
fjöllin og vörðust þar
lengi áður en þeir voru
yfirbugaðir.
Seint um kvöldið kom
herflokkurinn aftur til
E1 Obeid méð alla ræn-
ingjana i böndum. Var
ákveðið, að þeir skyldu
allir drepnir, en kon-
urnar báðu þeim lifs, og
voru þeir þá dæmdir i
margra ára fangelsi.
Eftir nokkra daga var
frú Alice orðin svo
hress, að hægt var að
halda áfram ferðinni
með járnbrautarlest til
Khartum. Hér var
stanzað inokkra daga og
ferðinni siðan haldið
áfram með skipum og
jámbrautarlestum við
stöðulaust alla leið til
Kairo. Þangað kom
hópurinn 1. marz 1913 og
tók sér gistingu þar.
IX.
Lifandi grafin
1.
Dvölin i Kairo varð
öllum til ánægju, og ekki
sizt þeim systkinunum
Árna og Berit, sem um
tiu mánaða skeið höfðu
ekki annað séð en hin fá-
tæklegu negraþorp i
Mið-Afriku. Hér iðaði
allt af lifi og fjöri. Hér
var saman komið fólk af
ýmsum þjóðstofnum Af-
riku og Asiu. Fatnaður
fólksins var mjög
breytilegur i sniðum, og
margir klæddust skraut-
l^um, liststerkum fatn-
aði. Allt var þeim syst-
kinunum nýtt og undra-
vert. Hér komu þau i
nýjan heim, sem þau
höfðu aldrei þekkt fyrr.
Allt vakti undrun þeirra
og athygli: mannfjöld-
inn, hinir skæru litir,
lyktin, dýrin, skrækirn-
ir, hávaðinn. Þau fundu
þá, að nú voru þau i
fyrsta skipti á ævinni
komin i stórborg. Oft lá
við, að þau týndu hvort
öðru i þessum feikna
mannfjölda. Berit varð
þvi alls ekkert undrandi,
er ofurstinn sagði henni,
að i Kairo byggju um sjö
hundruð þúsund menn
(nú er ibúatalan 1 mill-
jón og 300 þúsund). Þótt
hann hefði tifaldað ibúa-
Nýr teiknimyndaflokkur
eftir ungan ísfirðing
Hér hefur göngu sina nýr
teiknimyndaflokkur eftir
ungan Isfiröing, Jón Steinar
Ragnarsson. Aöalpersóna
myndaflokksins heitir Dúfa og
farast Jóni svo orö um tilkomu
hennar:
Ekki alls fyrir löngu átti ég
mjög erfitt um svefn. Ég velti
mér á alla kanta, en allt kom
fyrir ekki. Allt i einu fékk ég
þá grillu i hausinn aö fara aö
teikna svona rétt til þess aö
láta mig syfja og ég teiknaöi
og teiknaöi, þar til ég loksins
steinsofnaöi. Morguninn eftir,
þegar ég vaknaöi, fór ég aö
glugga i krassiö frá þvi um
nóttina og kom þá auga á ægi-
lega skritna og litla persónu
sem ég hugsaöi mér aö væri
ekki svo vitlaust aö æfa sig i aö
teikna.
Svo hófst ég handa seinna
um daginn aö krota upp
nokkrar myndirog þar sem ég
sat meö pennana mina og allt
sem svona teikniverki til-
heyröi laust þvi einhvern veg-
inn niöur i huga mér aö láta
Dúfa
HRííÐ flf E& MÐIEKKIVIÐ Ú TLfí KKÍL'ID _
Jón Steinar.
hana heita Dúfu. Og þar meö
var allt komiö i gang.
DUfa mun birtast i Timanum
einu sinni i viku, i Sunnudags-
blaöinu.