Tíminn - 31.12.1976, Blaðsíða 33

Tíminn - 31.12.1976, Blaðsíða 33
Föstudagur 31. desember 1976 33 þolandi reiðsæri. Eink- um báru þær sig illa Berit og Kitty. Frú Curgon þjáðist ekki eins mikið. Hún hafði lika heima i Englandi vanizt hestum frá barnsaldri. En vitanlega leið henni lika hræðilega illa. Ekki sizt vegna hitans. Ekkert fengu þau að bragða, hvorki mat né drykk, ekki einu sinni appelsinur, eins og dag- inn áður. Alltaf var þeyst áfram klukkutima eftir klukkutima. Þegar leið á daginn var Berit orðin dauðveik af hita og þorsta, enda örþreytt eftir þessa miklu áreynslu. „Hvert skyldu þeir ætla með okkur?” endurtók hún i sifellu með sjálfri sér. Henni sortnaði fyrir augum og hún varð að einbeita kröftum sinum, svo að hún félli ekki af bakiæHenni virtist þessu likt farið með hin. Um nónbil var svo allt i einu stanzað snögg- lega. Þá voru þau ein- mitt stödd i einum af þessum þröngu djúpu dölum, sem allir voru svo einkennilega likir, að næstum ómögulegt virtist að þekkja þá hvern frá öðrum. Lækur i dalbotninum, fátækleg, gráleit bæjarhús á stangli i hliðunum, og fáein pálmatré i kring- um bæina. Hingað áttu þau að fara. Þeim var skipað af baki. Berit gat varla hreyft sig, svo sár var hún og örmagna, eftir þessa löngu ferð. Hún ætlaði að fleygja sér augnablik niður, en fékk það ekki. Þau voru öll rekin áfram inn i eitt húsið. Húsið var einn geimur og húsgögn næstum engin, nema bekkir og borð úr óhefl- uðum borðum. Enginn reykháfur var i húsinu og enginn gluggi held- ur. Reykurinn fór út um op eða stromp á þekj- unni. Birtan i húsið kom þvi aðeins niður um strompinn og inn um dymar. Moldargólf var inni. Berit gat ekkert hugsað. Vatn, vatn, vatn, var hennar eina hugsun. Hún var svo þyrst, að henni fannst hún geta dmkkið upp stórt fljót. Hún sleikti á sér varirnar. Þær voru eins og grófur sand- pappir. Ef hún gæti fengið að fara i bað og fulla fötu af vatni að drekka. En fyrst um sinn fékk hún hvorki það né annað, vesalingurinn. Inni i húsinu tók á móti þeim þykkleitur, ungur maður, sem þau höfðu ekki séð áður. í stað þess, að félagar hans voru i gullbrydduð- um einkennisbúningum, þá var þessi maður klæddur i snjáð, dökk jakkaföt. Á höfðinu hafði hann dökkan hatt og var með gula leðurhanzka. Ekki var gott að segja, hvar hann hefur getað náð i slikan klæðnað hér uppi i f jallaauðn Persiu. Það hlaut lika að vera mjög óþægilegt fyrir hann að klæðast svona i þessum ægilega hita. Enginn gat þó séð á hon- um nein óþægindi, en hann sýndist þvert á móti mjög upp með sér af þessum búningi Evrópumanna. Hann var alltaf að fitla við gulu skinnhanzkana, og hatturinn var lika stöð- ugt á ferð og flugi. Ým- ist sat hann með hann á hnjánum, lagði hann á gólfið eða setti hann upp. Andlit þessa unga manns var sviplaust, á- valt eins og deighnoða og augun litil og lágu djúpt. Röddin var lág og framburðurinn draf- andi. Hann talaði lag- lega ensku. Hann sneri sér fyrst að frú Curgon. „Faðir yðar visikon- ungur Indlands?” „Nei”, svaraði hún. „First lie” (fyrsta lygin), tautaði sá þykk- leiti, hljómlausri rödd. En frú Curgon var ekki ein af þeim sem sættir sig við að láta slöngva slikri móðgun framan i sig, án þess að svara. Hún stillti ekki reiði sina, en sneri sér að þeim þykkleita, og augu hennar skutu gneistum: „Svivirðilegi þorpari! Hvernig vogið þér yður að bera á mig lýgi. Vit- anlega talið þér aldrei satt orð sjálfur. Hvilikur dóni! Þegar ég segi að ég sé ekki konungsdótt- ir, þá er ég það ekki.” „Second lie” (önnur lygin), tautaði sá þykk- leiti. Siðan hélt hann á- fram: „Þér mikið rik”. „Nei, ég er fátæk. Maðurinn minn er ensk- ur liðsforingi og alls ekki rikur”. „Third lie” (þriðja lygin), tautaði sá þykk- leiti i sömu tóntegund. Nú missti frú Curgon alveg stjórn á sér. Þann- ig hafði aldrei nokkur manneskja ávarpað hana. Hún gekk að þeim þykkleita og sló hann i andlitið svo að silkihatt- urinn hraut af honum og skoppaði eftir gólfinu. „Þorpari! Þér skuluð fá að iðrast þessara orða. Enginn skal kalla mig lygara, án þess að taka út laun sin”. hreytti frú Curgon út úr sér öskureið. „Fourth lie” (fjórða lygin) ságði sá þykkleiti rólega. Hann tók hattinn upp af gólfinu, dustaði rækilega af honum rykið og setti hann upp. Siðan hélt hann áfram: „Þér strax skrifið bréf yðar manni. Siðan hélt hann áfram: „Þérstrax skrifið bréf yðar manni. Segið hon- um simleiðis greiða 5000 pund i bankareikning Mirgah Ali, Imperial banka Shirag”. „Það geri ég aldrei lif- andi”, fnæsti frú Curg- on. „Fifth lie (fimmta lygin), þumbaði sá þykkleiti út úr sér. Siðan spurði hann: „Viljið þér skrifa bréfið?” „Nei”, svaraði frú Curgon. „Allt i lagi. Verst fyr- ir yður sjálfa”, sagði þorparinn og reis á fæt- ur. 3. Hann talaði eitthvað við félaga sina. Siðan voru fangarnir teknir út úr húsinu og að pálma- trjám, sem uxu þar skammt frá. Þar gripu þorpararnir þau og bundu þau sitt við hvern trjástofn, áður en þau höfðu eiginlega áttað sig á þvi, hvað var að ger- Ég fleygöi sveröinu ekki burt svo þú gætir fengið það! Við skulum berjast án vopna.... Plötusnúðar þurfa ekki að hafa vit A 'tónlist! 3-2?>

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.