Tíminn - 25.09.1977, Blaðsíða 11

Sunnudagur 25. september 1977
11
e.t.v.eins konar „stimpil” á sig.
Ég veit aö sumt fólk er grimmt,
en þannig er lifiö, og ég verö aö
taka þvi en ég hef aldrei á æv-
inni sært neinn, hversvegna
skyldi þá einhver vilja særa
mig?
Ég finn ekki til beiskju. Ég er
að eðlisfari hamingjusöm, og ég
hef yfir engu að kvarta. Ég hef
unnið fyrir þvi, sem ég hef öðl-
ast.
Ég hafði martröð um nætur.
En timinn læknar öll sár, ovnú á
ég ekki í erfiðleikum með svefn.
Ég er hvorki hetja né vesaling-
ur, ég er bara venjuleg mann-
eskja, sem vill vera hamingju-
söm. Við vildum ekki að Ro-
berto vissi að hann ætti að
deyja, og ég hélt áfram að sann-
færa hann um að honum myndi
bráðum batna, jafnvel þótt hann
efaðist oft þegar hann kvaldist
sem mest.
Roberto var alltaf svo bjart-
sýnn. Hann var vanur að segja:
Hugsaðu ekki um rigninguna i
dag, á morgun verður kannski
sólskin. Rétt áður en hann dó,
skrifaði hann ,,Ég elska þig” á
spegilinn á snyrtiborðinu minu
með varalitnum minum.
Eitthvað að hlakka
til....
Ég er rómantisk. Ég hitti Ro-
berto, og eftir það leit ég aldrei
á annan karlmann. Meðan hann
var i læknismeðferð hann alltaf
veikur. En okkur tókst aö sann-
færa hann um að meðferðin
kæmiað gagni, að honum myndi
liða enn verr, en sjúkdómurinn
myndi hörfa.
Hann fór að veröa tilfinninga-
laus i fótunum. Þeir lömuðust,
Roberto og Kim méö sonunum Stefano og Dario nokkrum mánuöum áður en hann lézt. — Við vorum hamingjusöm og okkur skorti ekkert,
segir Kim.
MEÐ MANNINUM
EFTIR LÁT HANS
Dario var alltaf pabbadrengur —hér eru
þeir feðgar i sumarsól í garðinum heima.
þegar sjúkdómurinn komst i
mænuna. Jafnvelþá tókst okkur
að sannfæra hann um að þetta
væri af meðferðinni og hann
fengiaftur mátt i fæturna. ,,Við
sögðum að þú yrðir enn verri”,
sögðum við, og hann trúði okkur
raunverulega, þegar við sögð-
um honum að hann kæmist
bráðum á fætur og gæti gengið
út af sjúkrahúsinu.
Ég heimsóttihann daglega og
fullvissaði hann um að hann liti
beturútendaginn áðurÉgsagði
að hann væri feitari i andliti og
frisklegri. Ég iðrast þess ekki
að hafa gert þetta.
Hann var i bezta skapi nótt-
ina, sem hann dó. Það er betra
að deyja með bros á vör, en
grátandi. Það hafði veriö búizt
við að hann dæifyrr. Hannhlýt-
ur að hafa verið mjög sterkur aö
hafa getað þolað sársaukann og
alla meðferðina.
Við gerðum engar áætlanir.
Ég vissi að hann átti að deyja,
allan timann vonaðist ég til að
kraftaverk gerðir. Þar að auki
hjálpaði aðtala um þriðja barn-
iö, sem við myndum eignast.
Ég veit ekki hvað kom mér til
aö stinga upp á gervifrjóvgun.
En hjónalif kom ekki til greina,
og Roberto vissi að hann yrði
enn veikari.
É g þráði dóttur. Hugsunin um
barniö var mikil hjálp, þegar
Roberto dó. Það var eitthvað að
hlakka til, þrátt fyrir missinn.
Þegar Stefano og Dario fædd-
ust var Roberto hjá mér. Hann
hélt i hönd mina allan timann,
og sagði að þetta væru mikil-
vægustu atburðir lifs hans. f
þetta skiptið varð ég að vera
ein....
Ég er heimsins ham-
ingjusamasta móðir!
Þann 10. júli fæddist Milo Cas-
ali á Surrey sjúkrahúsinu, vel
skapaður drengur. Daginn eftir
komu Stefano og Dario í heim-
sókn og hittu hamingjusama
móður með litla bróður i fang-
inu.
Amman, Gretchen Grove,
hringdi i ættingjana á Nýja-Sjá-
landi, og hrópaði frá sér numin.
„Hann er stórkostlegur! ” i
heyrnartólið. Það voru ná-
kvæmlega 16 mánuðir siðan Ro-
berto Casali dó.
Drengirnir tveir höföu veriö
hjá ömmu meðan mamma var á
fæðingarheimilinu, og fengu
fréttimar viö morgunveröar-
boröið. Þegar þeir læddust var-
lega að rúminu þar sem
mamma og litli bróðir lágu,
varð Stefano að orði: — Hann er
sætur! og beygði sig niður og
kyssti hann varlega á ennið.
Dario sagði I vonbrigðatón: —
Ég hefði viljað sjá hann koma út
úr maganum á mömmu! forvit-
inn eins og aðrir þriggja ára
snáöar.
Kim hló: — Svona er Dario.
Hann vill alltaf fá að vita hvað-
an hlutirnir koma.
— Þaö er erfiðleikanna virði
aö fá að lifa þetta. Ég trúi þvl
varla að ég liggi með Milo i
fanginu. Það skiptir engu máli,
að hann varð ekki stúlka. Ég
held að Stefano og Dario verði
alveg eins ánægðir meö litla
bróður.
— Hann borðar áreiðanlega stcik og kartöflur áður en hann cr
orðinn eins árs. Svo stór er hann!
— Litla bróður? Fimm og
hálft kiló! Ég hugsa að hann
verði farin aö borða steik og
kartöfluráðuren hann er orðinn
eins árs. Ég hefði aldrei trúaö
að ég gæti borið svona mikinn
umframþunga svona lengi. En
hann er vel skapaður, fallegur,
og ég er hamingjusamasta móð-
ir i heimi!
Fæöingin gekk vel, raunar
varð hún fimm dögum of seint,
en þegar Milo loks boðaöi komu
sina gekk það svo hratt að Kim
rétt komst frá Weybridge i út-
jaðri London á sjúkrahúsiö.
Þrem stundarfjóröungum eftir
að hún kom á fæðingarheimilið
var fæðingunni lokið.
Daginn eftirskrifaði Kim kort
til vina og ættingja — sérstak-
lega teiknaða fæðingartilkynn-
ingu af stúlkunni úr „Ast er....”
myndaflokknum, akandi bama-
vagni.
Einhvern tima ætla ég
að segja honum...
Fullt nafn drengsins er Milo
Roberto Andrea.
— Ég vil halda mér við ítölsku
nöfnin eins og á Dario og Stef-
ano, segir hún — og auövitaö
varð hann að heita Roberto aö
miðnafni. Hann er raunar eftir-
myndin hans Stefano, nema
hvað hann er meö háralit
Darios. En helzt vildi ég að hann
liktist föður sinum með aldrin-
um....
Meðgöngutiminn var Kim erf-
iður.
— Þegar fylling timans nálg-
aðist grét ég samfleytt i tvo
daga, segir hún. — Ég var mjög
miður min. Svo hringdi ég til
læknisins, sem haföi rannsakað
mig reglulega, og baö hann að
athuga hvort allt væri i lagi með
barnið. Hann sagði að allt liti
vel Ut.
En skyndilega kom það, fjór-
um dögum eftir timann og eftir
að ég hafði búið mig undir erfiða
fæöingu. Skyndilega var f æöing-
inafstaðin, og ég fékk hann upp
i til min vafinn i teppi. Ég lagöi
hann á brjóst og hann byrjaði
strax að sjúga. Ég gat ekki
fengið nóg af að horfa á hann.
Ég fylltist stolti.
Það versta viö siðustu vikurn-
ar var, að ég haföi engan að
styðjast við, þegar ég var niöur-
dregin. Ég á góða vini, en þeir
koma ekki I stað eiginmanns,
sem þú elskar og veizt aö elskar
þig. Ég hef aldrei á allri ævínní
verið jafn einmana.
— Báöir eldri synir mlnir eru
auðvitað alveg sérstakir en
þessi er enn sérstakari. 1 gær-
kvöld þegar allir voru farnir, lá
ég ein i myrkrinu og hlustaði á
andardrátt Milos við hlið mér.
Ég hugsaði: Einn góðan veður-
dag fær hann aö vita aö faöir
hansdólönguáöuren hann varö
til. En þegar sá timi kemur,
vonast ég til að hafa veitt hon-
um svo mikla öryggistilfinningu
og ást, að hann þoliaö heyra það
sem ég hef aö segja honum....
Þýtt og endursagt: SJ