Fréttablaðið - 10.06.2006, Síða 62

Kennslan
gengur
í ættir
Mæðgurnar Elín G. Ólafsdóttir og Sigurborg Mattíasdóttir
eru báðar kennarar sem og reynd-
ar fleiri í fjölskyldunni.Elín kenndi
ásamt Matthíasi eiginmanni sínum
í Langholtsskóla áratugum saman
og systur Sigurborgar, þær Ása og
Brynja völdu sér líka sama starf.
„Hann Matthías minn var snill-
ingur í samskiptum við fólk og átti
hann ekki síður heiðurinn að því
en ég að dætur mínar þrjár urðu
kennarar,“ segir Elín. „Kennslan
er svo gefandi, enda færir hún
vonina um að geta orðið til góðs og
jafnvel breytt lífi einhvers til hins
betra.“ Sjálf ætlaði Elín sér að
verða kennari alveg frá því hún
var fimm ára smátítla í Ísaks-
skóla. „Ég hélt að það hlyti að vera
svo gaman að kenna krökkum eins
og mér. Kennsla varð því ævistarf
mitt og ekki síður tómstundagam-
an.“
Elín lítur á kennarastarfið sem
köllun. „Fátt er mikilvægara en að
koma manneskjum til manns,
kenna þeim fallega siði og glæða
með þeim námfýsi sem leiðir til
raunverulegrar menntunnar,“ en
að hennar mati er ekki sjálfgefið
að sá sem er langskólagenginn sé
vel siðaður og menntaður. „Ég hef
fyrst og síðast reynt að vera dætr-
um mín góð fyrirmynd í starfi en
sjaldan gefið þeim bein ráð. Fyrir-
myndir eru veigamestu og afdrifa-
ríkustu ráð foreldra,“ segir hún.
Sigurborg segir kennsluvírus-
inn vera mjög virkan í fjölskyld-
unni því ekki aðeins hafi báðir
foreldrar hennar verið kennarar,
heldur einnig afi hennar og móð-
urbróðir auk þeirra systra. „Þetta
gengur greinilega í ættir,“ segir
Sigurborg hlæjandi. „Kennslu-
starfið virkaði alltaf mjög lifandi
á mig og skemmtilegt. Ég kynntist
því ung, enda fór ég oft í skólann
með foreldrum mínum og vann
stundum sem aðstoðarkona
mömmu.“
Sigurborg segir móður sína
hafa rutt brautina fyrir skapandi
kennslustarf. „Það má segja að
hún hafi fyrst allra tekið upp ein-
staklingsmiðaða kennsluhætti.
Hún trúir að allir hafi eitthvað
gott fram að færa og það þurfi ein-
10. júní 2006 LAUGARDAGUR38
Samúel Vilberg Jónsson og sonur hans Kári hafa unnið
saman við pípulagningar í ein
sautján ár og reka nú saman fyrir-
tækið Pípulagnir Samúels og
Kára.
„Allt frá því að Kári stálpaðist
hefur hann unnið mér við hlið en
það byrjaði auðvitað bara með
sumarvinnu,“ segir Samúel sem
hefur starfað við pípulagningar í
tæpa fjóra áratugi. „Ég þrýsti
aldrei á drenginn að feta í mín fót-
spor og leyfði honum algerlega að
ráða för sinni sjálfur. Samúel
spurði son sinn á sínum tíma af
hverju hverju hann vildi læra
pípulagningar. „Hann svaraði um
hæl að þeir vinirnir vissu ekkert
almennilega hvað þeir vildu verða
þegar þeir yxu úr grasi og meðan
hann væri ekki búinn að ákveða
hvað hvað hann vildi gera væri
fínt að læra fagið og vera á samn-
ingi hjá mér á meðan.“
Auðheyrt er að Samúel er stolt-
ur af syni sínum og fer mikinn.
Hann talar um elju og áræðni
hans, bæði í námi og starfi. „Kári
fór í Tækniskólann og lauk jafn-
framt meistaraprófi í pípulagn-
ingum, en það nám stundaði hann
á kvöldin. Hann er sprenglærður
strákurinn.“
Kári kveðst ekki alveg geta
tekið undir formerkið „spreng“,
þegar hann heyrir lýsingar föður
síns á á menntun sinni. „Þótt ég sé
lærður er ég kannski ekki spreng-
lærður,“ segir hann og hlær.
Samstarfið gengur betur en
þeir feðgar þorðu að vona í upp-
hafi. „Okkur hefur aldrei orðið
sundurorða enda eigum við skap
saman,“ segir Samúel og undir
það tekur Kári og undirstrikar
að báðir hafi sérstaklega létta
lund.
Kári telur sig hafa lært ótal
margt af föður sínum og enn vera
að læra. „Við ræðum mikið um
starfið þegar við erum saman,
bæði utan og á vinnutíma. Við
erum samt ekki svo ferkantaðir
að við ræðum ekki neitt annað en
pípur og lagnir,“ bætir Kári við og
skellir upp úr.
Alveg eins og
mamma og pabbi
Öll þurfum við á fyrirmyndum að halda og meðan sumir horfa í átt að feit-
letruðum nöfnum á spjöldum sögunnar í leit sinni að fyrirmynd líta aðrir sér
nær. Bryndís Bjarnadóttir fór á stúfana og gróf upp nokkra Íslendinga sem
ákváðu að feta í fótspor feðra sinna og mæðra.
FEÐGARNIR SAMÚEL VILBERG
JÓNSSON OG KÁRI SAMÚELSSON
„Tölum um annað en pípur og
lagnir.“ FRÉTTABLAÐIÐ/HÖRÐUR SVEINSSON
FEGÐARNIR PÉTUR
MÁR PÉTURS-
SON,PÉTUR SVERRIR
GUNNARSSON
OG GUNNAR ÞÓR
PÉTURSSON Iðnir við
smíðarnar. FRÉTTABLAÐ-
IÐ/JÓN HJÖRTUR
FEÐGININ BJÖRGVIN
HALLDÓRSSON OG
SVALA BJÖRGVINS-
DÓTTIR Hafa átt gott
samstarf í tónlistinni.
Þegar Gunnar Þór er inntur eftir því hvernig það kom til
að hann hóf samstarf með föður
sínum, Pétri Sverri Gunnarssyni,
við smíðar, segir hann það nánast
hafa legið beint við. „Ég þvældist
alltaf í vinnuna með karli föður
mínum þegar ég var gutti. Ég var
líka svo mikill orkubolti að ég
hlýt líka að hafa fengið töluverða
útrás í puðinu sem fylgja smíðun-
um.“
Pétur staðfestir að Gunnar hafi
ekki verið hár í loftinu þegar hann
bað fyrst um að fá að koma með í
vinnuna. „Hann notaði hvert tæki-
færi til að verða að liði, þó með
misjöfnum árangri enda kornung-
ur snáðinn. En þarna strax tel ég
að áhuginn hafi kviknað.“
Gunnar kveðst hafa reynt við
lögfræðina í eitt ár við Háskóla
Íslands en ekki líkað og því afráð-
ið að taka smiðspróf til þess að
hafa einhver réttindi. „Ég ætla
mér hugsanlega að læra bygginga-
tæknifræði en í augnablikinu er
svo mikið að gera hjá okkur að það
verður að bíða.“
Fleiri í fjölskyldunni fást við
smíðar því yngri bróðir Gunnars
er einnig í faginu. Saman reka
þeir byggingafyrirtæki og verka-
skipting er skýr. „Við hlaupum
hins vegar stundum undir bagga
hjá hinum ef eitthvað sérstakt
kemur upp á sem þarf að leysa,“
áréttar Pétur.
Þeir eru sammála um að sam-
starfið gangi vel enda þótt stund-
um komi til árekstra, sem alltaf
takist þó að leysa með lítilli fyrir-
höfn. „Við gerum örugglega mest-
ar kröfur til okkar sjálfra hvað
snertir afköst og dugnað,“ bætir
Gunnar við.
Að sögn feðganna eru margir
völundar í ættinni. „Þetta hlýtur
að vera einn af þeim hæfileikum
sem okkur er í blóð borinn,“ segir
Pétur. Aðspurður hvort faðir hans
sé fyrirmynd í starfi, segir Gunn-
ar hann vera sér fyrirmynd í
mörgu. „Hann er gríðarlega vand-
virkur og gerir sömu kröfur til
mín, sem er hið allra besta mál. Af
því læri ég mest.“
Björgvin Halldórsson er einn þekktasti söngvari þjóðarinn-
ar og þarf ekki að koma á óvart að
Svala dóttir hans ákvað að feta í
fótspor hans, enda á hún hæfileik-
ana ekki langt að sækja.
„Ég ól alltaf með mér draum
um að fást við tónlistina, en slysað-
ist reyndar út í þennan bransa,“
segir Björgvin um hvernig hann
leiddist út á tónlistarbrautina.
„Faðir minn heitinn, Halldór Bald-
vinsson, var mikill tónlistarunn-
andi og feikna góður söngvari.
Móðir mín var líka mjög músikölsk
og fylgist enn mikið með. Hún er á
níræðisaldri en horfir mikið á tón-
listarstöðvarnar,“ segir Björgvin
hlæjandi.
Rétt eins og faðirinn segist Svala
hafa leiðst út á tónlistarbrautina
fyrir slysni. „Þegar ég var í skóla
áttu námið og ballett hug minn allan
lengst framan af. Í Kvennaskólan-
um byrjaði ég hins vegar að fikta við
tónlist en ég hafði sungið nokkur
jólalög sem pabbi útsetti þegar ég
var lítil. Ég byrjaði eiginlega óvart
að vinna með plötusnúðum og búa til
danstónlist. En það var ekki fyrr en
ég útskrifaðist úr Kvennó sem ég
hellti mér á fullt út í tónlist.“
Krummi, bróðir Svölu, er lands-
mönnum einnig vel kunnur en
hann syngur með hljómsveitinni
Mínus. „Ég verð nú að játa að ég
latti þau frekar en hvatti út á þessa
braut en við hjónin erum vitaskuld
mjög stolt af Svölu og Krumma í
dag,“ segir Björgvin. „Þau eru að
fást við það sem þau hafa áhuga á
og gera það vel. Ég fékk að ráða
því sjálfur hvað ég tók mér fyrir
hendur á sínum tíma. Þau hafa
fengið að ráða því líka. Ég er til
ráðgjafar ef þau þurfa.“
Björgvin vann með dóttur sinni
að útgáfu plötunnar Bird of freed-
om og segja þau bæði að samstarf-
ið hafi gengið eins og í sögu.
„Pabbi var upptökustjóri á plöt-
unni og við framleiddum hana
saman og erum bæði hæstánægð
með útkomuna. Bæði erum við
miklir fullkomnunarsinnar og
auðvitað rifumst við stundum
meðan á gerð plötunnar stóð því
við erum bæði þrjósk og vitum
upp á hár hvað við viljum fá út úr
hlutunum. Áður en við tókum upp
síðustu plötuna mína, vissum við
nákvæmlega hvernig við vildum
hafa hana og því gekk samstarfið
alveg snurðulaust fyrir sig. Við
eigum annars mjög hægt með að
vinna saman en ég hef fyrst og
fremst lært það af pabba að vanda
alltaf til verka í tónlistinni og skila
engu af mér nema það sé vel gert,“
segir Svala. „Ég lærði það jafn-
framt af pabba að taka sjálfa mig
ekki of hátíðlega og hafa húmor
fyrir því sem ég er að gera. Þetta
verður að vera skemmtilegt.“
Kornungur
snikkari
Latti frekar en hvatti
Ræðum fleira en pípur og lagnir