Tíminn - 05.03.1978, Blaðsíða 16

16
tmrnm
Sunnudagur 5. marz 1978
ÞEIRRA ER FRAMTÍI
— og bæði vilja þau heldur eiga heima í sveit en kaupsta,«
Einn þeirra manna, sem
blaðamenn Timans hittu á
Hvanneyri laugardaginn 4.
febrúar siðast liðinn, heitir
Björn Halldórsson, Björnssonar
Metúsalemssonar frá Svina-
bökkum i Vopnafirði. Reyndar
hefur Halldór Björnsson, faðir
unga mannsins, sem hér er rætt
viö, fyrir löngu stofnað nýbýli i
landi Svinabakka. Það heitir
Engihlið, og þvi er i rauninni
villandi að kenna Björn Hall-
dórsson við Svinabakka. Hann
er að sjálfsögðu frá Engihlið,
þvi að hér hefur hið sama gerzt
og viða annars staðar á Islandi
hina siðari áratugi, að ein jörð
góð hefur orðið að tveim.
Það fylgir þvi alltaf sérstakur
hugblær að rekast á sveitunga
sina á fjarlægu landshorni,
nokkurn veginn eins langt frá
æskustöðvum beggja og hægt er
að komast, og hafa þó enn is-
lenzka jörð undir fótum. Samtal
okkar Björns Halldórssonar
hófst á þessa leið:
— Hvenær komst þú fyrst
hingað að Hvanneyri, Björn?
— Ég kom hingað haustið
1974 og settist þá i bændadeild.
Ég var svo hér við nám þann
vetur allan, eins og lög gera ráð
fyrir, og lauk búfræðiprófi vorið
1975. Næst kom ég svo hingað
núna um áramótin 1977 og ’78,
en ekki sem nemandi, heldur er
ég starfsmaður Hvanneyrar-
búsins. Ég er það sem kallað er
afleysingamaður, og vinn ýmist
i fjárhúsi eða fjósi.
— Hvað hefur þú haft fyrir
stafni þennan tima, sem liðinn
er siðan þú laukst búfræðiprófi?
— Ég hef verið heima á
sumrin, en á veturna hef ég ver-
ið i Tækniskóla íslands.
— Þú hyggur þá kannski á
áframhaldandi nám hér, og ert
að búa þig undir það?
— Já, ég hef hugsað mér að
fara i búvisindadeildina hérna
næsta haust, og halda áfram,
þangað til þvi námi er lokið.
— Er það ekki rétt, sem ég
hef heyrt, að þú hafir verið efst-
ur i bændadeildinni voriö 1975?
— Jú, það á vist svo að heita,
en annars er varla hægt að telja
mig efstan, þvi að við vorum
tveir, sem hlutum næstum
jafnháa einkunn, það munaði
ekki nema broti.
— Þér hefur að minnsta kosti
þótt gaman að læra?
— Já, mér hefur þótt það nú á
seinni árum, en þegar ég var
yngri, þótti mér flest nám leiö-
inlegt.
— Þú hlýtur að hafa unað vel
hag þinum hér á Hvanneyri,
þegar þú varst hér við nám,
fyrst þú vildir gerast starfs-
maður Hvanneyrarbúsins nú i
vetur?
— Já, að visu hef ég alltaf
kunnað vel við mig hér, en þó er
lika önnur ástæða til þess aö ég
er hér núna, og hún er sú, að
unnusta min og barn eru hérna
seinnipartinn i vetur. Hún var
áður búin að taka stúdentspróf,
las utan skóla fram að hátiðum,
en settist formlega i skólann hér
á Hvanneyri núna um áramótin.
Þess vegna vildi ég vera hér i
vetur, og þetta er vitanlega að- .
alástæðan til þess að ég varð
mér úti um þessa vinnu hér.
— Getið þið haft barnið hjá
ykkur hér i skólanum?
— Já, við erum að minnsta
kosti að reyna það, og ég held að
það ætli að takast. Við vorum
svo heppin að fá ágæta konu til
þess áð gæta drengsins fram að
hádegi, en seinni hluta dagsins
er annað hvort, að ég er ekki að
vinna eöa móðirin laus úr skól-
anum.svoað þá getum við skipt
barnfóstrinu með okkur.
— Hvað er drengurinn gam-
all?
— Hann er rúmlega tveggja
ára, og þvi á þeim aldri, þegar
börn þurfa mikla gæzlu. En,
eins og ég sagði: Þetta hefur
gengið vel ennþá, þótt auðvitað
sé erfitt að hafa ekki neina ibúð,
heldur þurfa að búa inni á
heimavist með barnið, innan
um fjöldann allan af skólanem-
endum.
— Hvað hyggst þú svo taka
þér fyrir hendur, þegar þú hefur
lokið námi i búvisindadeildinni
hér á Hvanneyri?
— Mig hefur alltaf langað til
að búa, og mig langar enn mest
til þess. Hins vegar er þar
margs að gæta. Það má næstum
heita, að búið sé að gera mönn-
um ókleift að hefja búskap, eins
og nú er komið. Auðvitað veit ég
að það er viða hægt að fá góða
vinnu, en búskapur er sú at-
vinna, sem ég vil langhelzt
stunda.
— Er ekki hægt að stofna
annað nýbýli úr landi Svina-
bakka?
— Nei. Þó að jörðin sé allstór,
og megi heita góð jörð, þá er úti-
lokað að stofna þar annað ný-
býli.
— Ekki einu sinni á nesjunum
niður frá bænum?
— Nei, varla. Það er i fyrsta
lagi mjög erfitt, ef ekki ógern-
ingur, að finna þar sæmilegt
hússtæði, og i ööru lagi er land
Svinabakka tæpast til skiptanna
meira en orðið er.
— En nú er alltaf annað slagið
verið að auglýsa jarðir til kaups
og leigu viða um landið, og lika i
Vopnafirði.
— Já, það er rétt, en þær
jarðir, sem auglýstar eru, eru
oftast á einhvern hátt gallaðar
til búskapar, annað hvort húsa-
lausar eða að ræktun er þar litil,
nema hvort tveggja sé. Og svo
er ekki nóg að komast yfir sjálfa
jörðina. Eftir er að kaupa bú-
stofn, vélar og annað það sem til
þarf.
—- Og ef bóndastaðan reyndist
þér nú lokuð, — til hvers myndir
þú þá vilja nota menntun þina á
þessu sviði?
— Ég myndi byrja á að reyna
að meta það, hvort ég hefði til
að bera nægilega mikla þekk-
ingu til þess að miðla öðrum af
henni. Og ef niðurstaða min yrði
sú, að ég teldi mig til þess fær-
an, myndi ég reyna að leiðbeina
mönnum með þvi að gerast ann-
aö hvort kennari eða ráðunaut-
ur, og þó heldur hið siðar
nefnda, þvi ég er hræddur um,
að ég sé ekki sú manngerð, sem
getur kennt. Það er ekki öllum
gefið.
— Heldur þú ekki að þaö sé
dálitið gaman að kenna?
— Jú, kannski er það ekkert
leiðinlegt, að minnsta kosti um
einhvern tima, til reynslu, en
ekki langar mig aö gera kennslu
að ævistarfi minu. Annað hvort
myndi ég reyna að fá vinnu sem
ráðunautur eða við rannsóknir,
en á báðum þeim sviðum er
mikið verk að finna svo þar
verður lengi þörf á starfsmönn-
um.
— Og svo við vikjum að lið-
andi stund: Hvað tekur nú viö,
þegar starfi þinu hér lýkur með
vordögunum?
— Fyrst ætla ég austur i
Vopnafjörð og vera þar i einar
tværeðaþrjár vikur, um sauð
burðinn, en ég veit ekki enn,
hvað ég tek mér fyrir hendur að
þeim tima liðnum. Það fer sjálf-
sagt eftir þvi, hvar ég fæ mest
: ,
kaup, þvi það er nú einu sinni
svo, að á meðan verið er i skóla
verða menn að hafa sem mestar
tekjur þann tima ársins sem fri
er frá náminu. Þetta er allt
óráðið enn með atvinnu mina i
sumar. Við biðum bara og sjá-
um til hvað gerist, þegar vorar.
Hún valdi lifrænt nám,
— og vill lifrænt starf.
Seinust i viðmælendahópnum
hér á Hvanneyri að þessu sinni
er þá Álfhildur ólafsdóttir, unn-
usta Björns Halldórssonar, sem
rætt var við hér að framan. Það
kom fram i máli okkar Björns,
að Álfhildur hefði þegar lokið
stúdentsprófi og þess vegna er
eðlilegt að spyrja fyrst:
— Hvernig stendur á þvi, Álf-
hildur, að þú ert hér að nema
búfræði, og með stúdentspróf
upp á vasann? Langaði þig
meira að læra þau fræði en ann-
að, sem stúdentsprófið veitti þér
rétt til að nema?
— Ég viðurkenni, að mér
fannst margt geta komið til
greina, þegar ég hafði loki stú-
dentsprófi, en mig langaði mest
i eitthvert nám, sem væri dálitið
lifandi. Mig langar lika til þess
að vinna einhverja vinnu, sem
felur i sér tengsl við liíið, og
þess vegna hefði liffræöi til
dæmis lika getað komið til
greina, eða aðrar slikar greinar
við haskólann hérna, en þó fór
nú svo, að ég valdi þetta enda
held ég að námið hér sé bæði lif-
andi og fjölbreytt.
— Þú ert kannski úr sveit, og
þess vegna hlynnt sveitastörf-
um og búskap?
— Já, ég er norðan úr Hörgár-
dal við Eyjafjörð, og að skóla-
námi undan skildu hef ég eig-
inlega aldrei gert neitt annað en
vinna sveitastörf. Ég lauk stú-
dentsprófi úr Menntaskólanum
á Akureyri i hitteðfyrra, kenndi