Tíminn - 05.03.1978, Blaðsíða 20

20
Sunnudagur 5. marz 1978
Anthon Mohr:
Árni og Berit
FERÐALOK
barnatíminn
Ævintýraför um Kyrrahafið og Suður-Ameríku
hvar i veröldinni, sem
hún settist að.
Nei, Berit gat ekki ef-
ast um tryggð hans og
stöðuglyndi, þegar hún
las þessi orð með hans
fögru rithönd.
í lok bréfsins gat Berit
þess, að þau myndu
koma til Perú um 20 mai
og taka þaðan fyrstu
skipsferð beint til
Hawaii. Hún gaf honum
lika upp heimilisfang
Kristjáns frænda sina.
Árna leið lika ágæt-
lega á sjónum. Hann
naut þess, að liggja i
mjúku hlýju rúmi, fá
ágætan mat daglega
og vera þjónað eins og
konungbornum manni.
En þegar dagarnir liðu
hver öðrum likir, án
þess að hann hefði nokk-
uð fyrir stafni, þá fór
hann að finna til leið-
inda. Hann var ætið van-
ur að hafa eitthvað með
höndum, en hér voru öll
hans handtök óþörf.
Ekki hafði hann heldur
marga til að tala við.
Berit var oftast með
Lindu og kennslukon-
unni, herra Grainger
var veiklaður á taugum
og á stöðugum þeytingi
fram og aftur um skipið,
en skipsmenn aðrir
höfðu nóg að starfa,
hver við sitt verk. Árni
dvaldist þvi löngum i
bókaherberginu. Ekki
hafði hann lengi athugað
bókakostinn, er hann
komst að raun um það,
að Grainger hefði mik-
inn áhuga á fjallgöngum
og að klifa háa fjall-
tinda. Aldrei hafði Árni
séð annað eins safn
bóka, sem lýstu fjall-
göngum og hættulegum
fjallaferðum.
Þarna rakst Árni
lika á fjölbreytt mynda-
safn af ferðalögum til
fjalla. Á mörgum mynd-
unum gat að lita herra
Grainger, ýmist hang-
andi i kaðli i f jallagljúfr-
um i Alpafjöllum eða
gangandi á snjóþöktum
háfjöllum Alaska.
Myndirnar báru það lika
með sér, að hann hafði
ferðast i Pireneaf jöllun-
um og austur i
Himalaja-fjöllum, og
jafnan á hættulegustu
stöðum.
Þegar Árni vakti máls
á þessum ferðabókum
og myndum við hádegis-
verðinn einn daginn,
komst hann að raun um,
að þarna hafði hann hitt
á umtalsefni, sem gæti
enzt i nokkra daga. Þeg-
ar Grainger fór að segja
frá ferðum sinum og
fjallagöngum, þá logaði
hann af áhuga og lifs-
fjöri, svo að Ámi hlaut
að hrifast með.
Að siðustu spurði hann
Árna, hvort hann hefði
nokkurn timann tekið
þátt i fjallgöngum eða
klifið á fjallatinda, en
Árni varð að viður-
kenna, að varla gæti það
talizt. Hann hafði aðeins
gengið á fjallahnúka
kringum selin heima i
Norgei, en aldrei tekið
þátt i göngum á háfjöll
og fjallatinda.
,,Nú, jæja. Þetta getur
enn lagast”, sagði
Grainger, og meira
sagði hann ekki þann
daginn.
5.
Viku siðar, þegar Árni
kom upp á þilfar,
snemma morguns,
mætti hann skipstjóran-
um.
„Nú sjáum við land”,
sagði skipstjórinn og
benti til lands, þar sem
snæþaktir tindar báru
við himinn.
„Þetta eru tindar
Andesf jalla”, bætti
skipstjórinn við um leið
og hann flýtti sér upp á
stjórnpall.
í sama bili kom
Grainger upp á þilfar.
Hann starði eins og i
leiðslu á snæþakta tind-
ana i vestri, en sneri sér
allt i einu að Árna og
sagði:
„Viltu koma með mér
niður i klefann minn, þá
skal ég sýha þér nokk-
uð”.
íbúð Graingers i skip-
inu væri bæði rúmróð og
skrautleg, tvær stórar
stofur, svefnherbergi og
bað. Þetta var i fyrsta
skipti, sem Árni kom inn
i ibúðina.
í annarri stofunni var
einn veggurinn með
tvidyra skáp, sem
Grainger opnaði upp á
gátt strax og hann kom
inn. t þessum skáp voru
allskonar tæki, sem
nauðsynleg eru þeim, er
klifa há fjöll. Þar voru
meðal annars gadda-
skór, gúmmiskór, is-
axir, kaðlar og járntein-
ar. Auk þess voru þarna
kuldajakkar, ullarfatn-
aður, svefnpokar, tjöld
og margt fleira, sem
nauðsynlegt er i
háfjallaferðum. Allt var
þetta vandað og rik-
mannlegt. Hér leit út
fyrir að vera fatnaður og
öll tæki fyrir þrjá til
fjóra fjallgöngumenn.
Aldrei hafði Árni séð
slikan útbúnað. Allt var
þetta nauðsynlegt þeim,
sem vildi klifa há f jöll og
fjallatinda. Allur þessi
útbúnaður vakti athygli
Árna, og Grainger gaf
honum tóm til að njóta
þess að virða fyrir sér
þessa ágætu gripi.
,,Éghef gert dálitið að
þvi að ganga á há f jöll og
ídifa kletta”, sagði
Grainger. „Hér i Suð-
ur-Ameriku hef ég
aðeins gegnið á nokkur
fjöll i Columbi.a og
Venezuela, en svo las ég
fyrir nokkrum mánuð-
um grein i Alpatiðindum
um þrjá Englendina,
sem höfðu gengið á fjall-
ið Illimai, sem er rétt
skammt frá La Pas
(höfuðborg Boliviu). Af
þessum tindi sáu þeir
enn hærra fjall i allt að
100 km. fjarlægð, og
virtist þeim liklegt, eftir
þvi sem þeir gátu greint
i sjónaukum i björtu
veðri, að mögulegt
myndi að ganga á þenn-
an tind. Þessi tindur
heitir vist Sórata. Þeir
höfðu ekki haft tima til
að gera tilraun með að
klffaþennantind. Sórata
er annar hæsti tindur i
Andesfjöllunum, 6750 m.
á hæð. (Hæsti tindur er
Aconcaqua) og að þvi er
ég bezt veit, hefur aldrei
verið gengið á þennan
tind. Mig langar mikið
til að reyna, hvort
mögulegt er að klifa
þennan tind. Ef maður
yrði heppinn með veður,
tel ég að það væri mögu-
legt”.
Það var auðséð á öllu,
að Grainger hafði áhuga
á þessari iþrótt. Þessi
veiklaði, þögli, óstyrki
maður logaði allur af
fjöri og áhuga.
„I Lima á ég nokkra
góða kunningja”, sagði
Grainger. „Einn þeirra
er verkfræðingur og
annar prófessor. Báðir
hafa þeir áhuga á fjall-
göngum, eins og ég.
Verst er, að þeir eru
fremur, fátækir, svo að
þeir geta ekki veitt sér
þessa ánægju, þar sem
slik ferðalög eru mjög
J'fí kfíAJ/JáKÍ FIÐíCr Þi’tjQri HaflÞÉftTiU E iNN.. . T l/EÍR.. .ÞRÍK
DkoPPi í ViÐHÓÍ.