Tíminn - 07.05.1978, Page 22

22
Sunnudagur 7. mai 1978.
Nútíminn ★ ★ ★
* 4*
Dave Grcenfield fór á kostum i hljómborftsleik. Timamyndir Róbert
Þaö var þröngt á þingi er Stranglers léku lagið „Down in the Sewer
gegn
Stranglers slógu í
— á stórkostlegum hljómleikum í Laugardalshöll
Einhverjir eftirminnilegustu
popphljómleikar sem hér hafa
verið haldnir fóru fram i
Laugardalshöllinni s.l. mið-
vikudagskvöld. Hljómleikarnir
voru einkum merkilegir fyrir
þær sakir að sjaldan eða aldrei
hefur nokkur hljómsveit sem
komið hefur fram á sviði hér-
lendis náð öðrum eins ógnartök-
um á áheyrendum og Stranglers
þetta umrædda kvöld. Segja má
að áheyrendur sem voru u.þ.b.
2% islenzku þjóðarinnar eða
4500 manns hafi dansað eftir
nótum Stranglers frá upphafi
allt til enda og eitt er vist að
aldrei fyrr hefur klæðnaður
fólks á hljómleikum hérlendis
verið eins fjölskrúðugur og við
þetta tækifæri, þvi segja má að
obbinn af þeim fjölmörgu
unglingum sem sóttu hljómleik-
ana hafi verið á einn eða annan
hátt eins afkáralega klæddur og
framast er unnt. Gekk þetta það
langt að margir hverjir voru
með öryggisnælur i gegn um
kinnar og nef auk fjölda keðja
sem var komið fyrir á ýmsum
stööum likamans og ekki má
gleyma striðsmálningunni sem
hver indiáni hefði mátt vera full
sæmdur af. Mörgum þeim sem
blöskraði útgangurinn á ung-
viðinu varð ti'ðrætt um það hvar
þessi lýður héldi sig dags dag-
lega en hætt er við að viðhafnar-
gallinn rykfalli þessa dagana
uppi á háalofti eða niðri i
geymslu og þó hver veit nema
það verði „punk” suraar á Is-
landi en það væri vel við hæfi
þar sem fyrirbrigði þettaer sem
óðast að liða undir lok i föður-
húsum sinum, Bretlandi. Þess i
stað eru hljómsveitir eins og
Stranglers, Elvis Costello - the
Attractions, Nick Lowe o.fl. að
hefjast til vegs og virðingar, án
alls þess afkáraháttar sem ein-
kennt hefur „punk”.
Svo við vikjum nú aftur að
hljómleikunum, þá hófust þeir
með þvi að Baldvin Jónsson
kynnir steig fram fyrir skjöldu
og færði viðstöddum þá sorgar-
fregn að Þursaflokkurinn kæmi
ekki fram á hljómleikunum.
Siðan kom Þursaflokkurinn
fram á sviðið og Egill Spilverks-
maður sem hafði orð fyrir þeim
skýrði áhorfendum frá þvi að
þeir félagar sæju sér ekki fært
að koma fram, þar sem þeir
hefðu ekki fengið að hljóðprófa
tæki sín en áður hafði verið
gengið frá þvi við Albion um-
boðsskrifstofuna að bæði Þursa-
flokkurinn og Póker fengju að
hljóðprófa i tvo klukkutima
fyrir hljómleikana og áttu að-
stoðarmenn Stranglers að vera
þeim til aðstoðar þar sem þeir
einir manna kunnu skil á tækja-
búnaði kyrkjaranna. En Egill
Spilverksmaður lofaði viðstödd-
um hljómleikum á næstunni og
harmaði enn einu sinni að þetta
hefði þurft að fara svo.
(Ath. Nútimans. — Undir-
ritaður telur að Þursaflokkur-
inn hafi gert hárrétt með þvi að
koma ekki fram þvi að annað
hvort eru menn menn eða mýs
hvort sem við er að etja kyrkj-
ara eða ekki og tel ég að i ljósi
þess hvernig fór fyrir Póker á
umræddum hljómleikum megi
Þursar prisa sig sæla fyrir að
þurfa ekki að koma fram við
slikar aðstæður).
Eftir að Þursaflokkurinn
hafði lokið máli sinu sem fékk
misjafnar undirtektir við-
staddra komu Halli og Laddi
fram og skemmtu fólki á sinn
alkunna háttum stund en að at-
riði þeirra loknu kynntu þeir
hljómsveitina Póker. Liðsmenn
Pókers tindust svo inn á sviðið
og eins og Þursar tilkynntu þeir
áhorfendum að þeir hefðu ekki
fengið að hljóðprófa. Taldi
Pétur Kristjánsson söngvari
ekki ógerlegt að takast mætti að
stilla hljóðfærin á stuttum tima
og bað menn að virða það þeim
til vorkunnar ef hljóöið yrði
slæmt til að byrja með.
Siðan hófu Póker leik sinn og
er skemmst frá þvi að segja að
fyrri helmingur laga þeirra
„gjöreyðilagðist” i flutningi,
þar sem alls kyns ískur.væl og
önnur óþægileg aukahljóð
blönduðust tónlistarflutningn-
um og var það ekki fyrr en Pók-
er voru nær þvi hálfnaðir með
efni sitt að hljómburður var
orðinn það sæmilegur að hlusta
mátti á tónlistina án þess að
eiga á hættu að dynjandi bassa-
hljóð skæfu á manni hlustirnar.
Siðari helmingur laga Pókers
voru góð sem og vafalaust hin
fyrri en aldrei varð hljóðið það
gott að gaman væri hægt að
hafa af flutningum. (Ath-
semd Nútimans — Eft-
ir hljómleikana heyrðust
þær raddir að tækin hefðu verið
vísvitandi vanstillt til þessað
gera islenzku listamönnunum
eins erfitt fyrir og framast var
kostur en hvort sem það var
ætlunin eða ekki þá þarf ekki
lengi að velta vöngum yfir þvi
hvernig þetta hefur átt sér stað
eða er einhver svo einfaldur að
halda að hljómsveit eins og
Stranglers sem hefur i hundruð
skipta verið upphitunarhljóm-
sveithjá öðrumog þekkir þvi öll
þau brögð sem beitt eru taki
„séns” á þvi að óþekkt islenzk
hljómsveit skyggi á þá. Þessi
sjálfsbjargarviðleitni
Stranglers að kyrkja aðrar
hljómsveitir i fæðingu réttlætir
þó á engan hátt framkomu
þeirra og umboðsskrifstofunnar
Albion. En svona er „sjó-
bisnessinn”. Eins manns dauði
er annars brauð.)
Eftir að Póker höfðu lokið leik
sinum brugðu Halli og Laddi á
leik en að atriði þeirra loknu
kom Baldvin Jónsson kynnir
fram á sviðið og tilkynnti 20
minútna hlé.
Og viti menn hléið varð aðeins
20 minútur en að þvi' loknu kom
kynnirinn aftur fram á sviðið og
bað menn að brýna raddirnar
þvi að röðin væri komin að
Stranglers og myndu þeir birt-
ast á sviðinu innan skamms.
Ætlaði nú allt vitlaust að verða
og ekki dró úr látunum þegar
Stranglers birtust á sviðinu en
þeir voru ekkert að tvinóna við
hlutina heldursettu þeir þegar i
kraftgirinn og fýrsta lagið sem
þeir léku var hið gamalkunna
(Get a) GRIP (on yourself) en
það var fyrsta Stranglers lagið
sem öðlaðist einhverjar vin-
sældir svo heitið gæti.
Ekki fannst mér Stranglers
sannfærandi í fyrstu tveim
lögunum en með „Bring on the
Nubiles” náði Stranglers svo
sannarlega taki á áheyrendum
og þvi héldu þeir út alla hljóm-
leikana. I kjölfar „Bring on the
Nubiles” komu lögin „Princess
of the Streets”, þar sem Dave
Greenfield hljómborðsleikari
söng aðalrödd af mikilli list.
Siöan kom hið stórgóða lag
þeirra „Hanging Around” en öll
þessi fyrstu lög voru af fyrstu
hljómplötunni þeirra, Rattus
Norwegicus. Á meðan
Stranglers léku „Hanging
Around” óx stemmningin i saln-
um um allan helming og ekki
minnkaði hún þegar Stranglers
léki nýja lagið sitt „Nice and
Sleezy”.
Það vakti athygli mina hve
vel Stranglers voru undirbúnir
og öll dagskráin pottþétt. Ekk-
ert óþarfa kjaftæði á milli laga
heldur runnu lögin áfram
snurðulaust eins og i vel
smurðri vél. Einu útúrdúrarnir
voru þegar Hugh Cornwell
impraði á þvi af og til við áhorf-
endur hvort það væru ekki
örugglega tvö prósent þjóðar-
innar sem mætt væru á hljóm-
leik ana.
Næsta lag á dagskrá hjá
Stranglers var „Something
better change” og var það mjög
vel flutt. Þegar áður en það lag
var búið voru áhorfendur farnir
að kalla No more heroes og
Stranglers brugðust ekki vonum
þeirra þvi að „No more Heroes”
var næst á dagskránni og má
segja að Stranglers hafi farið á
kostum i' flutningi þess.
Burnel bassaleikara var nú
farið aðhitna i hamsi og þvi fór
hann að fækka fötum i samræmi
við það og lagði frá sér leður-
jakkanna sem er orðinn eins
konar vörumerki fyrir hann.
Eftir stóð Burnel á svörtum net-
bol og var ekki laust við að
manni fyndist sem fiðringur
færi um kvennaskarann við
þetta framlag Burnels.
Stranglers fluttu þvi næst tvö
lög af nýju plötunni „Black &
White.” A eftir þeim flutningi
komu lög eins og „Feel like a
Wog”, „Burning up Time”,
„London Lady” og „Down in the
Sewer”, en i þvi lagi náðu
hljómleikarnir hámarki og var
gaman að sjá til Stranglers á
sviðinu. Jean Jacques Burnel og
Hugh Cornwell nánast skriðu
eftir sviðinu en á bak við þá fóru
Jet Black trommuleikari og
Dave Greenfield á kostum og er
ekki ofsagt að hlutur þeirra á
þessum hljómleikum var meiri
en margur átti von á. „Down in
the Sewer” var siðasta lag
Stranglers á efnisskránni en
áhorfendur létu sitt ekki eftir
liggja og klöppuðu kappana upp
og sluppu þeir ekki fyrr en þeir
höfðu leikið þrjú aukalög.
Fyrsta aukalagið sem þeir léku
var „Five Minutes” en það er af
litilli plötu sem Stranglers
sendu frá sér fyrir nokkru.
Þegar hér var komið sögu voru
Framhald á bls. 31
Séð yfir sviðið á hljómleikum
Stranglers. Eins og sjá má
hafði Dave Greenfield hljóm-
borösleikari i ýmsu að snúast
en fjær á myndinni eru Hugh
Cornwell og Jean Jacques
Burnel i banastuði. _
Burnei mundar bassann.