Tíminn - 30.07.1978, Blaðsíða 11

Sunnudagur 30. júli 1978
n
Fálki Englakonungs
sneri heim í Vatnsdalinn
Fálkarnirá þessari mynd minna á hjónin I Grimstungugilinu Tigulegur er hann fáikinn, sem hér
I Vatnsdai. Húsbóndinn strauk úr vistinni situr og horfir
hjá Englandskonungitii aö vitja um bú sitt noröur frá. „haukfránum” augum á lesendur blaösins.
Jón Ólafsson f rá Grunnavík heyrði Pál lögmann Vídalin segja f rá fálka, sem bjó á
Grímstungugili i Vatnsdal. Hann var þaðan tekinn og farið með hann til Danmerk-
ur, en þaðan var hann f luttur til Englands og gef inn Englakonungi, en eftir eitt eða
tvö ár var hann kominn aftur á sínar gömlu stöðvar í Grímstungnagili úti á íslandi,
°g var auðkenndur á því að hann hafði silfurbjöllu á klónni, sem kvað við þegar
hannflaug. Hann náðistaldrei uppfrá því, en maki hansnáðist.
Ævintýralegur flótti ungs Rúmena:
Faldi sig í háifan
mánuð í trékassa
Tveim itölskum tollvöröum
brá mjög i brún, þegar þeir
heyrðu hávær óp berast út Ur
stórum trékassa, sem stóö á
vöruflutningavagni i járn-
brautarlest. Þessunæst barst aö
eyrum tollvaröanna.sem voruá
eftirlitsferð um hafnarsvæöiö i
Livorno, brestur, eins og þegar
tré er brotiö. Næst sáu þeir fjöl
losna af einni hliö kassans. Og
fyrr en varöi birtist andiit 1
mjórri rifunni, kinnfiskasogið
og sett löngum skeggbroddum.
„Maður lifandi, þaö er einhver
inni I kassanum,” sagöi Salva-
tore Verucci, þegar þeir
félagarnir hlupu i átt aö kassan-
um. Meö berum höndum rifu
þeir aöra fjöl úr kassanum og
nokkrum minútum siöar
staulaöist maður niöur af
vagninum. Hann þreifaöi án
árangurs eftireinhverju til þess
aö halda sét I, en féll svo niöur á
malbikið viö teinana. „Flýtiö
ykkur aö sækja sjúkrabil,”
hrópaöi Verucci, meöan sá
ókunni muldraöi einhver orö á
tungu, sem hvorugur tollþjón-
anna skildi orð i. itölsku toll-
veröirnir vissu ekki á þvi andar-
taki aö viö fætur þeirra lá maö-
ur, sem tekist haföi á hendur
fifldjarfan og ævintýralegan
flótta. Hannhaföikostaööllu til,
I þvf skyni aö flýja ofriki stjórn-
valdanna i Rúmenfu.
,,Er ég ekki vestan við?” var
fyrsta spurningin, sem Anghel
Bucur bar fram i sjúkrahúsinu,
þegar hann var tekinn aö ná sér
eftir magnleysisáfalliö. ,,JU, þú
ert á Italiu. Þú hefur ekkert aö
óttast,” sagöi túlkurinn, sem
kallaöur haföi veriö til, og
klappaöi á öxl hans, og hvarf þá
skelfingarsvipurinn af andliti
þessa 25 ára gamla flótta-
manns. Hann lét fallast niöur á
koddann meö feginsandvarpi.
I hálfan mánuö haföi hann
þolaö ótrúlegar andlegar og
lfkamlegar kvalir, en þann tima
hafði það tekiö lestina aö fara
frá Búkarest til Livorno. t 14
daga haföi hann lifað i stööug-
um ótta um aö upp um hann
kæmist og sífelldurdynurinn frá
vagnhjólunum haföi næstum
rænt hann ráöi og.rænu. Enn
bættist óvissan við. Hvert
mundi lestin veröa send? Var
hann staddur I einhverju landa
Vestur-Evrópu, eöá var
ákvöröunarstaðurinn eitthvert
landa ráðstjórnarinnar? Eini
feröafélagi Bucurs var renni-
bekkur, en utan um hann hafði
kassinn veriö smföaöur, sem
bæði var fangelsi hans og felu-
staöur. Varla var i kassanum
neitt rúm fyrir flóttamanninn til
þess að halda á sér hita meö
hreyfingu, þegar kaldast var á
næturnar. Ekki var mikil stoö
af plastdúknum, sem vafiö var
utan um rennibekkinn og hann
varö aö nota sem ábreiöu.
Hungur og4 þorsti voru einu
plágurnar, sem hann hafði ekki
þurft aö striöa viö. Þvi þaö, aö
hafa með sér nægt vatn og nóg-
an mat, var þaö sem Bucur
haföi veriö efst i huga, þegar
hann velti þessum flótta fyrir
sér I heiia nótt, áöur en handa
var hafist.
Þá snjöllu hugmynd, aö kom-
ast frá heimalandi sinu sem
laumufarþegi haföi hann fengiö
nokkrum vikum áöur. Sem
módelsmiöur i vélaverksmiöju,
haföi hann oft tekiö eftir, þegar
kisturnar voru negldar aftur,
þegar þær skyldu sendar til
Vesturlanda. „Einn daginn
sagði égviö sjálfan mig: Núeöa
aldrei,”segir hann. „Églæddist
inn á vinnusvæöiö, tróö mér inn
ikistuna, og nú var engin leiö til
baka aftur.”
Sama daginn og hann kom til
ttalfu baöst Bucur hælis sem
pólitiskur flóttamaöur. ,,Ég
hata stjórnkerfiö I heimalandi
minu” sagði hann. ,,Ég er feg-
inn að vera loksins kominn til
lands, þar sem hægt er aö hugsa
og segja þaö, sem manni býr i
brjósti.” En hann er þó ekki
laus viö allar áhyggjur enn:
,,Ég vona aö foreldrar minir
veröi ekki látnir gjalda fyrir
flótta minn,” segir hann.
Annar tollvaröanna, sem fundu Bucur, stendur hér viö kassann undan rennibekknum. A innfelldu
myndinni sést flóttamaöurinn.
Læknir rannsakar heilsu flóttamannsins, sem eftir atvikum er hin
besta. A myndinni viö hliðina sést hann ásamt þeim reytum, sem nú
eru aleiga hans I nýja landinu.