Fréttablaðið - 07.09.2006, Síða 20

7. september 2006 FIMMTUDAGUR20
nær og fjær
„ORÐRÉTT“
„Það er alltaf nóg að frétta af
mér,“ segir Monika Abendroth
hörpuleikari. „Ég er tvíburi
svo ég kann best við mig þegar
mikið er að gera. Maður ætlar
stundum að reyna að taka því
aðeins rólegar en það gengur
sjaldnast eftir,“ segir Monika
sem starfar sem leiðsögumaður
á sumrin. Hún fór tvær ferðir í
kringum landið í sumar með
hópa.
„Svo fór ég eina ferð
til Austurstrandar
Grænlands eins og
ég hef gert síðast-
liðin fimm ár.
Það er rosalega
heillandi
svæði, maður siglir á milli
ísjaka sem eru eins og hús
og kirkjur og er alveg
orðlaus. Þetta landslag
snertir mann mikið.“
Monika var iðin við
að spila með Páli Ósk-
ari í sumar eins og oft
áður. „Ég held við
höfum hreinlega spilað
í brúðkaupum hverja
einustu helgi. Svo
vorum við líka
með þrenna
tónleika á
Menningar-
nótt. Við
erum aðeins
farin að spá
í þriðju plötuna en hún kemur ekki
fyrir jól. Við verðum þó með lagið
„Þótt þú gleymir guði“ á plötu þar
sem ýmsir taka lög eftir Megas. Svo
er starfsár Sinfóníunnar að hefjast,
en sökum aldurs er ég komin á aðra
hörpu. Þá minnkar álagið þar, sem er
svo sem ágætt því það er nóg að gera
annars staðar.“
Einkadóttir Moniku er búin að
kaupa íbúð í miðbænum og flytur um
næstu mánaðamót. Mamma er dugleg
að hjálpa.
„Það verður nóg að gera í íbúðinni
næstu vikurnar, að mála, setja upp
eldhúsinnréttingu og svona. Ég er
mjög spennt fyrir hennar hönd að hún
sé að fljúga úr hreiðrinu og finnst
æðislega gaman að hjálpa til.“
1.100 árlega fyrir
líkamlegu heimilisof-
beldi
„Þetta er meðferðarúrræði
sem boðið er upp á fyrir
karlmenn sem vilja sjálfir
taka á ofbeldishneigð sinni.
Vandinn er mikill, því að
áætlað er að um 1.100 konur
verði árlega fyrir líkamlegu
heimilisofbeldi hér á landi.“
Andrés Ragnarsson sálfræðingur vinnur
með félagsmálaráðuneytinu að
verkefninu Karlar til ábyrgðar.
Fréttablaðið, 6. september.
Þing vantar önnur tæki
en pólitískan þrýsting
„Þarna erum við enn einu
sinni að reka okkur á það að
tækin sem þingið hefur til að
láta reyna á það hvort
ráðherra hafi borið
upplýsingaskyldu eru
ófullkomin.“
Bryndís Hlöðversdóttir, forseti
lagadeildar Háskólans á Bifröst, segir
alvarlegt að ekkert hafi verið gert til að
bæta úr þannig að þingið hafi einhver
raunveruleg tæki önnur en pólitískan
þrýsting ef það telur að ráðherra hafi
brotið upplýsingaskyldu sína.
Fréttablaðið, 6. september.
Vantar aga
á Íslandi
„Þetta er agavandamál og það hefur
alltaf vantað aga á Íslandi. Þetta er
ekki bara bundið við unglinga því
fullorðið fólk er alveg jafn aga-
laust,“ segir Hjalti „Úrsus“ Árnason,
kraftakarl og kerfisfræðingur, um
fréttir af óvirðingu unglingahópa við
lögregluna sem borið hefur á að
undanförnu. „Ég sæi það ekki gerast
í stórborgum heimsins að fólk
kæmist upp með það að hrækja
á lögregluþjóna eins og hér virðist
tíðkast í miðbænum um helgar.
Þetta vandamál er partur af því að
Ísland er opið og frjálst samfélag og
það væri slæmt að fórna þeim kost-
um. Það hlýtur að vera hægt að aga
þjóðina án þeirra fórna. Ég held að
það þurfi miklu meiri umræðu um
þessi mál og að uppeldisstofnanir
- heimili og skóli - verði að leggja
sitt af mörkum.“
SJÓNARHÓLL
ÓVIRÐING UNGLINGA VIÐ LÖGREGLU
HJALTI „ÚRSUS“ ÁRNASON
KERFISFRÆÐINGUR
Litháum á Íslandi er mik-
ið í mun að breyta þeirri
neikvæðu ímynd sem
dregin hefur verið upp í
fjölmiðlum að undanförnu.
Litháískur leikskólakennari
kemur hér ímynd þjóðar
sinnar til bjargar.
Löngum voru Litháar í hugum
Íslendinga þjóðin sem við, með
Jón Baldvin í fararbroddi, vorum
fyrst til að viðurkenna sjálfstæða,
en að undanförnu hafa Litháar
aðallega verið í fréttum í sam-
bandi við innflutning á eiturlyfj-
um og því er haldið fram að lithá-
íska mafían sé að skjóta hér
rótum.
Litháíska þjóðin telur um þrjár
og hálfa milljón manns og Litháar
á Íslandi eru nokkur hundruð tals-
ins. Þeir Litháar sem hér hafa
verið gripnir við eiturlyfjasmygl
eiga það þó flestir sameiginlegt að
eiga ekki lögheimili á Íslandi.
Meðal þeirra Litháa sem hér búa
er Jurgita Milleriene, sem flutti til
Íslands fyrir fimm árum og unir
hag sínum vel í Keflavík þar sem
hún vinnur á leikskóla. Hún hefur
að auki unnið sem túlkur hjá
Alþjóðahúsinu og m.a. túlkað í
nokkrum málum landa sinna sem
gripnir eru með eiturlyf.
„Mér finnst bara ágætt að vera
Lithái á Íslandi,“ segir Jurgita,
„en þessi mál eru auðvitað alveg
hræðileg. Við gerum allt til að laga
ímyndina. Það er bráðnauðsynlegt
að Íslendingum sé gert ljóst að
Litháar eru ekki svona slæmir.“ Á
meðal þess sem Jurgita hefur
staðið fyrir er sýning á myndum
litháískra barna í bókasafninu í
Hafnarfirði.
„Þessi stöðugi fréttaflutningur
er slæmur fyrir okkur, ekki fyrir
mig persónulega eða mitt fólk, en
maður heyrir af fólki sem er
nýflutt hingað og er ekki treyst.
Það þarf að hafa meira fyrir því að
sanna sig og er kannski meira
undir smásjá en aðrir. Í kjölfarið á
svona atburðum fara svo Íslend-
ingar smám saman að vantreysta
öllum útlendingum og vera á varð-
bergi gagnvart þeim. Hjálpsemin
minnkar.“
Jurgita segir lítið talað um
umsvif glæpamanna á Íslandi í lit-
háískum fjölmiðlum og að reynd-
ar hafi almennt dregið úr umfjöll-
un um innlend glæpagengi. Hún
segist heyra það í kringum sig að
glæpamennirnir séu ekki hræddir
við að nást. „Í þeirra augum eru
íslensk fangelsi eiginlega lúxus,
hálfgerðir sumarbústaðir. Það eru
miklir peningar í spilinu ef glæp-
urinn gengur upp svo því miður
freistar þetta margra.“
gunnarh@frettabladid.is
Við erum ekki öll svona slæm
JURGITA MILLERIENE Er mikið í mun að bæta þá neikvæðu ímynd sem fréttir af glæpastarfssemi Litháa draga upp.
FRÉTTABLAÐIÐ/VÍKURFRÉTTIR
HVAÐ ER AÐ FRÉTTA? MONIKA ABENDROTH HÖRPULEIKARI
Önnum kafinn tvíburi orðlaus á Grænlandi
Pakkhúsið í Ólafsvík er gamalt
verslunarhús sem byggt var árið
1844. Fyrir átta árum var það gert
upp að innan og svo að utan fyrir
fimm árum og nú er þar rekin
upplýsingamiðstöð og Byggðasafn
Snæfellsbæjar. Þegar blaðamaður
leit þar við voru starfsmenn að
taka til eftir sumarið. „Þetta
sumar byrjaði frekar rólega enda
var veðrið ekki sérlega gott en svo
jókst aðsóknin mikið í júlí og
ágúst,“ sagði Gunnar Örn Arnar-
son, sem var að pakka niður í
Pakkhúsinu ásamt unnustu sinni,
Kristínu Rós Gústafsdóttur, en
þau starfa þar bæði.
Í risi hússins er svokallað
krambúðarloft. Þar er búið að
setja upp krambúð líkt og þær
voru á 19. öld en einnig fær gest-
urinn sem fer þar um að skyggn-
ast inn í atvinnu- og lifnaðarhætti
sjómanna fyrr á öldum.
Ekki er nóg með að þau Gunnar
Örn og Kristín Rós séu að pakka
saman í Pakkhúsinu, heldur eru
þau einnig að búa sig undir tveggja
mánaða lestarferðalag um Evr-
ópu. „Við fljúgum til London en
svo höfum við ekki harðneglt
neina ferðaáætlun,“ segir Gunnar
Örn. „En meginlínan verður þó
London, París, Róm. Annars ræðst
þetta bara á leiðinni.“ - jse
Pakkað niður í Pakkhúsinu
GUNNAR ÖRN ARNARSON Búsáhöld og
innanstokksmunir eru frá liðnum öldum
en kaffið er ferskt og gott.
FRÉTTABLAÐIÐ/JÓN SIGURÐUR
PAKKHÚSIÐ Í ÓLAFSVÍK Var gert upp að utan fyrir fimm árum en að innan fyrir átta.
Fyrst þú ert að lesa þetta þá hefurðu
fengið Fréttablaðið. En til vonar
og vara skaltu klippa þetta símanúmer
út og hringja í það ef Fréttablaðið
kemur einhverntímann ekki.
550 5000
Ekkert blað?
- mest lesið