Fréttablaðið - 25.09.2006, Page 61

Fréttablaðið - 25.09.2006, Page 61
MÁNUDAGUR 25. september 2006 21 AF NETINU Umræðan Innflytjendur og samhjálp Um daginn horfði ég á kvik-mynd frá árinu 1994: „When a Man Loves a Woman“ með Andy Garcia og Meg Ryan í aðalhlut- verkum. Hún fjallar um hjón sem á yfirborðinu líta út fyrir að vera hamingjusöm en síðar kemur í ljós að konan er virkur alkóhólisti. Í ástar- og hjónaböndum deilir fólk ekki einungis hamingju heldur líka erfiðleikum. Meginþema sögunnar er sam- band hjónanna en á bak við söguna er ekki síður mikilvægt mál, en það eru AA samtökin, (Alcoholics Anonymous), sem eru frjáls félagasamtök fólks með áfengis- sýki. Þau eru mjög virk um allan heim og ekki síst á Íslandi. Flest okkar hljóta að kannast við sam- tökin. Samkvæmt mínum skilningi einkennigst starfsemi AA af því að fólk hjálpist að á jafnræðis- grundvelli. Kannski er það vegna séreinkennis áfengissýkinnar, að manni batni aldrei algjörlega, að það gefst svo vel í AA samtökun- um að þeir sem eru í góðu lagi og þeir sem eiga í erfiðleikum haldi sig saman á samkomum. Kvikmyndin vakti mig til umhugsunar um nokkur atriði sem við getum lært af AA og hugs- anlega notað í málefnum innflytj- enda hérlendis. Að sjálfsögðu eru áfengismál og innflytjendamál ólíkir málaflokkar. En það sem ég legg áherslu á hér eru ekki mála- flokkarnir sjálfir, heldur viðhorf manna gagnvart erfiðleikum sínum og fólkinu í kringum sig. Eftirfarandi er hugleiðing mín um innflytjendamál. Að þiggja hjálp er hugrekki Það er alls ekki auðveld ákvörðun að tala um vandamál sín við annað fólk og að biðja um aðstoð. Jafnvel þótt fagfólk veiti aðstoðina getur það verið erfitt fyrir viðkomandi að tjá sig við ókunnuga. Utan Vestur-Evrópu og Norður-Ameríku er mun sjaldgæfara að fólk leiti til sérfræð- inga eftir aðstoð. Í sumum menningar- heimum er skömm að tala um vandamálin fyrir utan fjölskylduna og jafnvel vanvirðing að fá aðstoð. Þetta er vissulega skiljanlegt. En ég vil leggja áherslu á nokkur atriði hér á eftir, lesi einhver sem á erfið- leikum þessa grein. Enginn kemur til þín ef þú bara bíður. Margir aðilar, eins og starfs- fólk Alþjóðahúss eða þjónustufull- trúar í ýmsum stofnunum, eru reiðubúnir til að hlusta á þig. En við getum ekki fundið þig nema þú komir til okkar. Enginn okkar hlær að þér né lítur niður á þig. Mörg þekkjum við af eigin reynslu hvernig það er að vera innflytjandi, og við erum fólk eins og þú. Við erum eins, en ekki öðruvísi. Við erum á sama báti. „Aldrei of seint“ segir fólk stundum, en því er ég ekki sam- mála. Betra er að leita aðstoðar áður en málið verður óleysanlegt. Þú tapar engu á því að fá hjálp núna, frekar en síðar. Að meta sjálfan sig rétt Mér skilst að fólk í AA öðlist (eða uppskeri) sjálfstraust í gegnum það að þiggja aðstoð og veita öðrum aðstoð. Mér finnst það sama vera mikilvægt í málefnum innflytjenda. Það er mjög eðlilegt að upp komi erfiðleik- ar við búsetu í nýju landi, sérstaklega fyrstu árin. En þetta er ekki innflytjendum að kenna, og ekki heldur Íslendingum. Að sjálf- sögðu berum við öll sem hér búum ábyrgð á því að bæta móttökukerfi og losa fólk að mestu við óþarfa erfiðleika. En erfiðleikar sem fel- ast í búferlaflutningum á milli landa munu ávallt vera til staðar í einhverjum mæli, burtséð frá samfélagslegum endurbótum. Ég tel það óhjákvæmilegt að maður upplifi erfið tímabil í flutnings- og aðlögunarferli því sem búseta í nýju landi hefur í för með sér. Tímabil þar sem maður jafnvel missir traust á sjálfum sér. Það sem er mikilvægt (sérstak- lega ef viðkomandi er maður sjálf- ur) er að við mistúlkum ekki þetta ástand sem heimsku eða leti. Í flestum tilfellum höfum við búið í heimalöndum okkar sem sjálf- stæðir einstaklingar og við höld- um því áfram hérlendis að loknu vissu skeiði. „Aðlögunarferli“ inn- flytjenda helst einmitt nákvæm- lega í hendur við ferli aukins sjálfstrausts þeirra. Ennþá innflytjandi? Síðasti punkturinn sem mig langar til að fjalla um er dálítið viðkvæm- ur. Ég tel það óþarfa að við (inn- flytjendur) höldum fast í þá ímynd að við séum „innflytjendur“ eftir að við komumst yfir mestu byrjunar- erfiðleikana. Hins vegar þykir mér leitt ef við, sem búin erum að sam- stilla líf okkar íslensku þjóðlífi, gleymum eigin erfiðleikum eins og þeir hafi aldrei verið til. Reynsla og þekking okkar sem höfum verið búsett hér lengi hlýtur að geta nýst vel til að auðvelda líf þeirra inn- flytjenda sem eru nýkomnir. Ég er búinn að vera búsettur hér í fjórtán og hálft ár. Í samanburði við þá sem hafa búið hér í þrjátíu ár skortir mig enn ýmsa þekkingu um landið, og íslenska mín er síðri. Samt get ég líka gert ýmislegt jákvætt fyrir „nýkomið“ fólk og það gleður mig mjög. En þar sem ég beinlínis vinn við að aðstoða innflytjendur væri ósanngjarnt að bera mig saman við aðra innflytjendur í þessu sam- hengi. Reyndar þekki ég marga sem sífellt veita fólki frá heimalandi sínu aðstoð. Engu að síður get ég ekki neitað því að mig dreymir um að aðeins fleiri leggi sitt af mörkum við að hjálpa öðrum innflytjendum, eða a.m.k. sýna málaflokknum áhuga. Manni getur tekist að aðlag- ast íslensku samfélagi gjörsamlega en maður getur ekki þurrkað út hluta lífs síns. Ef aðstoð innflytjenda til ann- arra innflytjenda er ekki fullnægj- andi er það kannski vegna þess að skipulaging slíks aðstoðarkerfis hefur ekki verið nægilega raunsæ eða áhugaverð. En á sama tíma verðum við að viðurkenna þá stað- reynd að fáir innflytjendur hafa svarað kalli til aðstoðar þrátt fyrir mörg tækifæri, t.d. frá Alþjóðahús- inu og Rauða krossinum undanfarin ár. Því er það einnig mikilvægt og eftirsóknarvert að við innflytjend- ur veltum þessum málum fyrir okkur. Vegna þeirrar sýnar: að allir eigi að standa saman og hjálpast að, dáist ég að fólki í AA samtökunum. Höfundur er prestur innflytj- enda. Að þiggja hjálp og veita – við hjálpumst að TOSHIKI TOMA Beint lýðræði Viðbrögð við leiðara Þorsteins Páls- sonar. Kosninga kerfi það sem notað er á Íslandi er handónýtt og hefur alltaf verið. Þetta kerfi er hannað fyrir flokk- ana en ekki fyrir fólkið ! Má vera að ég sé bara svona ein- faldur í hugsun, en mér fynnst að það eigi að kjósa menn en ekki flokka. Það er að í kosningum komi listar meö nöfnum þeirra sem vilja vinna verkið (þ.e. sjá um stjórnmálin). Kerfið mundi virka þannig að sá sem fengi flest athvæðin yrði verkstjór- inn (forsetisráðherra) og svo koll af kolli. Allir sem vildu bjóða sig framm hefðu sín stefnumál og markmið. Við kjósendurnir myndum þá getað kosið um málefnin og mennina líka og ef þeir mundu svo ekki standa við það sem þeir sögðu fyrir kosningarnar til að ná kjöri væri ekki mikið mál að refsa þeim fyrir svikin... það er ekki kjósa þá aftur... Kerfið í dag er hinnsvegar þannig að það skiptir engu hvað menn segja eða svíkja, þeir koma bara aftur með ný loforð sem er að sjálfsögðu engin ætlun að standa við frekar en fyrri daginn og heimta að vera endur kjörnir ! Allavega þá er ég ekkert á leiðinni að fara að kjósa á meðan ekki er hægt að kjósa neitt annað en eitt- hverjar klíkur sem gefa ekkert fyrir hvað kjósendum fynnst nema rétt á meðan verið er að narra af þeim athvæðin ! Og hana nú !!! Becum59 skrifar á Skoðanir á Vísir.is. Fulltrúalýðræði Kerfið gengið sér til húðar? Að undanförnu hef ég verið að velta því fyrir mér hvort ekki væri rétt að fara að taka upp beint lýðræði hér á Íslandi. Tæknin er fyrir hendi og þekkingin hjá almenningi líka, það eina sem vantar er að stjórnmála mennirnir séu tilbúinr til að sleppa völdunum Hrellir skrifar á Skoðanir á visir.is Það er mjög eðlilegt að upp komi erfiðleikar við búsetu í nýju landi, sérstaklega fyrstu árin. En þetta er ekki inn- flytjendum að kenna, og ekki heldur Íslendingum.

x

Fréttablaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Fréttablaðið
https://timarit.is/publication/108

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.