Fréttablaðið - 11.06.2007, Page 32

Þegar ég var lítil þótti
mér fátt skemmtilegra
en að heyra ömmur
mínar og afa tala um
lífið í gamla daga. Þau
fæddust öll á öðrum
áratug síðustu aldar
og eru líklega af þeirri
kynslóð sem hefur lifað hvað mest-
ar breytingar – fæddust í torfbæ og
fylgdu þróuninni í átt til heimilis-
tölva, örbylgjuofna og GSM-síma.
Ég stóð alltaf í þeirri meiningu
að breytingarnar hefðu verið svo
hraðar á síðustu öld að mín kynslóð
ætti ekki eftir að upplifa nokkuð
þessu líkt. Nú er ég farin að efast.
Það þarf ekki annað en líta nokkur
ár aftur í tímann til að sjá að breyt-
ingarnar gerast enn á ógnarhraða.
Í haust eru tíu ár síðan ég byrj-
aði í menntaskóla. Ég var á heima-
vist fyrsta veturinn og þar átti ekki
nokkur nemandi GSM-síma. Manni
þótti hálfgert bruðl þegar fyrstu
krakkarnir fóru að kaupa slíka
græju enda ekki nokkur tilgangur
með því að eiga síma – það var jú
tíkallasími á vistinni sem dugði
flestum. Tveimur árum síðar voru
allir komnir með gemsa.
Á þriggja ára afmælinu mínu
fékk ég Fisher Price-leikfangasíma
í afmælisgjöf. Hann var ferlega
flottur, með appelsínugulu tóli, lit-
ríkri snúningsskífu og var á hjólum
svo ég gat dregið hann um gólfið.
Ég náði í þetta leikfang um dag-
inn þegar ég fékk barn í heimsókn.
Barnið horfði stóreygt á símann og
spurði síðan: „Hvað er þetta?“
Ég svaraði því til að auðvitað væri
þetta sími. Barnið setti upp skrítinn
svip, tók ferlíkið upp af gólfinu og
snéri því á alla kanta. Þá áttaði ég
mig á því að barnið hafði aldrei séð
síma með skífu og hvað þá símtæki
sem tók svona mikið pláss. Ég út-
skýrði fyrir krakkanum að þegar ég
hefði verið lítil hefðu margir símar
verið með svona skífu.
Barnið skoðaði símann betur
og veitti hjólunum athygli. „Já, og
var þá hægt að draga símana svona
á eftir sér í gamla daga?“ spurði
barnið. Ég hló. Er maður ekki orð-
inn svolítið gamall þegar leikföngin
sem maður átti í bernsku eru orðin
svo forneskjuleg að börn í dag skilja
ekki hvernig á að nota þau?