Tíminn - 21.12.1980, Blaðsíða 7

Sunnudagur 21. desember 1980
7
Parkinsonslögmálinu utan sinna
dvra. Hjá landlæknisembættinu
voru þau umslög, sem til þess
voru hæf, endurnotuð með þvi að
lima miða með nýrri utanáskrift
yfir þá, sem fyrir var. Og stingur
nokkuð i stúf við pappírsörlæti
rikisstofnana á siðustu timum.
Þetta er rifjað hér upp vegna
frásagnar Sigurjóns Sigurbjörns-
sonar tollgæzlumanns af litlu at-
viki fyrir riflega hálfri öld, er
hann taldi sér skylt að leggja á sig
tveggja daga erfiði, maður á tvö
hundruð og fimmtiu króna mán-
aðarlaunum, til þess að spara rik-
inu tuttuguog þriggja króna auka-
útgjöld. Og lagði sig í hættu að
auki. Nú á dögum mun engan
veginn fágætt, að starfsmenn
rikisstofnana, sem i ferðalög eru
sendir, telji sér ekki samboðið að
taka á leigu handa sér á kostnað
stofnana sinna önnur ökutæki en
þau, sem dýrust eru, voldugust og
eyðslufrekust, þótt um slétta
þjóðvegi sé að fara. Og frá þvi
munu afgreiðslustúlkur á veit-
ingastöðum kunna að segja, að
fleira slæðist inn á matarreikn-
inga sumra, sem i opinberri þjón-
ustu eru, þegar þeir gera stanz til
þess að næra sig, en það, sem
beinlinis veröur étið, þegar og ef
þeim eru ekki skammtaðir mat-
arpeningar i krónum taldir.
I Þessum mönnum er sérstak-
'lega ráölagt að lesa grein Sigur-
jóns, en forsjármönnum rikis og
opinberra stofnana aftur á móti
bent á þau lokaorð hennar, að
ekki rættust tollgæzlumanninum
grandvara þau orð ritningarinn-
ar, aðsá sem er trúar yfir litlu
verði settur yfir meira.
HEIMSMET
r til voru menn,
sér en ríkissjóði
skjóta mér norður fyrir Dala-
tanga inn að Skálanesi, þaðan
væri léttur gönguvegur inn i
Seyðisfjörð. Spurði ég þá, hvað
þeir vildu fá mikla greiðslu fyrir
þá aukaferð og töldu þeir sig ekki
geta flutt mig að Skálanesi fyrir
minna en tuttugu og fimm krón-
ur. Þar sem ferðin til Fáskrúðs-
fjarðar hafði kostað fimmtiu
krónur, og þar af kom á rikið að
borga tuttugu og fimm krónur,
fannst mér ekki forsvaranlegt að
eyða öðrum tuttugu og fimm
krónum i flutning á mér að Skála-
nesi. Hafnaði ég þvi tilboði Norð-
firðinganna, og var haldið til
hafnar. Var klukkan þá um tiu að
kvöldi.
Ég fór til gistingar hjá Páli
Þormar hreppstjóra. Fór vel um
mig um nóttina og veitingar
rausnarlegar. Morguninn eftir, er
ég hafði neytt norgunverðar
ákvað ég að leggja á fjallið og
reyna að komast til Mjóafjarðar
þann dag.
Veöurútlit var allgott, nokkurt
frost, en bjartviðri og ekki horfur
fyrir snjókomu. Ekki var ég vel
búinn til fjallgöngu en hafði þó i
fórum minum mannbrodda, og
Páll lánaði mér gamlan göngu-
staf, sem var þó með öllu brodd-
laus. Bakpoka hafði ég engan, en
litla handtösku sem ég hafði i
gögn, varðandi starf mitt. Hrepp-
stjórinn sagöi mér til vegar upp á
fjalliö, og hóf ég ferð mina á eil-
efta timanum um morguninn.
Fjallskagi sá, er skilur Norð-
fjörð og Mjóafjörð er allhár um
800 m yfir sjó, þar sem hann er
hæstur. Leiðin upp i Drangaskarð
liggur vestan við djúpt gil, sem
nær ofan frá fjallsbrún niöur á
jafnsléttu. Snjór var nokkur i
hliðinni, en er ofar dró og kletta-
belti tóku við, hafði snjórinn rifið
af að nokkru. Þegar ég var kom-
inn langleiðina upp, vildi það
óhapp til, er ég sparn fæti á
klettasyllu, að böndin á broddun-
um á hægra fæti, brustu, og féllu
broddarnir niður i gilið.
Eftir margra tima streð náði ég
loks fjallsegginni, og blasti nú
við hið fegursta útsýni yfir Mjóa-
fjörð og fjöllin norðan hans en til
suðurs Norðfjörður, Viöfjörður og
fjallaklasinn þar suður af. Fjalls-
eggin var sem saumhögg, sem
stigið varö yfir i einu skrefi, og
fór þá strax að halla niður að
norðan. Fikraöi ég mig nú niður
klettasyllurnar, hægt og gætilega,
og var að nokkrum tima liðnum
kominn þar, sem snjór tók við. En
þá brá mér i brún. Snjórinn þarna
var samanbarið harðfenni, sem
hvergi var hægt að marka spor i,
eða festa fót á. Þar að auki var
brattinn svo mikill aö óstætt var.
Klifa má jökla með þvi að
höggva spor, ef tæki eru með i för.
örðugra er að feta sig þannig nið-
ur á við. Þar að auki hafði ég
hvorki brodda né exi. Þótt mér
virtist ofan frá að sjá hliðin slétt
og samfelld gátu hæglega leynzt
hengiflug, og klettarið neðar.
Leitaði ég þvi fyrir mér bæði til
austurs og vesturs, en allsstaöar
var sama harðfennið.
Nú var ekki nema um tvennt að
velja: Að snúa aftur, sem mér
fannst ekki góður kostur, eftir allt
það erfiði, sem þaö hafði kostað
mig að klifra upp á f jallið og þetta
áleiðis niður að norðan, eða láta
skeika að sköpuðu og láta sig
renna niður hvað svo sem við
tæki. Ég tók siöari kostinn. Ég
hneppti að mér yfirhöfninni stakk
prikinu gegnum hankann á tösk-
unni og lagðist flatur á hjarnið.
Siðan tvihenti ég stafprikiö og lét
mig renna af stað niður, en reyndi
að draga úr hraðanum með stafn-
um. Þannig rann ég undan brekk-
unni óraveg niður alla fjallshlið-
ina. Kom þar loks, að halli
minnkaði, og ég kom fyrir mig
fótum, og stóð upp nokkuð þrek-
aður.
Ég tók nú til fótanna og stefndi
á bæ, er ég sá niðri við fjörðinn.
Náði ég þangað i rökkurbyrjun.
Reyndist bærinn heita Kross. Ég
ætlaði að fá þar flutning yfir
fjörðinn að Brekku en þar var
enginn bátur. Hélt ég þá inn með
firðinum um Stekk að Reykjum,
en þaðan fékk ég mig fluttan yfir
að Brekku. Þar var mér vel tekið
og fékk hinn bezta beina.
Undruðust heimamenn að ég
hefði komizt Drangaskarð með
kollótt prik og lélega mannbrodda
á öðrum fæti um þetta leyti árs og
þótti furðu sæta að nokkur, sem
kunnugur var staðháttum, skyldi
hafa sleppt mér i slika ferð. Og
sérstakt lán að ég skyldi hafa
haldið lifi og limum.
Næsta morgun hélt ég af stað
til Seyðisfjarðar. Voru mér lán-
aðir á Brekku sterkir mann-
broddar og tveggja metra brodd-
stafur. Hélt ég svo ótrauður á
fjallið eftir tilsögn heimamanna,
stundu fyrir hádegi. Fór ég fjalla-
skarð yfir i Austurdal og þaðan i
Hánefsstaðadal og kom að Sörla-
stööum, er byrjað var að bregöa
birtu. Hvildi mig þar um stund og
hélt siðan inn á Seyðisfjörð og
i kom þar um sex leytið, nákvæm-
lega cveim sólarhringum eftir að
ég fór af Fáskrúðsfirði. Hafði ég
þá meö ærnu eríiði og tvisýnu
tafli sparað rfkinu tuttugu og
þrjár krónur þvi flutningurinn yf-
ir Mjóafjörð kostaði tvær krónur.
Á þessum tima þótti mér þetta svo
sjálfsagt, að ég gat ekki um þaö
við nokkurn mann, ekki einu sinni
yfirmann minn i Stjórnarráðinu,
Eystein Jónsson, sem þá var að-
stoðarmaður ráðherra. Þegar ég
sagði honum þetta fyrir nokkrum
árum, ætiaði hann ekki að trúa
mér til slikrar heimsku.
Siðar hef ég kynnzt þvi hvern-
ig allir, sem aðstöðu hafa til,
reyna að flá af rikinu eins mikiö
og mögulegt er og sjást ekki fyrir
um aðferðir. Hefur mér þá dottið i
hug, að ég hafi meö fyrrgreindu
tiltæki sett heimsmet i gæslu
opinbers fjár. Máski hef ég haft i
huga málsháttinn, að sá, sem er
trúr yfir litlu, verður settur yfir
meira.
En það varð nú aldrei á vegum
rikisins.
Sigurjón Sigurbjörnsson

Úr ritdómum
Denise Robins er fremsti
ástarsagna-höf undur
Énglands réttnefnd drottning
rómananna og er alltaf í önd-
vegi. Daily Express
Vissulega hefur enginn rithöf-
undur okkar grafiö svo djúpt í
leyndustu afkima konuhjart-
ans.
Taylor Caldwell.
Þrátt fyrir vondan heim og brenglað siðgæði. eru
enn til konur, sem varðveita hreina sál og rómantík.
Bækur Denise Robins, eru einmitt jólabækurnar
fyrir allar þær konur, á öllum aldri.
.Ægisú tgá fan
Spennandi
Allar bækur eftir
Denise Robins eru
hörku spennandi. Lausar
viö Ijótleik og grófyrði.
Trú á sigur hins góða er
rauði þráðurinn í skáld-
verkum hennar.
STÚLKAN
SAKLAUSA
nefnist nýja bókin eftir
Denise Robins.
Minnum á
eidri bækur
Denise
SYSTURNAR
og
STÖÐVAÐU
KLUKKUNA
A Bílbeltin hafa bjargað iteERÐAR

Eflum Tímann