Fréttablaðið - 23.09.2007, Qupperneq 12

K
völd eitt í fyrravor
átti Hrund erfitt
með að sofna. Á
meðan hún lá hugsi
kviknaði hugmynd.
Hún hélt fyrir henni
vöku og lét hana ekki í friði fyrr en
Hrund læddi sér fram úr klukkan
þrjú um nótt og hripaði hana niður
á blað. Nú er hugmyndin komin út
á bók og hlaut Íslensku barnabóka-
verðlaunin sem afhent voru á mið-
vikudag. Loforðið segir frá Ástu,
ellefu ára hnátu sem stendur
frammi fyrir því að besta vinkona
hennar, Eyvör, er dáin.
Þetta er persónuleg bók fyrir
Hrund, en systir hennar fórst í bíl-
slysi ásamt vinkonu sinni fyrir
hálfu fjórða ári, ekki nema þrettán
ára gömul. „Það gengur vitaskuld
mikið á eftir að slíkt áfall dynur
yfir,“ segir Hrund. „Það brjótast
um alls konar tilfinningar og
vangaveltur og þessa nótt leyfði
ég þeim að rata á blað í gegnum
þessa bók.“ Um sumarið hélt hún
síðan til Kaupmannahafnar og
dvaldi þar í tvo mánuði á meðan
hún lauk við bókina.
Þetta er fyrsta bók Hrundar,
sem er 26 ára gömul. „Mér hefur
alltaf þótt gaman að skrifa. Ef ég
fékk blöð og liti þegar ég var lítil
gat ég dundað mér tímunum saman
við að teikna, lita og skrifa. Ég
skrifaði hins vegar ekkert á ungl-
ingsárum, á engar sögur ofan í
skúffu eða neitt slíkt. Löngunin
blundaði þó alltaf í mér og eftir að
systir mín lést ákvað ég að láta
slag standa. Í gegnum skriftirnar
fékk ég útrás fyrir þær tilfinning-
ar sem voru að brjótast um í mér.“
Þótt efni bókarinnar sé viðkvæmt
segir Hrund að það hafi legið beint
við að skrifa barnabók um það.
„Ég hef mikinn áhuga á barnabók-
menntum og les þær jöfnum hönd-
um nú eins og þegar ég var krakki.
Góð barnabók á jafn mikið erindi
við fullorðna og börn. Það gilda
ekki önnur lögmál um barnabæk-
ur en bækur fyrir fullorðna, og
maður þarf ekki síður að vanda
sig þegar maður skrifar fyrir
börn. Þau eru þakklátir lesendur
en vandlátir og snögg að ákveða
hvort þeim líkar eitthvað eða
ekki.
Efnislega eru hins vegar engar
lokaðar dyr. Ég held að það megi
skrifa um hvað sem er fyrir börn
og það hafa líka verið skrifaðar
frábærar bækur sem taka á við-
kvæmum málum á borð við að
missa ástvin, til dæmis Bróðir
minn Ljónshjarta. En oft á tíðum
finnst mér gæta þeirrar tilhneig-
ingar í barnabókum að gera slíka
atburði fjarlæga. Ömmur og afar
falla kannski frá en oft er lítið
unnið úr áhrifunum sem það hefur
á börn. Að þessu leyti er Loforðið
kannski opinskárri en gengur og
gerist í barnabókum.“
Hingað til hefur Hrund fengið
útrás fyrir skriftarþrána sem
blaðamaður en hún vinnur sem
blaðamaður á Vikunni en var þar
áður á Morgunblaðinu. Hugur
hennar hafði í nokkurn tíma staðið
til fjölmiðla en að loknu stúdents-
prófi frá Menntaskólanum í
Reykjavík skráði hún sig í stjórn-
málafræði við Háskóla Íslands.
Loforðið var upphaflega hluti af
lokaverkefni Hrundar í meistara-
náminu.
„Mig langaði að læra fjölmiðla-
fræði en það var ekki í boði sem
fullt nám við Háskóla Íslands. Ég
skellti mér því í stjórnmálafræðina
enda hafði ég líka gott af að læra
eitthvað á því sviði. Áhugasviðið
liggur fyrst og fremst á hinu mann-
lega og félagslega. Þegar ég var að
ljúka BA-prófi byrjaði Háskóli
Íslands hins vegar að bjóða upp á
meistaranám í blaða- og frétta-
mennsku og ég skellti mér beint í
það,“ segir Hrund. „Lokaverkefnið
er tvískipt í fræðilegan og verkleg-
an hluta. Sá fyrri er hefðbundin rit-
gerð en þar skrifaði ég um barna-
bókina og fjölmiðlaumhverfi
nútímans. Í verklega hlutanum
Er sjálf svo mikið barn
Hrund Þórsdóttir hlaut Íslensku barnabókaverðlaunin í vikunni sem leið fyrir sína fyrstu bók, Loforðið. Í samtali við Bergstein
Sigurðsson ræðir Hrund meðal annars systurmissinn sem varð til þess að hún skrifaði bókina og hvað má skrifa fyrir börn.
En oft á tíðum finnst mér gæta þeirrar tilhneigingar í barnabókum að gera slíka atburði fjarlæga. Ömmur
og afar falla kannski frá en oft er lítið unnið úr áhrifunum sem það hefur á börn. Að þessu leyti er Loforðið
kannski opinskárri en gengur og gerist í barnabókum.