Fréttablaðið - 09.10.2007, Síða 16

greinar@frettabladid.is
Tilfinningin var ólýsanleg. Við stóðum þarna um fjögur
þúsund göngumenn, ættingjar og
vinir. Við vorum þreytt eftir að
hafa gengið 63 km fram og aftur
um Manhattan, Brooklyn og New
Jersey, gist í tjaldi, setið í biðröð í
klukkustund til að komast í sturtu
og heimsótt sjúkrastofuna til að
láta gera að blöðrum okkar.
Þreytan hvarf eins og dögg fyrir
sólu þegar þulurinn sagði að
þátttakendur væru frá nær öllum
ríkjum Bandaríkjanna og sex
löndum, það væru meira að segja
22 konur frá Íslandi. Stoltið og
gleðin heltók mig – hvílík
forréttindi að tilheyra þessum
hópi og fá að leggja mitt af
mörkum til að finna lækningu við
krabbameini.
Við vöknuðum klukkan fimm,
ég var reyndar andvaka af ótta
við að sofa yfir mig. Gangan –
Avon walk for breast cancer –
hófst klukkan sjö um morguninn
og við urðum að skila dótinu
okkar og skrá okkur áður.
Klukkan sex um eftirmiðdaginn
var ég enn á göngu. Ég hafði farið
yfir brýrnar þrjár, spjallað við
aðra göngumenn, borið á mig
fótakrem, hlegið með göngu-
systrum mínum og tekið þátt í
sigrum þeirra og gleði. Þegar við
mættum nokkrar á síðasta
hvíldarstað var okkur meinað að
halda áfram – af öryggisástæðum
yrðum við að taka rútu í hvíldar-
þorpið því myrkrið færi að skella
á og þá gæti Avon ekki ábyrgst
öryggi okkar. Þau höfðu líklega
áhyggjur af því að við rækjum
tærnar í misfellur í illa steyptri
gangstéttinni og færum í mál við
Avon. Vonbrigði mín voru mikil,
ég hafði ætlað að ná því marki að
ganga 39,3 mílur en nú mátti ég
ekki ganga þessar 1,8 sem eftir
voru af 26,2 mílunum sem
gengnar voru fyrri daginn.
Ástæðan var ekki aðeins sú að ég
væri hæggeng og ekki hafði
kapteinninn leyft mér að skjótast
inn á kaffihús til að svala
koffínfíkn minni. Ég hafði
reyndar látið skemmtilega
hvatningamenn okkar tefja fyrir
mér en það sem kom í veg fyrir
að ég næði markmiði mínu var að
það sveif á okkur eldri herramað-
ur og sagðist ætla að færa
kapteininum okkar verðlauna-
grip, sem var afar veglegur og
við urðum að veita honum
viðtöku. Þar sem ein göngusystir
mín er afskaplega kurteis
spjölluðum við aðeins við
manninn sem tjáði okkur að hann
væri afar frægur fyrir heimildar-
myndir sínar. Þar sem ég er
frekar illa upplýst kannaðist ég
ekki við manninn, sem sagðist
heita David Roland og hafa fengið
tvenn Emmy-verðlaun fyrir
myndir sínar. Ég mun fletta
honum upp þegar ég kemst inn á
netið. Það mun auðvitað slá á
vonbrigði mín ef hann er raun-
verulega frægur, það er óbærileg
tilhugsun að hafa ekki komist í
mark af því að einhver gamall
karl fór að kjafta við mig.
Seinni daginn lögðum við af
stað klukkan 8, hvílíkur lúxus.
Og það skal ég segja ykkur að
þessar rúmu þrettán mílur voru
ekkert mál. Engar harðsperrur
og aðeins þrjár litlar blöðrur að
angra mig. Og til að halda
andlitinu og geta sagt við dætur
mínar að ég hefði komist alla leið
gekk ég til baka frá einni
stoppistöðinni til að ná fullri
lengd! Göngusystur mínar héldu
að ég væri farin að þjást af
vökvatapi því hver þyrfti að vita
það að ég hefði ekki gengið alla
leið? Málið er að ég vissi það.
Það að taka þátt í þessari göngu
var einstök upplifun. Ég vil leggja
mitt af mörkum til að þessar
konur sem stóðu í ljósbleiku
bolunum merktar sem Survivor
eigi raunverulega von um
lækningu. Til þess þarf að auka
rannsóknir á brjóstakrabbameini.
Gæfan fylgir göngumanni
Það að taka þátt í þessari
göngu var einstök upplifun.
Ég vil leggja mitt af mörkum
til að þessar konur sem stóðu
í ljósbleiku bolunum merktar
sem Survivor eigi raunverulega
von um lækningu.
Nú hefur meirihluti bæjarstjórnar Ísafjarðarbæjar lagt fram áherslur sínar
fyrir vinnu við fjárhagsáætlun 2008. Við
ætlum að nýta til hlítar þau tækifæri sem
felast meðal annars í Vestfjarðaskýrslunni
sem unnin var fyrir tilstilli síðustu ríkis-
stjórnar undir forystu Framsóknar og
Sjálfstæðisflokksins. Má þar nefna bættar
samgöngur, uppbyggingu farsímasambands og
háhraðatengingar ásamt eflingu menntunar,
rannsókna og nýsköpunar.
Í Vestfjarðaskýrslunni er meðal annars lagt til að
85 ný störf verði til á Vestfjörðum á næstu tveimur
árum og má gera ráð fyrir að allnokkur íbúafjölgun
fylgi slíkum störfum. Mótvægisaðgerðir ríkis-
stjórnarinnar innihalda einnig mörg tækifæri sem
við getum nýtt okkur. Má þar nefna jarðhitaleit,
frumgreinadeild við Háskólasetur á Ísafirði og
aukið fjármagn til þorskeldisrannsókna, en þess má
geta að rúmum milljarði verður væntanlega varið í
ýmis rannsóknatengd verkefni, þar á meðal
þorskeldi. Með auknum fjármunum á þessu sviði
getum við aukið vitneskju okkar á þorskeldi og
stefnum við að því að vera meðal þeirra fremstu á
því sviði. Hér á Vestfjörðum eru kjöraðstæður til
eldisins og hafa nú þegar á þriðja tug einstaklinga
atvinnu af þorskeldi í Ísafjarðarbæ.
Málefnasamningur B-og D-lista ásamt fjölda
tillagna frá atvinnumálanefnd verða lagðar fram í
fjárhagsáætlunarvinnunni fram undan. Þar munu
meðal annarra tillagna koma fram tillögur um að
halda gjaldskrám sem mest óbreyttum og jafnvel
lækka þær. Við ætlum að lækka
almenna gjaldskrá leikskólanna og
bjóða jafnframt foreldrum fimm ára
barna fjórar gjaldfrjálsar klukku-
stundir á dag í stað tveggja nú. Það
leikur ekki nokkur vafi á því að þessar
áherslur okkar koma barnafólki til góða.
Á næstu árum eru fyrirhugaðar
miklar og kostnaðarsamar fram-
kvæmdir í sveitarfélaginu. Má þar
nefna framkvæmdir við grunnskóla-
byggingu á Ísafirði sem við ætlum að
klára á næsta ári og miklar hafnarframkvæmdir.
Ný olíubirgðastöð mun rísa á Mávagarðinum innan
tíðar og stórátak verður gert í holræsamálum.
Einnig eru áætlaðar umfangsmiklar malbikunar-
framkvæmdir svo eitthvað sé nefnt.
Við teljum að með því að Ísafjarðarbær verði
skilgreindur sem þjónustumiðstöð fyrir A-Græn-
land skapist fjölmörg tækifæri fyrir ferðamenn,
námavinnslufyrirtæki, flug, flugeftirlit, landanir
skipa og fleira. Einnig eru tækifæri fólgin í
millilandaflugi til fleiri landa s.s. vegna fiskútflutn-
ings og ferðaþjónustu. Því þurfa samgönguráðu-
neytið og flugmálayfirvöld að koma með okkur í þá
vinnu að leyfi gefist fyrir frakt- og farþegaflug
milli landa um Ísafjarðarflugvöll og flugvöllinn á
Þingeyri.
Í Ísafjarðarbæ er gott að búa. Hér er mikið og
gott menningarlíf, fjölbreytt og góð þjónusta á
mörgum sviðum og gott samfélag. Hér þurfa íbúar
að standa saman, standa vörð um landsbyggðina og
sjá þau tækifæri sem gefast og nýta þau.
Höfundur er formaður bæjarráðs og oddviti
Framsóknarflokksins í bæjarstjórn Ísafjarðarbæjar.
Við sjáum tækifærin
F
írað verður upp í Friðarsúlu Yoko Ono við hátíðlega
athöfn í Viðey í kvöld. Í fáein augnablik mun jákvæð
athygli fjömiðla heimsins næra þjóðarstoltið og hlýja
okkur dálítið um hjartaræturnar.
Þegar heimspressan er hins vegar á brott stendur
eftir sköpunarverk sem Reykvíkingar, og aðrir vegfarendur
borginnar, munu hafa fyrir augunum tvo myrka vetrarmánuði
á ári, auk tilfallandi annarra daga eftir samkomulagi við
listakonuna.
Ljósgeisli Friðarsúlunnar mun teygja sig tugi metra til himins
og verða sýnilegur víða að. Þetta verk Yoko er ekki óumdeilt.
Minnst hefur verið á ljósmengun og einhvers staðar kallaði
einhver spekingurinn eftir því að það færi í umhverfismat.
Slíkt taut var fyrirsjáanlegt. Mannvirki sem setja sterkan svip
á umhverfi sitt eiga það til að vera umdeild, þótt með tíð og tíma
verði þau gjarnan órofa hluti af borgarlandslaginu.
Þetta var til dæmis tilfellið með þrjú af þekktustu kenni-
leitum höfuðborgarinnar; Perluna, Ráðhús Reykjavíkur og
Hallgrímskirkju.
Perlunni var fundið flest til foráttu, byggingu Ráðhúss Reykja-
víkur var mótmælt af mikilli hörku og ástríðu, staðsetningin
þótt til dæmis fáránleg og beinlínis ógna lífríki Tjarnarinnar, og
um Hallgrímskirkju orti Steinn Steinarr fræga vísu til háðungar
höfundi hennar, húsameistara ríkisins.
Í dag er aftur á móti erfitt að hugsa sér Öskjuhlíð án Perlunnar,
Reykjavík án Hallgrímskirkju er óhugsandi og Ráðhúsið er stolt
miðborgarinnar þar sem það trónir stásslegt á Tjarnarbökkunum.
Rétt er að færa líka til bókar að lífríki Tjarnarinnar er svo
hraustlegt að borgaryfirvöld senda þangað mann með byssu á
hverju sumri til að skjóta suma fugla sem þar vilja vera. En það
er önnur saga.
Þrátt fyrir stöku gagnrýnisraddir hefur Friðarsúlu Yoko Ono
almennt verið mætt með opnum huga. Reykjavík er enda alls
ekki of rík af svipmiklum kennileitum og verkið því kærkomin
viðbót sem hægt er að spá fyrir um að muni lyfta yfirbragði
borgarinnar.
Og ef verkið verður borgarbúum almennur og mikill þyrnir
í augum er það þannig úr garði gert að áhrif þess eru sérlega
afturkræf. Það þarf ekki annað en að taka ef því rafmagnið og
moka aftur ofan í holuna úti í Viðey.
Friðarsúlan hefur þó alla burði til að verða eitt af þekktustu
einkennum Reykjavíkur. Ekki skemmir fyrir sérdeilis fallegur
boðskapur verksins og að það er til minningar um einn merkasta
tónlistarmann tuttugustu aldar.
Reykvíkingum er sómi að því að Yoko Ono hefur valið borgina
til að geyma þetta verk.
Ó Yoko!
Ljósgeisli Friðarsúlunnar mun teygja sig tugi metra
til himins og verða sýnilegur víða að. Þetta verk Yoko
er ekki óumdeilt.