Fréttablaðið - 10.10.2007, Side 28

Hómer Simpson elsk-
ar að gæða sér á
amerískum kleinu-
hringjum með
bleikum glassúr og
kökuskrauti. Í sumar
var frumsýnd kvik-
mynd sem fjallar um
þennan gula náunga,
vini hans og vanda-
menn og ævintýri
þeirra.
Mikið var lagt í markaðssetningu
myndarinnar. Þó tel ég að íslenskir
neytendur hafi sloppið tiltölulega
vel undan holskeflu markaðssetn-
ingar í kring um þennan menning-
arviðburð miðað við að í Bandaríkj-
unum var myndin auglýst með
ýmsum neysluvörum sem voru
settar á markað af þessu tilefni.
Hérlendis bar lítið á að myndin
væri kynnt með neysluvarningi. Og
þó. Ég tengi kvikmyndina alltaf við
bakarísferð sem ég fór í sumar til
þess að kaupa mér kókoskúlu.
Í bakaríinu voru engar kókoskúl-
ur til, en aftur á móti var þar úrval
amerískra kleinuhringja í öllum
regnbogans litum. Mér var illa
brugðið, enda þykir mér kókoskúl-
an ávallt hafa verið einkennismerki
íslenska bakarísins, jafnvel upp að
því marki að hún skilgreini það.
Uppákoman fékk mig til að velta
fyrir mér tengslum bakkelsis og
þjóðarímyndar. Kókoskúlan
íslenska er lítil en góð, alveg eins
og þjóðin sem hámar hana í sig. En
hvað segja uppblásnir, feitir en lit-
ríkir kleinuhringirnir um þjóðina
sem skapaði þá? Eða er eitthvert
annað bakkelsi sem fremur ein-
kennir Bandaríkjamenn?
Ég bjó til skamms tíma í Bret-
landi og upplifði þar marga bakar-
ískreppuna. Ein sú eftirminnileg-
asta var þegar ég gekk fram hjá
breskum bakarísglugga og sá þar
stillt út, væntanlega í þeim tilgangi
að lokka viðskiptavini inn, pylsu
vafða inn í smjördeig og húðaða
ljósbleikum glassúr. Ég fór ekki inn
í bakaríið í það skiptið.
Fjölmenningarsamfélagið hefur
þó kennt mér að umburðarlyndi og
nýjungagirni margborga sig hvað
mataræði viðvíkur. Ég ætti sumsé,
næst þegar færi gefst, að gefa
pylsuhorni með glassúr séns.