Fréttablaðið - 27.10.2007, Blaðsíða 22

Það er ekki vandalaust að vera
kirkjuhöfðingi nú til dags og þurfa
að taka tillit til alls konar sjónar-
miða frá mannskap sem hægðar-
leikur hefði verið að drekkja eða
brenna meðan kirkjan var og hét.
Ný biblíuþýðing og kirkjulegar
hjónavígslur samkynhneigðra eru
málefni sem búast má við að reyni
heilmikið á kristilegt umburðar-
lyndi og náungakærleika þjóðar-
innar.
Það er ekki á mínu færi að hafa
skoðun á guðfræðilegum og kirkju-
pólitískum áhrifum nýrrar biblíu-
þýðingar, hins vegar vona ég að mál-
farið á þýðingunni sé tært og
tignarlegt.
Um siðaskipti hafði biblían jafn-
mikil áhrif á þróun íslenskrar tungu
og allir fjölmiðlar samanlagt hafa á
okkar tímum. Vægi biblíunnar í
þróun íslenskunnar hefur að sjálf-
sögðu minnkað í aldanna rás eftir
því sem framboð hefur aukist á öðru
lesmáli og með tilkomu fjölmiðla.
Samt verður fróðlegt að sjá hvort
orð eins og „bifreið“ eða „fjallabíll“
er komið í staðinn fyrir „fénað“
náungans sem maður á ekki að girn-
ast samkvæmt tíunda boðorðinu.
„Fénaðurinn“ var ekki kominn til
sögunnar þegar ég lærði boðorðin
heldur var mér kennt að girnast
ekki „asna“ hans né „ambáttir“ og
„þræla“ sem nú eru orðin að „fén-
aði“, „þernum“ og „þjónum“ – og
verða brátt að „einkaþotum“ og
„einkariturum“.
Burtséð frá pólitískum rétttrún-
aði eru biblía og sálmabók ennþá
hornsteinar íslenskrar tungu og
verða það þar til Titanic-söngurinn
„My Heart Will Go On“ eða „Candle
In the Wind“ taka við af greftrunar-
sálmi Hallgríms Péturssonar „Allt
eins og blómstrið eina“ sem hinsta
kveðja Íslendinga.“
Að móast við því að vígja tvo
karla eða tvær konur saman í hjóna-
band er jafnfáránlegt og að halda
því fram að konur sem eru komn-
ar úr barneign eða ófrjóir ein-
staklingar hafi þar með glatað
rétti sínum til að ganga í hjóna-
band.
Það er ólíklegt að samkynhneigðir
hafi áhuga á einhvers konar undan-
þágum eða málamiðlunum af hálfu
kirkjunnar heldur er þetta spurning
um hvort virða beri jafnan rétt
hvers einstaklings án tillits til kyn-
ferðis eða kynhneigðar.
Hvað sem þessu líður er óendan-
lega miklu skemmtilegra að heyra
þrasað um biblíuna en GGE og REI.
Einn af mínum uppáhaldsbloggur-
um heitir Kári Harðarson og er
sjálfstæður í hugsun og vel ritfær
svo að það er ævinlega gaman að
lesa það sem hann hefur til málanna
að leggja. Núna fjallar hann td. um
ofurtolla á iPod sem sumir kalla
hlaðvarp og segir m.a.:
„Þegar iPod er orðinn dýrari en
iPhone þá er það eins og að
krókódíllinn sé fimm metrar frá
haus aftur á hala en sex metrar frá
hala fram á haus...
Ég krefst skýringa: hvað er svona
merkilegt við tónlistarspilara á
Íslandi að þeir skuli verða fyrir
þessum ofurtollum sem tíðkast
hvergi annars staðar? Af hverju
kostar 13 þúsund króna spilari 32
þúsund heima?
Til að bíta höfuðið af skömminni
er þessi flokkunarárátta algerlega
úreld. Myndavélin mín getur sýnt
video og síminn minn getur spilað
MP3. Þeir gætu viljað flokka bif-
reiðar sem MP3 spilara, því flestir
geta þeir spilað geisladiska í MP3
formatti núna, það er hætt við að
bílverð myndi hækka við það...“
Forbrydelsen, danski framhalds-
þátturinn á sunnudagskvöldum, er
kærkomin afþreying í Ríkissjón-
varpinu. Fer vel af stað.
Getuleysi íslenskra sjónvarps-
stöðva til að búa til frambærilegt
leikið efni felst fyrst og fremst í því
að stöðvarnar tíma ekki að panta
almennileg handrit frá höfundum
sem kunna á miðilinn, þess í stað er
beðið eftir því að ódýr handrit ber-
ist utan úr bæ – og árangurinn
þekkja allir.
Auðvitað geta íslenskar sjón-
varpsstöðvar framleitt jafn-
skemmtilega þætti og þær erlendu.
Þetta er bara spurning um metnað
og virðingu fyrir áhorfendum.
Rigning og rok. Nú vantar bara
myrkrið til að þetta sé fullkomið
skítaveður en það kemur bráðum,
skammdegið nálgast.
Á meðan ég var að kaupa
í matinn til vikunnar fór ég
að velta
fyrir mér þeim dásemd-
um sem nútímamaðurinn býr við að
geta fengið keyptar vörur frá öllum
heimshornum, varning sem aðeins
kóngar og keisarar á miðöldum
höfðu tök á að veita sér. Á móti
kemur sú furðulega öfugþróun að
eftir því sem samgönguhraðinn vex
virðist verða erfiðara að
verða sér úti um ferska
matvöru.
Mestallur matur á borð-
um okkar á að baki langan
feril hjá risavöxnum mat-
væla- og dreifingarfyrir-
tækjum. Sífellt þarf
maður að vera á verði
gagnvart því að láta ekki
eitra fyrir sér með marg-
víslegum varðveisluefn-
um sem sprautað er í eða yfir
matvæli eins og þau
séu ekki ætluð lif-
andi fólki heldur
múmíum til að
forða þeim frá
rotnun.
Eini uppskeru-
tíminn sem allir
Íslendingar þekkja
og hlakka til er á
haustin þegar
fyrstu kartöflurnar
koma á markað.
Nú á tímum ætti
að nota Netið til
þess að gera
bændum og
trillukörlum
kleift að selja
ferska fram- leiðslu-
vöru, auk þess sem stórverslanir
ættu að leggja metnað í að hafa
nýmeti á boðstólum og vekja sér-
staka athygli á nýjum uppskeruteg-
undum og ferskri og óspilltri mat-
vöru hvort sem hún er „lífrænt
ræktuð“ eður ei.
Það þykir fréttnæmt að rútubílstjóri
frá Keflavík er meðal tólf umsækj-
enda um starf ráðuneytisstjóra í
sjávarútvegsráðuneytinu. Nú þekki
ég ekki þennan rútubílstjóra en það
er mikil bjartsýni að halda að án
háskólamenntunar eigi aðrir en
atvinnustjórnmálamenn og nánustu
gæðingar þeirra aðgang að háum
embættum í okkar óspillta stjórn-
kerfi þótt það sé að sínu leyti lofs-
vert að gera þroskaheftan mann að
sendiherra.
Ekki þar fyrir, ef ég kæmist í
klípu vildi ég ekki síður reiða mig á
mann með meirapróf en MBA-
gráðu.
„Breiðavíkurdrengur“ heitir merki-
leg bók sem ég var að lesa, hún er
skráð af Páli Elísyni og Bárði Ragn-
ari Jónssyni og fjallar á hrífandi,
einlægan hátt um hlutskipti drengs
sem tekinn var af heimili sínu og
vistaður í drengjafangelsinu Breiða-
vík. Þetta var árið 1963. Páll var tíu
ára gamall.
Sumir vilja meina að einhver
óáþreifanlegur „tíðarandi“ beri
ábyrgðina á þeirri svívirðilegu með-
ferð sem Breiðavíkurdrengir og
fleiri skjólstæðingar hins opinbera
urðu að þola á þessum tíma.
Það er ekki rétt. Fyrir hálfri öld
vissu menn nákvæmlega jafnvel
og núna að það er glæpur að mis-
þyrma börnum. Það eru vondar
manneskjur sem bera ábyrgðina
– ekki tíðarandinn. Hinar vondu
manneskjur sem Breiðavíkurdreng-
irnir lentu hjá voru starfsmenn
íslenska ríkisins – sem
vonandi hefur núna náð
þeim þroska að biðj-
ast afsökunar á
framferði
starfsmanna
sinna.
Tíðarandi eða
manneskjur?
Í Dagbók Þráins Bertelssonar er sagt frá ókostum þess að geta ekki brennt
þá sem eru manni ósammála, fjallað um nýja biblíuþýðingu, greftrunarsálm
frá Titanic, málamiðlun um mannréttindi, rigningu og rok, matvæli handa
múmíum og raunasögu frá öldinni sem leið.
Kraftmiklar ryksugur
fyrir öll heimili
Verð frá kr.:
15.990
Miele
ryksugur
– litlar og liprar.