Fréttablaðið - 13.01.2008, Side 12

12 13. janúar 2008 SUNNUDAGUR
J
örundur Ragnarsson á við-
burðaríkt ár að baki í leik-
listarheiminum og nær
ótrúlegt má teljast að
aðeins sé um eitt og hálft
ár síðan hann útskrifaðist.
Leiklistarhæfileikarnir
liggja þó greinilega þarna
einhvers staðar á lager fjöl-
skyldunnar og um þessar mundir
er Jörundur meðal annars að leika
með móðurbróður sínum, Ingvari
E. Sigurðssyni, í verkinu Yfirvof-
andi. Júlía Margrét Alexanders-
dóttir hitti leikarann og ræddi við
hann um landsbyggðaflakk, feimni
og athygli sem erfitt er að venj-
ast.
Jörundur er að tala við Sigga,
ungan dreng á Ísafirði, í símann
þegar blaðamann ber að garði en
Siggi segist vera aðdáandi Nætur-
vaktarinnar. Jörundur segist að
vísu vera að mestu leyti hættur að
svara símanúmerum sem hann
þekki ekki og það sé afar skrítið
að finna fólk snúa sér við og pískra
þar sem hann sé staddur á Lauga-
veginum eða í ræktinni. Það venj-
ist eflaust seint. Athyglina má
kannski „kenna“ hinum ótrúlega
vinsælu Næturvaktarþáttum um
en þó er af nokkrum öðrum hlut-
verkum að taka, svo sem Astr-
ópíuhlutverkið og karakterinn í
Veðramótum sem færði Jörundi
Edduna á síðasta ári. Og athyglin
hlýtur jú líka alveg að vera
skemmtileg – er nokkuð erfitt að
viðurkenna það? „Nei, ég viður-
kenni það alveg að það getur verið
skemmtilegt að fá athygli. Sér-
staklega ef hún er jákvæð. En ég
er nú samt frekar hlédrægur og
kann kannski ekki alveg að tækla
þetta.“ Jörundur viðurkennir líka
að sér finnist hræðilega erfitt að
fara í viðtöl en hann sé þó aðeins
að venjast öllu þessu og verði
örugglega kominn með skráp fyrr
en síðar.
Er fordómalaus gagnvart fólki
En nóg um athyglina. Og að byrj-
unarreit sem er á Hvammstanga
þar sem Jörundur fæddist. Jör-
undur er nefnilega hreinræktað
landsbyggðarbarn sem flutti ekki
á mölina fyrr en í kringum 22 ára
aldur. Og hafði þá flakkað lands-
horna á milli – búið á Laugarbakka
í Miðfirði, Súðavík, Suðureyri og í
Ólafsvík, uns hann endaði í
Menntaskólanum á Laugarvatni.
Náttúrubarn má kalla hann, hans
vegna, en hann var hlédrægur,
nokkur einfari, safnaði frímerkj-
um, bjargaði dauðvona fuglum og
dýrum úr fjörunni og las bækur.
Hvaða áhrif hafði sveitaæskan á
hann – sem fullorðinn einstakling í
dag? „Ætli það geti ekki talist
þroskandi að flytja svona ört á
milli staða. Mamma og pabbi voru
alltaf fús til að prófa eitthvað nýtt
og maður fylgdi með. Þetta hafði
líklega þau áhrif að ég er fljótur
að aðlagast nýjum aðstæðum og
dæmi fólk sjaldnast fyrirfram.
Maður þurfti sífellt að vera að
kynnast nýju fólki og kynnast því
á þeirra forsendum. Maður komst
aldrei upp með það, verandi nýi
strákurinn í hverfinu, að vera með
fordóma gegn öðrum því maður
var alltaf sjálfur í hlutverkinu að
reyna að „fitta inn“ á nýjum stað.“
Jörundur hélt sig innan dyra á
nýjum stöðum til að byrja með,
þar til krakkarnir fóru að banka,
og segir að þetta hafi ekki alltaf
verið auðvelt. En afraksturinn er
sá að í dag á Jörundur félaga frá
öllum stöðum á landinu. Og best
leið honum hvar? „Kannski á
Laugarbakka þar sem ég bjó
fyrstu sjö ár ævi minnar og svo á
Súðavík þar sem ég átti heima í
þrjú ár – til fjórtán ára aldurs.
Súðavík er frábær staður og ég
gæti vel hugsað mér að eiga þar
sumarhús í náinni framtíð. Ég fór
þangað í sumar í brúðkaup hjá
vinum mínum og mér þykir mjög
vænt um staðinn.“
Eftirlætissaga mömmu
Jörundur segir það hafa verið for-
réttindi að mörgu leyti að fá að
alast upp úti á landi. „Það var
margt sem maður fékk tækifæri
til að gera, sem væri kannski erf-
iðara í Reykjavíkinni. Ég var
mikið í hestamennsku, átti hest og
reið út nánast daglega um árabil.
Einnig átti ég bát í Súðavík með
pabba og nágrönnunum, lagði net
og dorgaði úti á firði. Svo gat ég
dundað mér heilu og hálfu dagana
einn í fjörunni, bjargaði fuglum
og átti dýrakirkjugarð.“ Bátur
hefur verið þó nokkur fjárfesting
fyrir patta? „Jú, ég vann hörðum
höndum að því að eignast hlut í
bátnum, bar út blöð og fleira til.
Og ég sé mikið eftir honum og
langar jafnvel til að eignast annan
síðar.“ En leiklistin – er hvergi
hægt að þefa upp bakteríuna
þarna á þessum árum? Jörundur
jánkar. „Mamma hefur mjög
gaman af því að segja söguna af
því þegar ég reyndi að koma upp
leikfélagi á Suðureyri, átta ára
gamall. Ég stofnaði leikhóp og fór
til Reykjavíkur í Bandalag leikfé-
laga til að kaupa handrit. Valdi ég
söngleikinn Kötturinn sem fer
sínar eigin leiðir en varð fljótlega
mjög svekktur þegar æfingar
byrjuðu og krakkarnir vildu frek-
ar vera í eltingarleikjum en æfa
með mér leikritið. Þetta var samt
skemmtileg tilraun þótt ég hafi
verið lengi að jafna mig á metnað-
arleysinu í félögunum.“
Svaf út menntaskólann
Þegar kom að því að fara í Mennta-
skóla fannst Jörundi tilvalið að
velja heimavist. Sá í hillingum að
hann gæti orðið sinn eigin herra
og haft það náðugt. Sögur segja að
Jörundur hafi átt nokkuð skraut-
legan feril í menntaskólanum og
lítill fugl laumaði því að blaða-
manni að eitt helsta sport sam-
nemenda hans hafi verið að skilja
hann sofandi eftir í kennslustund-
um. Þegar hann vaknaði, þá var
hann stundum staddur í tíma með
einhverjum allt öðrum bekk. Jör-
undur segir að það sé rétt en þetta
hafi þó allt blessast á endanum og
hann hafi náð að útskrifast. „Ég
var nú alltaf frekar góður náms-
maður í grunnskóla, en þegar ég
komst á framhaldsskólaaldurinn,
þá fór námsáhuginn aðeins að
dala, fékk áhuga á öðrum hlutum,
eins og gengur og gerist.“ Jörund-
ur fór svo að kenna við Grunn-
skólann á Patreksfirði eftir
útskrift. „Ég fór til Reykjavíkur
og hóf nám í stjórnmálafræði við
Háskóla Íslands en ég áttaði mig
fljótlega á því að það var ekki
vettvangur fyrir mig. Ég hafði
alveg áhuga á stjórnmálum, en
einhvern veginn var ég ekki búinn
að finna það sem ég var að leita
að. Hins vegar naut ég þess að
vera í bænum og við félagarnir
frá Laugarvatni vorum mikið
saman og nánast heimagangur
Erfitt að venjast athyglinni
Jörundur Ragnarsson á viðburðarríkt ár að baki í leiklistarheiminum og nær ótrúlegt má teljast að aðeins sé um eitt og hálft
ár síðan hann útskrifaðist. Leiklistarhæfileikarnir liggja þó greinilega þarna einhvers staðar á lager fjölskyldunnar og um þessar
mundir er Jörundur meðal annars að leika með móðurbróður sínum, Ingvari E. Sigurðssyni, í verkinu Yfirvofandi. Júlía Margrét
Alexandersdóttir hitti leikarann og ræddi við hann um landsbyggðarflakk, feimni og athyglina.
Jú, ég er
hissa og
stundum
þegar maður hugsar
til baka, þegar maður
var að útskrifast úr
skólanum og í mikilli
óvissu með framtíð-
ina finnst manni allt
þetta mjög ótrúlegt.
Mig hefði aldrei
dreymt um þetta.
Jörundur lendir ekki
mikið í „frasaböggi“
úr Næturvaktinni.
Hinsvegar fær Pétur
Jóhannað heyra: „Já,
fínt, já sæll“ í tíma og
ótíma.
Jörundur hefur verið á
sjó, starfað sem húsa-
málari, í rækjuvinnslu,
byggingarvinnu, græn-
metisræktun á Flúð-
um, við útkeyrslu, sem
pítsusendill, barþjónn
og dyravörður.
Skemmtilegast af
þessum störfum þótti
honum starfið sem
húsamálari, það er
að hans mati mjög
slakandi að mála.
Þessa dagana er
Jörundur að skrifa
Dagvaktina og leika
í sýningum og finnst
það vera frí frá törn-
inni sem hefur verið
undanfarið.
Jörundur átti stórt
frímerkjasafn sem
polli en hefur nú gefið
safnið þótt hann hafi
haldið eftir örfáum
eftirlætishlutum úr
safninu.
Foreldrar Jörunds búa
á Patreksfirði en faðir
Jörunds er bæjarstjóri
Vesturbyggðar. Hann
fór í ljós þrisvar um ævina.
➜
VISSIR ÞÚ AÐ ...
FR
ÉT
TA
B
LA
Ð
IÐ
/V
IL
H
EL
M