Fréttablaðið - 22.03.2008, Blaðsíða 21

LAUGARDAGUR 22. mars 2008 23
Mummi átti íslenska konu og
íslensk börn og talaði góða íslensku
og hrafl í nokkrum öðrum tungu-
málum eins og ensku, þýsku,
spænsku og frönsku sem hann hafði
lagt sig eftir að læra til að geta betur
sinn starfi sínu og viðskiptavinum.
Móðurmál sitt, arabísku, notaði
hann sjaldan, en þegar hann sá
blossann út um bílgluggann varð
honum að orði: Naron mina essama!
Eldur af himnum! Og svo varð
honum á að blóta: „Naron hamraa!
Hvert í sótrautt helvíti?“ Naron
merkir nefnilega bæði eldur og víti
á arabísku.
Hvaðan af himnum eldurinn kom
nákvæmlega gat hann ekki sagt til
um því að hann sat vinstra megin í
bílnum og var að fylgjast með far-
þegum sínum nálgast út um hægri
hliðargugga. Klukkan 11.21 hafði
verið beðið um leigubíl að Sjávar-
kjallaranum neðst á Vesturgötunni.
Mohamet Ben Salah Khelifi kallað-
ur Mummi var að skila af sér far-
þega á Bárugötu 3 og var kominn á
staðinn kl. 11.23.
Hann lagði bílnum við gangstétt-
ina og setti parkljósin á svo að aðrir
ökumenn hefðu rænu á að sveigja
framhjá honum í stað þess að mynda
heiladauða biðrauð fyrir aftan hann.
Annars var lítil umferð og heila-
dauðu bílstjórarnir flestir komnir
heim til sínu fyrir löngu og farnir að
horfa á sjónvarpið eða gera það sem
heiladautt fólk gerir þegar það er
ekki að þvælast fyrir í umferðinni.
Það var fimmtudagskvöld og
fremur lítið að gera. Eftir þennan
túr var Mummi að hugsa um að
drífa sig heim og hætta í kvöldhark-
inu í þessum dauða bæ sem leit út
eins og liðið lík á virkum dögum en
breyttist í ærsladraug um helgar.
Ennþá snjóaði.
Mummi setti gjaldmælinn í gang.
Hann var mættur eins og um hafði
verið beðið og það var ekki hans
mál þótt farþegar geti verið lengi
að kveðja og þakka fyrir eða gera
upp reikninga áður en einhver man
eftir því að fyrir utan stendur leigu-
bíll og bíður eftir manni.
Hann þurfti þó ekki að bíða lengi
að þessu sinni.
Glerdyrnar á Sjávarkjallaranum
opnuðust og út komu þrjár mann-
eskjur. Tveir karlar og ein kona.
Virtust vera lítið drukkin. Senni-
lega viðskiptakvöldverður á kostn-
að einhvers fyrirtæki.
Reykjavík er ekki stór borg og
Mummi var mannglöggur og hafði
áhuga á fólki. Hann rýndi út í kaf-
aldið og reyndi að bera kennsl á far-
þegana.
Þetta voru tveir karlar og ein
kona.
Annar karlmaðurinn fór fyrir
hópnum, veifaði til Mumma, þegar
hann sá bílinn og benti félögum
sínum á að þarna væri leigubifreið-
in mætt og biði.
Mummi sem var glöggur að sjá út
aðstæður ályktaði svo að staki mað-
urinn væri gestur eða gestgjafi
hinna tveggja sem væru hjón og
væru nú upp á kant að hætti hjóna
sem hafa gert drykkjarföngum
ótæpileg skil.
Gestgjafinn sneri sér að hjónun-
um og talaði eitthvað við þau.
Mummi heyrði ekki orðaskil en þau
nálguðust bílinn. Það var komið að
Mumma að taka ákvörðun um hvort
hann ætlaði að stíga út úr bílnum og
opna dyrnar fyrir farþegana.
Þétt hundslappadrífan var ekki
árennileg. Þar að auk sýndist honum
um Íslendinga að ræða og þar með
takmarkaða von um þjóðfé nema
þeir væru þeim mun drukknari.
Honum sýndist þetta fólk ekki nógu
mikið ölvað til að vera örlátt. Hann
sat sem fastast.
Fólk verður bara að skilja að
maður rýkur ekki léttklæddur út úr
upphituðum bíl út í kafaldsbyl og
sex stiga frosti til að sýna góða
þjónustu.
Kraftaverkið kom þegar sá sem
gekk afturábak á undan hinum
tveimur átti svo sem fjóra, fimm
metra ófarna.
Fyrst fann Mohamet að eitthvað
eins og vindhviða skall á bílnum.
Svo varð allt bjart. Stór logandi eld-
hnöttur umlukti fólkið sem gekk í
áttina til hans. Eldhnötturinn dróst
saman og hvarf og eftir stóðu þrjár
manneskjur í ljósum logum. Konan
sneri sér við, hélt hugsanlega að
sprenging hefði orðið í veitingahús-
inu en þar var allt með kyrrum kjör-
um. Á sömu andrá kom önnur eld-
súla að ofan og umlukti konuna,
lengi, lengi, og hann sá rétt móta
fyrir henni inni í skjannabirtunni.
Maður konunnar henti sér niður í
snjóinn og tók að velta sér. Hann
hljóðaði ákaft og veinin í honum
skáru í eyrun svo að Mummi skrúf-
aði upp rúðuna eins og ósjálfrátt.
Þar sem maðurinn lá á bakinu og
jós yfir sig snjó með höndunum
myndaðist skyndilega þykk elds-
súla yfir honum og dugði til að
binda enda á hreyfingar hans.
Fætur hans hættu að kippast til.
Sá sem fremstur fór stóð í ljósum
loga og sneri baki að bílnum og
horfði á eldinn gleypa félaga sína.
Skyndilega sá Mummi út um
bíl gluggann að hinn væntanlegi far-
þegi hafði snúist á hæli og stefndi
nú í áttina að leigubílnum. Hann fór
hægt yfir. Föt hans og hár stóðu í
ljósum logum og þegar hann kom
nær bílnum sá Mummi að andlit
mannsins logaði líka.
Mummi var skelfingu lostinn og
studdi með fingri á hnapp sem læsti
hurðum bílsins. Það mátti ekki
seinna vera því að nú kastaði þessi
brennandi mannslíkami sér á bílinn
og tók að fálma eftir hurðarhúnin-
um um leið og eldhnöttur kom af
himnum og umlukti hann og bílinn
sem Mummi hafði fengið úr þrjú
hundruð þúsund króna sprautun
fyrir tæpum mánuði frá kunningja
sínum á Eyrarbakka og skuldaði
ennþá fimmtíu þúsund.
Það var þó ekki lakkið á bílnum
sem Mummi hafði mestar áhyggjur
af á þessari stundu heldur sú hugs-
un að umlukinn þessu eldhafi myndi
bíllinn springa í loft upp innan fárra
augnablika.
„Inni saamout nuna!“ hugsaði
hann. „Ya, Ilahi. Hérna dey ég. Guð
minn góður!“
Hann aftengdi því læsingarnar
og dró djúpt að sér andann. Opnaði
síðan bílstjórahurðina og lét sig
falla út úr bílnum. Hann var feitlag-
inn og kom illa niður á vinstri hand-
legg en lét sársaukann ekki á sig fá
heldur velti sér eftir blautum og
skítugum krapasnjó á götunni í átt
frá bílnum.
Hann sá að enn einn eldhnöttur
var á leiðinni af himnum og virtist
stefna á hann. Mummi lagðist á
grúfu í snjóinn og kreisti aftur
augun. Hann fann heitan gust leika
um sig og sneri höfðinu og leit til
baka. Nú var sjónsviðið víðara en út
um farþegagluggann á bílnum.
Uppi á Geysishúsinu stóð svört
vera, engill eða djöfull, með fram-
réttar hendur og fram af höndunum
gengu eldhnettir og logar. Á bakinu
hafði þessi vera svarta vængi og
Mummi var viss um að hún mundi á
hverri stundu hefja sig til flugs og
koma sér í betra færi til að ljúka
þeirri tortímingu sem hún hafði
byrjað á fyrir fáeinum sekúndum.
Hann kreisti aftur augun og taut-
aði á íslensku „Guð, Guð, Guð“ og
„Ya, Ilahi“ og reyndi að rifja upp
einhverja bæn á íslensku eða arab-
ísku en mundi ekkert nema byrjun-
ina á þjóðsöngnum „Ó, Guð vors
lands, ó, lands vors Guð,“ sem hann
hafði aldrei skilið en endurtók í
belg og biðu þar sem hann lá og beið
dauða síns.
Mummi mundi ekki ýkjamargt úr
Kóraninum en hann rámaði þó í það
að Guð hefði látið eldi rigna yfir
borgirnar Sódómu og Gómorru ein-
hvern tímann endur fyrir löngu því
að íbúarnir tilbáðu marga guði og
neituðu því að samkynhneigð væri
viðurstyggð.
Nú fannst Mumma nokkuð aug-
ljóst að Reykvíkingum hefði tekist
að ganga ennþá lengra fram af Guði
en hinum gjálífu íbúum Sódómu og
Gómorru tókst á sinni tíð.
Það heyrðist í sírenum í fjarska.
Einhver hafði greinilega hringt í
lögreglu og slökkvilið.
Það var ekkert minnst á lögreglu
og slökkvilið í Kóraninum en svo
ógnvekjandi voru sírenuhljóðin að
Svarti engillinn hafði látið sig
hverfa.