Tíminn - 27.06.1982, Blaðsíða 6

Tíminn - 27.06.1982, Blaðsíða 6
6 SUNNUDAGUR 27. JÚNÍ 1982. undanrenna ■ Orðrómurinn æddi um borgina eins og eldur í sinu. Það fór hrollur um íbúana, ótti og óöryggi lágu í loftinu. Elíasi Bjarkasyni, rannsóknarlögreglu- manninum snjalla, hafði verið rænt! í fyrstu reyndi lögreglustjóri að þræta fyrir þennan orðróm, vissi sem var að ef það væri staðfest að þessi brimbrjótur gegn glæpum og siðleysi, auk þess að vera besti vinur barnanna, væri illa fjarri góðu gamni myndu smákrimmar borgar- innar færa sig upp á skaftið. Á fundi með fréttamönnum benti lögreglustjóri á að Elias Bjarkason hefði þá fyrr um daginn sést niðri í miðbænum, sitjandi i framsæti lögreglubifreiðar og við hesta- heilsu að séð varð. Sú saga féll þó um sjálfa sig þegar aðgangsharðir rannsókn- arblaðamenn Þjóðviljans laumuðust upp að bilnum i Lækjargötunni og komust að því að „Elias Bjarkason“ var i rauninni ekki annað en fuglahræða - fyllt með heyi. Að lokum varð lögreglustjóri að láta undan. Gefin var út yfirlýsing þar sem sagði að Elías Bjarkason hefði ekki mætt til vinnu sinnar undanfarna daga og væri ekkert vitað um ferðir hans. Þá viðurkenndi lögreglan að borist hefði bréf frá óþekktum aðila sem krefðist að ■ Uxaskalli endurheimti loks bróður sinn... .en Alfreð sjálfur mátti sitja inni. Rammislagur kemur í bæinn — en konungur undirheima situr í gæsluvarðhaldi fá i hendur 190 kíló af kannabisefnum i lausnargjald fyrir Elías. Vildi lögreglan ekki útiloka þann möguleika að ef til vill hefði Eliasi kannski verið rænt, en gagnrýndi „sérstæðan fréttaflutning“ Þjóðviljans af málinu og sagði lögreglu- stjóri að fréttin í blaðinu myndi áreiðanlega tefja rannsókn málsins sem komin hefði verið vel á veg i öruggum höndum mótorhjólalögreglunnar. Bæjarbúar riðuðu á barmi örvænting- ar. Gamlar konur þorðu ekki út fyrir hússins dyr, smábörnum var ekki hleypt einum út í sjoppu á síðkvöldum og ungar stúlkur fóru um í flokkum. Verslunar- eigendur keyptu sér rammlega lása fyrir búðir sínar en allt kom fyrir ekki; innbrotum fjölgaði stórlega og einkum urðu sjoppur i Hlíðahverfi illa úti. Fíkniefnasmygl og -sala fór fram svo að segja fyrir opnum tjöldum, fyllerí jókst i miðbænum og stöðumælasektir voru virtar að vettugi. Þrátt fyrir árvökula gæslu Reynis og Jónasar, aðstoðar- manna Elíasar Bjarkasonar, fór þeim sifellt fjölgandi sem gengu yfir götur á rauðu ljósi. Því var það að feginsandvarp fór um allan lýðinn þegar fréttist að mótorhjóla- deild lögreglunnar hefði framkvæmt árangursrika handtökuaðgerð i lauf- skála einum hér í borg. Var hinum handtekna lýst sem „góðkunningja lögreglunnar“ sem oft hefði komið við sögu sakamála áður. Sagðist lögreglu- stjóri búast við að málið færi að upplýsast enda væri búið að láta gera leirstyttur af Eliasi sem dreift hefði verið um land allt. Alfreð Alfreðssyni, konungi undir- heima, var hrundið óþyrmilega inn á skrifstofu Gumma kjút, yfirmanns mótorhjóladeildarinnar. Hann sat þar í ieðurfötunum sínum og ias í Morgan Kane, niðursokkinn mjög. Undirmaður hans starði kuldalega á Alfreð Alfreðs- son þar sem hann reyndi að sjæna sig til eftir meðferðina i fangaklefanum. Hann fiskaði upp Camel-sigarettu sem hann hafði falið í fóðrinu á flauelsjakkanum sinum og kveikti í með kveikjara sem hann hrifsaði af borði Gumma kjút; saug djúpt að sér reykinn og þá fæddist á vörum hans hið ísmeygilega glott sem sjaldan vissi á gott. „Jæja, Gumrni," sagði hann hæðnis- lega. „Hvað viltu mér?“ „Biddu,“ muldraði Gummi kjút upp úr bókinni. „Ég er að klára blaðsíðuna, þetta er æðislega spennandi, hann er að fara uppá hana... „Gummi!“ endurtók Alfreð og var nú orðinn hastur í málrómnum. „Viltu leggja frá þér bókina og byrja að yfirheyra mig!“ Það kom fát á Gumma kjút og hann missti Morgan Kane á gólfið. Góða stund reyndi hann að gera upp við sig hvort hann ætti að teygja sig eftir bókinni en ákvað loks að láta það vera. Hann gerði sig þess i stað ábúðarfullan á svip, krosslagði hendurnar og sagði þýðingarmikilli röddu; „Jæja...“ „Áður en þú byrjar, Gummi minn,“ sagði Alfreð vinsamlega, „þá þætti mér vænt um að fá eitthvað í gogginn. Heldurðu að þú sendir ekki þennan Iúða„ - hann nikkaði tii undirmannsins sem stóð með fýlusvip við dyrnar - „útí sioppu fyrir mig? Þið blæðið auðvitað. Ég er gestur hér.“ Og Alfreð hló hásum rómi. Undirmaður yfirmanns mótorhjóla- deildarinnar leit spyrjandi á Gumma kjút sem vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið. „Þú heyrðir hvað maðurinn sagði Doddi,“ hreytti hann loks út úr sér. „Af stað með þig!“ „Ég vil samlok u með róstbíf - og mikið remúlaði!“ hrópaði Alfreð á eftir undirsátanum sem rauk út og skellti á eftir sér. Þeir heyrðu hann ræsa mótorhjól sitt frammi á ganginum og trylla burt. Alfreð ætlaði að fá sér sæti við skrifborðið en leist ekki á harðan kollinn sem stóð hans megin. Hann leit á djúpan hægindastólinn sem Gummi kjút sat i og sagði blíðmáll: „Hurðu, Gummi. Vilt’ekki skipta um sæti við mig? Mér er svo djöfull illt i rassinum, alveg að drepast. Þú veist nú hvernig þeir eru, grænu klefarnir héddna á neðri hæðinni." „Hu? Já, jájá,“ tautaði Gummi kjút miður sin yfir þeirri óvæntu . stefnu sem yfirheyrslan hafði tekið áður en hún byrjaði. Hann stóð hikandi á fætur og bauð Alfreð sæti, settist sjálfur á kollinn öfugu megin við borðið. Alfreð spennti greipar og hvessti á hann augun. „Jæja, Guðmundur", sagði hann þungri röddu. „Og hvar varst þú svo að kvöldi þess 17. júni?“ „Ha, ég?“ sagði Gummi kjút flaust- urslega. „Ég var héddna... ég var eilea sko á vakt... Ég var héddna niðrí miðbænum, sko...“ „Hefurðu vitni að þvi?“ spurði Alfreð hvassyrtur. „Ja, sko, vitni, ég meina, já, auðvitað hef ég vitni að því, maður ég hef ekkert gert, maður, ég var bara á vakt, og...“ Dyrnar höfðu opnast án þess að þeir félagar tækju eftir því. Doddi stóð i dyrunum löðrandi i remúlaði og starði furðu lostinn á yfirmann sinn. Gummi kjút rauk upp til handa og fóta, roðnaði og blánaði á víxl, og ruddi út úr sér; „Héddna, ég er sko að láta hann prófa stólinn aðeins... sko... við erum sko aðeins að spjalla saman áður en ég byrja að þjarma að honum... þetta er yfirheyrslutekkník, sko, skapa gúddvill, ha... Indíánaaðferðin, þú veist... allt i einu ræðst maður úr launsátri og... PANG! - maðurinn játar, sko...“ Hann gafst upp. „En þú veist ekkert um þetta,“ sagði hann fullur fyrirlitn- ingar. „En jæja, upp úr stólnum með þig!“ Það ískraði í Alfreð þegar hann stóð upp og fékk sér sæti á kollinum. Hann greip samlokuna úr hendi Dodda og smurði remúlaðinu upp í sig með góðri lyst en Gummi kjút horfði á fullur andstyggðar. „Jæja, hættu þessu áti,“ sagði hann loks. „Og hvar varstu svo að kvöldi þess 17. júni?“ „Hvað oft á ég að segja þér að ég er Elias Bjarkason, rannsóknarlögreglu- maður?“ Rödd Eliasar Bjarkasonar var hvísk- ur eitt. Hann hafði öskrað á hjálp dögum saman en árangurslaust og hann var farinn að örvænta. Hann lá bundinn á höndum og fótum og með bindi fyrir augum á einhverjum óþekktum stað og eina manneskjan sem hann vissi af nærri sér var kona með veiklulega rödd sem reglulega tróð upp í hann pönnukökum og eplaskífum, eða þá soðinni ýsu, og hellti upp í hann mjólk með. „Hvað ertu að segja, Elli frændi?" sagði röddin skyndilega. „Ertu ekki enn farinn að jafna þig? Þetta hefst upp úr þvi að vera að byggja. Þið unga fólkið eruð svo upptekin af lífsgæðakapphlaup- inu, ég segi það satt. En vertu rólegur, Elli minn, bráðum kemstu inn á Klepp og þá færðu raflost og þú verður einsog öll hin...“ „En ég er Elias Bjarkhhh..." Rödd Elíasar brast og hann féll í ómegin. Á meðan foringinn var í yfirheyrslum hjá lögreglunni hafði klíka Álfreðs Alfreðssonar hægt um sig i laufskálan- um, nema Uxaskalli sem nú hafði frítt spil í Hlíðasjoppunum og sást aðeins endrum og eins. Alfreð hafði skipað Húnboga yfirmann meðan hann var i burtu, Arfi Kelta til sárrar gremju, en Húnbogi reyndist slakur stjórnandi og komu ekki aðrar leiðir i hug til að sýna vald sitt en að senda Uxaskalla út að slá grasflötina kringum laufskálann, þá sjaldan hann lét sjá sig. Og Uxaskalli var einmitt úti að slá þegar hér er komið sögu. Húnbogi og Arfur sátu í laufskálanum og bruddu ópalbrjóstsykur sem Uxa- skalli hafði fært þeim úr sjoppunni við Lönguhlið þegar þeir heyrðu skyndilega ógurlegt hróp að utan. Þeir stukku á fætur og að dyrunum en þar kom í flasið á þeim Uxaskalli og fór geyst. „Strákar, strákar! Vitiði hver er kominn, loksins, loksins..." Á hæla Uxaskalla kom maður hár vexti og sver, vöðvamikill og kraftaleg- ur. Hann var móður og másandi. „Sælir, gaurar," sagði hinn nýkomni áður en Húnbogi eða Arfur fengu tækifæri til að segja aukatekið orð. „Eg er Rammislagur, bróðir ’ans Uxa héddna“ - og hann sló Uxaskalla kumpánlega á bakið, svo að Uxaskalli, sem þó var ekkert fis, þeyttist yfir í annað horn laufskálans - „Ég er að koma að vestan, var að meika smá breik þar og þeir eru á hælunum á mér. Þessir skömmbakks, maður! Get ég kýlt á felustað hér?“ „Ha, já?“ sagði Húnbogi hikandi, en nú tók Árfur stjórnina í sínar hendur. „Auda, maður, kodd’inn fyrir,“ sagði hann. „En ég hélt að þú værir svo svakalegur andlegur þaddna fyrir vest- an, allur að pæla í einhverjum kosmó- tríóbógíu eða svoleiðis..." „Blessaður vertu, maður,“ sagði Rammislagur og kastaði sér á stól svo að brakaði í. „Alveg búinn að gefa það upp á bátinn, maður, það þýðir sko ekkert í þessu þjóðfélagi sko, þetta er algjört rattreis og maður fer bara á heví bömmer ef maður attlar að fara að pæla í hlutunum, þá er nú betra að kúla það bara og meika breik sko...“ „Hvað gerðirðu?" spurði Uxaskalli hrifinn. „Æ, maður, sosum ekkert, maður, bara sko, það var einhver nagli þaddna fyrir vestan, einhver algjör gussi, sko, og ég bara tók ’ann sko og pældi soldið i ’onum og svo kýldi ég bara á ða og hirt’af ’onum nokkra vöndla, maður, og hann sko, hann fór alveg yfrum og dótið bara sent vestur maður og meiriháttar vesin sko, og kommon sko, ég fékk ekkert breik en það átti bara að klina mér upp við vegg og ég nottla meikaði það ekkert og bara splittaði, maður, og þetta er sko algjört fix. En maður náði i nokkra rauða. Algjör bömmerfeis þaddna fyrir vestan, maður!“ „Vá!“ sagði Uxaskalli dolfallinn. „En hvað eruð þið að pæla héddna fyrir sunnan?” spurði Rammislagur. „Eitthvað hevi i gangi?“ Húnbogi og Arfur litu hvor á annan en það kjaftaði hver tuska á Uxaskalla. „Hvort við erum, maður, hei vá, við vorum að ræna Ella Bjarka, rannsóknar- lögreglumanninum snjalla.” „Já, eruð það þið,“ sagði Rammislag- ur hugsandi. „Mig grunti það nú eilea, sko, þegar ég frétti það, frétti það sko fyrir vestan, og sko ég sagði strax við sjálfan mig að þaddna væri iitli bróðir á kríkstignum." Þeir bræður litu hrifnir hvor á annan en Arfur gaut augunum á nýstolið úrið sitt, dálitið pirraður á svip. „Jæja, ég þarf að fara að heimsækja frænku gömlu.“ „Frænku gömlu?" endurtók Rammi- slagur og hló dátt. „Nei, vá, heví maður, fara að heimsækja frænku gömlu, kommon!“ Arfur leit á hann illu auga og snaraðist út. Hann heyrði hlátur Rammaslags óma út úr laufskálanum. frh. Göngudagur fjölskyldunnar 13. júní. Eftirtalin „lukkunúmer" hafa verið dregin út: 1855 gönguútbúnaður að verðmæti 10.000 kr. 1 kassa kókómjólk 35 - 349 - 578 - 688 - 720 - 744 - 926- 1018 - 1958 - 2448 - 2795 - 2928 - 3398 - 3755 - 3868 - 4504 - 4828 - 5175 - 5549 - 5655 - 6135 -6718 - 6969. ísterta (8 manna) 68 - 127 -128 - 224 - 268 -309 -538 - 555 -607 -678 -719 - 736 - 774 - 844 - 862 - 895 - 982 - 1008 - 1184 - 1548 - 1728 - 2209 - 2438 - 2508 - 2604 - 2689 - 2987 - 3084 - 3448 - 3564 - 4589 - 4888 - 5298 - 5367 - 5464 -6327 - 6788. Ostapakkar: 108 - 974 - 1087 - 1375 - 1968 - 2028 - 3169 - 3947 - 4109 - 4887 - 6489 - 6807. Upplýsingar um afhendingu vinninga í síma 20025, hjá Upplýsingaþjónustu landbúnaðarins. Mjólkurdagsnefnd

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.