Tíminn - 29.05.1983, Blaðsíða 19

SUNNUDAGUR 29. MAÍ1983
19
lét hann gamlan draum rætast: aö eignast
sjálfur fallega snekkju. Þegar „Siddhar-
ta“ hljóp af stokkunum í janúar 1979, lét
hann alla vini sína mæta samkvæmis-
klædda til veislu og þar flaut kampavínið
og kerti blikuðu. Verkamannssyninum
hafði tekist ■ að eignast 600 þúsund
marka snekkju og hann skírði hana sem
áður segir „Siddharta“, en það orð er
komið úr sanskrít og þýðir „sá sem náð
hefur takmarkinu". Þegar „Siddharta“
lagði úr höfn í Singapúr þann 3. apríl sl.
var haglabyssa með í för. „Hver sá sem
reynir að ráðast á bátinn má eiga það víst
að ég drepi hann“, segir Marx.
Menn eru í besta skapi, þegar báturinn
líður fagurlega af stað yfir sjávarflötinn.
Þetta er einsog orlofsferð á draumaskip-
inu. Fisktorfur skjótast um í tæru yfir-
borði sjávarins og menn drekka bjór og
masa um alla heima og geima. Jenny,
ástkona skipstjóra, er hinn ágætasti
kokkur.
Norbert Willand skemmtir sér í leik
við kettina þrjá um borð, þau „Draug“,
„Mjallhvít" og „Snjáldru". Diethelm
Múller segir hverjum sem heyra vill frá
þeirri heppni sinni að hafa fundið mann
til þess að leysa sigaf á úrsmíðaverkstæð-
Radíóamatörarnir nota eldsneytið til
þess að knýja rafala fyrir útbúnað sinn.
Marx hefur miklar áhyggjur af eldfimum
efnum um borð. „Siddharta" getur ekki
sokkið, segir hann. „Það eina sem gæti
komið henni fyrir kattarnef er bruni".
Skothríð
Á sjöunda degi ferðarinnar kl. 13.10
sá Drobnica fyrstur ferðalanganna ey-
juna Amboyna Cay á 7 gráðum 53
mínútum norður, 112 gráðum 55 mín-
útum austur. Senditækin voru opin á
tíðninni 14 320 Khz og nú náðist sam-
band við bandaríska radíóamatörinn
Pat McKee, sem staðsettur var á flug-
stöðinni Clark á Filippseyjum. Hann
tók samtalið upp á segulband:
McKee: „Sjáið þið þegar eyjuna?"
Báturinn: „Eitthvað er það. Það lítur
út eins og sandströnd. Við erum enn
þrjár mílur frá henni. Við skoðum málið
betur þegar við komum nær“. Þögn.
„Þarna virðast vera kókospálmar, en við
sjáum ekki fólk. Jú, þarna sýnist okkur
vera hreyfing“.
inu, þann tíma sem Spratly-leiðangurinn
stendur.
' Múller er astmaveikur og tekur pillur
við þeim kvilla við hverja máltíð. „Von-
andi þarf ég ekki að leggjast til sunds“,
segir hann, „því ég kann ekki að synda.
Gero Band kann heldur ekki að synda.
Hann er raunar astmaveikur líka.
Marx 'skipstjóri er harðánægður með
farþegana, sem leggja honum lið við að
dytta að bátnum, þótt stundum fái hann
bakþanka: Hefur hann ekki brotið eina
af megin varúðarreglum, þar sem hann
hefur tekið um borð sex varabensín-
geyma, sern hver um sig inniheldur 25
lítra af bensíni. Þeir standa á
afturdekkinu.
McKee: „Hve langt frá erúð þið nú?“
Báturinn: „Svona eina mílu“. Þögn.
„Við höfum náð til eyjarinnar sem við
stefndum til. En það eru menn þarna,
líklega hermenn. Við höldum beint
áfram til næstu eyjar".
McKee: „Allt í lagi. Er annars nokkuð
að?“
Báturinn: „Ekki enn. Biðjum þig að
vera við stöðina, ef eitthvað kemur
fyrir“.
McKee: „í hvaða átt stefnið þið?“
Báturinn: „50 gráður. Næsti ákvörð-
unarstaður er 40 mílur í burtu héðan“.
Þögn. „Ég kem auga á turn og fjölda af
loftnetsstöngum. Ég séénga fána og veit
ekkert hverrar þjóðar þeir eru þarna“.
Þögn. „Það er búið að skjóta á okkur
tvívegis. Þeir hafa hæft bátinn. Við
snúum við eins fljótt og við getum“.
McKee: „Eruð þið særðir?"
Báturinn: „Nei. En við vitum ekki um
ásigkomulag bátsins“. Þögn. „Eldur um
borð; Eldur um borð“.
McKee: „Sendið út neyðarkall; Send-
ið strax út neyðarkall; “Ekkert svar •
Ekkert samband við næst við bátinn
meir.
Þetta var síðasta fjarskiptasamtal við
„Siddharta". Dagurinn er hinn 10. apríl
kl. 15.50.
Pat McKee lætur yfirmann stöðvar
sinnar þegar vita af hvað hent hefur og
enn lætur hann sendiráð Þjóðverja í
Singapúr vita. Vinur Marx, Dan Hollo-
way, sem er þyrluflugmaður, hefur einn-
ig hlustað á samtalið og gerir loftskeyta-
stöðinni í Singapúr, svo og sendiráði
Þjóðverja aðvart.
Djöfullinn laus
Um borð er djöfullinn laus. Marx
skipstjóri hefur gert sér Ijóst að á
eyjunni eru fallbyssur og hann siglir nú
sem bráðast undan. En það er um
seinan. Maður er sýnilegur á ströndinni,
sem veifar tveimur rauðum flöggum, en
þar er ekki um að ræða merki til þcirra
í bátum. heldur er hann að leiðbeina
fallbyssuskyttunum. Enn kveður við
skot. Sjógusur standa hátt í loft upp.
30 sekúndum síðar kcmur næsta skot.
Skipstjórinn kippist við, hann hefur
fengið skot í brjóstið. Blóð spýtist úr
munni og nösuni. Bensíndunkarnir
springa í loft upp. Fyrir framan þá stóð
Diethelm Múllér. 1 óðagotinu sá enginn
hvernig dauða lians bar að höndum.
Marx grípur eftir slökkvitækinu, en
’honum tekst ekki að ná lokanum af því.
Skyndilega stöðvast vélin. Allir fleygja
sér flatir á bak við skjólborð á dekkinu.
í hitanum gengur vel að leysa taugarn-
ar sem halda skipsbátnum uppi og hann
fellur í vatnið. Þessi fjögurra metra langi
bátur er þeirra eina von. „Treystir þú
þér til þess?“ spyr Marx Jenny vinkonu
sína. Hún hendir tveimur tómum bens-
ínbrúsum í sjóinn, fleygirsér áeftir þeim
og syndir með þá að skipsbátnum, sem
þegar hefur rekið um það bil þrjú
hundruð metra frá snekkjunni. Drobn-
ica verður nú líka fyrir skoti. Ég hef
verið hæfður!" hrópar hann, en heldur
rósemi sinni.
Jenny nær út að bátnum og rær í áttina
til „Siddharta." Þau kasta sér öll í sjóinn
og klifra um borð. Áfram er haldið að
skjóta. En straumar eru hagstæðir og
bera litla bátinn í burt frá eyjunni. Gero
Band stendur á öndinni þegar hann segir
þeim hinum að sér hafi tekist að ná
sambandi við Filippseyjar. „Þá verður
okkur bjargað innan tveggja klukku-
stunda," segir hann.
En þetta er aðeins byrjunin. í þrjár
klukkustundir hnipra þremenningarnir
sig saman í bátskelinni og áfram halda
skotin að dynja. Þegar kvöldar eru þau
loks komin svo langt frá eynni að
byssumar draga ekki til þeirra. Öll hafa
þau sár á handleggjum og fótum, nema
Gero Band. Um borð finna þau krukku
með agúrkum, plastausu, skrúfjárn,
þéttriðna körfu og ár. En engan mat og
það sem verra er, - ekkert til að drekka.
Hjálpin kemur seint
Norbert Willand leifár í fáti að pillun-
um sem læknir hans hafði látið hann fá,
cn það cru hreinsitöflur, scm gera kleift
að búa til drykkjarvatn úr þvagi. Slíkt
hefði getað komið að góðum notum nú,
en svo sem margt annað höfðu þær orðið
eftir um borð í „Siddharta." Heppilegt
var að Jenny hafði tekið tómu bensín-
brúsana með. Hún fyllir þá af sjó og
bindur við línu. Þannig verður báturinn
að minnsta kosti stöðugri. Nóttin kcmur
og ekki bólar á Ameríkönunum frá
herstöðinni.
Nýr dagur rennur upp. Enginn minnist
á dauða Múllers. Hann er bannorð. Gero
Band er spurður í þaula af hinum í
bátnum. “ Var þessi amcríski þarna
raunverulega?" spyrja þau aftur og
aftur. Þau sjá bjórdós íljóta framhjá, en
í því í lítil hjálp. Hér en engan dropa
vökvunar að fá. En það er þó bót í máli
að ekki hleypur illt í sár Peter Marx.
Willand undrast vcgna hvers hann ekki
þyrstir, en brátt fer hann að verða var
við að munnurinn fer að herpast saman
og að tungan fcr að verða límkennd.
Fimmmenningarnir ausa stöðugt yfir
sjg sjó. „Ætla þeir ckki að gera neitt til
þess að bjarga okkur?" hugsar Peter
Marx með sér.
En ekki er mikillar hjálpar að vænta
frá hernaðaryfirvöldunum sem aðeins
hugsa málin á stórpólitískum grundvelli.
Fremur er að treysta á einstaklinga og
þá fyrst og fremst Volkcr Bock, sem er
meðeigandi í „Siddharta" og góður vinur
þeirra Peter Marx og Jcnny. Hann fær
sér flugvél og fer í leitarflug yfir Amb-
oyna Cay og hinar eyjarnar.
Þriðji dagurinn. Flugfiskur þvælist
upp í bátinn, en enginn getur hugsaðsér
að leggja sér til munns þessa ógæfulegu
skepnu. Drobnica skrúfar nafnplötuna
sem er 20 sentimetrar á lengd af kinn-
ungnum og hugsar sér að nota hana sem
sólspegil, þyrfti að vekja athygli á
bátnum. Hann tekur til að krota einslags
skipsdagbók með skrúfjárninu aftan á
plötuna. Fyrst skrifar hann nafn bátsins
og þá athugasemd um dauða Múllers.
„DJ 4 El“. krotar hann, en það var
kallmerki Múllers.
Þorsti og leiðindi
Fjórði dagurinn rennur upp. Yfir-
þyrmandi leiðindi. Smám saman verður
einangrunin og þrengslin kveljandi.
Einkum eru þófturnar óhægur sess.þau
halla sér fyrst til vinstri og skömmu síðar
til hægri. Marx skolar munninn með sjó,
en gætir þess að ekki fari dropi ofan í sig.
Hann veit að sá sem sýpur sjó mun þar |
með soga slíkt magn af vökva út úr
líkamanum að hann deyr innan skamms.
„Hvar er sjóher Ameríkananna?" krotar
Drobnica í spjaldið og hugsar um leið að |
þetta krot muni mcnn fyrst lesa þegar
þau öll eru dauð...
Firnmti dagurinn. Drobnica hefurnáð
nokkrum smáfiskum upp í körfuna. Þau
tyggja fiskana. En svo missa þau körfuna
fyrir borð. Jenny er snillingur í þeirri list
að bjarga sér. Hún sparar kraftana og
hreyfir sig varla. Þegar Willand byrjar
að tala, hvetur hún hann til þess að hlífa
sér. Drobnica verður hugsað heim til
eiginkonu sinnar og hann gerir allt sem
honum dettur í hug að megi verða sér til
bjargar. Hann kroppar hrúðurkarla af
bátssíðunni og tyggur þá. Gero Band
þjáist mikið. Hann veit að hann mun
halda skemmst út af þeim öllum. Þegar
kvöldar og sólarlagið er sérlega fagurt
segir hann: „Þetta er fallegur staður til
þess að deyja á.". Þau finna að Gero
Band hefur gefist upp.
Volker Bock flýgur þennan dag yfir
Amboyna-Cay og tekur nokkrar myndir
af herstöðinni, þótt það sé mjög lífs-
hættulegt. Hann vonar að Ameríkanarn-
ir hafi fyrir tilstuðlan Þjóðverja hafið leit
að skipsbrotsfólkinu. En „Sjöundi floti"
Bandaríkjanna skiptir sér ekki af ncinu,
til þess að lenda ekki í útistöðum, sem
valda kynnu uppnámi.
Sjötti dagur: Fimmmenningarnir
koma nú auga á fyrstu skipin. Mörg
þcirra eru aðeins tvo kílómetra í burtu.
Ekkt^rt stansar þó. Gcro Band segir
Drobnica hvað gera skuli við eigur hans
að sér látnum og biður fyrir kvcðjur til
vina og ættingja.
Sjöundi dagur: Rautt skip siglir hjá.
Þau koma auga á merki bifreiðafram-
leiðandanna „Datsun.“ „Þeim liggur á
að koma bílunum á rnarkað," segir
Drobnica. Gero Band verður æ lasnari.
Hann lýtur út fyrir borðstokkinn og fær
sér sopa af sjó. Þau hin reyna ekki einu
sinni að halda aftur af honum. Þau virða
vilja hans. „Þetta var síðasta bjórglasið"
scgir Band og þrem stundum síðar er
hann látinn.
Marx þreifar á púlsinum til þcss að
ganga úr skugga um að hann sé allur. Þá
segir Jenny: „Við verðum að fleygja
honurn fyrir borð.“ Willand lokar augun-
um á honum. Þau lcsa saman faðirvorið
og láta líkið síðan renna fyrir borð.
Níundi dagur: Flugvél flýgur yfir bát-
inn þrjá hringi og hverfur svo frá.
Drobnica skráir dauða Gero Band á
nafnplötuna. Hann skrifar með smærra
letri en áður. Það verður að vera eftir
pláss fyrir nöfn hinna líka. Willand fer
hrakandi. Hann fcr að sjá leðurblökur
og ávítar Jenny fyrir að liafa bitið sig í
fótinn. í æðiskasti vill hlann fleygja Marx
út úr bátnum. „Hann er mcð eitraða
ígerð,“ æpir hánn. „Hann smitar okkur
öll.“ Sem betur fer hefur hann þó ekki
krafta til að hrinda þessu í framkvæmd.
Tíundi dagurinn: Drobnica ákveður
að binda sig fastan við bátinn þegar þau
hin cru dauð. Áður hyggst hann skrúfa
nafnplötuna á sinn stað. Hann álítur að
kona hans kynni að eiga erfitt með að fá
greidda líftrygginguna, ef hann ekki
finnst. Augljóst cr að Willand mun ekki
lifa til næsta morguns. Marx verður líka
æ mattfarnari og Jenny, sem aldrei lætur
bugast, sér að hverju stefnir,
Loks gcrist það að japanska skipið
MS. Linden, sem siglir undir fána Pan-
ama, stöðvar vélar sínar og þá cru þau
stödd 7 gráðu 52 mínútur norður og 109
gráðu 05 mínútur austur.
Skipbrotsmennirnir hafa haldið út í
243 stundir. Spenningúrinn nær hámarki
á síðustu mínútunum. Þegar Drobnica
ætlar að fara að hagræða bátnum við
skipshliðina og biður Jenny um viðvik,
þá æpir hún á hann og slær hann utan
undir. Fimm mínútum síðar, þegar þau
hafa fengið glóðvolgan vatnssopa að
drekka, bresta bæði þó í grát og fallast í
faðma.
Sá hægláti maður, Norbert Willand,
drekkur flösku af kók á klukkustundar-
fresti, eftir björgunina. Það er eins og
hann haldi að sér muni innan tíðar ekki
lengur standa slík blessun til boða. Þetta
var hans fyrsta ævintýraför. „Líklega
einnig sú síðasta," segir Drobnica,“ sem
oft grípur fram í fyrir hinum, meðan
þetta viðtal fer fram. En Norbert Will-
and lætur ekki vaða ofan í sig: „Alltaf er
nú Afganistan heillandi," segir hann.
(Þýtt úr „Stern“ -AM)