Tíminn - 29.05.1983, Blaðsíða 25

SUNNUDAGUR 29. MAI 1983
iheimsókn

■ í stofunni heima. Eitt af áhugamálunum er málverkasöfnun og í baksýn sér í nokkur af málverkum þeirra hjóna.
stofuna Snyrtingu á Frakkastíg um
tveggja ára skeið, ásamt tveimur systrum
sínum. Síðan hefur hún verið heima og
hugsað um börn og bú, en þau hjónin
■eiga fimm börn. Síðastliðin tíu ár hefur
hún svo aðstoðað Bjarna Konráðsson
lækni, hluta úr degi.
- Þú hefur ekki haft hug á því að fara
aftur út í hárgreiðsluna eftir að börnin
voru komin upp?
„Jú, mig langaði það nú reyndar,"
segir Ingibjörg, „og ég gerðist meistari á
hárgreiðslustofunni Kaprí um tveggja
ára skeið. Þá vann ég part úr degi, eins
og meisturum er uppálagt. Þá vorum við
búnar að ákveða það, ég og eigandi
stofunnar, að ég myndi kenna henni mitt
garnla og hún myndi kenna mér sitt nýja.
En það vannst aldrei tími til þess svo að
þar með var hárgreiðsluferli mínum
lokið.
Það hafa orðið mjög miklar breytingar
í hárgreiðslu frá því er ég byrjaði að
'vinna við hana. Fá var bylgjugreiðslan
númereitt, en þegar ég varáKaprí voru
það túperingarnar sem nú eru reyndar
komnar úr tísku fyrir löngu. Maður
verður að stunda starfið stöðugt til þess
að detta ekki út úr því. Þær konur á
mínum aldri sem enn eru starfandi
hárgreiðslukonur hgfa allar unnið við
fagið alveg frá því að þær luku námi og
einnig sótt námskeið meira og minna
erlendis."
- Ert þú líka áhugamanneskja um
tónlist?
„Nei,‘‘segirlngibjörg, „éger algjör-
lega ómúsíkölsk..."
„Einhvern veginn gastu nú lært að
dansa,“ segir Björn og vill greinilega
ekki samþykkja þessa staðhæfingu konu
sinnar svo ég spyr náttúrlega hvort hún
dansi.
„Ég var mikið í ballett í æsku hjá
Rigmor Hanson," segir Ingibjörg, „og
hárskeranáminu og þetta var svona
aukavinna. En þá gerðist það allt í einu
þarna að við fórum að vinna fyrir okkur
sem dansspilarar. Þetta var góð vinna og
lífvænleg ef kvöldin voru nógu mörg, en
við æfðum svo á daginn. Við spiluðum
fyrst hjá góðtemplurum, sem ráku Lista-
mannaskálann. Ég hélt þessu áfram í
fimmtán ár, þó með talsverðum breyt-
ingum á hljóðfæraskipan og tónlistar-
stefnum.
En upp úr þessu fór ég að fá vinnu í
Útvarpshljómsveitinni, sem lék tvisvar í
viku í beinni útsendingu í útvarpinu.
Hljómsveitin var stærri annan daginn og
þá var ég með.
Skömmu síðar eða 1950 var svo Sin-
fóníuhljómsveit íslands stofnuð og ég
varð þá fastur starfsmaður hennar. Kon-
ungsheimsókn ogopnun Þjóðleikhússins
urðu til þess að hér var stofnuð sinfóníu-
hljómsveit. Það varð að hóa saman í
hljómsveit þegar Friðrik konungur kom
í heimsókn og eins varð að vera til
hljómsveit til þess að Þjóðleikhúsið gæti
sýnt Rigoletto með pomp og prakt.“
-Hvað varð helst til þess að þú
helgaðir þig tónlistinni?
„Það kom bara af sjálfu sér með
hljómsveitinni árið 1945, þegar við sáum
fram á að við gátum haft lífsviðurværið
af hljóðfæraleiknum. Og þá hugsaði
maður: nú hættir maður bara að raka.
f dag^væri sennilega skemmtilegra að
klippa, en í þá daga höfðum við betri
laun sem hljóðfæraleikarar en við höfum
tiltölulega í dag. Nú kostar ódýrasta
klippingin um 150 krónur, en þegar ég
byrjaði að spila kostaði hún 10 krónur.
Þá höfðu hljóðfæraleikarar hins vegar 40
krónur á tímann eða jafngildi fjögurra
klippinga. Ef við ættum að fjórfalda
verðið á klippingunni núna yrði tíma-
kaupið okkar ansi hátt. En taxti hljóð-
færaleikara fyrir útkall er' 160-70 krónur,
sem er eins og ein klipping í dag.“
- Hvernig gengur svo vinnan fyrir sig
í Sinfóníuhljómsveitinni?
Þessi mynd er tekin af Sinfóníuhljómsveit Islands í Þjóðleikhúsinu árið 1950, en Björn hefur verið fastur starfsmaður Sinfóníuhljómsveitarinnar frá stofnun hennar
var í sýningarhópi hennar,sem sýndi á
öllum kaffihúsum í Rcykjavík. Ég þótti
líka ágæt í lcikfimi, en Unnur Jónsdóttir
kenndi hana í Austurbæjarskólanum.
Hún kenndi okkur átta stelpum Lanciers
sem er þaradans í mörgum þáttum og við
sýndum þetta í skólum, á Hótel Heklu
og Hótcl Borg, Iðnó, KR-húsinu og
víðar.“
- Höfðar cinhvcr sérstök
tóniistarstefna meira til þín en aðrar
Björn?
„Ja, mér þykir mjög gaman að leika
gömlu meistarana með Sinfóníuhljóm-
sveitinni en hef einnig gaman af að fást
við þá yngri. Margt af því er mikið
erfiði.í hina áttina hef ég gaman af állri
sveiflutónlist, eins og Jón Múli mundi
orða það. Rokkið og það allt hefur
alveg orðið útundan hjá mér, ætli ég hafi
bara ekki verið orðinn of gamall til að
aðlagast því þegar það kom.“
„Við höfum fjörtíu stunda vinnuviku
eins og aðrir launþegar. Við æfum alla
morgna og síðan eru óhemju margir
tónleikar. Fyrir utan fasta tónleika sem
eru sextán á þessu starfsári, kemur svo
fjöldinn allur af tónleikum sem ekki fara
mjög hátt. Við spilum miklu méira en
fram kemur í útvarpsauglýsingum og
dagskrá. f vetur höfum við t.d. farið í
nær aila skólana á höfuðborgarsvæðinu
og einnig höfum við heimsótt nágranna-
byggðarlögin. Samkvæmt starfsreglun-
um megum við ekki fara út fyrir höfuð-
borgarsvæðið nema að fá sérstakt leyfi
til þess. Vinnutíminn er frá klukkan 9.15
á morgnana og til miðnættis. Maður er
skyldugur til að mæta, en nú kemur
sérstök greiðsla fyrir það sem við vinnum
eftir klukkan fimm á daginn. Við erum
nýfarin að fá greiðslu fyrir kvöldvinnuna
en við vinnum í Þjóðleikhúsinu þegar á
þarf að halda. í gamla daga vann maður
þetta baki brotnu án þess að nein
greiðsla kæmi fyrir. Vinnan teygist sem
sagt yfir allan daginn og langt frarn á
nótt. Núna er ég t.d. í óperunni og
ballettinum og einnig í barnaleikritinu
Línu langsokk í Þjóðleikhúsinu og spila
líka í Mikado hjá Islensku óperunni.
Síðan eru göt í stundaskránni sem fólk
notar til þess að kenna. Þetta er ansi
mikil vinna sem þýðir að við borgum
mikla skatta en við kvörtum ekki. Þetta
er skemmtileg vinna en þó er þreytandi
að þurfa að þeytast svona á milli
staða...“
Ingibjörg sér um daglega
reksturinn
„Og skipta um föt þrisvar á dag,“
skýtur Ingibjörg inn í. „Það er fastur
liður að ég er hlaupandi á eftir honum út
á götu með gleraugu, munnstykki og
lykla.“
„Ég sé ekki eftir að hafa valið þetta
starf sem ævistarf, en Ingibjörg hefur
algjörlega séð um daglega reksturinn,
enda sagði hún um daginn að ef hún
hrykki upp af þá vissi ég ekki einu sinni
hvert ég ætti að sækja launin mín?“
Björn og Ingibjörg giftust árið 1947,
en þau kynntust í Iðnskólanum árið
1941, þar sem þau sátu saman. Þau voru
þá að hespa af bóklegu hliðinni á námi
sínu, Björn í hárskeraiðninni og Ingi-
björg var að Ijúka námi í háfgreiðslu.
Ingibjörg er Reykvíkingur, dóttir Ragn-
heiðar Bogadóttur og Gunnars Ólafs-
sonar.
Ingibjörg nam hárgreiðslu á
hárgreiðslustofunni Ondúlu og vann þar
síðan upp í meistararéttindin. Hún var
síðan heimavinnandi húsmóðir frá 1948
til 1957, en síðan rak hún hárgreiðslu-