Fréttablaðið - 21.02.2009, Qupperneq 32

32 21. febrúar 2009 LAUGARDAGUR
R
unólfur er fljótur að
hugsa og fljótur að
tala, það þekkja þeir
sem hafa unnið með
honum og reynt að
fylgja honum eftir,
hlaupa með honum eins og hann
orðar það sjálfur. Þegar blaðamað-
ur mætir á umsamdan stað, kaffi-
húsið Prikið í Bankastræti, er hann
í símanum með tölvuna opna. Sím-
talinu er slitið fljótt eftir að Run-
ólfur kemur auga á blaðamann og
kaffihúsaspjall á hinni óformlegu
skrifstofu hans hefst.
„Hingað kem ég mjög oft, þetta
er eiginlega skrifstofan mín þegar
ég er í bænum,“ segir Runólfur
sem undanfarin rúm tvö ár hefur
verið framkvæmdastjóri hjá Keili,
háskólasetrinu á Miðnesheiðinni,
þar sem bandaríski herinn hafði
sína bækistöð um árabil.
Nú er því tímabili að ljúka,
hann hættir 3. mars, hvers vegna
skyldi það vera? „Ég hef lært að
þekkja mín takmörk, nú hef ég
verið þarna í uppbyggingarstarfi,
ég er góður í því. En það hentar
mér ekki að vera á skrifstofunni
frá níu til fimm. Ég er ekki góður
í að búa til skipurit og verkferla,
það er kominn tími til að einhver
annar taki við verkinu.“
Ætlar þvert yfir Ástralíu
Það sem tekur við á næstunni er
ævintýralegt. „Ég er að fara til
Ástralíu, ætla að aka þvert yfir
landið, frá Perth til Sydney og taka
sex vikur í túrinn,“ segir Runólfur
sem hlakkar til. Stefnt er að því að
ferðalagið endi í ferðabók, um það
hafa tekist samningar Runólfs og
ónefnds útgefanda. „Þetta verður
verkefnið mitt fram á sumar, svo
bara sé ég til, það hlýtur einhver
að vilja mig í vinnu,“ segir Run-
ólfur sem segist gera lítið af því
að skipuleggja hlutina í þaula fram
í tímann. „Ég hugsa svona fram í
næstu viku sirka.“
Að takast á hendur ferðalag ein-
samall er ögrandi segir Runólf-
ur. „Maður upplifir hlutina öðru-
vísi og myndar öðruvísi tengsl við
fólk. Ég gerði þetta líka í fyrra, fór
í fimm vikur til Kyrrahafseyja,
dvaldi meðal annars þrjár á Jóla-
eyju, þar sem sjö þúsund manns
búa, lifa á fisk og kókoshnetum og
lífið snýst um að afla sér matar.
Þar var ekki símasamband og þá
ekki netsamband, ég eyddi dög-
unum í rólegheitum með sjálfum
mér og í spjalli við heimamenn,“
segir Runólfur sem sér fram á
langar gæðastundir með sjálfum
sér í væntanlegri Ástralíuferð.
„Ég mun aka mörg hundruð kíló-
metra eftir slóða í eyðimörkinni,
í fimmtíu stiga hita. Þetta verður
áskorun.“
Kennsla frekar en lögfræði
Runólfur er fæddur og uppalinn í
Fljótshlíðinni á bænum Teigi. Hann
flutti að heiman sextán ára gamall
eins og sveitakrakkar gerðu hefðu
þau áhuga á að mennta sig. Hann
tók stúdentspróf frá Menntaskólan-
um í Hamrahlíð og dvaldi svo sem
skiptinemi í Bandaríkjunum. Kom-
inn heim vann hann sem leikhúsrit-
ari Leikfélags Reykjavíkur í tvö ár.
Svo tók við lögfræðinám og starf
sem sýslufulltrúi í Borgarfirði.
Þaðan lá leiðin í stundakennslu í
Bifröst og brátt átti kennslan hug
hans allan. „Mér fannst kennslan
miklu skemmtilegri en lögmennsk-
an,“ segir Runólfur.
Rektorstíð Runólfs á Bifröst ein-
kenndist af mikilli uppbyggingu ,
nemendum fjölgaði úr 100 í 800.
Námsframboð var aukið og upp-
byggingin var ævtintýraleg. Við-
skilnaður hans við háskólann var
kannski með öðrum hætti en hann
hafði séð fyrir, en deilur urðu um
starf hans og í kjölfarið sagði hann
því lausu. Runólfur segir að hann
hafi lært af þeirri reynslu.
„Ég var of lengi á Bifröst, ég var
rektor í átta ár, ætlaði að vera eitt
ár í viðbót, en svo kom þetta mál
upp og ég hætti. Ég var þá kominn
með miklar áætlanir um stækk-
un háskólans þar enn frekar, en
þær hugmyndir hlutu ekki stuðn-
ing starfsfólks. Vinur minn, Gunn-
ar Ólafur Haraldsson, þá kennari
háskólans og núverandi stjórnar-
formaður FME, sagði síðar við mig
að það að koma fram með þessar
áætlanir hefði verið eins og ég
hefði sagt við fólk sem ég hefði
fengið til að hlaupa 5.000 metra
hlaup með mér að við værum að
hlaupa maraþon, í miðju hlaupi.
Fólk var ekki tilbúið í það.“
Skammaður fyrir klæðaburð
Runólfur er ör maður og krefj-
andi stjórnandi að eigin sögn.
„Ég hringi í fólk klukkan ellefu á
kvöldin ef því er að skipta. En ég
lít ekki stórt á mig og hef aldrei
gert. Ég lít líka á fólkið sem vinnur
með mér sem samstarfsmenn, ekki
undirmenn. Það kann ég ekki, ég
kem bara fram við fólk eins og fólk
og vil fá þannig viðmót á móti.“
Runólfur segir skondið að hugsa
til þess er stjórn starfsmannafé-
lags Bifrastar kallaði hann á fund
og benti honum á að rektor háskóla
ætti ekki að klæða sig í gallabuxur
og köflótta skyrtu. „En ég hugsa
ekki svoleiðis og hef aldrei upplifað
það þannig að ég ætti að vera í ein-
hverjum sérstökum fötum í starf-
inu, ég tala heldur ekki við nem-
endur eða starfsfólk af einhverjum
stalli, heldur eins og jafningja.“
Þetta hefur skilað góðu sambandi
Runólfs við marga fyrrverandi
nemendur sem hann segir einkar
gaman að fylgjast með í starfi og
leik hér heima og erlendis.
Frábær tækifæri
Runólfur er stoltur af starfi sínu á
Bifröst. „Það má kannski segja að
Bifröst hafi verið ævistarfið mitt,
já og Keilir líka. Ég er mjög þakk-
látur yfir því að hafa fengið þessi
tvö frábæru tækifæri,“ segir Run-
ólfur sem hefur ekki eytt tíman-
um í að velta sér upp úr því hvern-
ig Bifrastarævintýrinu lauk. „Það
hefur ekkert upp á sig, ég lærði af
því og það eru engin sárindi milli
mín og fyrrum samstarfsmanna
þar. Margir þeirra voru og eru
vinir mínir.“
Skömmu eftir að starfi Runólfs
á Bifröst lauk var honum boðið að
taka Keili að sér. „Fyrstu mán-
uðirnir fóru í að safna hlutafé,
auk þess að skipuleggja hvernig
háskólinn ætti að starfa.“ Það er
skemmst frá því að segja að hluta-
fjársöfnun gekk vel og skynsam-
leg ávöxtun á því fé hefur gert það
að verkum að fjárhagslega stend-
ur Keilir mjög vel, nokkuð sem
Runólfur er stoltur af. Hann er
sömuleiðis mjög ánægður hvern-
ig til hefur tekist í uppbyggingu
námsins. „Það eru margir í svo-
kallaðri háskólabrú hjá okkur, en
hún miðar að því að búa fólk undir
háskólanám. Svo höfum við mark-
visst einbeitt okkur að sviðum þar
sem námsframboð var takmark-
að, til dæmis tækninámi, auk þess
sem við gerum út á nálægðina við
flugvöllinn.“
Runólfur er hrifinn af Suður-
nesjunum sem samfélagi, segir það
dýnamískt og skemmtilegt. „Ég
er sannfærður um að Suðurnesin
verði fyrst upp úr kreppunni þó
að atvinnuleysið sé mest þar núna,
meðal annars vegna nálægðarinn-
ar við flugvöllinn og álversupp-
byggingar. Það hefur verið frábært
að vinna á Suðurnesjum, samskipti
við sveitarfélög eru mjög lipur og
ákvarðanataka hröð.“
Ekki efni í þingmann
Ástralíuferðalagi Runólfs lýkur
rétt fyrir kosningar. Hann hefur
stundum verið orðaður við fram-
boð á vegum síns flokks, Sam-
fylkingarinnar, en segist hafa
gert upp hug sinn í því máli. „Ég
er ekki fyrir langar fundasetur,
ég held að þingmennska ætti ekki
við mig. Auk þess held ég að það
verði bara alveg nógu mikið fram-
boð af miðaldra karlmönnum, það
þarf fjölbreyttari einstaklinga.
Ég hins vegar hringdi í góða konu,
Sigríði Ingibjörgu [fyrrum stjórn-
armann í Seðlabankanum], þá einu
úr stjórnkerfinu sem axlaði ábyrgð
í bankahruninu vel að merkja, og
hvatti hana til framboðs. Gladdi
mig mjög að hún steig það skref.
Þar fer heiðarleg og einbeitt kona
með stórt hjarta. Slíkt fólk þurfum
við í stjórnmálin.“
Umpólun í samfélaginu
Þar með víkur tali okkar að efna-
hagshruninu og kreppunni. „Ég
var einn þeirra sem áttu eignar-
haldsfélag og tapaði miklum pen-
ingum í hruninu. En ég vorkenni
mér ekki neitt og ekki þeim sem
svipað er komið fyrir, peningar
eru bara peningar, það á enginn að
lifa fyrir peninga. Ég hins vegar
finn til með þeim sem eru atvinnu-
lausir og finnst að stjórnvöld ættu
að gera það að meginmarkmiði að
sporna gegn atvinnuleysi, meðal
annars með sköpun nýrra starfa á
vegum ríkisins. Svo verður að gera
það fýsilegan kost fyrir atvinnu-
lausa að fara í nám. Það voru fjöl-
margir umsækjendur nú um ára-
mót sem hættu við það hjá okkur
vegna þess að atvinnuleysisbætur
eru hærri en námslán. Slíkt er frá-
leitt rugl.“
Kreppunni fylgja tækifæri að
mati Runólfs, tækifæri til þess
að gera eitthvað nýtt. „Kreppan
felur í sér tækifæri og ég held að
það verði umpólun í samfélag-
inu. Nýtt fólk kemur fram með
nýjar og spennandi hugmyndir
sem verða grundvöllur framtíð-
ar okkar.“
Hef lært að þekkja mín takmörk
Runólfur Ágústsson ætlar að aka einn þvert yfir Ástralíu. Hann hættir brátt sem framkvæmdastjóri hjá Keili, frumkvöðlastarfi
hans þar er lokið. Öðrum fer betur að búa til verkferla og skipurit, segir hann í samtali við Sigríði Björgu Tómasdóttur.
RUNÓLFUR Á Prikinu, skrifstofunni þegar hann er í Reykjavík. FRÉTTABLAÐIÐ/STEFÁN.
Fæddur: Hinn 9. apríl árið 1963.
Uppalinn: Fæddur uppi á lofti á
Teigi í Fljótshlíð í hjónaherberginu
hvar faðir minn beið eftir syni sínum
á meðan ljósmóðir sveitarinnar
græjaði málin með heitu vatni og
hreinum handklæðum – mamma
hafði fyrir mér þá sem ætíð síðar.
Nám: Barnaskóli Fljótshlíðarhrepps
að Goðalandi, Gagnfræðaskóli
Selfoss, Menntaskólinn í Hamra-
hlíð, lagadeild Háskóla Íslands og
Kaupmannahafnarháskóli. Ég er ekki
viss um að gæði námsins hafi verið í
þessari röð – mögulega í öfugri röð.
Maki: Enginn nú um stundir.
Börn: Skarphéðinn Án, nemandi
í stjórnmálafræði við HÍ, Stefán
Bjartur, nemandi við Fjölbrautaskól-
ann við Ármúla, og Eyvindur Ágúst,
nemandi við Hagaskóla.
Mesta afrek: Að reyna að vera
ærlegur maður frá æsku til aldurs.
Uppáhaldsbókin: Breytist vikulega,
núna er ég að lesa „Hægláta Amer-
íkumanninn“ eftir Graham Greene.
Fyrsta starfið: Vinnumaður hjá
Árna fóstra mínum í Hlíðarendakoti
í Fljótshlíð.
Uppáhaldsnámsgreinin í æsku:
Náttúrufræði sem eru hin dásam-
legu fræði um allt hið lifandi í kring-
um okkur. Í þá daga tíndi ég egg og
veiddi hornsíli.
Fallegasta landið: Afríka. Þeir sem
þangað koma fara þaðan í raun
aldrei aftur. Mig langar annaðhvort
að deyja í Afríku eða í íslenskri
sveit, líklega þó frekar í Afríku, þar
er hlýrra.
Draumaríkisstjórn eftir kosning-
ar: Ríkisstjórn jafnréttis, frelsis og
velferðar.
Draumaforsætisráðherra: Þeirri
sem nú er í því starfi treysti ég best.
➜ RUNÓLFUR Í HNOTSKURN