Tíminn - 13.11.1993, Qupperneq 17

Laugardagur 13. nóvember 1993
SAKAMÁL
Árla að morgni 12. ágúst 1990
var hiingt í Steve Wiley lögreglu-
foringja í Flónda. „Það hefur ver-
ið tiikynnt um skotárás í Fort
Lauderdale,' sagði einn af undir-
mönnum hans. „Aðeins nokkra
tugi metra frá skrifstofum morð-
deildarinnar.'
„Hvað vitum við um ástandið
eins og er?" spurði Wiley.
„Petta virðast hafa verið heiftar-
Iegar heimiliseijur. Petta var í
litlu einbýlishúsi og ung kona var
myrt. Kærastinn hennar segist
hafa verið hjá henni, en lagt sig
síðan um stund. Hann vaknaði
við skothvell, en sá ekki hver til-
ræðismaðurinn var. Pað eru eng-
in vitni, kærastinn er sá eini sem
veit eitthvað og hann missti af
sjálfu morðinu. Hann virðist
mjög miður sín, en þú ættir að
tala við hann sem fyrst,' sagði
undirmaðurinn.
Wiley spurði hvort það hefði
verið kærastinn sem hefði hringt
í. neyðarsíma lögreglunnar og
starfsmaður hans játti því.
Aðeins eitt skot
Skömmu seinna var Wiley kom-
inn á staðinn, lítið einbýlishús við
67. götu í Fort Laudeídale, Flór-
ída. Par vera þegar mættur her
rannsóknarmanna sem biðu leyf-
is foringjans til að rannsaka vett-
vang.
Wiley fékk stutta skýrslu við
komuna. Skotið hafði verið á
imga konu að nafni Linda Ward.
Hún var látin þegar að var komið
og kærastinn hennar beið inni í
húsinu, miður sín eftir atburðina.
Wiley hélt inn í húsið. Líkið af
Lindu Ward lá á miðju stofugólf-
inu. Hún var í svörtum kjól og
bleikri blússu, en skólaus. Fyrir
ofan hægri augabrúnina var lítið
skotsár og annað á hnakkanum
þar sem byssukúlan hafði farið í
gegn. Aðeins eitt skot. Hún hafði
aldrei átt möguleika á að lifa árás-
ina af.
Hurðin læst að innan?
Að öðru leyti var reiða á öllum
hlutum í húsinu. Wiley gekk til
eldhúss og kynnti sig fyrir kær-
asta konunnar, Jay Weinstein.
Hann sat við eldhúsborðið ásamt
einkennisklæddum lögreglu-
manni, þunnhærður og feitlag-
inn og horfði stórum sorgmædd-
um augum niður í gólfið.
„Linda leit inn til mín í kvöld, en
annars bý ég hér einn en hún
leigir herbergi í grenndinni,"
sagði Weinstein. „Við áttum
notalega stund saman, drukkum
svoh'tið vín, en skyndilega varð
mér bumbult svo ég lagði mig
smástund. Ég virðist hafa sofnað
og vaknaði upp við skothvell. Pað
liðu nokkrar mínútur áður en ég
þorði að fara fram og þá lá Linda
á gólfinu," sagði Weinstein. Hon-
um sagðist þannig frá að Linda
hefði verið látin, þegar að var
komið, og hann hefði hvorki séð
morðingjann né skotvopnið. Pað
kom Wiley á óvart að Weinstein
sagði að útidymar hefðu verið
læstar að innan þegar hann
ákvað að leggja sig um kvöldið.
Wiley lét þetta gott heita við svo
búið og fór sjálfur að rannsaka
verksummerki. Sérstaklega at-
hugaði hann glugga og dyr. Úti-
dymnum var hægt að tvílæsa, en
17
Hún vissi hvað beið hennar
ekki var að sjá að átt hefði verið
við læsingamar. Þá vom glugg-
amir heilir og ekkert sem benti
til að maður hefði brotist inn um
þá.
Ekki morðgáta
heldur raunveruleiki
Pað var ekkert sem benti til að
brotist hefði verið inn í húsið og
það olli Wiley nokkru hugar-
angri. Hann minntist allra þeirra
dularfullu morðsagna sem skrif-
aðar hafa verið um læstar hurðir.
Lausn sagnanna var yfirleitt fólg-
in í því að um síðir fannst morð-
vopnið innan veggja hússins,
vandlega falið.
Petta var hins vegar engin morð-
gáta, heldur ískaldur raunvem-
leikinn. Pví til sönnunar var Lflcið
af Lindu Ward, sem hjúkrunar-
menn vom í þann mund að bera
út úr húsinu.
Nágrannamir voru teknir tali, ef
einhver hefði séð eitthvað. Lítið
var upp úr því að hafa utan þess
að sumir töldu að slitnað hefði
upp úr vinskap Weinsteins og
Lindu fyrir nokkrn. Töluðu þeir
um að hún hefði ekki heimsótt
hann í nokkum töna, þá fyrr en
um kvöldið.
Lögreglan vann sín störf og fyrir
utan húsið fannst skammbyssu-
hylki, líklega utan af morðvopn-
inu. Enn bólaði þó ekkert á
morðvopninu sjálfu.
Það var fátt um vísbendingar og
málið allt hið undarlegsta. Eðli-
lega lá Weiristein undir gmn, en
hins vegar var staða hans nokkuð
sterk á meðan morðvopnið var
ófundið, auk þess sem hann virt-
ist ekki sú manngerð sem fremdi
morð. Pað er þó reglan í flestum
morðum, sem eiga sér stað í
heimahúsi, að morðinginn leyn-
ist á meðal þeirra sem búa á
staðnum, ef hægt er að útiloka
rán eða annan ámóta tilgang með
morðinu. í þessu tilviki var Wein-
stein sá eini sem kom til greina.
Hægt var að útiloka möguleikann
á sjálfsmorði, þar sem byssuna
vantaði.
Hugsanlega
ástríðuglæpur
Wiley ákvað að sleppa Wein-
stein ekki við svo búið og tók
hann aftur tali. í samtali þeirra
staðfesti Weinstein að sambandi
hans og Lindu hefði lokið fyrir
skemmstu. Pau höfðu síðan hist á
krá fyrr um kvöldið og að sögn
Weinsteins var neistinn ekki
kulnaður á milli þeirra og hún
fylgdi honum heim. Weinstein
gat þess að það væri erfitt að við-
halda svona sambandi, en hann
hefði alltaf elskað Lindu.
Wiley jánkaði og hugsaði sitt.
Hann vissi sem var að ástin er
sterkt afl sem getur leitt margt
gott af sér, en hún getur líka snú-
ist uppí andhverfu sína, hatur, á
skömmum tíma. Hann ákvað að
hamra jámið á meðan heitt væri
og bað Weinstein að fylgja sér á
stöðina í formlega yfirheyrslu.
Steve Wiley lögregluforingi.
Jay Weinstein.
Wiley var búinn að fá nokkur
símanúmer hjá ættingjum fóm-
arlambsins og áður en hann hóf
yfirheyrslumar, hringdi hann
nokkur símtöl til að fá þeirra
sjónarhom á sambandi Wein-
steins og Lindu. Pað kom á dag-
inn að Weinstein var að þeirra
mati hættulegur, skapstór maður
og til alls líklegur. Oftar en einu
sinni hafði séð á Lindu eftir
áverka, sem hann hafði veitt
henni, og ættingjamir staðfestu
að sambandið hefði verið mjög
rysjótt. Pau höfðu oft rifist og
slegist, en Weinstein hafði alltaf
viljað halda sambandinu áfram.
Sagan breytist
Pegar Wiley settist andspænis
Weinstein í yfirheyrsluherberg-
inu var Weinstein mjög óöruggur
að sjá og sagðist vilja breyta fram-
burði sínum. í þetta skiptið gekk
saga hans út á að hann hefði
vaknað við skothvell og hraðað
sér fram í stofuna. Þar höfðu tveir
hettuklæddir menn staðið yfir líki
Lindu og miðað á hann byssu
þegar þeir sáu hann. Af einhveij-
um orsökum hættu þeir við að
skjóta hann og hröðuðu sér út án
þess að segja orð. Weinstein sagð-
ist ekki geta borið kennsl á þá
vegna dulargervisins.
Er Wiley spurði Weinstein af
hveiju hann hefði ekki sagt þetta
í upphafi, sagðist Weinstein hafa
verið hræddur og ruglaður og því
ekki hugsað rökrétt.
Nú syrti í álinn fyrir hinum
gmnaða. Pótt hann hefði verið
grunsamlegur áður, jukust gmn-
semdimar til muna við þessa
breyttu fáránlegu sögu, sem ekk-
ert benti til að gæti verið sönn.
Eftir sem áður stóð sú staðreynd
að dymar höfðu verið læstar að
innanverðu og engin ummerki
höfðu fundist um mennina tvo.
Weinstein neitaði að segja meir
án þess að hafa samráð við lög-
fræðing, þar sem hann gerði sér
Ijóst að Wiley trúði ekki orði af
því sem hann var að segja.
Framburður sonarins
Seinna um morguninn hringdi
samleigjandi Lindu og vildi tjá sig
um málið. Hún lýsti því yfir að
Weinstein væri ömgglega sekur,
Linda hefði ítrekað reynt að losna
undan jámgreipum hans, en
hann hefði þjáðst af þráhyggju til
hennar og virtist líta á hana sem
sína eign. Sambýliskonan sagði
ennfremur að Linda hefði eignast
bam fyrir mörgum ámm, sem
væri í umsjá foreldra hennar. Hún
benti Wiley á að tala við strákinn
hennar, sem væri 12 ára gamall.
Það var erfitt verk fyrir Wiley að
heimsækja foreldra Lindu og
einkason hennar. Þau höfðu þó
tekið fréttunum með stillingu og
virtust hafa búist við þessu.
Strákurinn hennar hafði sitthvað
að segja um Weinstein. Að sögn
hans höfðu þau iðulega verið á
ferðalögum saman öll þijú og
einnig höfðu móðir hans og We-
instein oft heimsótt hann um
helgar. ítrekað hafði drengurinn
orðið vitni að því að Weinstein
hótaði mömmu hans lífláti og
kvöldið áður en hún var myrt
hafði hún hringt í son sinn og
sagt að hún væri hrædd og vildi
reyna að „forða sér sem fyrst frá
Weinstein og fara aftur að búa hjá
baminu sínu.' Foreldrar Lindu
höfðu svipaða sögu að segja af
Weinstein, þeim líkaði illa við
hann og vissu að Linda hafði ver-
ið að reyna að losna við hann, en
hann hefði ekki látið sér segjast.
Wiley þakkaði upplýsingamar
og keyrði aftur til Fort Lauder-
dale. Honum var ljóst að allt bar
að sama bmnni, líklega væri We-
instein sekur um morðið, en
hann vantaði eitthvað áþreifan-
legt til að hanka morðingjann á.
Loksins sönnunargögn
Pað vom því gleðitíðindi sem
biðu hans á stöðinni. Inni í her-
bergi Weinsteins höfðu lögreglu-
menn fundið lítið, vandlega falið
box með skotfæmm sömu gerðar
og hafði banað Lindu. Búið var
að kryfja líkið og staðfesta að
skotsárið á höfði fómarlambsins
hefði leitt til dauða hennar.
Læknirinn sagði nokkuð við Wil-
ey sem hafði mikil áhrif á hann.
„Pegar skotið hljóp af vom augu
hennar lokuð. Hún vissi á hveiju
hún átti von." Með þessu var gef-
ið í skyn að Linda hefði þekkt til-
ræðismann sinn, engan vott um
skelfingu var að finna í stirðnuð-
um andlitsdráttum hennar, hún
hafði tekið dauðanum með
æðmleysi, vitandi að allt var von-
laust héðan af.
Weinstein var fangelsaður og
Wiley beið þess að sannleikurinn
kæmi í ljós. Weinstein var auðsjá-
anlega búinn að ráðfæra sig við
lögfræðing sinn og gerði sitt besta
til að sleppa undan armi réttvís-
innar með eftirfarandi sögu:
Síðasta haldreipið
„Pað var reyndar þannig að við
rifumst þetta kvöld. Linda var
mjög æst og áður en ég vissi af,
hafði hún náð í skammbyssu sem
ég geymdi í skáp og miðaði henni á
mig. Ég stökk fram og náði að snúa
upp á handlegg hennar. Við áflog-
in hljóp skot úr byssunni og hún
hné örend á gólfið. Ég var hrædd-
ur um að lögreglan myndi ekki
trúa sögu minni, þannig að ég
hringdi í frænda minn og bað
hann að fela byssuna. Hann kom
rétt áður en ég hringdi í lögregluna
og fór með byssuna heim til sín.
Framhaldið veist þú nú þegar."
Wiley sendi menn til frænda
Weinsteins og hann viðurkenndi
að hafa vopnið undir höndum.
Hann var ákærður fyrir að hefta
framgang réttvísinnar og byssan
var tekin og lögð fram sem sönn-
unargagn. Hún var af gamalli
gerð og hefði verið ómögulegt að
greina tegund hennar af kúlunni.
Samkvæmt síðustu útgáfu We-
insteins hafði Linda sjálf haldið á
byssunni þegar skotið hljóp úr
henni. Pað voru tæknileg mistök,
því við líkskoðun var sérstaklega
rannsakað hvort ummerki væru
á höndum hennar eftir að hafa
hleypt úr byssu. Svo reyndist ekki
vera. Par fór síðasta haldreipi We-
insteins. Annað, sam veikti stöðu
hans enn frekar, var að öll símtöl
í neyðamúmer lögreglunnar,
911, em hljóðrituð og þar heyrð-
ist Jay Weinstein segja í sífellu á
meðan hann beið eftir sambandi:
„Hvað hef ég gert, hvað hef ég
gert?" Weinstein var því ákærður
fyrir morð að yfirlögðu ráði.
Réttarhöldin vom skammvinn,
enda málstaður Weinsteins tap-
aður. Hann fékk að lokum ævi-
langt fangelsi, en getur vænst
þess að fá frelsið á ný eftir 15-20
ár, ef hegðun hans verður óað-
finnanleg.
BúiS var að kryfja líkið og staðfesta aS skotsárið á höfói fórnarlambsins hefói leitt til
dauSa hennar. Læknirinn sagði nokkuð við Wiley sem hafói mikil áhrif á hann.
„Þegar skotfó hljóp af voru auau hennar lokuS. Hún vissi á hverju hún átti von." MeS
þessu var geffó í skyn að Linaa heföi þekkt tilræSismann sinn, engan vott um skelf-
ingu var að finna í stirðnuSum andlitsdráttum hennar, hún hafói tekfó dauöanum
með æðruleysi, vitandi aS allt var vonlaust héSan í af.