Réttur - 01.06.1946, Blaðsíða 45

II ÉTT U R
125
fyrir öryggi sínu. Norð-vesturlandamæri þess voru mjög
óhagkvæm. Önnur stærsta borg ríkisins var aðeins í 32
km. fjarlægð þaðan, og hafði hún 3,5 milljónir íbúa.
Skammt þaðan var aðalflotastöð þess,- og mátti skjóta
bæði á hana og borgina af landsvæði næsta grannríkis.
En stóra ríkið lét sér þetta vel lynda, meðan friður hélzt,
en þegar til ófriðar dró og innrásar, stakk það upp á því
við grannríki sitt, sem var miklu minna, að þau skyldu
í sameiningu, sem góðir grannar, ábyrgjast, að landsvæði
þess yrði ekki notað til árása gegn aðalborg stóra ríkis-
ins. Litla ríkið neitaði að verða við þessu. Þetta var í lok
fyrsta styrjaldarársins, 1939, og ríkin voru Sovét-lýð-
veldin og Finnland. Þá var farið fram á herstöðvar, og
hér heima var þegar farið að úthúða Sovétríkjunum fyrir
yfirdrottnunarstefnu. En Bandaríkin eru ekki sökuð um
neitt þess háttar nú. Dálítið er það undarlegt.
Samningarumleitanir Rússa og Finna hófust 14. okt.
1939, og lagði ráðstjórnin þá fram ákveðnar tillögur um
eins konar jarðaskipti í gömlum stíl. Stakk hún upp á,
að landamæralínan á Karelíuskaganum yrði flutt norður
á bóginn, þannig að hún lægi frá Lipola á skaganum
miðjum og beint suður af bænum Björki, og nam su
tilfærsla um 80 km. við ströndina. Er þetta því sem næst
sama landsvæði og byltingarstjórn finnskra sósíaldemó-
krata hafði látið af hendi við Rússa í ársbyrjun 1918,
þá gegn því skilyrði, að Finnar fengju Petsamosvæðið.
Þetta eru sömu landamærin, sem Lenin taldi nauðsynleg
í maí 1918 vegna varna Leningrad. En þeim varð þá
eigi haldið vegna ágengni þýzka hernámsliðsins. Þá var
og lagt til ,að Finnar létu af hendi eyjarnar Högland og
Björkö og þrjár aðrar smærri eyjar, sem ýmist voru
nær rússnesku ströndinni eða lágu í sigiingaleið tii Kron-
stadt. Loks taldi rússneska stjórnin naiiðsynlegt að
tryggja sér, að erlendur sjóher kamist ekki inn í Finnska
flóann og beiddist þess að fá leigða höfnma í Hangö sem