Réttur - 01.06.1946, Síða 48

128
RÉTTUR
Vallenius hershöfðingja, yfirmann Norður-vígstöðvanna.
Hann var foringi æðsta herráðsins 1930 og vann þá það
afrek í þjónustu Lappóhreyfingarinnar að nema á brott
löglegan forseta Pinnlands, Stáhlberg prófessor og reyna
að smeygja honum yfir landamærin til Rússlands. 1932
var hann aftur kominn á stjá og reyndi að hrifsa til sín
völdin í Mæntsæla með hervaldi. Hann komst furðu vel
út úr báðum þessum ,,ævintýrum“, með því að „veiði-
mannasveitirnar“ stóðu á bak við hann. Þá var það Tal-
vela hershöfðingi, hæstráðandi á Ladogavígstöðvunum,
en hann var einn þeirra, er skipulögðu árásir á Austur-
Karelíu í því skyni að stofna Stór-Finnland. Flugliðsfor-
inginn Sihvo hershöfðingi var glórulaus Rússahatari,
sem vann sér það til frægðar eftir töku Viborgar 1918
að láta slátra þúsundum rússneskra hermanna og borg-
ara þar á strætunum. Þá var það Ösch hershöfðingi, sem
nýlega var tekinn höndum sem stríðsglæpamaður fyrir
dráp og misþyrmingar á rússneskum herföngum. — Og
loks, allir þessir ævintýramenn, sem eru margsannir að
vopnasmygli og samsæri við Þjóðverja. Nei, foringjalið
hersins í Finnlandi Tanners var nokkuð sérstakrar teg-
undar. Þýzki hershöfðinginn von Goltz segir trá þvi i
stríðsendurminningum sínum, að á sjálfstæðishátíðinni
1933 hafi formaður veiðimannasveitanna (þ. e. hinna
þýzk-þjálfuðu liðsforingja) finnsku haldið ræðu og kom-
izt svo að orði: „Það þjóðlegt, sem í okkur var, var af
finnskum toga, en hermennskuandinn þýzkur“. Þessi frá-
sögn er lærdómsrík. Ætli það sér óhugsandi, að það hafi
verið finnskir liðsforingjar af svona tagi, sem hleyptu
af fallbyssunum í Mainila til að koma í veg fyrir að
Finnland kæmist að friðsamlegu samkomulagi við Sovét-
rikin, ríkið, sem þeir hötuðu og óttuðust í senn?
Tíminn hefur brugðið nýju ljósi á ýmis atvik, er gerð-
ust í ófriðarbyrjun, og okkur er bæði skylt og hollt að
hyggja að því.