Réttur - 01.06.1946, Side 52

132
RÉTtUR
liði með glampandi vopn, sem stóð í hópum á g'ötuhornum. Aðal-
salurinn hafði reynzt of lítill, og Kjallarhorn sett upp á öllum hús-
■hornum. Kassner átti erfitt með að komast inn, allt í kringum
hann var fólk, sem horfði upp á við og hlustaði á hina hrjúfu rödd
gjallarhornanna:
....Sonur minn var verkamaður. Ekki einu sinni sósíalisti.
Hann var sendur í Oranienburg-búðirnar, og dó þar.“
- Konurödd. Þegar Kassner komst inn í aðalsalinn, sá hann mitt
fyrir rauðum borða með áletrunum gamla konu með sniðlausa.n
hatt og í svartri kápu, sparifötunum, beygja sig klaufalega að hljóð-
nemanum. Rétt fyrir neðan haf af höfðum og hálsum, hvert öðru
líkt. Hann fyndi Önnu aldrei í þessum fjölda.
„Ástæðan var sú, að hann fór i kröfugöngu gegn nazistum, rétt
áður en þeir náðu völdum.
Ég hef aldrei skipt mér af stjórnmálum. Það er sagt, að stjórn-
mál séu ekki við kvenna hæfi. En dáin börn eru þeirra mál.
Ég — ég — ætla — ekki að halda ncina ræðu. ..."
Kassner þekkti í hiki hennar vandræði manns, sem óvanur er
að tala yfir mannfjölda, og lamast þegar fyrsta hrifningin fer að
fjara út, þolir ekki samúð fjöldans, (auk þess var hér margt mánna,
sem ekki skildi þýzku), það er eins og þungi hins þögula andsvars
áheyrendafjöldans ætli að verða ræðumanninum um megn. Og
samt hafði þetta hik áhrifamátt snöggkafnaðs veins sláturdýrs; —
mannfjöldinn, þyrstur í meira, teygði sig fram, var erfiðara um
andardrátt en konunni sjálfri, það var sem vitund múgsins sjálfs
ætti í baráttu uppi á ræðupallinum. Kassner varð hugsað til fólks-
ins úti á götunni, sem skynjaði þessi andþrengsli aðeins gegnum
gjallarhornin, kannski var Anna ein þeirra, sem þar hlustaði. Hann
var kominn aftur fyrir ræðupallinn, stóð rétt hjá honum, og hann
ruglaðist strax er hann reyndi að greina hana meðal þessara þús-
unda andlita, sem nú voru frammi fyrir honum.
„Segðu þeim, að hans verði hefnt,“ hvíslaði hin konan á ræðu-
pallinum.
Hún var að minna á, hér eins og forðum í skóla. Eins og allir
fundarmenn beið hún með uppleitu andliti eftir orðunum, sem allir
vissu hver yrðu. Hin konan hreyfði sig ekki, og Kassner hafðl ekki
augun af slyttulegum baksvip hinnar orðlausu refsinornar, sem
verið var að leggja hefndarorð í munn. Af vandræðasvipnum á