Réttur - 01.06.1946, Síða 56

136
R É T T U R
SJÖUNDI KAFLI
Hann kveikti í vindlingi, þeim tólfta frá því á flughöfninni, eins
og til-að lýsa stigann, sem nú var í myrkri. Hurðin á íbúð hans
lá að stöfum. Hann ýtti við henni og fór inn. Enginn var í fremra
herberginu, en i-addir úr því innra, þó engin Ijósglæta sæist undir
hurðina. Gluggatjöldin vofu ódrégin fýrir. Hann hlustaði, með hönd
á slökkvaranum ,á röddina, sem virtist dimmri vegna myrkursins
en skýrast, þegar ljós frá götunni kastaðist inn í herbergið, og
bjó til stóran skugga af gluggatjaldinu.
„Vorfuglinn minn litli.... lambið mitt góða.... unginn minn! Ég
gaf þér ljómandi falleg augu —• skinandi blá augu! Og ef þú ert
ekki ánægð með þau skal ég gefa þér spariaugu. Með þau förum
við til landa litlu dýranna. Þar eru hundar og fuglar, klæddir í
flauel af því þeir eru svo ungir og fiskadrengir og fiskastúlkur
með ljós eins og fífla, nema hvað þau eru blá. Og þar vorða kett-
lingar og litlir bangsar. Og við vcrðum að læðast á tánum, Báðar
tvær.“
Rödd hennar breyttist snögglega, hún endurtók döprum rómi:
„Aðeins við báðar tvær....‘
Barnið svaraði með smáskríkjum. Hinumegin hurðarinnar var
Anna, lika í myrkri. Ástin til hennar og barnsins altók Kassner,
,,Þú skalt fá að sjá döpru fiskana, sem eiga heima í hafdjúp-
unum. Þeir hafa ljósker til að lýsa sér. Og þegar þeim finnst of
kalt....“ í
Hún hikaði.
„Stelast þeir burt til landa loðnu fiskanna“, sagði Kassner lágri
röddu og ýtti upp hurðinni.
Hún hafði gripiö dauöahaldi um stólbakiö og hristi höfuðið ó-
sjálfrátt, eins og til að mótmæla komu Kassners og tilveru loðnu
fiskanna. Hann brosti, stirðnuðu brosi, sem hann fann stríkka á
andlitshörundi sínu eins og þegar sár er að lokast. Skuggi frá
glugganum myndaði á barmi Önnu stóran svartan kross, sem
skelf með henni og Kassner sá að hné hennar skulfu ofsalega und-
ir kjólnum. Hún stóð upþ, en ríghélt sér í stólbakið, eins og hún
væri bundin við það. Loks sleppti hún því og teygði sig aö
slökkvaranum, en þorði ekki að snerta hann; hann fann að hún
var smeyk að að sjá andlit hans í björtu. Orð og látbrögð voru