Réttur - 01.10.1933, Blaðsíða 19

ar — (það var svo sem ekki verið að fangelsa þá um-
svifalaust) ? Það gerði ,,lýðræðisráðherrann“ Jónasfrá
Hriflu. Allar þessar árásir auðvaldsins á lífskjör og
samtakarétt verkalýðsins voru svo enn auknar með
þyngdum tollum, eftirgjöfum á tekju- og eignaskött-
um við auðmennina og sérstaklega með sívaxandi at-
vinnuleysi, sem á engan hátt var reynt að bæta úr,
þvert á móti neitað um atvinnuleysisstyíki og —
tryggingar.
Öll pólitík ,,lýðræðisflokkanna“ 1928—31 var til-
raun auðvaldsins til að fara sína leið út úr kreppunni
— leið hungurárásanna á verkalýðinn — og til þess
að reyna að komast þá leið beitir auðvaldið sífellt
fasistiskari aðferðum. En hungurárásirnar eru aðal-
atriðið — tilgangurinn — takmarkið með fasisma
auðvaldsins. Hið fasistiska ofbeldi er ráðið, sem það
notar í vaxandi mæli til að framkvæma þær. Og þess
vegna er það að framkvæmendur hungurárásanna eru
um leið brautryðjendur fasismans, — en Kommún-
istaflokkurinn, sem berst gegn þeim í fylkingarbrjósti
verkalýðsins, eini virkilegi andstöðuflokkur fasismans.
Það þarf ekki nema minna enn einu sinni á 7. júlí,
9. nóv. 1932, Keflavíkui’- og Bolungavíkurofbeldið,
morðtilraunina við Isleif Högnason, íkveikjuna í fund-
arhúsi kommúnista á Siglufirði, Novuverkfallið, 9. nóv.
1933 — til þess að þróun og efling fasismans á fslandi
standa ljóslifandi fyrir sjónum manna. Og alla þessa
þróun fasismans -hefir Framsókn og Alþýðuflokkurinn
stutt ýmist leynt eða ljóist, beint eða óbeint og vitandi
vits rutt brautina fyrir fasismanum með klofningu
sinni á verklýðssamtökunum, einbeitingu baráttu sinn-
ar gegn kommúnismanum, viðhaldi hins borgaralega
lýðræðis og auðvaldsins í baráttunni gegn sosialism-
anum undir kjörorðinu ,,hið skárra af tvennu illu“. Og
alla sína, „fræðikenningu“ byggja þessir flokkar á því
að þeir vilja „hægfara þróun“ en ekki byltingu. Allar
árásir sínar á K. F. f. byggja þeir á því, að hann vilji
211