Réttur - 01.01.1985, Blaðsíða 33

átti von á fréttum?
Þannig hugsaði Lúkas og veitti því ekki
athygli að hann var kominn innfyrir girð-
inguna hjá’ Don Federico Luna fyrr en
hófar hestsins skullu á trébrúnni.
Gamli Don Federico Luna!
Einu sinni hafði hann sagt við Lúkas,
°8 brá fyrir illkvittni í brosi hans, að Lúk-
as talaði of mikið um son sinn. Það var
yegna þess að Lúkasi varð stundum á að
Segja eitthvað á þessa Ieið:
— Sjáið þið til; þegar ég þarf að pauf-
ast í myrkri sér Fernando um að ég villist
ekki, því augu hans eru byrjuð að sjá fyrir
°kkur báða það sem augu mín eru hætt
að greina. Og það sama gerist þegar
handleggirnir bregðast mér, ójá. Áður
felldi ég ungt kjarr í tveimur höggum.
h!ú felli ég það í einu og hálfu höggi.
Hvernig þá? Ha! Það er vegna þess að á
eftir mínu höggi kemur högg Fernandos,
°8 hann lýkur verkinu í hálfu höggi,
drengurinn.
Og sæi hann bregða fyrir brosi á and-
htum kunningjanna, einsog á andliti
Luna, bætti hann við einsog til að breiða
yfir aðdáun sína á stráknum: Ekki svo að
skilja, að ég vilji hafa hann bara fyrir mig
°8 sé að ýkja kosti hans, nei, nei. Ég segi
ykkur satt, strákurinn er gersemi, en ég
Se8i ykkur líka að synir manns eru einsog
f^æ sem önnur lönd og aðrir menn eiga
*'ka að njóta góðs af.
En nú var Fernando hans kominn óra-
'ar>gt að heiman, hugsaði hann þegar
hesturinn steig af brúnni og lagði af stað
eftir stígnum heim að stöðinni. Óralangt,
svo langt að hann vissi ekki hvert hann
Var kominn. Því einn daginn hafði lið-
þjálfinn komið með lautinantinn og tvo
obreytta og þeir höfðu sett upp nefnd eða
eitthvað í þeim dúr heima hjá Lúkasi
sjálfum og ungu mennirnir í þorpinu
höfðu komið að láta innrita sig.
Svo leið tíminn og einn daginn kom
skipun um að Fernando ætti að fara til
höfuðborgarinnar. Fátt var sagt. Gamla
konan hékk um hálsinn á syni sínum dá-
góða stund og síðan hafði hún ekki farið
út úr húsi alla þessa tuttugu mánuði.
Hann hafði hinsvegar fylgt stráknum út
að girðingu, þangað sem hesturinn stóð,
og strákurinn hafði — annaðhvort af því
að honum lá ekkert annað á hjarta eða til
að þagga niður í huganum — hann hafði
bent á plóginn og sagt með einskonar
bros á vör: — Þú mátt ekki nota nýja
skaftið fyrr en ég kem aftur, gamli. Mig
langar til að vígja það sjálfur!
Þarinig hafði þetta gengið í fyrstu. En
svo fór að heyrast orðrómur:
— Það er sagt að heimurinn sé að farast.
— Meira að segja náttúran sjálf, vinur.
Aldrei áður hefur þurrkatíminn varað svo
lengi. — Þetta er ótrúlegur andskoti! Það
er sagt að jörðin bullsjóði og ekkert fræ nái
að skjóta rótum eftir að þeir hafa farið þar
yfir, og gildir einu hvorir eru þar á ferðinni.
Allt bar þetta að sama brunni, en Lúk-
as gamli hafði jafnan svar á reiðum
höndum: — Takið ekkert mark á þessu.
Því fleiri sem segja það, því vitlausara
verður það.
Undir niðri fannst honum að með
þessu svari væri hann að snúa baki við
öllu því sem gerðist handan við fjöllin
blá. En til hvers ætti hann svosem aö hata
áhyggjur? Fernando hafði aldrei brugðist
honum, og úr því að hann sagðist mundu
koma aftur að vígja plógskaftið, þá
mundi hann áreiðanlega gera það, ein-
hverntíma.
Þegar hér var komið hugsunum hans
fann hann að hesturinn seig niður að aft-
an og sá að hann var að fara upp brekk-
una við stöðina. Hann leit á dyrapallinn
33