Morgunblaðið - 29.06.2006, Blaðsíða 42

42 FIMMTUDAGUR 29. JÚNÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hulda Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
23. febrúar 1930.
Hún lést á líknar-
deild Landakotsspít-
ala 20. júní sl. For-
eldrar hennar voru
Ólína Hróbjartsdótt-
ir, f. 29. ágúst 1884 á
Raufarfelli undir
Eyjafjöllum, d. 31.
mars 1949 í Reykja-
vík og Guðmundur
Jónsson, f. 9. ágúst
1863 á Leirum undir
Eyjafjöllum, d. 25. sept. 1937.
Fyrsta að telja af systkinum Huldu
er Svava tvíburasystir hennar. Síð-
an eru Guðmundína Sigurveig,
Guðlaugur Magnús, Árni Kristján,
Sólveig Jósefína, Stefanía Sæ-
björg, Guðmundur, Karólina, Jó-
hanna Helga og Margrét Stefáns-
börn. Systkin samfeðra;
Sigurbjörg, Karólína og Guðjón
Einar. Eftirlifandi systur eru Jó-
hanna Helga, Margrét og Svava.
Hulda giftist 4. sept. 1948 Har-
aldi Jenssyni skipstjóra, f. í
Reykjavík 9. júní 1923, d. 18. ágúst
2003. Þau bjuggu lengst af í
Reykjavík, en á Akranesi frá 1971
til 1988.
Börn þeirra eru:
1) Svava, f. 20.
des. 1948, gift Guð-
mundi Jens Þorvarð-
arsyni, f. 12. mars
1947.
2) Guðmundur, f.
21. maí 1950, kvænt-
ur Rakel Kristjáns-
dóttur f. 10. okt.
1951.
3) Erna, f. 8. mars
1957, gift Karli Eð-
varð Þórðarsyni, f.
31. maí 1955.
4) Bjarni Óli, f. 27. mars 1968,
kvæntur Árnýju Davíðsdóttur, f. 4.
mars 1970.
Barnabörnin eru 11 og barna-
barnabörnin eru 8.
Hulda lærði ung hárgreiðslu og
lauk sveinsprófi hjá Fjólu Sig-
mundsdóttur á Hárgreiðslustof-
unni Píróla. Hulda var lengst af
heimavinnandi húsmóðir, enda
Haraldur í löngum siglingum.
Flest árin sem þau bjuggu á Akra-
nesi vann hún sem fiskverkakona
hjá Haraldi Böðvarssyni.
Útför Huldu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag, fimmtudag-
inn 29. júní. Athöfnin hefst kl. 13.
Nú er hún yndislega móðir mín
horfin okkur. Það er erfitt að sætta
sig við að sjá hana aldrei framar, en
þó svo gott að eiga allar minningarn-
ar um hana.
Mamma var orðin tveggja barna
móðir aðeins tvítug að aldri og pabbi
stýrimaður á skipum Eimskipa, sem
voru í þá daga í löngum ferðum. Al-
gengt var á þessum árum að pabbi
væri tvo til þrjá mánuði í burtu.
Mamma þurfti því ein að sjá um
heimilið og uppeldið á okkur börn-
unum.
Mamma var alla tíð mjög trúuð og
sótti hún styrk í bænir. Hún bað fyrir
öllum sem minna máttu sín, voru
sjúkir, eða áttu bágt á einhvern hátt.
Ef hún þurfti t.d. að henda mataraf-
göngum, bað hún guð að fyrirgefa
sér, vitandi að milljónir manna sultu
úti í hinum stóra heimi.
Mamma sá yfirleitt allt gott í öllu,
meira að segja í veðrinu hér á Ís-
landi, sem algengt er að fólk fárist út
af.
Hjá henni var alltaf yndislegt veð-
ur, t.d. ef það var rigning, þá sagði
hún gjarnan: „En það er samt samt
svo milt veður.“ Ef það var frost og
kuldi, þá var svo bjart úti og loftið svo
ferskt. Það var sem sagt alltaf gott
veður hjá henni, bara misjafnlega
gott.
Mamma og systkini hennar hafa
alla tíð verið mjög náin og þá sér-
staklega hún og Svava tvíburasystir
hennar. Samband mömmu og Svövu
var eitthvað sem ekki er hægt að út-
skýra.
Þær vissu alltaf hvor um sig
hvernig hinni leið og gátu nánast les-
ið hugsanir hvor annarrar. Mömmu
var alltaf mikið í mun að afkomendur
þeirra systkina héldu tengslum og
grunar mig að hún eigi stærstan þátt
í því að komið var á fót nokkurs kon-
ar ættarmótum fyrsta þriðjudag
hvers mánaðar milli kl. 5 og 6 á kaffi-
húsi í Kringlunni, þar sem þær syst-
ur og afkomendur þeirra systkina
koma saman yfir kaffibolla og bera
saman bækur sínar. Þessi mót eru
orðinn fastur hluti í tilveru margra
og vona ég að þau verði áfram, þó svo
að ég sé ekki sá duglegasti að mæta,
en oft er ég úti á sjó eða upptekinn
við annað.
Blessuð sé minning hennar og bið
ég guð að geyma hana.
Guðmundur.
Nú kveð ég mína yndislegu
tengdamömmu sem ég er svo heppin
að hafa kynnst. Ég man eftir fyrsta
skiptinu sem ég hitti Huldu, þá vor-
um við Bjarni að slá okkur upp sam-
an og fórum heim til hans. Hulda tók
á móti mér með mikilli hlýju og gleði,
það var eins og ég hefði alltaf þekkt
hana. Þá bar hún fram sína frægu og
bestu jarðarberjakókostertu, sem sló
alltaf í gegn. Hulda tók alltaf á móti
okkur opnum örmum með sínum ein-
staka hlýleika. Hún var ávallt öllum
góð og mátti ekkert aumt sjá.
Hulda var guðrækin, hún og Halli
leituðu mikið í bænina, sem styrkti
þau mikið. Við Bjarni lærðum mikið
af þeim hjónum. Þau voru ávallt
traust, báru mikla virðingu fyrir
hvort öðru og elskuðu hvort annað út
af lífinu. Sama er að segja um tví-
burasystur Huldu, hana Svövu, þær
hafa alltaf verið eitt. Það leið ekki sá
dagur að þær ekki hittust eða
hringdu hvor í aðra. Nánari systrum
hef ég aldrei kynnst. Þær hugsuðu
mjög oft nákvæmlega eins og það var
svakalega gaman að þeim.
Hulda var mjög flink í höndunum.
Hún lærði hárgreiðslu og starfaði við
það. Eftir að hún hætti að starfa hitt-
ust allar systur hennar og mágkonur
heima hjá Huldu á föstudögum og
þar var slegið upp hágreiðslustofu.
Hulda greiddi öllum og þá var sko
fjör, mikið kjaftað og hlegið. Margir
lögðu leið sína til þeirra til að upplifa
fjörið og hitta þær allar. Hulda hekl-
aði og saumaði mikið, mjög fallegt.
Hulda kenndi börnum sínum og
barnabörnum bænirnar og brýndi
fyrir okkur öllum fallegar hugsanir
og að sjá alltaf það jákvæða í lífinu,
sama hvað gengi á. Hulda var rosa-
lega sterk, jákvæð, hugulsöm og heil-
steypt manneskja. Hún kvartaði
aldrei undan neinu og þegar hún lá
mikið veik á Landakoti, kvartaði hún
aldrei, heldur dásamaði allt og alla,
hvað allir væru góðir við hana og allt
fyrir hana gert.
Við erum rík að hafa fengið að
njóta samvista Huldu. Minningin um
hana mun ávallt lifa í hjörtum okkar.
Ég veit að það verður tekið vel á móti
henni hinum megin, Halli umlykur
hana ást sinni og þau passa vel upp á
hvort annað eins og þau hafa alltaf
gert.
Við Bjarni Óli, Tinna og Davíð Ým-
ir söknum þín óendanlega mikið og
elskum þig út af lífinu. Kysstu Halla
frá okkur, far vel, ástin okkar, góða
nótt og Guð geymi þig.
Þín
Árný.
Hver getur siglt, þó að blási ei byr,
bát sínum róið án ára?
Hver getur kvatt sinn kærasta vin,
kvatt hann án sárustu tára?
Ég get siglt, þó að blási ei byr,
bát mínum róið án ára.
En ekki kvatt minn kærasta vin,
kvatt hann án sárustu tára.
(Þýð. Hulda Runólfsdóttir frá Hlíð.)
Þetta eru hugrenningar mínar
núna þegar Hulda okkar er farin yfir
til Halla, já og ömmu og allra hinna.
Hugrenningar mínar um stórfjöl-
skylduna okkar þar sem hún Hulda
var – eins og lítil stúlka sagði einu
sinni um aðra manneskju – lím þeirr-
ar fjölskyldu. Þegar einhver sem er
okkur mikilvægur fer yfir móðuna
miklu er svo mikilvægt að tala um til-
finningar og rifja upp liðna tíð sem
við höfum átt með þeim sem fer.
Núna er það Hulda. Leyfa sorginni
að tala og smám saman verða gleði-
stundirnar það sem við tölum aftur
og aftur um og rifjum upp.
Mig langar að rifja upp með þeim
sem lesa þetta hvernig það var að
vita að hún var alltaf nálæg ef við
þurftum á stuðningi að halda og gaf
af sér bæði í gleði og sorg. Ég minn-
ist þess, að eftir að foreldrar mínir
féllu frá, með frekar stuttu millibili,
þá hringdi hún reglulega til að heyra
í mér og ég vissi alltaf að þó ég ekki
hringdi fljótlega til baka hefði hún
samband. Kveðjan hennar: „Bless
Solla mín og guð geymi þig“, er nokk-
uð sem er stór partur af minningum
mínum um Huldu. Trúin var henni
svo eðlileg og sönn.
Ég fæddist í húsinu hennar ömmu
og þar voru þær, tvíburarnir, yngst-
ar barnanna hennar ömmu. Þær eru
bara 6 árum eldri en ég og voru mér
sem eldri systur. Ég naut þess að
vera bara 6 árum yngri og fékk
stundum að vera með í leikjum með
stóru krökkunum og var þá „súkku-
laði á hjólum“ það merkti víst að ég
var ekki alveg að marka. En það
skipti engu máli. Ég leit upp til
þeirra þá og geri enn fyrir margra
hluta sakir. Ég man hvað mér fannst
flott að eiga þessar frænkur sem
voru svo líkar að amma þekkti þær
ekki í sundur, nýfæddar, og þær voru
með merkiband þar til þær gátu sagt
hvað þær hétu. Ég man þegar þær
fóru að fara út á lífið og ég og vinkon-
ur mínar stóðum í felum og tístum af
spenningi. Svo fangaði Halli Huldu
og þau byrjuðu búskap í húsinu
hennar ömmu eins og svo margir í
þessari ætt. Hulda mín, sjómanns-
konan, sá um börn og bú meðan Halli
var á sjó. Henni fórst það vel úr
hendi eins og sjá má á börnunum
hennar fjórum.
Það er ekki langt síðan hún var
heima hjá okkur Árna með systrum
sínum, mági og bróður mínum og
mágkonu. Lítill hópur sem skemmti
sér vel þótt tvíburarnir okkar gengu
ekki heilar til skógar. Þær gáfu okk-
ur hinum ekkert eftir í léttu hjali um
lífið og tilveruna. Ég varðveiti þessa
dýrmætu eftirmiðdagsstund í sjóði
minninganna.
Í okkar fjölskyldu eru sterk fjöl-
skyldubönd og því finnum við svo
sárt til þegar einn hlekkurinn fer og
hennar verður sárt saknað úr hinu
mánaðarlega frændsystkinakaffi
sem byrjar aftur í haust. Það verður
stórt skarð, sem enginn fyllir, en við
höfum þessi sterku tengsl og tilfinn-
ingu fyrir því hvaða ríkidæmi felst í
því að eiga góða að. Amma gaf okkur
það og Hulda á ekki síst stóran þátt í
því að við erum samheldin fjölskylda.
Já, og nú er komið að okkur að halda
utan um hennar nánustu. Ég treysti
því að við stöndum okkur og minn-
umst Huldu og þess sem hún hefur
gefið okkur.
Við Árni og mín fjölskylda vottum
ykkur öllum, afkomendum hennar,
okkar dýpstu samúð.
Sólveig Guðlaugsdóttir.
Hulda frænka er ein af ljúfustu
manneskjum sem ég hef kynnst. Nú
er hún farin frá okkur og í hugann
koma minningabrot frá ýmsum tím-
um.
Hulda og Halli að byrja sinn bú-
skap á Bergþórugötunni og ég nota
oft tækifærið til að kíkja upp á næstu
hæð. Seinna var ég eins og grár kött-
ur á Rauðarárstígnum, þá er Hulda
að greiða vinkonum og systrum eða
setja í þær permanent og mér finnst
að flottast í heimi sé að vera hár-
greiðslukona. Miklar fjölskylduveisl-
ur haldnar hjá tvíburunum í Safa-
mýrinni og allt fullt af krökkum.
Síðast en ekki síst eru minningar
frá samveru okkar á Akranesi. Það
var ekki slæmt að eiga svona móð-
ursystur á staðnum þegar við
ákváðum að flytja þangað. Hún var
alltaf nálæg ef á þurfti að halda, með
góð ráð, aðstoð eða smááminningu ef
henni fannst tilefni til. Það var svo
gott að koma til hennar í Hjarðar-
holtið, fá kaffibolla og spjalla.
Grjónagrautur í hádeginu á aðfanga-
dag varð að hefð sem enn er við lýði.
Svo fluttu þau suður, en alltaf var
heitt kaffi á könnunni, eitthvað gott
með og spjall í Álftamýrinni.
Hulda hafði alltaf nógan tíma til að
sinna öðrum. Hún bar umhyggju fyr-
ir svo mörgum, eiginmanni, börnum,
systkinum, frændfólki, vinum og
samstarfsfólki. Stundum fannst mér
að hún ætti að hugsa betur um sjálfa
sig, en það átti ekki við hana.
Það var alltaf bjart yfir henni
Huldu móðursystur minni og ég
heyrði hana aldrei hallmæla nokkr-
um manni.
Við götuna
uxu ný og ný
andlit
sum sprungu út
önnur fölnuðu
og feyktust
burt
inn í ókunna vídd
vertu
vertu hjá mér
þegar þú ert farin
(Þuríður Guðmundsdóttir)
Við Reynir og fjölskyldan erum
þakklát fyrir að hafa átt samleið með
henni.
Guðbjörg Árnadóttir
Elsku frænka, þá er komið að
kveðjustund.
Þú varst alltaf mjög stór partur af
lífi okkar systkinanna þar sem ein-
stakt samband var á milli ykkar tví-
burasystranna, samband sem í raun
enginn getur skilið nema þið einar.
Þið þurftuð varla að tala saman svo
nánar voruð þið, hugskeytin dugðu
stundum alveg.
Þú varst svo einstaklega blíð og
góð og sagðir aldrei styggðaryrði um
nokkurn mann en leitaðist við að
finna það góða í öllum.
Nú þegar við kveðjum þig, elsku
frænka, hrúgast upp minningarnar.
Margt var brallað og oft mikið fjör og
gaman og stundum örugglega líka
erfitt þegar þið systur bjugguð sam-
an með eldri börnin á Rauðarárstígn-
um þegar pabbi og Halli voru á sjón-
um. Þið systur sváfuð saman í
hjónarúminu og svo hrúguðust
krakkarnir upp í á morgnana að
vekja ykkur báðar því þeir þekktu
ykkur ekki alltaf í sundur. Þolinmæði
þín, frænka mín, var alltaf mikil, eins
og þegar Hulda systir var að læra á
skautum á stofugólfinu og skar að
sjálfsögðu allt teppið á gólfinu og
þegar Mummi og Hulda röðuðu öll-
um vínylplötunum á gólfið og stukku
á þeim í leik þar sem ekki mátti
snerta gólfið og auðvitað brotnuðu
margar plötur í þessum leik en aldrei
skammaðir þú þau. Síðan fluttuð þið
systur saman á Bræðraborgarstíg-
inn með fjölskyldurnar, alls fimm
börn þá og bjugguð þar saman í tvö
og hálft ár í tveim herbergjum. 1962
flytjum við síðan öll saman í Safa-
mýrina, í húsið sem þið höfðuð byggt
saman. Þar bjugguð þið á efri hæð-
inni og við á neðri hæðinni. Gekk
sambúðin alltaf vel og lengi vel vissu
nágrannarnir ekkert hver ætti hvaða
krakka í húsinu því við vorum öll
Haraldarbörn og myndaðist oft mik-
ill ruglingur yfir þessu hjá fólki.
Síðan takið þið Halli ykkur upp og
flytjið á Skagann, þar sem þið voruð í
18 ár. Ég (Imba) var svo heppin að
flytja á Skagann líka árið 1985 þar
sem þið tókuð á móti mér og voruð
mér eins og bestu mamma og pabbi.
Þú varst alltaf tilbúin til að passa fyr-
ir mig ef ég þurfti að vinna lengur,
alltaf að bjóða okkur í mat og stóðst
við bakið á mér og studdir við mig af
mestu alúð. Síðan gerðistu hjóna-
bandsmiðlari og lagðir þig alla fram
við að kynna mig fyrir Halla mínum
sem þú varst búin að þekkja síðan
hann var barn og þú vildir mér bara
það besta.
Elsku frænka, það er svo margt
sem kemur upp í hugann og gott að
hafa þessar ljúfu minningar að ylja
sér við núna þegar við kveðjum þig
með miklum söknuði og þökkum þér
fyrir að hafa verið eins og þú varst.
Elsku Svava, Mummi, Erna,
Bjarni Óli og fjölskyldur, ykkur vott-
um við okkar dýpstu samúð og megi
Guð geyma ykkur.
Ingibjörg, Hulda og Ragnar.
Ég kynntist Huldu þegar við vor-
um báðar fimmtán ára gamlar og
vorum að byrja í Iðnskólanum, hún í
hárgreiðslu og ég í hattasaum. Það
myndaðist strax góður vinskapur
með okkur, en mig grunaði ekki þá að
við ættum eftir að verða mágkonur.
Fljótlega stækkaði vinkvennahópur-
inn. Það voru þær Rut, Ossý, Gunna,
Ella og að sjálfsögðu Svava tvíbura-
systir Huldu. Það var margt sem við
gerðum okkur til skemmtunar. Við
fórum í Iðnskólaferðalögin, sem var
árlegur viðburður í þá daga, skóla-
dansæfingar, í bíó og margt fleira
sem ungar stúlkur skemmtu sér við í
þá daga.
Við vorum ungar þegar við stofn-
uðum saumaklúbb, mætt var reglu-
lega í mörg ár eða þar til Hulda flutti
á Akranes og Gunna til Hveragerðis.
Þá hittumst við sjaldnar, en það var
nú ekki alltaf bara saumað og prjón-
að í saumaklúbbnum. Þar var líka
verið að klippa hár, setja í rúllur og
greiða enda þrjár hárgreiðsludömur,
þær Rut, Ossý og Hulda, en alltaf var
jafn gaman að hittast.
Árið 1947 þegar við vorum sautján
ára, var Halli bróðir minn nýútskrif-
aður úr Stýrimannaskólanum og orð-
inn 3. stýrimaður á Hvassafellinu.
Það átti eftir að verða örlagaríkt að
ég kynnti hann fyrir öllum vinkvenn-
ahópnum. Hann varð strax svo hrif-
inn af Huldu og langaði að kynnast
henni betur sem og varð. Þau gengu í
hjónaband þegar Hulda var átján ára
en Halli tuttugu og fimm. Þegar
Halli lést fyrir tæpum þremur árum,
áttu þau að baki fimmtíu og fimm ára
traust og hamingjuríkt hjónaband.
Halli barðist í mörg ár við krabba-
mein. Þá átti hann svo sannarlega
góðan vin sér við hlið, sem studdi
hann í gegnum þá erfiðleika sem
hann barðist við. Hulda var heiðarleg
og trygg, var alltaf yfirveguð og hafði
gott viðmót. Hulda gerði svo sann-
arlega sitt til að halda sem bestum
fjölskyldutengslum.
Eftir að við systkinin áttum hvert
sína fjölskyldu urðu daglegar heim-
sóknir ekki eins tíðar, en það leið
aldrei vikan á enda án þess að við
hefðum símasamband. Við Siggi
vottum fjölskyldu Huldu samúð okk-
ar og einnig Svövu tvíburasystur
hennar sem nú er veik og á um sárt
að binda. Að lokum þakka ég Huldu
sextíu ára vináttu og tryggð.
Guð blessi minningu elsku mág-
konu minnar.
Erna Jensdóttir (Edda).
HULDA
GUÐMUNDSDÓTTIR
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
DAGMAR JÓHANNESDÓTTIR,
sem lést laugardaginn 17. júní, verður jarðsungin
frá Akureyrarkirkju í dag, fimmtudaginn 29. júní
kl. 13.30.
Atli Viðar Jóhannesson, Benna Stefanía Rósantsdóttir,
Dagmar Ósk Atladóttir, Halldór Walter Stefánsson,
Inga Sigrún Atladóttir, Eric Rubin Dossantos,
Kristjana Atladóttir, Pétur Marinó Fredriksen,
Júlía Rós Atladóttir, Hermann Sigurður Björnsson
og barnabarnabörn.