Morgunblaðið - 29.08.2006, Qupperneq 30

30 ÞRIÐJUDAGUR 29. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Bergþóra Ei-ríksdóttir fædd-
ist í Reykjavík 17.
október 1921. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 20. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Val-
gerður Kristín Ár-
mann Hjartarson, f.
10. desember 1891,
d. 2. desember 1972,
og Eiríkur Hjart-
arson, f. 1. júní
1885, d. 4. apríl
1981. Þau voru búsett í Laugardal
í Reykjavík. Systkini hennar eru:
Margrét, f. 1914, látin, Hlín, f.
1916, látin, Bergljót, f. 1917, látin,
Unnur, f. 1920, Valgerður Kristín,
f. 1923, Auður, f. 1927, og Hjörtur,
f. 1928.
Hinn 21. maí 1942 giftist Berg-
þóra Nielsi K. Svane, f. 17. maí
1918, d. 28. júní 2000. Foreldrar
hans voru Jónína Guðjónsdóttir, f.
8. október 1890, d. 20. janúar
1967, og Niels Christian Svane, f.
1884, d. í New York 1937. Börn
Bergþóru og Svane eru: 1) Eiríkur
Kristinn, f. 29.11. 1942, d. 17.12.
Bergþóra lauk gagnfræðaprófi
og veturinn 1940–1941 stundaði
hún nám við húsmæðraskólann á
Laugalandi í Eyjafirði. Áður starf-
aði hún í raftækjaverslun föður
síns á Laugavegi 20b og í Nýja
bíói.
Bergþóra og Svane hófu búskap
á Hafrafelli við Múlaveg en inn-
réttuðu fjósið á lóðinni og bjuggu
þar í nokkur ár. Árið 1950 fluttu
þau að Háaleitisvegi 39 þar sem
Svane rak Bifreiðaverkstæði N.K.
Svane við hliðina á íbúðarhúsinu.
Vinnustaðir Bergþóru voru marg-
ir en lengst starfaði hún við ræst-
ingar og miðasölu Þjóðleikhúss-
ins, við ræstingar á skrifstofu
ríkisskattstjóra, í mötuneyti Iðn-
aðarbankans í Lækjargötu og síð-
ast hjá Ríkisútvarpinu, bæði við
ræstingar og í mötuneytinu. Um
1953 fór hún að aðstoða í veislum.
Hún vann við það jafnfram öðrum
störfum fram yfir sjötugt. Lengst
starfaði hún hjá dansskóla Her-
manns Ragnars Stefánssonar í
Miðbæ. Þótt vinnudagurinn væri
oft langur fann hún alltaf tíma til
að gera handavinnu. Þótt útsaum-
ur og pjónaskapur væri henni best
að skapi var hún jafnvíg á allt sem
sem henni datt í hug að gera.
Útför Bergþóru verður gerð frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
2000, kvæntur Jón-
ínu Eggertsdóttur, f.
13.7. 1946. Þeirra
börn eru a) Eggert
Jóhann, f. 1966, b)
Bergþóra, f. 1968, í
sambúð með Jóni
Örvar, f. 1967, þau
eiga einn son, og c)
Sigríður Theodóra, f.
1974, gift Atla Örvar,
f. 1966, þau eiga tvær
dætur. 2) Margrét, f.
13.8. 1945, d. 29.1.
2001, gift Bjarna
Snæbjörnssyni, f. 7.7.
1939. Börn þeirra eru a) Bergdís
Una, f. 1967, hún á þrjú börn, b)
Kristbjörn Þór, f. 1969, kvæntur
Rannveigu Rut Valdimarsdóttur,
f. 1971, þau eiga tvær dætur og c)
Bergþóra Fjóla, f. 1971, hún á tvö
börn. 3) Una Jónína, f. 26.12. 1952,
gift Hauki Gunnarssyni, f. 11.2.
1949. Börn þeirra eru a) Guðrún,
f. 1973, b) Eiríkur, f. 1977, c) Krist-
inn, f. 1981, d. sama ár, d) Niels
Svani, f. 1983. 4) Þorgeir Hjörtur,
f. 27.2. 1961, sambýliskona Sigrún
Þórðardóttir, f. 29.3. 1954. Sonur
hennar er Birgir Stefánsson, f.
1979.
Á uppvaxtarárunum uppi á Háa-
leiti, í sveitinni í Reykjavík, var heim-
ilið samofið verkstæðinu enda ekki
nema tvö skref á milli. Það var alltaf
eitthvað um að vera, mikill gesta-
gangur, margir í mat og kaffi. Ekki
skrýtið því hún var sjálf alin upp við
opið og fjörugt heimili í Laugardaln-
um. Þeir sem komu með bíl í viðgerð
litu gjarnan inn hjá mömmu í kaffi.
Það var mikið talað. Skemmtilegu
sögurnar voru sagðar aftur og aftur
og alltaf hlegið í hvert sinn. Heimilið
var opið öllum og komu gestir víða að
og alltaf eitthvað um að vera. Hún
svaraði bréfi frá Írlandi frá hjónum
sem vildu skipta á húsi og bíl en hún
bauð gistingu og leiðsögn um landið
ásamt ósk um að viðkomandi tæki við
dætrum í skólafríum. Hjónin komu
sumarið 1960 og tengslin hafa ekki
rofnað.
Löngun hennar og pabba til
menntunar var mikil en tækifæri gáf-
ust ekki. Þessi löngun þeirra náði til
okkar systkinanna sem varð til þess
að þau buðu Eiríki að fara til Írlands
á menntaskóla að skólaskyldu lokinni
árið 1957. Sumarið 1962 þegar Mar-
grét hafði lokið sinni skólavist fórum
við fjögur út til hennar og ferðuðumst
um landið. Ógleymanleg ferð þar sem
einhver móðgaði mömmu, spurði
hvort hún væri mamma okkar allra
en pabbi var að rifna úr monti, ég
man samt enn hvað hún hló mikið.
Flottast var þegar einhver spurði
hvort við værum öll systkini, það
fannst henni gaman því það sýndi
hvað þau voru bæði ungleg. Fyrir al-
gera tilviljun komst hún að því þegar
ég var að ljúka minni Írlandsdvöl, að
ég gæti verið undanþegin landsprófi
nema í dönsku og íslensku sem ég
gæti tekið próf í um haustið. Hún var
búin að útvega mér kennara svo ég
gæti farið yfir námsefnið og hvatti
mig óspart áfram. Spennan þegar
hún hringdi í kennarann til að athuga
hvernig hefði gengið var meiri en við
nokkur önnur próflok. Danskan var
nú samt slök veturinn eftir svo hún
gekk í það að útvega mér dvöl á
dönskum búgarði. Ég fékk að heyra
það hjá konunni að þetta hefði ekki
verið auðvelt en af því að hún sagði að
hún þekkti fólkið mitt sem væri svo
duglegt og vinnusamt þá fékk ég
vistina.
Árið 1981 var okkur báðum með
þeim erfiðari. Hún lærbrotnaði
snemma árs en brotið greri illa svo
þetta tók hálft ár þar sem hún var
lengstan tímann á Grensásdeildinni.
Hún tók hlutskipti sínu ótrúlega vel
og náði að lifa fyrir daginn í dag vit-
andi að hún kæmist á fætur með mik-
illi þrautseigju og æfingum. Þegar við
misstum nýfæddan son okkar um
haustið var hún kletturinn sem var til
staðar. Ég vissi að ég gat alltaf leitað
til hennar með allt, það átti við um
þau bæði. Það var líka mjög gott að
tala við hana enda lagði hún alltaf
ríka áherslu á að það skipti miklu
máli að tala saman, tala um hlutina.
Ef henni mislíkaði fór það ekki
framhjá neinum. Hún var ekki skap-
laus og þegar hvessti þá gat hvesst
vel og betra að vera ekki mjög ná-
lægt, það var svo auðvelt að fjúka um
koll. En það sem stendur upp úr er
glaðværðin, hláturinn og gamansem-
in ásamt fyndnum uppákomum svo
ekki sé minnst á hlátursköstin sem
oft fylgdu á eftir.
Ég er þakklát fyrir að hún fékk
ljúft andlát, sátt og hvíldinni fegin.
Ég er þakklát því góða fólki á Skjóli
sem annaðist hana, talaði við hana og
gerði henni lífið bærilegra. Ég er
þakklát forsjóninni fyrir einstaka for-
eldra og fyrir að hafa getað sagt þeim
það sjálf. Takk fyrir allt og allt, þín
Una.
Rétt fyrir klukkan sjö um morgun-
inn hringdi síminn og mér tilkynnt að
tengdamamma mín, hún Bergþóra,
væri látin.
Er ég gekk út á Skjól var mikil
kyrrð, sólin skein en vindurinn svalur
í morgunsárið. Fannst þetta lýsandi
dæmi um líf hennar, það var oft bjart í
kringum hana, hún kát og orkumikil,
en líka blésu vindar um hennar líf.
Kynni mín af Bergþóru hófust af al-
vöru þegar við Una giftum okkur
1973, þá hélt hún okkur frábæra
veislu. Hún kunni vel til þeirra verka.
Þá dansaði ég við hana í fyrsta skipti
en við áttum eftir að taka mörg dans-
sporin í lífsins ólgusjó næstu áratug-
ina. Hún stóð með mér frá fyrsta degi
og reyndist mér frábærlega vel. Tók
jafnvel við móðurhlutverkinu þegar
mamma mín lést 1975, sérstök tilvilj-
un að þær eiga sama dánardag. Hún
var dugleg að halda fjölskyldunni
saman, bauð í veislur og var góður
gestgjafi, en átti ekki eins gott með að
vera gestur sjálf. Gestakomur voru
tíðar erlendis frá og oft farið í rútu-
ferðir, þá var mín í essinu sínu, geisl-
andi og falleg, ekkert hissa þótt
tengdapabbi hafi orðið skotinn í henni.
Hún var hörkudugleg að vinna og hélt
fjölskyldunni til dæmis uppi á tímum
atvinnuleysis, alltaf fann hún sér
vinnu. Og þeir áttu ekki upp á pall-
borðið hjá henni sem ekki nenntu að
vinna og lifðu á bótum. Hún var ein-
staklega hjálpsöm, alltaf tilbúin að að-
stoða.
Gallalaus var hún Bergþóra ekki,
skapið hljóp stundum með hana í gön-
ur og þá var ekki alltaf gaman að vera
í návist hennar.
Hún var á Skjóli í þrjú ár og þar var
hugsað eins vel um hana og aðstæður
leyfðu. Bingó var stundað þar af kappi
og ef hún fékk vinning sem var sæl-
gæti, þá var viðkvæðið að senda það til
mín. Mér þótti mjög vænt um tengda-
móður mína og það var gagnkvæmt, í
hjarta mínu er ekki sorg heldur sökn-
uður eftir frábærri konu sem auðgaði
líf mitt.
Una sinnti henni frábærlega og var
henni ómetanleg.
Jónína á líka þakkir fyrir einstaka
ræktarsemi.
Þinn tengdasonur og vinur
Haukur.
Þegar ég fæddist var ég skírð í höf-
uðið á ömmu Bergþóru. Við vorum al-
nöfnur og ég hef alla tíð verið mjög
stolt af því að bera sama nafn og hún.
Fyrstu fimm ár ævinnar bjó ég undir
sama þaki og amma í Reykjahlíðinni.
Við bjuggum í kjallaranum, amma og
afi á miðhæðinni, langafi á efstu hæð-
inni og rotturnar í garðinum. Þó svo
að ég hafi ekki verið sérlega gömul
þegar ég flutti þaðan á ég samt tölu-
vert af minningum frá þessum árum.
Ég minnist t.d. fjölskyldumáltíðanna
uppi hjá afa og ömmu þegar öll fjöl-
skyldan sat við borðið í borðstofunni. Í
minningunni var borðið í það minnsta
hálfur kílómetri að lengd og eftir endi-
löngu borðinu sat fólk svo langt sem
augað eygði. Daríus var auðvitað
þarna líka, flögrandi um og trítlandi á
öxlum fólks. Ég man þá tíð þegar Þor-
geir frændi hét ennþá Toggi og var
átrúnaðargoð okkar krakkanna. Ég
man eftir Unu þar sem hún sat yfir
skólabókum við skattholið í borðstof-
unni, þráðbein í baki, með síða, síða
rauða hárið sitt. Með tímanum varð
litla kjallaraíbúðin í Reykjahlíðinni of
lítil fyrir okkur og við fluttum frá afa
og ömmu upp í Breiðholt. Árin í
Reykjahlíðinni verða alltaf mjög sér-
stök í minningunni og ég mun varð-
veita þau um ókomna tíð.
Árin liðu og það kom einnig að því
að afi og amma flyttu úr Reykjahlíð-
inni. Þau fluttu yfir í Norðurbrúnina,
en þangað fékk ég stundum að koma
til ömmu á sumrin og hjálpa til í garð-
inum. Við reyttum arfa og svo reyndi
ég að kantskera túnið, en línan varð
álíka bein og ef kófdrukkinn garðálf-
ur hefði tekið til hendinni í garðinum,
en amma minntist aldrei einu orði á
það. Þessi garðvinna með ömmu var
upphafið á farsælu samstarfi okkar
við hin ýmsu störf úti í þjóðfélaginu.
Amma var sú harðduglegasta og
vinnusamasta manneskja sem ég hef
hingað til kynnst. Á tímabili vann hún
í Þjóðleikhúsinu, m.a. við að þrífa sal-
inn eftir sýningar. Þetta var á þeim
árum þegar Bessi Bjarna og Árni
Tryggva léku í Dýrunum í Hálsa-
skógi. Við krakkarnir fengum að
koma með ömmu í vinnuna til þess að
hjálpa til við að þrífa salinn. Ég held
við höfum séð næstum hverja einustu
sýningu af Dýrunum í Hálsaskógi og
ég veit ekki hvers konar sambönd
hún amma hafði í leikhúsinu því við
fengum að horfa á sýningarnar á
ýmsum stöðum í leikhúsinu, í gryfj-
unni; í stúkunni; á sviðinu og hjá
ljósameistaranum, svo eitthvað sé
nefnt. Það þótti okkur ómælt gaman.
Gamanið var aftur á móti ekki búið
þegar sýningunni lauk, því þá fékk
maður að skríða um gólfin og tína upp
rusl. Oft rataði sitt lítið af hverju upp
í munn sem fara átti í ruslið. Amma
vann einnig við framreiðslustörf í
mörg ár og ég var svo heppin að fá að
vinna með henni í þó nokkur skipti,
en þá mátti ég aldrei kalla hana
ömmu, þá hét hún alltaf Bergþóra.
Amma vann auk þess við ræstingar
hjá að því er virtist hátt í helmingi
fyrirtækja og stofnana í Reykjavík.
Satt að segja vann amma svo mikið,
að stundum held ég helst að hún
hljóti að hafa verið klónuð, því engin
venjuleg manneskja getur unnið
svona mikið og samt lifað til að verða
85 ára.
Amma virkaði alla tíð eins og segull
á fólk, því hún safnaði fólki í kringum
sig líkt og aðrir safna frímerkjum eða
servíettum. Ef maður var einhver-
staðar á ferðinni með ömmu kom það
ósjaldan fyrir að fólk stoppaði hana til
þess að heilsa upp á hana. Amma var
líka dugleg við að halda tengslum við
skyldmenni okkar heima sem erlend-
is. Ég man eftir mörgum daglöngum
rútuferðunum með fjölskyldunni og
erlendum ættingjum eða vinum
ömmu. Nú þegar komið er að leið-
arlokum fylla þessar minningar og
fleiri hjartað. Sú sem stendur upp úr
um þessar mundir er þegar amma
bauð litla nýfædda drenginn minn
velkominn í fjölskylduna með kossi að
grænlenskum sið. Ég kveð þig nú
með þessum orðum amma mín og
þakka þér allar samverustundirnar.
Þín alnafna
Bergþóra Eiríksdóttir.
Bergþóra Eiríksdóttir vinkona mín
er látin. Við kynntumst á árinu 1970
þegar við unnum saman og ég er svo
lánsöm að hafa átt vináttu hennar æ
síðan.
Elskulegri manneskju en Berg-
þóru hef ég aldrei kynnst, hún var svo
einstaklega hjartahlý og velviljuð.
Hún lagði öllum til gott orð og góðvild
hennar hafði mannbætandi áhrif á
alla sem umgengust hana. Ég stend
ætíð í þakkarskuld við Bergþóru og
mann hennar, Níels Svane, sem lést
fyrir nokkrum árum, en þau hjónin
veittu mér og börnum mínum svo
ómetanlega hjálp og einstaka vináttu
í gegnum árin. Fjölskyldu Bergþóru
votta ég mína innilegustu samúð.
Ingibjörg Erlendsdóttir.
Bergþóra Eiríksdóttir
MUFF WORDEN
tónlistarkennari
á Seyðisfirði
lést föstudaginn 25. ágúst.
Systkini og vinir.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
INGIBJÖRG JÚLÍANA GUÐLAUGSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Sólvangi, Hafnarfirði,
sunnudaginn 27. ágúst.
Jarðarförin auglýst síðar.
Kristín S. Einarsdóttir,
Hulda B. Lúðvíksdóttir, Brynjar Röine,
Ólafur Bjarnason,
Guðlaugur J. Bjarnason,
Bernharður B. Bjarnason,
Andrea K. Bjarnadóttir, Gutti Guttesen,
Ragnhildur Bjarnadóttir, Jóhannes Hreggviðsson,
Helga M. Bjarnadóttir,
Guðmundur H. Sigurðsson,
Jóna I. Bjarnadóttir, Sæmundur Pálsson,
Atli Steinar Bjarnason,
Anna G. Bjarnadóttir, Ásgeir G. Skúlason,
Bessi Bjarnason, Maíbrit Jakobsen,
barnabörn og barnabarnabörn.
LÁRUS JOHNSEN,
Stigahlíð 36,
Reykjavík,
andaðist á Landspítalanum við Hringbraut laug-
ardaginn 26. ágúst.
Jóna Kristjana Jónsdóttir,
Jón Kristján Johnsen, Sigrún Gunnarsdóttir,
Hannes Johnsen,
Lárus Kristján Jonsen.
Morgunblaðið birtir minningargreinar
alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum
vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is – smella á
reitinn Senda efni til Morgunblaðsins –
þá birtist valkosturinn Minningargreinar
ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein
á útfarardegi verður hún að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða
grein berst ekki innan hins tiltekna skila-
frests er ekki unnt að lofa ákveðnum birt-
ingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með bilum -
mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt
að senda lengri grein. Hægt er að senda
örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15
línur, og votta þeim sem kvaddur er virð-
ingu sína án þess að það sé gert með
langri grein. Ekki er unnt að tengja við-
hengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir for-
máli, sem nánustu aðstandendur senda
inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar
og hvenær sá, sem fjallað er um, fæddist,
hvar og hvenær hann lést, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og loks hvað-
an útförin fer fram og klukkan hvað at-
höfnin hefst. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar