Morgunblaðið - 05.02.2007, Side 28

28 MÁNUDAGUR 5. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðbjörg Jó-hannsdóttir
fæddist í Gíslakoti
undir Eyjafjöllum
þann 31. maí 1924.
Hún lést á Landa-
kotsspítala að kvöldi
laugardagsins 27.
janúar síðastliðins.
Foreldrar hennar
voru Jónína Jóns-
dóttir húsmóðir frá
Rauðsbakka, f. 9.12.
1900, d. 12.3. 1992
og Jóhann Guð-
mundsson kaup-
maður frá Gíslakoti, f. 14.10. 1893,
d. 27.2. 1974. Systkini Guðbjargar
eru Björg, f. 25.3. 1926, Jón Mar-
ínó, f. 25.9. 1928, d. 14.5. 1938,
Anna, f. 7.11. 1929, Guðmunda, f.
18.5. 1933 og Jóna Margrét Ragna,
f. 18.2. 1942.
Eiginmaður Guðbjargar var
Þau eiga fjögur börn, Ólaf Hjört
sem lést úr krabbameini 1992, Eyj-
ólf Rúnar, Guðbjörgu og Söndru
Sif. Þau eiga einnig fjögur barna-
börn, Marín Rós, Rakel Rún, Ólaf
Karel og Tristan Birki. 3) Jón Mar-
ínó, f. 22.8. 1954, kvæntur Elínu El-
ísabet Baldursdóttur. Þau eiga þrjú
börn, Elínu, Guðbjörn Gunnar og
Guðmund. Þau eiga einnig eitt
barnabarn, Elínu Eir. 4) Anna
Kristín, f. 8.2. 1960, gift Benjamín
M. Kjartanssyni. Þau eiga þrjú
börn, Sóldísi Lilju, Kjartan og Mar-
gréti Mjöll. Börn Benjamíns af
fyrra hjónabandi eru, Eva Katrín,
Benjamín Már og Erla Dagrún.
Hann á einnig þrjú barnabörn,
Heiðrúnu Líf, Diljá Líf og Lindu
Maríu.
Guðbjörg og Guðbrandur ólu
upp fram að níu ára aldri syst-
urdóttur Guðbjargar, Guðbjörgu
Jónu Jóhanns. Hún á fjögur börn;
Vilhjálm Ragnar, Björgvin Frey,
Ingibjörgu Jóhönnu og Berglind
Ósk. Hún á einnig tvö barnabörn;
Sigríði Jónu og Örnu Liv.
Útför Guðbjargar verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Guðbrandur Gunnar
Guðbrandsson bif-
reiðarstjóri, f. 5.7.
1929, d. 5.12. 2000.
Foreldrar hans voru
Guðrún Helga Jóns-
dóttir, húsmóðir frá
Hömrum í Laxárdal,
Dalasýslu, f. 19.6.
1891, d. 12.4. 1976 og
Guðbrandur Jóhann-
es Jónason, verka-
maður frá Sólheimum
í Dalasýslu, f. 29.5.
1890, d. 24.9. 1981.
Börn Guðbjargar
og Guðbrands eru: 1) Ásta Guðrún,
f. 6.12. 1947, gift Garðari Ágústs-
yni. Þau eiga tvö börn, Guðbrand
Gunnar og Rögnu Lilju. Þau eiga
einnig fjögur barnabörn, Garðar
Aron, Jóhönnu Karen, Carlos Garð-
ar og Snorra Dag. 2) Jóhanna Jóna,
f. 19.5. 1953, gift Stefáni Ólafssyni.
Vak um nótt og undrast alla
yndisfegurð, tign og ró.
Okkar gömlu Eyjafjalla
ofan af jökli niður að sjó.
(S.I.)
Það er laugardagur 27.1. 2007 og
farið að halla af degi.
Ég er stödd á heimili dóttur
minnar í Danmörku. Í vasa á stofu-
borðinu eru níu rauðar rósir sem
allar drúpa höfði. Ég hef orð á því
við Guðbjörgu hvað rósirnar hafi
daprast seinasta sólarhringinn og í
sameiningu ákveðum við að hlúa að-
eins að þeim og sjá hvort þær lifni
ekki aftur við. Skipt er um vatn,
klippt á samanklemmda stilka og
dauð blöð hreinsuð burt. Eftir
nokkur augnablik rétta rósirnar úr
sér og standa þarna teinréttar og
tígulegar. Við mæðgurnar horfum
hissa á þetta gerast og nánast á
sama augnabliki hringir síminn …
Mamma mín er dáin.
Nokkurn veginn á sama augna-
bliki og rósirnar teygðu sig til ljóss-
ins sveif sál móður minnar á vit
æðri heima. Ég er ákaflega þakklát
systkinum mínum fyrir að hafa gef-
ið mér kost á að taka þátt í andláts-
stundinni á þann eina hátt sem
mögulegur var undir þessum kring-
umstæðum.
Rósirnar færðu mér skilaboð,
ekki um dauðann heldur um að nýtt
upphaf væri að hefjast og mamma
mín væri nú aftur komin í hlýja
faðminn hans pabba. Ég sé líka Óla
minn fyrir mér spilandi á gítarinn
sinn og fagna ákaft með afa sínum.
Ég veit að þeir komu saman til að
sækja hana á flottasta bíl himna-
ríkis og umvöfðu hana ást og kær-
leika. Nú eru sko aldeilis fagnaðar-
fundir handan lífs og dauða, með
vinum og vandamönnum sem áður
hafa kvatt þessa jarðvist.
Takk, mamma mín, fyrir lífið sem
þú gafst mér.
Takka fyrir að vera til staðar
þegar ég þurfti á þér að halda.
Takk fyrir öll fötin sem þú saum-
aðir handa mér.
Takk fyrir allar gleðistundirnar
sem þú gafst mér.
Takk fyrir öll ferðalögin sem við
fórum saman, bæði hér á landi og
til útlanda.
Takk fyrir allar fórnirnar á erf-
iðum tímum.
Takk fyrir að vera þú.
Þetta var ekki alltaf auðvelt líf!
Takk, elsku mamma mín, takk,
takk, takk …
Minningarnar hellast yfir mig
hérna þar sem ég sit við eldhús-
borðið ykkar pabba í Búðargerðinu.
Ég sé þig, mamma mín, fyrir mér
sem unga stúlku í sveitinni þinni
sem þú elskaðir svo heitt.
Það að liggja undir snúrustaur-
unum á flötinni fyrir framan húsið
og heyra hvernig niðurinn frá sjón-
um endurkastaðist frá fjöllunum
voru sko aldeilis forréttindi sem
bara hinir útvöldu fengu.
En snemma þurftir þú að glíma
við erfiðleika sem hefðu bugað
margan manninn. Erfitt tímabil í
„sóttkví“ vegna veikinda. Bróður-
missir. Löng sjúkrahúslega vegna
berkla þar sem lungun þín fengu
sko aldeilis að kenna á því. En þú,
mamma mín, hetjan okkar allra,
stóðst þetta allt af þér þótt ung
værir. Þér var ætlað annað og
meira hlutverk, að njóta lífsins með
pabba.
Síendurtekin hjartaáföll, bláæða-
bólga og nýrnabilanir …
En þrjósk varst þú og stóðst
meira af þér en nokkurn hefði
nokkurn tímann grunað.
Eftir að pabbi dó í desember
2000 fór smátt og smátt að halla
undan fæti hjá þér en alltaf varst
þú glöð, sama hvað á dundi. Þú
lagðist bara upp í sófa og sagðir
gjarnan: „Ég ligg þessa lumpu bara
úr mér.“ Múlabær, heimahjúkrun,
Fríðuhús, hjartadeild LSP og
Landakotsspítali settu mikinn svip
á seinustu misseri þín en þrátt fyrir
sjúkdóminn vonda áttirðu lífsgleði
og hjartagæsku sem bræddi alla
sem voru samvistum við þig, enda
alls staðar elskuð að minnsta kosti
til tunglsins og aftur til baka.
Ég vil nota tækifærið og færa
starfsfólki þessara stofnana þakkir
fyrir frábæra umönnun og kærleika
í okkar garð. Guð blessi ykkur öll.
Fyrir u.þ.b. tveimur vikum var ég
svo heppin að fá það hlutverk að
flytja þér gleðitíðindi: Þú hafðir
fengið pláss í Skógarbæ. Þú varðst
ánægð og spennt fyrir þessu ferða-
lagi. Herbergi sem lengi hafði verið
beðið eftir var í sjónmáli, þar sem
þú gast haft dótið þitt í kringum
þig. Því miður varð ferðalagið öðru-
vísi en við reiknuðum með. Þú
ákvaðst að sleppa þessari „stoppi-
stöð“ og drífa þig í staðinn á stefnu-
mót við pabba.
Elsku mamma mín, ég verð alltaf
stolt þegar ég hugsa til þín og þú
verður fyrirmyndin mín svo lengi
sem ég lifi.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Ég þakka af alhug allar stund-
irnar sem við áttum saman.
Þín dóttir
Jóhanna.
Um stræti rölti ég og hugsa um horfinn
veg,
á kinnar mínar heit falla tár.
Allt sem áður var eru nú minningar
því aldrei aftur koma þau ár.
Elsku mamma mín er ég minnist þín
mér finnst ég verða lítill um sinn.
Af þrá í örmum þér
um stund ég undi mér
þá ást og hlýju enn ég finn.
Hjarta sárt ég kenni saknaðar
er hugsa ég til þín
af því ég man er ég lítill var
hver kyssti tárin mín.
(Gylfi Ægisson.)
Elsku mamma mín, nú er kveðju-
stundin runnin upp, það hefur
slokknað á lífsklukkunni þinni. Við
andlát þitt grípur söknuðurinn um
sig og maður situr álútur með sorg
í hjarta en eftir lifir þakklæti og
minningar hlaðast upp, bæði ljúfar
og sárar.
Mig langar með nokkrum fátæk-
Guðbjörg
Jóhannsdóttir
✝ Pétur Pálssonfæddist á Eski-
firði 5. apríl 1926.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut föstu-
daginn 26. janúar
síðastliðinn, þar
sem hann hafði
dvalist frá 27. des-
ember á síðasta ári.
Foreldrar hans voru
Þórunn Sigríður
Pétursdóttir hús-
freyja, f. 28.2. 1902,
d. 29.10. 1987, dóttir
Péturs Þorsteinssonar, prests í
Eydölum í Breiðdal, og Páll Magn-
ússon, lögfræðingur í Reykjavík, f.
27.9. 1891, d. 19.2. 1985, sonur
Magnúsar Bl. Jóhannssonar,
prests í Vallanesi á Fljótsdalshér-
aði. Þau bjuggu lengst af á Lauf-
ásvegi 44 í Reykjavík. Systkini
Péturs eru Ingibjörg, innan-
húshönnuður, f. 9.12. 1927 og
2) Pétur, f. 25.8. 1960, d. 12.8.
1987.
Pétur bjó fyrstu 8 árin á Eski-
firði en fluttist þá með fjölskyldu
sinni til Reykjavíkur. Hann lauk
stúdentsprófi úr stærðfræðideild
MR árið 1946, B.Eng. í efnaverk-
fræði frá McGill University í Mont-
real 1950 og M.Eng frá sama skóla
árið 1952.
Hann stofnaði verkfræði- og
innflutningsfyrirtækið Einarsson
& Pálsson hf. í Reykjavík árið
1954 og rak það þar til hann stofn-
aði Hátækni hf. árið 1985. Hann
starfaði á sviði hita-, loftræsti-,
kæli- og fjarskiptatækni alla sína
starfsævi. Á árunum 1955–1975
hannaði hann loftræsti-, hita-,
kæli- og sprinklerkerfi í flest
stærstu samkomuhús landsins, svo
sem Íþróttahöllina, Hótel Sögu,
Hótel Loftleiðir, Oddfellow-húsið,
Klúbbinn, Háskólabíó, o.m.fl. Enn-
fremur í sjúkrahús, skóla, mjólk-
urbú, verksmiðjuhús, og í einbýlis-
og fjölbýlishús.
Útför Péturs verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Magnús mynd-
listamaður, f. 25.12.
1929.
Pétur kvæntist 7.8.
1948 Birnu Ásgerði
Björnsdóttur, f. 14.8.
1926. Foreldrar
hennar voru Þór-
katla Þorkelsdóttir,
f. 1.3. 1886, d. 23.8.
1975, dóttir Þorkels
Árnasonar frá Dýra-
firði og Björn Frið-
finnsson, sjómaður á
Ísafirði, f. 26.2. 1888,
d. 28.8. 1926, sonur
Friðfinns Jónssonar, bónda í
Svarfaðardal.
Börn Péturs og Birnu eru. 1)
Ingibjörg, f. í Reykjavík 1.1. 1953.
Sonur hennar og barnsföður henn-
ar, Eriks Splittorff, er Björn Börk-
ur, f. í Árósum í Danmörku 16.6.
1979. Hann er í sambúð með
Hrund Guðmundsdóttur og eiga
þau dótturina Furu, f. 4.12. 2005.
Í minni fyrstu minningu um
hann afa sit ég á öxlum hans fyrir
framan auglýsingarnar í sjónvarp-
inu, horfi niður á brúna kollinn,
gleraugun í kjöltunni, apparatið á
stólarminum og hann er að taka
utanaf appelsínu. Mér finnst ég
hafa verið utaná eða utaní eða
uppá honum alla mína barnæsku.
Ég kann ennþá öll örnefnin og
bæjarnöfnin á leiðinni frá Reykja-
vík til Álftavatns, ég veit og skil að
hrísgrjón eru bara fyrir kjúklinga
og Kínverja, bíómyndir eru ekki
alvöru myndir nema það séu
byssur og bófar í þeim og að það
er alltaf hægt að þekkja Guðna
Hannesar á því að hann borðar
sinnep með öllum mat. Þetta allt
veit ég af því að hann afi sagði
það.
Gott ef okkur tókst ekki að fara
uppí bústað um hverja einustu
helgi í mörg ár saman – á veturna
vorum við langoftast bara tveir
einir. Ef það varð ófært niður veg
þá fórum við á gönguskíðum,
stundum yfir ísinn á vatninu, og
drógum dótið okkar á sleða. Hann
var þá búinn að finna upp hugtakið
„fartölva“ því stóra tölvan og
skjárinn voru alltaf með í för. Við
vorum snjallir og snöggir í að
pakka, ekkert vesen, enginn óþarfi
– keyptum okkur hangikjöt eða
lambalæri í Hveragerði, nammi og
pepsí auðvitað (vegna Tómasar
Agnars).
Þarna vorum við í öllum veðrum
og vindum, kóngar í okkar ríki. Við
vorum að smíða, sigla og veiða,
leggja netið, í göngutúrum, bora
eftir vatni, leggja þökur, fara í
heimsóknir og taka á móti öðrum
höfðingjum úr sveitinni. Einu sinni
man ég eftir að við lágum í vari úti
í bíl í hálfan dag af því að Álfta-
vatnið gekk yfir bústaðinn í rosa-
legu fárviðri.
Við áttum skap saman, skildum
vel húmor hvor annars og gagn-
kvæm virðing ríkti á milli okkar.
Hann er fyrirmynd mín á hundrað
þúsund vegu. Hve ljúfmannlegur
og kurteis hann var í framkomu og
alltaf í léttu skapi. Fór aldrei í
manngreinarálit og ég heyrði hann
aldrei hallmæla neinum.
Lengi vel ætlaði ég aldrei að
taka glas því aðaltöffarinn gerði
það ekki, ég skildi fyrst mörgum
árum seinna af hverju hann var
með ofnæmi fyrir malti.
Ég kveð hann afa með sárum
söknuði og er þakklátur fyrir ná-
inn vinskap okkar.
Börkur.
Vináttan við Pétur Pálsson var
eins og að eiga ævimiða á spennu-
þriller í bíó; alltaf allt á fullri inn-
gjöf – og aldrei leiðinlegt. Uppá-
tæki hans og áhugasvið voru á
stundum með þeim ólíkindum að
jafnvel nánustu vini sundlaði ef
þeir reyndu að kynna sér „fenó-
men“ dagsins hjá honum – og yf-
irferðin oftast á þvílíkum hraða, að
fæstir komust með tærnar þar sem
hann hafði hælana í það og það
skiptið. Í veiðiferðum lá það orð á
að hann næði tveggja tíma svefni á
tíu mínútum – og oftast var hann
búinn að aka meðfram allri ánni og
líta á aðstæður löngu áður en hinir
fóru að rumska. Hann var efna-
verkfræðingur frá bestu háskólum
vestanhafs, en skipti yfir eins og
að drekka vatn og varð í langan
tíma einn helsti sérfræðingur
landsins í loftræstingum; teiknaði
slík kerfi í ýmsar af okkar þekkt-
ustu byggingum. Við vinirnir nut-
um oftar en ekki ávaxtanna af
grúski hans; góð ráð um tæknimál
lágu okkur ávallt á lausu ef eftir
var leitað – og ófáir eiga doðranta
með ættartölum sínum frá hendi
Péturs, eftir að hann fékk þá dellu
við upphaf tölvualdar.
Leiðir okkar Péturs lágu saman
fyrir rúmum þrjátíu árum, er báðir
höfðu gefist upp á fylgispekt við
Bakkus konung – og sáust þess
nokkur merki, sem blessunarlega
rjátluðust af okkur í áranna rás.
Ekki bar hann með sér að vera sá
orkubolti er síðan kom í ljós; frek-
ar prófessorslegur að sjá – og jafn-
vel feiminn; virkaði dálítið utan við
sig í fyrstu. Fljótfærnisleg úttektin
gufaði hinsvegar upp eins og dögg
fyrir sólu þegar ég kynntist mann-
inum – og við tók gagnkvæm vin-
átta sem aldrei féll skuggi á. Þetta
var við upphaf Freeport-átaksins
um miðjan áttunda áratuginn – og
auðvitað vorum við Pétur á kafi í
framtakinu þessi fyrstu ár þess;
fyrst og fremst til bjargar eigin
lífi, en einnig í þeirri fullvissu að
öðrum kæmi málefnið til góða.
Innan Freeport-hópsins mynd-
aðist strax á þessum fyrstu árum
sterkur vinakjarni, sem haldið hef-
ur saman síðan. Við höfum snætt
sameiginlegan hádegisverð á
hverjum föstudegi síðan 1975; far-
ið saman í ferðalög til útlanda,
siglt á skemmtiferðaskipum í Kar-
íbahafinu – og við veiddum lax í
Víðidalsá um árabil. Alltaf var
hægt að leita til Péturs Pálssonar
ef aðstoðar var þörf við skipulagn-
ingu mála. Sem verkfræðingur
varð hann einna fyrstur vinanna til
að koma sér upp almennilegu
tölvukerfi – og var ósjaldan níðst á
honum til útprentunar ýmissa
gagna þá mikið lá við. Reyndar var
greiðvikni hans þvílík í öllum við-
vikum, að jaðraði við hreina fórn-
fýsi – og alltaf með brosi á vör.
Slíkir menn eru fágætir.
Borðhaldið á föstudögum er an-
kerið í þessum vinahópi; griðastað-
ur og afslöppun í vikulok. Þarna
höfum við komið saman öll þessi
ár; leitað frétta hver hjá öðrum,
borið saman bækur okkar, krufið
málin og leyst vanda heimsins – ef
einhver hefði nennt að hlusta á
okkur. Menn hafa róast í áranna
rás; mæta betur og sitja lengur,
enda flestir orðnir pensjónistar –
og að mestu til friðs. Pétur var
gjarnan fyrstur á staðinn, meðan
hann hafði heilsu til – og því varð
skarð fyrir skildi er veikindi hans
tóku yfirhöndina og hann hætti að
treysta sér á okkar fund fyrir
rúmu ári síðan. Góð návist hans
var stór hluti af þessu ferli öllu –
og nú söknum við vinar í stað.
Pétur tók veikindum sínum af
yfirveguðu æðruleysi, þótt hann
vissi strax hvert stefndi. Kæmu
þau til umræðu var hann afslapp-
aður líkt og hann væri að tala um
veðrið – og nú var víðtæk lífs-
reynslan honum augljós styrkur.
Galgopinn var þó alltaf skammt
undan – og enginn sá honum
bregða.
Við Þórunn þökkum hlýjuna í
okkar garð undanfarna þrjá ára-
tugi; dýrmæta minningu um góðan
vin. En hugurinn í dag verður hjá
Birnu, Ingibjörgu og Berki; þeirra
er missirinn mestur.
Tómas Agnar Tómasson.
Fundum okkar Péturs Pálssonar
bar fyrst saman fyrir 70 árum, er
hann kom í Laugarnesskólann og
settist í sama bekk og undirritaður
hjá miklum afbragðskennara og
skólamanni, Jónasi B. Jónssyni,
síðar fræðslustjóra og skátahöfð-
ingja. Tókst þegar vinátta með
Pétur Pálsson