Morgunblaðið - 24.03.2007, Síða 43

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. MARS 2007 43
✝ Gunnar Bald-vinsson fæddist
á Hofsósi 22. júlí
1925. Hann and-
aðist á Dvalarheim-
ilinu Hjallatúni í
Vík í Mýrdal laug-
ardaginn 17. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jóna Geirmunds-
dóttir og Baldvin
Ágústsson. Systkini
Gunnars eru Berg-
ur, f. 16. nóvember
1920, d. 27. apríl
1982, Trausti, f. 20. nóvember
1920, d. 20. október 1940, og Frið-
rikka, f. 25. mars 1931, gift Heimi
Br. Jóhannssyni og eiga þau fimm
börn. Gunnar ólst upp hjá for-
eldrum sínum til 14 ára aldurs en
þá fór hann að Ártúni við Hofsós
til heiðurshjónanna Halldóru Jó-
hannsdóttur og Páls Árnasonar
og hjá þeim í sex ár.
Gunnar hóf 1948 sambúð með
Margréti Ragnheiði Þorgríms-
son og dóttir hans er Kristjana
Sumarrós. Gunnar Heiðar, f. 14.
desember 1965, kvæntur Sól-
veigur Ingunni Skúladóttur, börn
þeirra eru Grétar Skúli og Lísbet
Lena.
Gunnar starfaði bæði til sjávar
og sveita. Sextán ára eignaðist
hann sinn fyrsta bát og var með
útgerð í mörg ár, en svo tók ann-
að við; hann hafði bæði búfénað,
dráttarvélar, vörubíla og fleiri
vinnutæki. Hann tók líka virkan
þátt í félagsstörfum og hafði mik-
ið yndi af söng og dansi. Gunnar
og Margrét bjuggu á Hofsósi til
ársins 1993, en þá lenti hann í
vinnuslysi, sem varð til þess að
hann missti vinstri handlegginn
og fluttu þau þá til Reykjavíkur.
Gunnar lét handleggsmissinn ekki
stöðva sig, heldur smíðaði marga
hagleiksgripi í bílskúrnum sem
var hans annað heimili. Auk þess
safnaði hann gömlum landbún-
aðartækjum sem prýddu lóðina
við húsið, og voru börn úr leik-
skólum borgarinnar tíðir gestir í
skoðunarferðum.
Gunnar verður jarðsunginn frá
Hofsóskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
dóttur frá Hjarð-
arholti við Hofsós.
Gunnar og Margrét
giftust 24. apríl
1955. Þau eignuðust
þrjú börn, þau eru:
Trausti Baldvins, f.
16. júní 1949, kvænt-
ur Jóhönnu El-
ísabetu Clausen,
börn þeirra eru Ró-
bert Már, dóttir hans
er Alexandra Mel-
korka, Eydís Ósk og
Margrét Tinna. Fyr-
ir á Trausti Önnu
Grétu, gift Þórarni Brynjari Ing-
ólfssyni, dóttir þeirra er Karitas
Líf. Guðrún Jóna, f. 5. mars 1955,
gift Steini Guðmundssyni, börn
þeirra eru Gunnar Freyr, kvænt-
ur Hólmfríði Steinþórsdóttur,
sonur þeirra er Márus Björgvin,
Guðmundur Vignir, kvæntur Kol-
brúnu Ósk Guðjónsdóttur, synir
þeirra eru Þröstur Bjarni og
Bergur Már, Bergný Heiða, unn-
usti hennar er Kristján Sigurðs-
Hann pabbi minn er dáinn og ég
veit að ég á eftir að sakna hans mik-
ið, því ég er og hef alltaf verið mikil
pabbastelpa.
Það er margs að minnast og það
fyrsta sem kemur upp í hugann er
þegar ég þvældist með þér í bílnum
þegar ég var lítil og þú varst að
keyra olíu á sveitabæina á kvöldin.
Það var alveg bannað að sofna því þá
gætir þú sofnað líka. Og þá var bara
eitt að gera og það var að taka lagið
og mikið var sungið og mörg lögin
lærði ég, því að þið mamma voruð
óþrjótandi brunnur af lögum og
textum.
Elsku pabbi minn, þú kenndir
mér líka að vinna, að standa þig í
vinnu var eitt af þínum aðalsmerkj-
um og það vildir þú að ég gerði líka.
Þú kenndir mér líka að keyra og
hugsa vel um þau tæki sem var verið
að nota í það og það skiptið, og ekki
hættirðu fyrr en þú varst búinn að
senda mig í meiraprófið, því allir
góðir bílstjórar yrðu að hafa meira-
próf. Þú hafðir alltaf óskaplega gam-
an af að spila, dansa og syngja og
ekki var ég há í loftinu þegar ég fór
að fara með ykkur mömmu á Hlíð-
arhúsið í spilavist og dans. Þá var
manni kennt að spila og dansa
gömlu dansana, en þið mamma vor-
uð alveg frábært danspar og við
systkinin skyldum líka verða góðir
dansarar. Mörg ferðalögin höfum
við farið saman og á mínum yngri
árum voru þau yfirleitt tengd vinnu
hjá þér en þau áttu líka vera
skemmtiferðir; það þurfti að vinna
og þá skyldi líka hafa gaman af því.
Mikið langaði þig alltaf að fara til
Færeyja og þú talaðir oft um það, og
draumurinn rættist, til Færeyja fór-
um við og héldum upp á áttræðisaf-
mælið þitt.
Já, við höfum brallað margt sam-
an og ekki alltaf verið sammála, það
hefur sjálfsagt ekkert verið gaman
að hlusta á þegar við vorum ekki
sammála, en þeir sem þekktu til
vissu að þetta vorum bara við að tjá
okkur hvort við annað.
Skemmtilegustu stundirnar voru
þegar við sátum úti á palli á Austur-
götunni og höfðum það gott, og þeg-
ar kvöldaði fengum við okkur gott
kakó og tókum kannski eitt eða tvö
lög.
Elsku pabbi minn, það var erfitt
að horfa upp á það þegar þú misstir
höndina, en það stoppaði þig ekki í
því að halda áfram því sem þig lang-
aði að gera, ekkert var þér ómögu-
legt, meira að segja að keyra hjól-
börur einhentur, og leiki það einhver
eftir, ekki ég.
Elsku pabbi minn, ég mun alltaf
minnast þín sem besta pabba í
heimi, þú varst hjálpsamur, kátur og
hress, duglegur, mikill skapmaður
og þegar þú ætlaðir þér eitthvað þá
skyldi það ganga. Ég veit að þú ert á
góðum stað og finnur þér alveg
örugglega eitthvað að gera.
Elskulega starfsfólk og heimilis-
fólk á Hjallatúni, ykkur færi ég mín-
ar bestu kveðjur og þakkir fyrir allt
sem þið gerðuð fyrir hann pabba
minn, það er ómetanlegt, þið eigið
yndislegt heimili.
Elsku Vignir og Kolla, ástarþakk-
ir fyrir að vera til staðar fyrir hann
þegar mest á reyndi.
Þröstur minn, takk fyrir að hugsa
svona vel um langafa og vera svona
duglegur að heimsækja hann og
stytta honum stundirnar.
Bergur og Márus, ástarþakkir
fyrir að elska langafa og segja hon-
um sögur og spila við hann.
Elsku Beggý, Gunni og Hófi,
þakka ykkur líka fyrir allt sem þið
gerðuð fyrir hann.
Elsku mamma mín, þig elska ég
mest af öllum, Guð veri með þér.
Far þú í friði elsku pabbi minn.
Þín dóttir,
Guðrún Jóna.
Hann Gunnsi er dáinn og þá reik-
ar hugurinn.
Já, við brölluðum margt saman og
vorum ekki alltaf sammála, Gunnsi
minn, eins og þegar við fórum suður
að sækja vélarnar í hellusteypuna og
þegar átti að fara að lesta þá vorum
við ekki sammála um hvernig ætti að
binda farminn, ég vildi gera svona
en þú hinsegin.
Þá sagði maðurinn sem seldi þér
dótið: Leyfðu stráknum að ráða,
annars skilar hann þér dótturinni
aftur. Þá hlóst þú og ég hef aldrei
séð þig eins fljótan að láta undan og
þá, og ég fékk að ráða.
Þú elskaðir sjóinn eins og ég og
bátar voru okkar áhugamál, að veiða
og ég tala nú ekki um handfæri, það
var toppurinn. Þú varst líka sá eini
sem ég þekki sem hafði undanþágu
frá sjávarútvegsráðuneytinu til að
mega nota rafmagnsrúllu án þess að
hafa kvóta, en það fékkstu vegna
þess að þú varst einhentur. Síðasta
skiptið sem við fórum á sjó saman
var sl. sumar. Skagafjörðurinn
skartaði sínu fegursta, fiskur á
hverjum krók og þú lékst á als oddi
og erfitt að fá þig til að hætta því
hugurinn var mikill en kvótinn eng-
inn.
Barnabörnum og barnabarna-
börnum varstu góður og voru þau
alltaf til í að vera hjá afa og langafa
með eina hönd eins og litlu pjakk-
arnir sögðu.
Elsku Vignir, Kolla, Þröstur og
Bergur, takk fyrir allt sem þið gerð-
uð fyrir hann, það er ómetanlegt.
Gunni, Beggý, Hófi og Márus, þakk-
ir til ykkar líka.
Elsku Magga mín, Guð veri með
þér. Gunnsi minn, takk fyrir góða
leiðsögn og samleið. Þinn tengda-
sonur,
Steinn.
„Ég er dóttursonur Gunnsa
Balda.“ Þannig hef ég alltaf getað
kynnt mig ef ég hef hitt mér eldri
Skagfirðinga. Og mun geta það
áfram.
Ég hef alltaf verið stoltur af því að
eiga þig fyrir afa. Þú kenndir mér að
ekkert er ómögulegt. Ég sé ekki
marga fyrir mér missa aðra höndina
tæplega sjötugir að aldri, en gefast
samt ekki upp. Þú fannst alltaf leið
til að sigrast á þeim verkefnum sem
voru fyrir hendi. Keyrðir hjólbörur,
festir hluti í skrúfstykki, smíðaðir,
sveiðst hausa … hugvitið vantaði
sko ekki.
Nokkrum sinnum keyrði ég fyrir
þig á milli Hofsóss og Reykjavíkur,
eða Hofsóss og Akureyrar, og þá
fannst mér skemmtilegast þegar við
vorum tveir einir í bílnum. Þá fékk
ég að hafa þig og sögurnar þínar út
af fyrir mig. Flestar voru þær frá
því þú varst í vegagerðinni og þú
sagðir alltaf svo skemmtilega frá.
Ég gat hlustað á þig segja sömu sög-
urnar ferð eftir ferð og alltaf sá ég
einhvern nýjan flöt á þeim.
Stundum gastu verið hvass, en
miklu oftar brosandi, hlæjandi, já og
syngjandi. Og ég held ég hafi aldrei
séð þig vera hvassan við litlu langaf-
astrákana þína; Márus, Þröst og
Berg. Ég naut þess að sjá hvað þú
hafðir gaman af að vera með þeim,
og þeir með þér. Það lifnaði alltaf yf-
ir þér ef þeir voru nálægt.
Núna flæða minningarnar í gegn-
um huga mér, glefsur héðan og það-
an … vindlareykurinn – svo ekki
sást í þig (við stóðum fimm saman í
skúrnum þínum síðasta mánudag og
púuðum vindla en náðum ekki að
mynda brot af mekkinum sem þér
tókst að mynda), hatturinn – og
seinna „Færeyjahúfan“, hellusteyp-
an, skeljakalkið, vörubílarnir, hvern-
ig þú straukst alltaf vísifingur með
þumlinum, skúrinn troðinn af verk-
færum – en þó allt á vísum stað,
munnharpan, tuggðir vindilstubbar,
heimsóknir á spítalann til þín þegar
þú varst að jafna þig eftir einhverja
aðgerðina, hvernig þú bankaðir í
borðið þegar þú settir út spil – það
leikur enginn eftir.
Þú.
Takk, elsku afi, fyrir allt.
Gunnar Freyr.
Mig langar að minnast þín, afi
minn, með nokkrum orðum. Ég
gleymi seint þeim stundum sem við
áttum úti í skúr hjá þér í Blesugróf-
inni þar sem þú sast í þínum stól og
ég í „mínum“. Þar gátum við spjallað
og reykt, stundum sást nú samt ekki
mikið í þig fyrir reyk því svo mikið
púaðir þú vindlana. Þú sagðir mér
stundum sögur frá því hvernig lífið
var þegar þú varst ungur. Sögurnar
voru stundum skreyttar en þær voru
líka miklu skemmtilegri þannig. Svo
varstu nú líka stöðugt að gera eitt-
hvað, alltaf að smíða eða eitthvað að
dunda við allt þetta dót sem var inni
í skúr hjá þér og það með eina hönd
en lést það aldrei aftra þér. Ég er
þakklát fyrir vinskap okkar síðustu
ár og vildi að hann hefði verið lengri.
Ég sakna þín elsku afi og mun
aldrei gleyma þér. Guð geymi þig.
Bergný Heiða.
Elsku langafi minn.
Manstu eftir því þegar við spil-
uðum körfubolta, báðir einhentir, í
garðinum í Blesugróf, á körfuna sem
þú bjóst til fyrir mig? Ég dró vinstri
handlegginn inn fyrir peysuna mína.
Þá vorum við jafnir.
Takk fyrir langafi. Ég vildi gjarn-
an taka í höndina á þér, en ég get
það ekki. Ég geri það þegar við hitt-
umst á himnum eftir mörg mörg ár.
Þá getum við spilað körfubolta, báð-
ir með tvær hendur. Þangað til get-
ur þú spilað við vini þína á spilin sem
við settum í kistuna þína.
Þinn
Márus Björgvin.
Nokkur orð í minningu mágs míns
Gunnars Baldvinssonar.
Hann var einstakur maður sem
skar sig mjög úr hópi samferða-
manna sinna. Athafnamaður og dug-
legur með afbrigðum, braust áfram
hörðum höndum í lífsbaráttunni.
Hann sótti sjóinn framan af æv-
inni en gerðist síðan atvinnurekandi,
stofnaði bíla- og vélaverktakafyrir-
tæki og setti jafnframt á stofn verk-
smiðju sem vann áburð úr hörpu-
skel. Þetta var hans eigið framtak.
Samhliða þessum rekstri öllum sá
Gunnar um olíudreifingu í A-Skaga-
firði, frá innstu bæjum í Fljótum og
inn eftir allri Höfðaströnd ásamt
Hofsósi. Og ekki má hér gleyma
verslunarrekstri þeirra hjóna, bens-
ínsölu ásamt ýmsum nauðsynjavör-
um.
Margrét Þorgrímsdóttir, eigin-
kona Gunnars, stóð ætíð sem klettur
við hlið hans, var samhent manni
sínum og veitti verslunarrekstrinum
forstöðu. Hér er ekki allt upptalið,
og er öll starfsemi þeirra hjóna mik-
ið afrek.
Seinni hluta ævinnar fór heilsu
Gunnars hrakandi. Þrátt fyrir
hjartaáfall, uppskurð og veiklaða
líkamsburði hélt hann rekstrinum
áfram um sinn. En svo kom áfallið,
slysið stóra, þegar pallur stóra flutn-
ingabílsins féll á handlegg Gunnars
með þeim afleiðingum að hann
missti handlegginn ofan við olnboga.
Lýsing á geðslagi Gunnars, hörku
og ákveðni, er best lýst á þann veg,
að fastur með handlegginn mölbrot-
inn undir pallinum stjórnaði hann
sjálfur mönnunum sem komu að
slysinu.
Sólin var að ganga til viðar á hans
æviferli, þrekið fór dvínandi og
endalokin fyrirsjáanleg. Þau hjón
seldu fyrirtæki sín og eignir á Hofs-
ósi og fluttu til Reykjavíkur, þar
sem öll læknisþjónusta er aðgengi-
legri.
Þetta er í stuttu máli saga Gunn-
ars Baldvinssonar. Í gegnum árin
var á hverju sumri komið við hjá
þeim hjónum, Margréti og Gunnari,
og var þá glatt á hjalla.
Börn okkar Friðrikku konu minn-
ar dvöldu meira og minna hjá þeim á
sumrin. Var það þeim góður og holl-
ur skóli og minnast þau Gunnars
með þökk og í hljóðri bæn.
Minning okkar hjóna um Gunnar
verður ávallt skýr – minning systur
hans, Friðrikku, um sinn stóra bróð-
ur, hinn sterka og trausta karlmann
sem ætíð var hennar stoð og stytta –
minning mín um harðduglegan
mann, hjálpsaman og góðan dreng.
Við ritun minningargreina er
sjálfsagt oft orða vant og er þá vitn-
að í það sem skáldin kveða. Ég lýk
þessum stuttu minningarorðum um
Gunnar Baldvinsson, mág minn og
vin til margra ára, með hendingum
úr einu ljóða Einars Benediktsson-
ar:
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
Innilegar samúðarkveðjur til eig-
inkonu, barna og barnabarna.
Heimir Brynjúlfur Jóhannsson.
Í friði og hvíld sem frelsarinn þér bjó
er ferðin hafin burt til ljóssins sala.
Þar ríkir kyrrð um roðagullinn sjó
en raddir þagna inn til fjalladala.
(Ingólfur Þórarinsson)
Gunnar frændi minn og vinur hef-
ur kvatt þennan heim eftir mikil og
erfið veikindi. Hann var svo sann-
arlega hetja, engan mann hef ég
þekkt mér nákomin sem eins oft
þurfti að fara í uppskurði og aðgerð-
ir á fótum og svo missti hann annan
handlegginn í slysi. En aldrei heyrði
ég hann kvarta, það var ekki hans
stíll.
Gunnar var skapmikill og hafði
sínar skoðanir á mönnum og mál-
efnum, en alltaf var stutt í brosið.
Hann var afar hjálpsamur, og sann-
ur vinur vina sinna. Gunnar fæddist
á Hofsósi, Skagafjörður var hans
heimur, æskuárin, unglingsárin og
þar byggði hann sér hús og stofnaði
heimili með sinni duglegu og elsku-
legu konu Margréti. Þau voru svo
sannarlega höfðingjar heim að
sækja, framúrskarandi gestrisin.
Mér hefur alltaf þótt afar vænt um
Gunnar frænda og alla hans fjöl-
skyldu sem samanstendur af frá-
bæru fólki.
Síðastliðið sumar hitti ég Gunnar
á Hofsósi í húsinu sem þau höfðu
keypt og ætluðu að nota sem sum-
arhús, þar var gott að koma en þá sá
maður hvað hann var orðin lasinn.
Gunnar og Margrét fluttu til
Reykjavíkur fyrir rúmum áratug.
En hugurinn leitaði alltaf í Skaga-
fjörðinn og því voru þau svo ánægð
með að eignast þetta indæla hús á
Hofsósi.
Ég þakka frænda mínum öll góðu,
gömlu árin, alla hlýjuna í minn garð
og ég veit að hans bíða vinir í varpa.
Guð veri með ástvinum hans,
Margréti, Trausta, Guðrúnu Jónu og
Gunnari Heiðari og fjölskyldum
þeirra.
Drottinn gef þú dánum ró, en hin-
um líkn sem lifa. Hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Guðrún Sesselja Guðmunds-
dóttir (Rúna frænka).
Gunnar Baldvinsson
Elsku afi nú þegar
þú hefur fallið frá eru
margar minningar
sem skjóta upp koll-
inum hjá mér. Ég man vel þegar
fjölskyldan bjó á Álandseyjum og
þið amma komuð í heimsókn til að
halda uppá 70 ára afmælið þitt. Þú
varst ekki lengi að bregða þér í
markið fyrir okkur Kormák í fót-
bolta. Það er mér líka minnisstætt
þegar við vöktum saman til að
horfa á Pavarotti og félaga, þrátt
fyrir takmarkaðan áhuga minn á
Sigurður Guðlaugsson
✝ Sigurður Guð-laugsson fædd-
ist á Ísafirði 3. júlí
1920. Hann and-
aðaðist á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 11. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Akureyrarkirkju
23. mars.
tenórunum þremur
var eitthvað dásam-
legt við að vaka um
nótt og glápa á sjón-
varpið með afa sín-
um. Hvernig þú barst
þig hafði mikill áhrif
á mig. Þú sast alltaf á
sama stað við enda
borðsins í „grautn-
um" og matarboðum
og í stóra hæginda-
stólnum í Hamars-
stígnum umkringdur
afkomendum. Þessi
mynd fær mig til að
hugsa með tilhlökkun til þeirra
daga þegar ég verð sjálfur orðinn
gamall og sit í stórum hægindastól
með barnabörn til beggja handa.
En nú hefur þú skilið við þennan
heim og færð að hvíla í friði. Eftir
sitjum við með söknuð en góðar
minningar
Þinn,
Kolbeinn Gauti