Morgunblaðið - 18.07.2007, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. JÚLÍ 2007 29
Þar með var framtíðin ráðin. Þökk sé
höfðingjanum Þorgeiri Jósefssyni.
Frá Iðnskólanum lauk Pétur prófi í
vélsmíði. Um þetta leyti kynntist
Pétur konuefni sínu. „Hann Pétur
hefði aldrei getað fengið betri konu,“
sagði móðir okkar sem mat Möggu
mikils. Börnin urðu fimm og erfðu
þau það besta frá foreldrum sínum.
Magga og Pétur hafa verið mjög lán-
söm með hópinn sinn. Sl. tvö ár hrak-
aði heilsu hans og þegar hann fór
ekki lengur í skúrinn, sem var hans
helgidómur, var ljóst hvert stefndi.
Nú er hann horfinn á braut, en verk-
in hans lifa. Við kveðjum kæran bróð-
ur, þökkum samfylgdina með orðum
þjóðskáldsins: „Flýt þér vinur í fegra
heim/krjúptu að fótum friðarbogans/
og fljúgðu á vængjum morgunroð-
ans/meira að starfa Guðs um geim.“
Guði falinn.
Systkinin.
Það var Þjóðminjasafninu happ er
Pétur Jónsson réðst til þess til að
safna og standsetja véltæki frá upp-
hafi tæknialdar. Þá var enn lítill
áhugi á varðveizlu og standsetningu
slíkra tækja en hér var riðið á vaðið
með raunverulegt átak í þessu efni.
Síðar áttu byggðasöfn og sérsöfn eft-
ir að hasla sér völl á þessu sviði, en
Pétur var sannarlega brautryðjandi í
standsetningu vinnu- og samgöngu-
tækja.
Pétur átti ekki langt að sækja
áhugann. Faðir hans var sr. Jón M.
Guðjónsson, sem stofnaði byggða-
safnið á Akranesi og vann að því af al-
úð og dugnaði. Hann var lærður vél-
virki og vissi góð skil á því er að
vélum og tækni laut, var enda alinn
upp á þeim tíma er véltæknin var að
ryðja sér til rúms í landinu. Hann
gjörþekkti gufuvélarnar gömlu og
glóðarhausvélarnar og eins full-
komnar díselvélar, þekkti allan gang
þeirra og þar lá áhugi hans. Og hann
var meira en meðalsnillingur í hvers
kyns smíði og viðgerðum, sem bezt
má sjá á hlutum þeim, fornbílum og
vélum, sem hann gerði upp fyrir söfn,
þar sem hann þurfti oft að smíða
sjálfur til marga parta sem ónýtir
voru og setja saman af sínu hugviti.
Menn töluðu um Pétur sem snilling
og hæfileikamann.
Ófáir eru þeir gripir, sem Pétur
standsetti fyrir söfn og kirkjur. Hann
gerði við gamla ljósahjálma, steypti í
þá liljur og skálar í stað þeirra sem
brotnað höfðu og týnzt og má þar
nefna ljósaskildina í Þingeyrakirkju
og margar sprungnar kirkjuklukkur
og járnkrossa í kirkjugörðum sauð
hann saman.
Pétur var afar greiðvikinn og
hjálpsamur. Hann átti stóran vina-
og kunningjahóp og var ávallt
reiðubúinn að liðsinna og ekki mun
alltaf hafa verið hugsað til daglauna
að kvöldi.
Pétur gat nánast smíðað hvað sem
var. Sjálfur hafði hann verkstæði
heima í Holtagerðinu og þar vann
hann mest. Eitt verk hans þar var
uppgerð á gamalli Alpha-bátavél frá
1906. Í hana þurfti að steypa nýjan
strokk í stað þess sem sprunginn var
og ónýtur. Hann smíðaði sjálfur mót-
in og fékk nýjan strokk steyptan og
eins var um koparstykki í skipt-
inguna sem hann fínvann síðan allt
sjálfur. Hróðugur var hann er hann
setti vélina í gang og allt gekk eins og
saumamaskína og síðan var athöfnin
endurtekin fyrir heimildarkvikmynd.
Dráttarvélar, glóðarhausvélar og
fornbíla endurgerði hann, sumt nán-
ast úr brotajárni og þannig að sem
nýtt varð. Þetta þóttu snilldarverk.
Pétur var mikill vinur vina sinna
en gat orðið þungur í skapi ef honum
þótti. Hann gat virzt hrjúfur á ytra
borði og stundum orðstór, en undir
niðri sló viðkvæmt hjarta, fullt af vel-
vild og hjálpsemi.
Ég á Pétri margt að þakka sem
rifjast nú upp þegar hann er héðan
horfinn. Margrét kona hans var hon-
um mikil stoð í lífinu. Oft leit ég inn til
þeirra og fékk ávallt hinar beztu og
ljúfustu viðtökur.
Guð geymi nú góða dreng genginn.
Þór Magnússon.
Meira: mbl.is/minningar
✝ Hólmfríður ÁsaVigfúsdóttir
fæddist í Hafnar-
firði 17. október ár-
ið 1926. Hún lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 8. júlí síðastlið-
inn. Hún var dóttir
hjónanna Vigfúsar
Jóns Vigfússonar, f.
1898, d. 1965 og
Epiphaníu Ás-
björnsdóttur, f.
1902, d. 1956. Systk-
ini Hólmfríðar eru
Vigfús Sólberg,
Erna, Sigurbjörg, Óskar, d. 2006,
Leifur Eggert, d. 2001, Guðrún
María, Guðmundur og Ásbjörn.
Eiginmaður Hólmfríðar er
Björgvin S. Sveinsson. Börn
þeirra eru: 1) Vigfús Jón, maki
Kristín Ósk Kristinsdóttir. Hann á
þrjú börn, tvær uppeldisdætur og
níu barnabörn. 2)
Rúnar Berg, d.
1975. Hann á eitt
barn og fjögur
barnabörn. 3) Eð-
varð, maki Ásta
Lunddal Friðriks-
dóttir. Þau eiga
fimm börn og þrjú
barnabörn. 4)
Guðný. Hún á þrjú
börn, eitt þeirra er
látið og tvö barna-
börn. 5) Ingibjörg
E. Hún á þrjú börn
og eitt barnabarn.
6) Björgvin H., maki Ágústa
Hauksdóttir. Þau eiga þrjú börn
og tvö barnabörn. 7) Ásbjörg
Björgvinsdóttir, maki Jón
Þórðarson. Þau eiga tvö börn.
Útför Hólmfríðar Ásu verður
gerð frá Hafnarfjarðarkirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan 13.
Elsku mamma mín.
Það er ekki auðvelt að setjast nið-
ur og ætla að skrifa minningargrein
um þig. Minningarnar hrannast upp
en ég ætla bara að hafa þetta stutt.
Ég minnist þess sérstaklega þegar
ég slasaðist um borð í Vestmannaey
árið 1973 og þú komst til mín inn á
Borgarspítala. Það fyrsta sem þú
sagðir við mig var: „Ég fann þetta á
mér Fúsi minn að eitthvað kæmi fyr-
ir þig, mig dreymdi nefnilega hann
afa þinn í nótt.“
Ég verð ávallt þakklátur fyrir það
hversu vel þú og pabbi hugsuðuð um
mig þessi tvö ár sem ég þurfti að vera
frá vinnu vegna slyssins. Enda voru
það forréttindi að fá að búa hjá ykkur
allt til þrítugsaldurs. Ég hef saknað
þess oft, elsku mamma mín, að hafa
ekki getað verið hjá þér í veikindum
þínum, að hafa ekki getað aðstoðað
ykkur pabba, því að þið áttuð það svo
sannarlega skilið af mér. En svona er
þetta þegar maður býr erlendis.
Ég er mjög þakklátur fyrir að hafa
hitt þig í apríl og átt svo góðar stund-
ir með þér þá.
Elsku mamma, ég vil þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir mig.
Það tekur mig sárt að þurfa að
kveðja þig en lífið gengur sinn vana-
gang og minningarnar um þig mun
ég ávallt geyma í hjarta mínu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Með þessum orðum kveð ég þig.
Hvíldu í friði. Þinn sonur
Vigfús Jón Björgvinsson.
Elsku mamma, ef þú bara vissir
hversu sárt ég sakna þín. Þú varst af-
rekskona og þið pabbi komuð 7 börn-
um til manns. Fyrir um 5 árum veikt-
ist þú af Alzheimer og ég kveið því
allan tímann að þú myndir hætta að
þekkja okkur, en nei, ekki þú, þú
þekktir okkur öll allan tímann, þar til
yfir lauk. Erfiðleikarnir byrjuðu
snemma hjá þér. Þegar móðir þín
veiktist ung að árum þurftir þú að sjá
um börn og bú til að allt gengi upp á
meðan afi var á sjó. Oft sagðir þú mér
frá því þegar konurnar í hverfinu
kölluðu þig mömmu litlu og þú varst
stolt af því. Árið 1948 fæddist frum-
burðurinn Fúsi og sama ár varst þú
lögð inn á Vífilsstaði með berkla og
varst þú þar í rétt tæpt ár en á þeim
tíma giftuð þið pabbi ykkur eða hinn
25. júní árið 1949. Árið 1973 fórst þú
að vinna í Norðurstjörnunni og
vannst þar þangað til ársins 1979. En
þá fórst þú að hugsa um hana Fríðu
nöfnu þína. Þú sagðir mér að þú vær-
ir að vinna til þess að ég fengi sjálf-
stæði í lífinu því ég væri dekurdós.
Árið 1975, eða hinn 11. júlí, fæddist
augasteinn allra í fjölskyldunni, hún
nafna þín Fríða. Seinna um árið, eða
2. október, dó næst elsta barnið ykk-
ar, hann Rúnar, af slysförum um
borð í Ársæli Sigurðssyni og sama ár
fengum við að vita að Fríða væri með
hjartagalla. Hún dó úr honum 1.
mars 1982. Þar var reiðarslag fyrir
alla, þó sérstaklega þig, þar sem þú
hafðir hugsað mikið um hana. Árið
2001 kvöddum við Leif bróður þinn
og það er ekki lengra en í fyrra að við
kvöddum annan bróður þinn, hann
Óskar.
Elsku mamma, ég vildi vera hjá
þér, þegar þú kvaddir þennan heim,
en ég var stödd erlendis. Ég og fjöl-
skylda mín kvöddum þig vel og lengi
og grunaði mig að ég mundi ekki sjá
þig aftur á lífi. Svona er þetta bara.
Ég verð að læra að lifa með þessu
eins og þú mundir segja en þú hafðir
pabba hjá þér, sem var best af öllu.
Elsku mamma, mér finnst svo
skrítið að vera ekki að fara til þín upp
á Hrafnistu með pabba og gefa þér
orkudrykk, til að þú mundir hress-
ast. En allt kom fyrir ekki, þú kvadd-
ir þennan heim sátt við Guð og menn.
Farðu í Guðs friði, elsku mamma.
Elsku pabbi, þinn er söknuðurinn
mestur en við vitum að núna líður
henni vel og mundu að við erum til
staðar fyrir þig.
Þín dóttir,
Ása.
Kallið er komið og tími til kominn
að halda á vit æðra tilverustigs og
hitta nána ættingja sem farnir eru
burt úr þessu jarðneska lífi, og sinna
æðri og merkari hlutum en við sem
eftir lifum á þessu stigi tilverunnar.
Mig langar með fáeinum orðum að
minnast móður minnar sem lést á
Hrafnistu hinn 8. júlí sl. eftir langa
baráttu við hinn illvíga sjúkdóm Alz-
heimer. Móðir mín giftist árið 1949
eftirlifandi eiginmanni sínum, Björg-
vini S. Sveinssyni, og eignuðust þau
sjö börn. Það verður ekki sagt um
þau hjón að lífið hafi verið þeim neinn
dans á rósum þótt þau hafi sjálf haft
einstaklega gaman af því að dansa,
og kannski eru örlög þeirra sem
gaman hafa af því að dansa að lífið er
þeim ekkert sérlega léttbært. Ýmsar
raunir móður minnar birtust fyrst í
því að hún greindist með berkla eins
og svo margir Íslendingar árið 1948
og varð að vera í einangrun á Vífils-
staðaspítala árið 1948, rétt eftir að
hún hafði eignast sitt fyrsta barn, og
varð að sæta því að sjá son sinn að-
eins í gegnum gler fyrsta árið eða þar
til hún hafði náð sér af berklaveik-
inni. Síðan gerðist það 2. nóvember
árið 1975 að næstelsti sonur þeirra
hjóna lést af slysförum til sjós og
fékk það mjög á móður mína. Enn
átti hún eftir að verða fyrir áfalli.
Þegar hún eignaðist sitt fyrsta
barnabarn kom fljótlega í ljós að ekki
væri allt eins og það átti að vera og
kom á daginn að stúlkan sú, sem
hafði verið skírð Hólmfríður í höfuðið
á henni, greindist með hjartagalla og
varð að gangast undir marga hjarta-
uppskurði úti í London. Þangað
fylgdi móðir mín dóttur sinni og
nöfnu þótt bæði væri það erfitt and-
lega og fjárhagslega, en á þessum
tíma var bæði dýrt og erfitt að kom-
ast til útlanda, en því miður lést litla
stúlkan eftir uppskurð í London 1.
mars 1981. Þrátt fyrir allt þetta mót-
læti gafst hún aldrei upp og kom öll-
um sínum börnum til manns og urðu
barnabörnin alls 21. Þegar börnin
voru farin að heiman og róðurinn
léttist í uppeldishlutverkinu fóru þau
hjón að ferðast til útlanda og fóru þó
nokkrum sinnum bæði til stórborga
og sólarlanda og höfðu alltaf jafn-
gaman af, ekki síst þegar heim var
komið og barnabörnin glödd með því
að rétta að þeim eitthvað sem keypt
hafði verið í útlöndum. Þá urðum ég
og eiginkona mín þess aðnjótandi að
fara með þeim hjónum til Dublin á
Írlandi í skemmtiferð með starfs-
mannafélaginu sem pabbi vann hjá.
Var sú ferð einstaklega vel heppnuð
og ánægjuleg og geymi ég þær
ánægjustundir með mér meðan ég
lifi.
Margs er að minnast eftir langa
ævi en hér skal látið staðar numið og
fortíðin geymd í minningunni, en að
lokum þetta:
Þú bentir mér á, hvar árdagssól
í austrinu kom með líf og skjól.
Þá signdir þú mig og segir:
„Það er guð, sem horfir svo hýrt og bjart,
það er hann, sem andar á myrkrið svart
og heilaga ásján hneigir.“
(Matthías Jochumsson)
Eðvarð, Ásta, Aron og Viktoría.
Mig langar að minnast elskulegrar
tengdamóður minnar sem lést hinn 8.
júlí, eftir erfið og löng veikindi.
Hana Fríðu hitti ég fyrst fyrir 29
árum, þegar ég kynntist elsta syni
hennar, honum Vigfúsi, sem er nú
eiginmaður minn.
Fríða var hjartahlý og góð kona
sem reyndist mér ákaflega vel öll
þessi ár. Hún var alltaf mjög hrein-
skilin og það er kostur sem ekki öll-
um er gefinn.
Fyrir nokkrum árum veiktist hún
og var oft erfitt að vita af henni mikið
veikri og geta ekki verið hjá henni.
En svona er þetta, því miður, þegar
maður býr í öðru landi. En sem betur
fer átti hún yndislegan eiginmann og
yndisleg börn, sem öll reyndust
henni voðalega vel.
Mér þykir afskaplega vænt um
það að Fríða og Björgvin skuli hafa
komið og heimsótt okkur til Dan-
merkur sumarið 2004. Þá áttum við
margar góðar stundir saman og mun
þessi ferð þeirra hjóna ávallt vera of-
arlega í huga mínum.
Ég veit að elskuleg tengdamóðir
mín er hvíldinni fegin, því hún var
búin að vera svo lengi veik. Ég veit að
nú líður henni vel og er umvafin ást-
vinum, sem á undan henni eru farnir.
Ég þakka fyrir að hafa átt hana
Fríðu sem tengdamóður, það er dýr-
mætur fjársjóður sem ég mun geyma
í hjarta mínu að eilífu, því mér þótti
svo vænt um hana.
Ég veit, elsku Björgvin minn, að
söknuðurinn er mikill hjá þér, enda
voruð þið svo hamingjusöm, alltaf
eins og nýtrúlofuð. Það er aðdáun-
arvert hvað þú annaðist hana vel í
veikindum hennar. Þú varst alltaf
svo duglegur að heimsækja hana á
Vífilsstaði og á Hrafnistu, þú vildir
helst alltaf vera hjá henni.
Guð blessi þig, elsku Fríða mín, og
gefi elskulegum tengdaföður mínum
styrk í þessari miklu sorg.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín tengdadóttir
Kristín Ósk.
Það var í byrjun ársins 1982 sem
ég var svo lánsöm að kynnast eig-
inmanni mínum, Björgvini, og fjöl-
skyldu hans. Mér varð fljótlega ljóst
hversu mikill öðlingur hún tengda-
móðir mín var og frá upphafi bar
aldrei skugga á okkar samskipti.
Mér fannst hún ávallt koma fram við
mig eins og væri ég hennar eigin
dóttir. Hún var ótrúlega duglegur og
sterkur einstaklingur, hafði mikið þol
í þeim erfiðleikum sem hún gekk í
gegnum í lífinu. „Elskið friðinn og
strjúkið á ykkur kviðinn“ sagði hún
oft, lífið er svo stutt, of stutt til að
vera ósáttur. Hún var ótrúlega lít-
illát, kvartaði aldrei og tók öllu með
miklu jafnaðargeði. Hún var góð fyr-
irmynd og sannarlega höfuð fjöl-
skyldunnar í augum margra og var
mikið í mun að við vissum deili á öll-
um ættingjum og var mjög glöð þeg-
ar fjölskyldan safnaðist saman. Það
vakti t.d. alveg sérstaka lukku hjá
henni þegar Vigfússon stórfjölskyld-
an hittist á ættarmótum og oft hvatti
hún okkur til þess að halda nú áfram
að skipuleggja jólaböll og ættarmót
fyrir systkini sín og afkomendur eins
og tíðkast hefur.
Áður en við Björgvin fluttum í eig-
ið húsnæði bjuggum við hjá þeim
Fríðu og Björgvini og svo aftur um
stund þegar við vorum á milli íbúða
með tvö börn. Það var alltaf sjálfsagt
í hennar augum að hjálpa öllum,
sama hvað á gekk. Hún hafði ótrú-
lega þrautseigju í þeim efnum, sér-
staklega í ljósi þess sem lagt var á
hana í gegnum tíðina. Fríða var sér-
staklega barngóð og frábær amma.
Ef vantaði pössun var hún alltaf
tilbúin. Þau voru ófá skiptin sem þau
hjónin sátu hjá börnunum mínum.
Og þær voru líka ófáar pönnukök-
urnar og vöfflurnar sem hún bakaði
ofan í mannskapinn þegar hún var
sótt heim og alltaf átti hún eitthvað
góðgæti til að stinga að barnabörn-
unum. Þau hjónin voru mjög náin og
erfitt er fyrir tengdapabba að sjá á
eftir Fríðu sinni, sem var þó hvíldinni
fegin vegna erfiðra veikinda.
Mig langar að koma á framfæri
hjartans þökkum til allra er önnuð-
ust hana í veikindum hennar. Ég trúi
því að margir verði til að taka vel á
móti henni á nýjum stað. Guð gefi
bónda þínum styrk á þessari erfiðu
stund.
Elsku Fríða, hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Ágústa Hauksdóttir.
Hólmfríður Ása
Vigfúsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Hólm-
fríði Ásu Vigfúsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
 Fleiri minningargreinar um Pétur
G. Jónsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ODDNÝ HELGADÓTTIR,
Ökrum,
Mosfellsbæ,
sem lést laugardaginn 7. júlí verður jarðsungin frá
Lágafellskirkju fimmtudaginn 19. júlí kl. 13.00.
Inga Ásta Ólafsdóttir,
Helgi Ólafsson,
Katrín Ólafsdóttir,
Pétur Haukur Ólafsson,
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.