Morgunblaðið - 18.07.2007, Blaðsíða 26

26 MIÐVIKUDAGUR 18. JÚLÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Björn Sigurðs-son fæddist á
Höfn í Hornafirði
10. október 1924.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skjólgarði á Höfn
hinn 10. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Agnes
Bentína Moritzdótt-
ir Steinsen, f. 21.
júlí 1896, d. 27. sept
1951, frá Krossbæ í
Nesjum og Sig-
urður Eymundsson,
f. 8. október 1888, d. 24. mars
1956, frá Dilksnesi í Nesjum.
Systkini Björns voru: 1) Eymund-
ur, f. 11. ágúst 1920, d. 16. okt.
1987, 2) Vilhjálmur, f. 7. ágúst
1921, 3) Halldóra, f. 27. ágúst
1922, 4) Guðrún, f. 4. sept. 1923,
5) Rannveig, f. 16. ágúst 1926, d.
16. nóv. 2005, 6) Valgerður, f. 7.
des. 1927, 7) Hulda, f. 4. mars
1931, 8) Ragna, f. 4. mars 1931,
og 9) Karl, f. 13. júlí 1934. Auk
þess eignuðust Agnes og Sig-
urður andvana fæddan dreng ár-
ið 1933.
Tæplega tveggja ára var Björn
tekinn í fóstur að Lækjarnesi í
Nesjum til tveggja föðursystkina
leiti keypti hann fyrsta „Vípon-
inn“ og tók að sér áætlunarferðir
milli Hafnar og Djúpavogs, sem
hann sinnti til 1970.
Árið 1970 flutti hann til
Reykjavíkur og vann þar við
bólstrun allt þangað til í mars í
vor, en þá lagðist hann inn á
sjúkrahús vegna veikinda. Síð-
ustu árin bjó hann á Grettisgötu
4 í Reykjavík. Í framhaldi af
sjúkrahúsdvölinni í Reykjavík
var hann fluttur á Hjúkrunar-
heimilið Skjólgarð á Höfn 26.
apríl sl. þar sem hann lést.
Björn var mjög ungur þegar
hann fékk fyrstu harmonikuna
og var fljótur að læra á hana.
Hann spilaði á dansleikjum í
mörg ár, bæði á Hornafirði og
nágrenni og einnig í Reykjavík,
en hann gekk í Harmonikufélag
Reykjavíkur þegar hann flutti
suður. Hann hafði einnig mjög
gaman af að dansa og stundaði
„gömlu dansana“ að staðaldri.
Björn var algjör reglumaður,
mjög geðgóður og glaðvær og
með eindæmum greiðvikinn, en
ekki mikið fyrir að láta á sér
bera. Hann var vinmargur og
mjög barngóður.
Á síðari hluta ævinnar bagaði
hann heyrnarleysi sem skerti
möguleika til samskipta við fólk.
Útför Björns verður gerð frá
Hafnarkirkju á Höfn í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
sinna, þeirra Sigríð-
ar Eymundsdóttur,
f. 28. des. 1865, d.
23. nóv. 1958 og
Björns Eymunds-
sonar, f. 16. nóv.
1872, d. 3. júlí 1947.
Á heimilinu voru
líka tveir synir Sig-
ríðar: Ragnar Einar
Albertsson, en hann
var þá að flytja frá
Lækjarnesi til Hafn-
ar og hefja búskap
þar og Jóhann Karl
Stefán Albertsson.
Í Lækjarnesi leið Birni mjög
vel og var afskaplega heppinn.
Hann vann þar almenn sveita-
störf og fór á veiðar í firðinum
með Birni fóstra sínum.
Árið 1954 flutti fjölskyldan til
Hafnar. Þá flutti Björn með Jó-
hanni og konu hans í Ásgarð
(Hafnarbraut 35) og bjó þar í
nokkur ár.
Á Höfn vann Björn ýmis störf.
Hann lærði bólstrun í Reykjavík í
eitt og hálft ár. Að því loknu
vann hann við iðn sína í nokkur
ár á Höfn.
Hann var mikill áhugamaður
um bíla og árið 1962 tók hann
svokallað „meirapróf“ og um það
Í dag fer fram útför Björns Sig-
urðssonar móðurbróður míns frá
Hafnarkirkju. Hann var fluttur
hingað á Hjúkrunarheimilið Skjól-
garð í apríl af sjúkrahúsi í Reykja-
vík, þar sem hann bjó sl. þrjátíu
og sjö ár.
Það gefur auga leið að ákveðið
sambandsleysi verður í fjölskyld-
um þegar fólk býr og starfar sitt á
hvoru landshorni og ekki auðvelt
að hlaupa á milli húsa. Þó kom
Bjössi, eins og hann var alltaf kall-
aður, öðru hverju hingað austur og
hitti fjölskylduna, sem leit sömu-
leiðis til hans fyrir sunnan.
Bjössi var fimmti í röð ellefu
systkina, en þar af lifðu tíu þeirra.
Á þessum árum var lífsbaráttan
hörð og amma og afi neyddust til
að láta þrjú börnin í fóstur. Bjössi
var eitt þeirra. Hann var mjög
heppinn og leið vel hjá fósturfor-
eldrum sínum, sem allt vildu fyrir
hann gera. Þó jafnast ekkert á við
að alast upp með systkinum og
foreldrum. Hann sagði mér, ekki
alls fyrir löngu, að fyrsta bernsku-
minningin væri sú hvað hann varð
óskaplega hræddur þegar hann
var skilinn eftir þegar farið var
með hann í fóstrið.
Bjössi var mjög barngóður og
taldi ekki eftir sér að leika við
okkur krakkana tímunum saman
ef svo bar undir.Hann var kátur
og ekki skemmdi þegar hann fyrir
kom með harmonikuna og spilaði
fyrir okkur. Hann dansaði líka
mjög vel og stundaði gömlu dans-
ana árum saman.
Eftir að hann hóf áætlunarferðir
til Djúpavogs og fékk „víponinn“
fór hann oft með fjölskylduna í
sumarfrí, en þá var ekki mjög al-
gengt að fólk gæti leyft sér slíkan
munað. Margar ferðirnar með
Bjössa eru mjög eftirminnilegar.
Hann var alltaf glaður og kátur og
oft var harmonikan með í för.
Áætlunarferðirnar á milli Hafnar
og Djúpavogs gátu verið svaðilfar-
ir í vondum veðrum og mikilli
ófærð. Þá varð hann oft veður-
tepptur á bæjum í Álftafirði og
Hamarsfirði, stundum nokkra
daga í einu. Þegar við rifjuðum
þetta upp sagði Bjössi mér að „ef“
hann hefði einhvern tíma gert eitt-
hvert gagn þá væri það líklega í
þessum ferðum. Margir bæirnir
voru afskekktir og erfitt um að-
föng yfir vetrartímann og einnig
að koma mjólkinni á markað.
Hann var mjög greiðugur og vildi
öllum hjálpa.
Meginhluta starfsævinnar vann
hann þó við bólstrun, bæði hér á
Höfn og síðan í Reykjavík. Hann
var mjög vandvirkur og vel vinn-
andi. Ekki fer miklum sögum af
innheimtunni hjá honum og talaði
hann oft um vinargreiða þegar
menn ætluðu að borga honum.
Á Skjólgarði naut Bjössi ómet-
anlegrar hjúkrunar og ekki síst
hlýju frá starfsfólkinu. Ég heim-
sótti hann reglulega og hann rifj-
aði upp gömlu árin á Hornafirði,
árin í Lækjarnesi, æskuvinina og
sagði frá ýmsu sem þeir Siggi vin-
ur hans í Hólum voru að bralla
saman.
Einnig ræddi hann Djúpavogs-
ferðirnar og fleira, naut þess að
horfa á fjallahringinn sinn á með-
an heilsan leyfði. Hann Bjössi
frændi var ekki ríkur af verald-
legum auði en þeim mun ríkari af
gleði, geðgæsku og mannkærleika.
Nú þegar leiðir skilja um sinn
þökkum við mamma og Guðbjartur
samfylgdina.
Blessuð sé minning Björns Sig-
urðssonar.
Agnes Ingvarsdóttir.
Björn Sigurðsson frá Lækjar-
nesi í Hornafirði var einn af 10
systkinum en ólst upp hjá föð-
ursystkinum sínum í Lækjarnesi,
þeim Birni Eymundssyni og Sig-
ríði Eymundsdóttur. Hann fékk
mjög kærleiksríkt uppeldi og ein-
kenndi það allt hans far. Bjössi var
frekar feiminn maður en lífsglað-
ur. Hann var kvikur í hreyfingum
og glaðlyndur. Minnist ég þess
ekki að hafa nokkurn tíma séð
hann reiðan, eða að hann hafi hall-
mælt nokkrum manni.
Bjössi var einn af þeim sem
eignuðust tiltölulega snemma bíl
og var alltaf mikill áhugamaður
um bíla og duglegur að gera við þá
sjálfur. Hann var sérstaklega
greiðvikinn og taldi ekki eftir sér
að skutla fólki um skemmri eða
lengri veg, oftast fyrir væga eða
enga greiðslu. Ég held að hann
hafi alltaf átt erfitt með að taka
við greiðslu fyrir sína vinnu, þrátt
fyrir að hann væri mest alla ævi
með eigin atvinnurekstur.
Hann rak áætlunarbíl milli
Hornafjarðar og Fljótsdalshéraðs
um árabil við mjög erfiðar aðstæð-
ur. Síðan flutti hann til Reykjavík-
ur í byrjun áttunda áratugarins og
setti upp bólstrunarverkstæði þar,
en þá iðn hafði hann unnið við á
yngri árum.
Bjössi var ákaflega handlaginn,
þolinmóður og útsjónarsamur.
Hann var afar nægjusamur og
nýtinn. Þótt hann væri aldrei með
sjónvarp fylgdist hann mjög vel
með öllum fréttum í útvarpi og í
blöðum.
Bjössi spilaði á harmóniku og
hafði sérstakan áhuga á gömlu
dönsunum. Hann dansaði mikið,
stundaði reglulega gömlu dansana
eftir að hann flutti suður meðan
heilsan leyfði, en seinustu árin var
heyrnin farin að dala, svo það háði
honum.
Við hjónin áttum þess kost að
njóta nærveru hans um þriggja
vikna skeið vorið 2002. Hann bjó
hjá okkur á Egilsstöðum meðan
hann bólstraði nokkur húsgögn
fyrir okkur. Þá kynntumst við því
hve vönduð vinna hans var og
færni. En þessi tími var ekki síður
sérstaklega áhugaverður vegna
þess að við áttum margar ánægju-
stundir við harmonikuleik þegar
vinnudegi var lokið. Þá var sest
niður, spilað og spáð í nótur til að
finna áhugaverð lög. Þessar stund-
ir eru okkur ógleymanlegar.
Í seinni tíð hafa harmónikufélög
vítt og breitt um landið tekið upp
þann sið að halda harmónikuhá-
tíðir á sumrin. Bjössi var tíður
gestur á Húnavers- og Breiðumýr-
ar samkomunum. Hann útbjó
fólksbílinn sinn þannig að hægt
var að sofa í honum. Það var hans
húsbíll.
Eins og fyrr segir var Bjössi
mjög nægjusamur. Eftir því sem
ég best veit leitaði hann aldrei
læknis eftir að hann varð fullorð-
inn nema til að endurnýja öku-
skírteini. Þegar vinir og ættingjar
fóru að taka eftir því, síðastliðinn
vetur að ekki var allt með felldu
hvað heilsu hans varðaði og nefndu
það við hann að hann ætti að leita
sér læknisaðstoðar sagði hann
gjarnan: „Þetta er allt í lagi góði
minn. Mér er að batna. Ég er að fá
lystina. Eigum við ekki athuga
þetta eftir helgina?“
Fallinn er frá góður drengur og
hjartahlýr, sem seint gleymist
okkur sem vorum svo heppin að fá
að umgangast hann. Blessuð sé
minning Björns Sigurðssonar frá
Lækjarnesi í Hornafirði.
Sigurður Eymundsson.
Olga Óla Bjarnadóttir.
Björn Sigurðsson var alinn upp
af systkinum föður síns í Lækj-
arnesi í Hornafirði, þeim Birni
Lóðs og Sigríði. Hann fékk mjög
kærleiksríkt uppeldi og einkenndi
það allt hans far síðar á ævinni.
Bjössi var reyndar óþarflega feim-
inn á stundum og má telja víst að
það hafi svolítið þvælst fyrir hon-
um á lífsleiðinni.
Björn var meðalmaður á hæð,
dökkhærður og með frekar há
kinnbein og jafnan rjóður í kinn-
um. Hann var kvikur í hreyfingum
og hláturmildur og iðaði allur um
leið og hann hló sem oft var á inn-
soginu. Hann mætti manni alltaf
með bros á vör og gleði í augum
sem seint gleymist. Oftast kom svo
eitthvað á þessa leið: „Já bless-
aður, blessaður, jæja góði, hvað er
að frétta af honum pabba þínum,
æfir hann sig svolítið á harmonikk-
una – er hann eitthvað á ferðinni,
hérna fyrir sunnan, ha?“ Bjössi
var afar nægjusamur og nýtinn og
segir sagan að sumir sem voru á
fullu í lífsgæðakapphlaupinu hafi
náð sér verulega niður eftir stutta
heimsókn á bólstraraverkstæðið
hans.
Hann rak áætlunarbíl milli
Hornafjarðar og Fljótsdalshéraðs
fram til ársins 1971. Í þessum
ferðum var hann með Dodge Wea-
pon (Víbon) – alvörubíl – en á
þessum tíma voru samgöngur á
allt öðru plani en í dag. Ferðin
milli Hafnar og Egilsstaða gat tek-
ið heilan dag. Þrátt fyrir óarðbær-
an atvinnurekstur, tókst honum að
halda þessu úti í um áratug.
Hann hóf að bólstra í Reykjavík
frá byrjun áttunda áratugarins og
rak lítið verkstæði upp frá því.
Fyrst var hann á Barónsstígnum,
þá á Brekkustíg vestur í bæ og
loks á Grettisgötu 4. Hann bjó
jafnan á verkstæðinu sínu, var
ekki með síma eða sjónvarp en
spilaði þess meira á harmonikku
þegar tími gafst til. Bjössi vann
sín verk af nákvæmni og natni og
gat stundum tekið nokkra stund
að fá til baka eitthvað sem sett var
í bólstrun hjá honum, en reikning-
arnir báru þess merki að örugg-
lega var ekki tekið fyrir meira en
þann tíma sem eytt var í verkið.
Bíla átti hann alla tíð. Þeir voru
yfirleitt komnir til ára sinna en
aldrei þurfti hann að fara með þá
verkstæði heldur gerði við allt
sjálfur. Þegar hann var á áttræð-
isaldrinum sást hann liggja undir
Cortínunni á Brekkustígnum að
skipta um bremsuklossa og svo
þurfti að ryðbæta en það gerði
hann með blikkplötum sem hann
hnoðaði í.
Á Brekkustígnum var lítið her-
bergi inn af verkstæðinu og kom
fyrir að ef maður gekk inn á verk-
stæðið þá heyrðist spilað á nikk-
una en enginn kom fram í verk-
stæðið. Hann heyrði þá ekkert
fram og vissi ekki að það var kom-
inn viðskiptavinur inn á verkstæð-
ið, en heyrnin var talsvert farin að
bila seinni árin. Fyrir utan heyrn-
arbilunina var hann alla tíð heilsu-
hraustur og þurfti ekki á lækn-
isaðstoð að halda fyrr en nú í lokin
er hann greindist með krabba-
mein, sem síðan dró hann til dauða
á tiltölulega stuttum tíma.
Fallinn er frá góður drengur og
hjartahlýr, sem seint gleymist
okkur sem vorum svo heppin að fá
að umgangast hann, blessuð sé
minning Björns Sigurðssonar í
Lækjarnesi (eða Bötta Læk eins
og hann var oft kallaður).
Eymundur Sigurðsson.
Björn Sigurðsson
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÓLAFUR KRISTJÁN GUÐMUNDSSON
húsasmíðameistari,
Herjólfsgötu 38,
Hafnarfirði,
áður til heimilis í Kirkjulundi 8,
Garðabæ,
andaðist á St. Jósefsspítala í Hafnarfirði, laugar-
daginn 14. júlí.
Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði, mánudaginn 23. júlí kl. 13.00.
Guðmundur Þ. B. Ólafsson, Þuríður Kristín Kristleifsdóttir,
Magnea Guðlaug Ólafsdóttir,
Þórunn Ólafsdóttir, Daníel M. Jörundsson,
Magnús Óli Ólafsson, Erla Dís Ólafsdóttir,
Kolbrún Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir, tengdamóðir, amma og langamma,
EDDA GUÐJÓNSDÓTTIR,
til heimilis
á Sléttuvegi 17,
Reykjavík,
lést mánudaginn 16. júlí.
Útförin verður auglýst síðar.
Guðjón Sigurðsson, Guðný Þ. Pálsdóttir,
Jóhannes Sigurðsson, Heiðrún Jónsdóttir,
Sigurður Logi Jóhannesson,
Ólöf Edda Guðjónsdóttir, Daníel Sigrúnarson Hjörvar,
Andrés Már Jóhannesson,
Einar Orri Guðjónsson,
Tómas Hrafn Jóhannesson,
Jón Hallmar Stefánsson,
Heiðveig Björg Jóhannesdóttir,
Aþena Sif Daníelsdóttir Hjörvar.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
HAUKUR SVANBERG GUÐMUNDSSON,
Skúlagötu 20,
Reykjavík,
lést á hjartadeild Landspítalans við Hringbraut,
fimmtudaginn 12. júlí.
Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík,
föstudaginn 20. júlí kl. 13.00.
Jóhanna Hálfdánardóttir,
Ingvar Hauksson, Sigríður Axelsdóttir,
Elín Hauksdóttir, Svavar Helgason,
Guðmundur Vignir Hauksson, Lilja Guðmundsdóttir,
Sigurdís Hauksdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.