Morgunblaðið - 10.08.2007, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. ÁGÚST 2007 35
✝ Einar Jónssonfæddist á Ein-
arsstöðum í Vopna-
firði hinn 16. sept-
ember 1924. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Landakoti sunnu-
daginn 5. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sigrún
Sigfúsdóttir hús-
freyja, f. 11. septem-
ber 1895, d. 18. jan-
úar 1967 og Jón
Sigfússon, bóndi, f.
21. desember 1877, d. 21. desem-
ber 1959. Systkini Einars eru Sig-
ríður, f. 11. júlí 1919, d. 23. desem-
ber 1999, Sigfús Jónsson, f. 28.
mars 1928, d. 11. desember 2000
og Guðrún, f. 19. febrúar 1930.
Einar var í sambúð með Ester
Magnúsdóttur, f. 17. nóvember
1994, 2) Óskar, f. 25. janúar 1961,
dætur hans eru Erna Sif, f. 2. mars
1983, Lára Kristín, f. 11. ágúst
1994 og Anna Margrét, f. 19. jan-
úar 1996, 3) Ævar, f. 17. janúar
1963, kvæntur Kristrúnu Arnars-
dóttur, börn Ævars eru Einar
Árni, f. 17. september 1983, María,
f. 4. janúar 1992 og Sigríður
Freyja, f. 20. febrúar 1997, 4)
Laufey, f. 3. apríl 1973, gift Össuri
Brynjólfssyni, dóttir þeirra er
Birta Rún, f. 27. september 2004.
Einar og Sigríður Erna slitu sam-
vistir árið 1989.
Einar var alinn upp á Einars-
stöðum en fluttist ungur að árum
til Reykjavíkur þar sem hann vann
við ýmis störf til að byrja með. Ár-
ið 1953 hóf Einar störf sem versl-
unarmaður hjá Garðari Gíslasyni
en lengst af vann hann hjá Jóhanni
Ólafssyni og Co. sem sölumaður
og síðar sölustjóri þar til hann lét
af störfum árið 1992.
Útför Einars verður gerð frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
1924. Börn þeirra
eru: 1) Magnús, f. 6.
desember 1948, dótt-
ir hans er Sara Re-
bekka Björg, f. 2003,
2) Sigurbjörg Sigrún,
f. 21. ágúst 1951, gift
Eddie Boyd Smith,
börn þeirra eru
Christopher Magnus,
f. 1975 og Rebecca
Stacy, f. 1977. Einar
og Ester slitu síðar
samvistir.
Einar kvæntist ár-
ið 1958 Sigríði Ernu
Einarsdóttur, f. 25. mars 1937.
Börn þeirra eru: 1) Ásta, f. 7. októ-
ber 1957, í sambúð með Þórði
Kristjánssyni, börn Ástu eru Daní-
el Freyr Gunnlaugsson, f. 16. febr-
úar 1979, Svava Dögg Guðmunds-
dóttir, f. 7. maí 1988 og Sóley
Guðmundsdóttir, f. 23. desember
Elsku pabbi.
Ég á erfitt með að trúa því að þú
sért farinn. Þetta gerðist allt svo
hratt. Núna verð ég að vera sterk og
hugsa um allar þær góðu stundir
sem við áttum saman. Göngutúrarn-
ir í barnæsku á sunnudagsmorgnum
sem enduðu á Laugaási þar sem þú
bauðst mér upp á hamborgara. Flug-
ferðirnar okkar síðasta sumar, tvö
ein í lítilli rellu að þvælast um allt
land. Flórídaferðirnar okkar til Lillu
systur, sem voru nokkrar síðastliðin
ár, þar sem þú vílaðir ekkert fyrir
þér að skella þér með mér í rússíban-
aferðir jafnt sem rólega göngutúra.
Ég gleymi því aldrei þegar þú ætl-
aðir með mér í fallhlífastökk á Flór-
ída en hættir við þar sem þú varst
ekki í réttum skóm. Þegar við vorum
heima á Íslandi áttum við ekki síður
yndislegar stundir. Við héldum
bestu veislur bæjarins og elduðum
heimsins bestu humarsúpu. Þess á
milli fórum við saman í búðaferðir,
útréttingar og fleira sem gerði þessa
hversdagslegu hluti að yndislegum
samverustundum og alltaf byrjað-
irðu á að spyrja mig hvort ég væri
svöng, hvort þú mættir nú ekki bjóða
mér út að borða … á Bæjarins beztu.
Eftir að dóttir mín kom í heiminn
þótti henni ekki slæmt að láta afa
Einar bjóða sér uppá pylsu.
Aldrei klikkaði það að þú varst
glerfínn í tauinu í skyrtu með bindi
og í fallegum jakka, jafnvel þó för-
inni væri bara heitið í Bónus.
Ég er þakklát fyrir þessar ynd-
islegu stundir sem við áttum saman.
Hvíldu í friði elsku pabbi minn. Ég
elska þig ávallt og verð alltaf litla
stelpan þín.
Þín,
Laufey.
Sagt er um suma að þeir komi til
dyranna eins og þeir eru klæddir.
Hreinn og beinn, skyrtan vel
straujuð, buxurnar pressaðar og
hálsbindið hnýtt – þannig komst þú
ávallt til dyra. Að baki fágaðri og
hæverskri framkomu þinni var að
finna um margt lífsreyndan og fróð-
an mann, sveitapilt og heimsborg-
ara, sælkera og veiðimann en um-
fram allt traustan vin og góðan
tengdafaðir.
Árin hefðu gjarnan mátt vera
fleiri en þau sem kynni okkar
spanna. En sérlega náið samband
þitt við Laufeyju okkar, litla stelpan
þín og eiginkona mín, gerði það að
verkum að samverustundir okkar
voru margar sem gáfu tækifæri til
skrafs og ráðagerða, umræður um
menn og málefni, ferðalög hér heima
og erlendis.
Víðlesinn og athugull varst þú
ávallt vel með á nótunum um málefni
líðandi stundar og sýndir viðfangs-
efnum þinna nánustu mikinn áhuga.
Þú varst kannski ekki að flíka þinni
skoðun á hlutunum af fyrra bragði
en aðspurður var ávallt svarað af
fullum heilindum og þekkingu, ekk-
ert dregið undan og spilin lögð á
borðið í réttri röð. Þannig var auð-
velt og gott að leita hjá þér álits og
ráða á ýmsum hlutum, stórum sem
smáum. Gott dæmi um það er þegar
ég sýndi þér nýju tvíhleypuna mína.
Ég taldi mig hafa gert góð kaup en
sá að þú varst efins. Ég rétti þér
byssuna og eftir snarpa en lipra
skoðun sagðist þú lítið hrifinn. Byss-
an reyndist síðar hinn mesti galla-
gripur og innkölluð af söluaðila. Þá
var lítið annað að gera en að fá sér
nýja byssu, hafa þín ráð hvað það
varðar vel í huga enda varst þú búinn
að höndla með slíka gripi í tugi ára.
Þegar kom svo að því að sýna þér
nýju byssuna vildir þú ekkert snerta
á henni, sagðist sjá að þetta væri al-
vörugripur um leið og þú minntir
mig á þá gömlu með stríðnisglampa í
augunum – glettni sem aldrei var
langt undan enda tókstu hvorki sjálf-
an þig né lífið sjálft of hátíðlega.
Eftir góða kvöldstund saman hér
úti á palli í Greniásnum eitt góðviðr-
iskvöldið í júlí sl. skutlaði ég þér
heim á Njálsgötuna einu sinni sem
oftar. Á leiðinni ræddum við framtíð-
ina, viðfangsefni morgundagsins. Þú
sagðist kominn á þann aldur að
skrefin yrðu sífellt þyngri og erfiðari
– en treystir þér nú samt mögulega á
„létta“ rjúpnaveiði í haust, albúinn
undir erfiðan vetur.
En kallið kom fyrr en við áttum
von á. Skömmu síðar voru skref þín
orðin of þung fyrir aldraðan mann,
mörkuð af illvígum sjúkdómi sem
kom hratt og tók jafnskyndilega.
Æðruleysi og stóísk ró voru þín mest
áberandi einkenni á síðustu metrun-
um. Eftir samtal okkar um daginn
fannst mér þú gefa í skyn að þú vær-
ir tilbúinn í aðra ferð – ferð um okk-
ur framandi lönd í annarri tilveru.
Hreinn og beinn, fötin pressuð og í
gljáandi skóm ertu nú farinn í ferð
um okkur framandi lönd.
Hafðu þökk fyrir allt sem þú hefur
gefið okkur fjölskyldunni í Greniásn-
um og góða ferð Einar minn.
Össur.
Með trega kveð ég góðan vin til
margra ára. Kynni okkar hófust er
Einar kvæntist systur minni Ernu
árið 1958. Þó þau hafi síðar slitið
samvistir bar aldrei skugga á vin-
skap okkar. Saman réðumst við í það
stórræði árið 1965 að byggja hvor
sitt einbýlishús í sömu götu og var
Einar aðaldrifkrafturinn í því. Ekki
fór milli mála að Einar var sá sem
hafði verksvitið og reynsluna í þeim
efnum. Mikill samgangur var milli
heimilanna tveggja og mörgum
stundum eytt saman, börnin í pössun
sitt á hvað og ekki ósjaldan farið í
veiðiferðir, tómstundagaman sem
Einar kunni vel að meta. Af öðrum
áhugamálum mætti nefna sjóstanga-
veiði, bridge og manntafl. Hann las
mikið og helst þjóðlegan fróðleik,
ævisögur og aðrar frásagnir byggð-
ar á sönnum atburðum.
Einar var dagfarslega fámáll en
hafði sterka nærveru, var ráðagóður
og fastur fyrir. Verslunar- og sölu-
störfin og sérhver viðskipti voru
honum einkar hugleikin eftir margra
ára og víðtæka starfsreynslu á því
sviði. Hann átti auðvelt með sam-
skipti við viðskiptavini sína, sýndist
ekki og sem sölumaður lofaði hann
ekki vöruna meira en hann gat staðið
við og veitti góða þjónustu. Eigin-
leiki sem mæltist vel fyrir hjá við-
skiptavinunum.
Á góðri stundu sagði Einar frá því
hvernig hann sem ungur sveitapiltur
kom til Reykjavíkur og hafnaði í
verslunarstörfum þótt hugurinn
stefndi upphaflega á smíðar. Hann
þótti handlaginn vel og beit í sig að
læra húsgagnasmíði, hafði fengið vil-
yrði um aðstoð frá húsgagnasala í
Reykjavík. Kreppan var hins vegar
að hreiðra um sig og ekkert varð úr
fyrirgreiðslunni. Lítið var um vinnu
og þegar stríðið skall á var nærtæk-
ast að fara í Bretavinnuna. Það var
almælt að þar dygði að mæta með
hamar til að komast á hærri taxta og
ekki var verra að maðurinn var
handlaginn. Á þann hátt rétti hann
fjárhagslega úr kútnum. Árið 1943
komst Einar loks á samning í hús-
gagnasmíði en varð fyrir því óláni að
fá lungnabólgu og svo brjósthimnu-
bólgu upp úr því og dvaldi heilt ár á
spítala. Þurfti hann síðan að hætta
við námið að læknisráði. Eftir að
hafa stundað leigubílaakstur um
skeið fékk hann vinnu sem sölumað-
ur hjá Magnúsi Blöndahl. Árin 1953-
64 starfaði Einar við bílabúðina hjá
Garðar Gíslasyni en síðan við sölu-
störf hjá fyrirtækinu Jóhann Ólafs-
son og Co. Árið 1992 lauk fjölbreytt-
um starfsferli Einars, er hann fór á
eftirlaun. Síðustu árin bjó hann í
íbúð fyrir eldri borgara á Vesturgötu
og sat hann þar í hússtjórn um ára-
bil. Fyrir rúmu ári flutti hann sig svo
um set að Njálsgötu þar sem honum
fannst hann hafa betri aðstöðu meðal
annars til að geta tekið á móti
bridge-félögum sínum.
Að leiðarlokum þökkum við fjöl-
skyldan, Renate, Marteinn, Einar
Gunnar og ég fyrir langa samleið
með Einari og mikla vinsemd í okkar
garð. Börnum hans öllum og öðrum
aðstandendum sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Þórir Einarsson.
Einar Jónsson ist eins og hetja síðustu mánuðinafyrir lífi sínu, elskuð og dáð af sínum
nánustu. Ruth var svo sönn í öllu
sem hún tók sér fyrir hendur, svo
fórnfús, einlæg, heiðarleg og óend-
anlega trygglynd, forkur til vinnu.
Hún var mikil fjölskyldumanneskja,
hennar nánustu voru um leið hennar
bestu vinir. Hún var í senn yndisleg
eiginkona, móðir, tengdamóðir,
amma, dóttir, systir og vinkona.
Hún var falleg rós sem nú hefur
fellt blómin og fyrirmynd sem mun
aldrei gleymast. Ruth minni kynnt-
ist ég þegar við vorum 13 ára. Við
urðum nágrannar í Sogamýrinni og
vorum saman í Réttó. Þetta var í þá
daga sem Rafstöðvarvagn nr 6 og
hraðferð nr 18 voru einu samgöngu-
tækin í Sogamýrinni og rúnturinn í
miðbænum helsta afþreying ung-
linga. Hárið var túperað þar til að
það leit út eins og frosnir fossar,
enda notast við heimatilbúið hárlakk
úr sykurvatni. Í Rauðagerði var ég
alltaf velkomin hjá elskulegum for-
eldrum Ruthar og sömuleiðis var
komu hennar fagnað á mínu æsku-
heimili. Ruth varð ung móðir í
fyrsta sinn og flutti hún, Óli og
Jónsi í sína fyrstu íbúð í Fellsmúl-
anum, þar sem við Guðjón vorum
fastagestir og það oft í viku.
Saumaklúbburinn okkar var síðar
stofnaður og hefur haldið hópinn í
rúm 40 ár. Þar var Ruth gleðigjafi
og samverustundirnar með henni
bjartar, hlýjar og gefandi. Ruth var
alltaf tilbúin að hjálpa, hlusta og
gefa góð ráð. Hún var snillingur í
höndunum, hvort sem var handa-
vinna, myndlist eða föndur. Heimili
Ruthar bar af fyrir snyrtimennsku
og fallega hluti og gestrisni var
henni í blóð borin, hún hafði yndi af
því að hitta fólk og umgangast það.
Það nístir inn að hjarta að vita að
þessum samverustundum sé nú lok-
ið.
Elsku Ruth mín, þú áttir svo auð-
velt með að segja fólki að þú elsk-
aðir það og ég veit að þúsund englar
tóku á móti þér. Minningarnar um
þig mun ég geyma í hjarta mínu um
alla tíð. Elsku Óli minn, missir þinn
er mikill, þú varst vakinn og sofinn
yfir Ruth síðustu mánuðina og gerð-
ir allt sem í þínu valdi stóð til að
gera henni lífið léttbærara. Mínar
innilegustu samúðarkveðjur til
Jónsa, Óla Ragg, Gassa og fjöl-
skyldna, svo og til Elízu, Jóns, Ollýj-
ar og Guðrúnar.
Hvíldu í friði, elsku vinkona mín.
Takk fyrir allt.
Sigríður vinkona.
Þegar ég kvaddi Ruth síðast var
ég að fara í þriggja daga ferð og hún
tók af mér loforð um að ég kæmi og
segði henni ferðasöguna um leið og
ég kæmi til baka. Til þess kom ekki
því hún lagði upp í sína hinstu ferð
áður en ég gat efnt loforðið.
Hún var nýja stúlkan í skólanum
svo falleg og hláturmild þegar ég
hitti hana fyrst og það var gæfuspor
þegar fljótlega tókst með okkur
góður vinskapur sem varði uppfrá
því. Ég man ekki til að okkur yrði
sundurorða þessa tæpu hálfa öld
sem við gengum saman veginn, þótt
ekki hefðum við alltaf sömu skoðun
á hlutunum.
Við vorum alltaf í góðu sambandi
og meðan ég í átta ár bjó í öðru
landi skrifuðumst við á. Þegar ég
flutti heim var ég hrædd um að ég
hefði fjarlægst vinkonur mínar, en
ég var varla lent þegar Ruth hringdi
til bjóða mig velkomna heim og láta
mig vita hvenær næsti saumaklúbb-
ur yrði, hún sá til þess að mér
fannst eins og ég hefði bara brugðið
mér frá um stund. Þannig var hún,
alltaf að hlú að öðrum.
Þegar Ruth og Óli reistu sér sum-
arbústað í Skorradal leið ekki á
löngu þangað til ég var komin við
hliðina á þeim þar. Þar áttum við
ófáar ánægjustundir saman. Sumar
eru meira minnisstæðar en aðrar
eins og þegar við brösuðum við það í
tvo daga að reyna að koma á talsam-
bandi með spottum og dósum á milli
bústaðanna. Það var mikilvægt að
geta spjallað saman þótt við værum
í næsta húsi. Þessi tilraun til tal-
símasambands mistókst en skemmt-
unin af henni vakti með okkur hlát-
ur og kátínu hvenær sem við
minntumst þessa. Einhvern tíma
vorum við í hálfan mánuð saman í
dalnum án þess að vera með bíl. Við
fórum alla daga í gönguferðir og
nutum saman dásemda náttúrunnar
í Skorradal. Við ákváðum að vera
ekki með klukku, vildum ekki láta
ráðast af henni hvenær við borð-
uðum eða sváfum. Ekki höfðum við
rafmagn en samt man ég ekki til að
neitt hafi vantað á þægindi. Tíminn
leið hratt og síðar þegar við vorum
að rifja þetta upp urðum við hissa á
því vegna þess að það var hellirign-
ing allan tímann.
Nýja tæknin sem síðar gerði okk-
ur kleift að senda hvor annarri raf-
rænt stutta kveðju daglega, varð
okkur stöllunum mjög kærkomin.
Ruth hafði lag á að láta manni
finnast að hún hefði ótakmarkaðan
tíma fyrir mann þótt hún væri
óvenju vinamörg og ætti stóra fjöl-
skyldu. Hjartarými hennar var ein-
faldlega miklu stærra en gengur og
gerist. Ég er almættinu afar þakklát
fyrir að hafa átti hana að sem besta
vin í blíðu og stríðu öll þessi ár.
Dóttir mín og barnabörn fengu
sem betur fer líka að kynnast Ruth
og þegar dótturdóttir mín frétti að
hún væri dáin spurði hún hvort hún
yrði þá núna „gróðursett“. Mér
finnst það góð tilhugsun í sorginni
að Ruth verði gróðursett og að öll
fallegu fræin sem hún sáði í hjörtu
okkar allra sem elskuðum hana lifi
með okkur og fái að þroskast og
bera ávöxt.
Kæru vinir Óli, Jónsi, Óli Ragg,
Garðar, Elísa og Jón og öll þið í fjöl-
skyldunni sem hún unni mest. Megi
Guð gefa ykkur styrk í sorginni og
gæfu til að standa saman og leiðast
á þann hátt sem hún hefði óskað.
Gunnhildur.
Um leið og við kveðjum okkar
kæru samstarfskonu og vin, Ruth
Höllu, viljum við setja örfáar minn-
ingar á blað.
Það sem einkenndi Ruth Höllu
umfram annað var hvað hún átti
gott með samskipti við samferðafólk
sitt og nutum við ómælt þeirra hæfi-
leika hennar. Hún hafði einstakt lag
á að tengjast öðrum og á stóran þátt
í þeim góða vinnuanda sem ríkir á
vinnustað okkar. Yfirleitt var hún
fyrst til vinnu og okkur mætti kaffi-
angan, faðmlag og bros sérhvern
morgun.
Ruth Halla var hamhleypa til
verka og allt lék í höndunum á
henni. Hún var jafn áhugasöm um
starfsemi sjóðsins og velferð sam-
starfsmanna sinna. Ef eitthvað fór
úrskeiðis í leik og starfi tókst henni
ávallt að snúa því á besta veg; leið-
indi voru ekki til í hennar orðaforða.
Á okkar litla vinnustað skapaðist
sú hefð að ferðast saman. Þáttur
Ruthar Höllu við skipulagningu
ferðanna, glaðværð hennar og smit-
andi jákvæðni gerði þær ógleyman-
legar. Ruth Halla sá til þess að tafir
á flugvöllum, lélegir veitingastaðir,
gluggalaus hótelherbergi og jafnvel
hótelbruni urðu og verða uppspretta
hláturs og gleði á góðum stundum.
Við teljum það forréttindi að hafa
fengið að njóta nærveru Ruthar
Höllu. Hennar er sárt saknað en
minningin um einstaka konu lifir í
hugum okkar allra.
Ég veit ekki hvort þú hefur,
huga þinn við það fest.
Að fegursta gjöf sem þú gefur,
er gjöfin sem varla sést.
Ástúð í andartaki,
augað sem glaðlegt hlær,
hlýja í handartaki
hjarta sem örar slær.
Allt sem þú hugsar í hljóði,
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði,
sakleysi fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson.)
Óla og fjölskyldunni allri sendum
við okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Starfsfólk Sameinaða
lífeyrissjóðsins.
 Fleiri minningargreinar um Ruth
Höllu Sigurgeirsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu á
næstu dögum.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morgunblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast
fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar