Morgunblaðið - 25.08.2007, Qupperneq 46

46 LAUGARDAGUR 25. ÁGÚST 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku Tommi.
Það er erfiðara en orð fá lýst að
kveðja þig í hinsta sinn, en minn-
ingarnar sem streyma um hugann
eru fullar af gleði og hlýju. Þannig
geymum við þig í hjörtum okkar
þó að veikindi hafi snögglega tekið
yfirhöndina í sálu þinni undir lok-
in.
Leiðir okkar lágu fyrst saman í
Tækniskólanum. Við sátum hlið við
hlið og ég fann að sessunautur
minn var að fara að hnerra, en
missti hnerrann um leið og ég leit
á hann. Aftur byrjaði hann, ég leit
við og fékk hnerrann beint framan
í mig. Þannig var upphafið af
órjúfanlegri vináttu og vorum við á
margan hátt eins og bræður, skild-
Tómas Björnsson
✝ Tómas Björnsson fæddist 4.ágúst 1969. Hann andaðist 29.
júlí síðastliðinn.
Tómas var jarðsunginn í kyrr-
þey.
um hvor annan og hugsuðum oft
eins.
Í Tækniskólanum brölluðum við
margt skemmtilegt saman og
mottóið okkar í gríni var að allt yf-
ir 5 í einkunn væri óþarfa vinna, en
lukum þó náminu að sjálfsögðu
með glans.
Í seinni tíð áttum við okkur sér-
stakan útsýnisstað þar sem oft var
stoppað og rætt um heima og
geima. Við áttum mörg sameigin-
leg áhugamál sem við náðum oft að
sinna og voru fótbolti, golf og veiði
þar hátt skrifuð.
Í veiðinni smullum við saman,
tíndum ormana, æfðum köstin og
horfðum á veiðispólurnar fram og
til baka til að miða út bestu staðina
og læra trixin í köstunum. Sex
manna veiðifélagið „VIГ naut fé-
lagsskapar þíns síðastliðin fjögur
ár og minningar um frábærar
veiðiferðir munu ylja okkur um
ókomna tíð. Verst að þú skyldir
ekki ná 10 pundaranum sem þú
stefndir á þetta sumarið.
Undanfarna mánuði urðu sam-
verustundir okkar enn fleiri og
nánari þar sem þú varst með ann-
an fótinn inni á heimili okkar. Fyr-
ir okkur fjölskylduna var það góð-
ur tími, þú varst þægilegur í
umgengni, hafðir góða nærveru og
varðst einn af okkur.
Þú varst frábær pabbi og afar
stoltur af stráknum þínum eins og
myndirnar sem þú tókst í sumar
bera vitni um. Stelpurnar okkar
löðuðust líka að þér og með börn-
um okkar tókst góð vinátta gegn-
um árin sem þau ná vonandi að
njóta áfram.
Elsku Tommi, þú munt eiga stað
í hjarta mínu að eilífu. Þú varst
frábær félagi, góður, sanngjarn og
umburðarlyndur. Mikill vinur og
þín er sárt saknað af „fjölskyld-
unni þinni“ í Hlíðunum.
Við vottum Sigríði, Heiðdísi,
Daníel og öðrum sem eiga um sárt
að binda okkar dýpstu samúð.
Þínir vinir alltaf,
Árni og Arndís.
Í meira en fjörutíu
ár var ég svo lánsöm að þekkja Guð-
mund og Ásu, tengdaforeldra mína.
Fyrstu árin kynntist ég þeim á
heimsóknum þeirra til Amsterdam
og fann um leið hversu skemmtileg
og sérstök þau voru. En þegar ég
flutti til Íslands með eiginmanni
mínum 1966 til að búa þar í þrjú ár
ásamt elsta syni okkar bjuggum við
á litlu heimili þeirra í Stigahlíð 10.
Þó að þar væri þröngt fyrir svona
margt fólk var hlýjan og gestrisnin
svo mikil að íbúðin virkaði miklu
rúmbetri en tvö herbergi og stofa
gáfu tilefni til. Ástæðan var já-
kvæðnin og fordómaleysið sem ein-
kenndi þetta heimili.
Eitt af því fyrsta sem ég man eftir
við komu mína til Íslands var að ég
sat inni í stofunni og Guðmundur
sagði mér að loka augunum og opna
munninn, stakk síðan bita af ein-
hverju sem ég þekkti ekki upp í
munninn á mér og ég verð að við-
urkenna að mér brá við þetta
óvenjulega bragð. Þetta var auðvit-
að hákarl og fljótlega varð hákarl
fyrir mig hið mesta sælgæti og á
þremur meðgöngutímum sem ég
átti eftir að hafa var uppáhalds-
bragðið mitt hákarl sem var jafnvel
sendur milli landa handa mér,
ófrísku tengdadótturinni, eftir að
við fluttum frá Íslandi. Á heimili
Guðmundar og Ásu var rammís-
lenskur matur mikilvægur og kokk-
aður af algjörri snilld. Spesíalitet
Guðmundar var að steikja fisk og þá
sérstaklega silung. Ég efast um að
til sé kokkur sem gæti gert það bet-
ur.
Guðmundur kenndi mér, og
seinna börnunum, að veiða. Við fór-
um í ótal veiðitúra í silungsveiði í
Þingvallavatni. Jafnákafur veiði-
maður og hann var rauk hann alltaf
frá sinni stöng þegar eitthvert okk-
ar var í vandræðum með græjurnar.
Krakkarnir elskuðu líka að veiða
með afa enda var hann svo barngóð-
ur og þolinmóður og alltaf í góðu
skapi.
Síðustu 15 árin bjuggu tengdafor-
eldara mínir á Hringbrautinni í lítilli
íbúð með garði. Guðmundur var
mikið í garðinum og ræktaði alls
konar blóm af mikilli ánægju og
hændi að sér fugla sem hann fylgd-
Guðmundur Snæbjörn
Árnason
✝ GuðmundurSnæbjörn Árna-
son fæddist á Stóra-
Hrauni í Kolbeins-
staðahreppi á Snæ-
fellsnesi 24. septem-
ber 1910. Hann lést
á Landspítalanum í
Fossvogi laugar-
daginn 14. júlí síð-
astliðinn og var út-
för hans gerð frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 31. júlí.
ist með af miklum
áhuga, enda mikill
dýravinur allt niður í
húsflugur.
Vinátta okkar Guð-
mundar hélst alla tíð
frá okkar fyrstu kynn-
um og vart er hægt að
hugsa sér betri afa
fyrir börnin mín en
hann var. Alltaf hlust-
aði hann á þau, alltaf
jákvæður í þeirra
garð og alltaf eitthvað
ævintýralegt í kring-
um hann.
Nú er Guðmundur Árnason farin
frá okkur til Ásu sinnar eftir meira
en 70 ára hjónaband og gæfusamt
líf. Ég lít á það sem forréttindi að
hafa kynnst honum, þessum heims-
meistara gestrisninnar, húmorsins
og hlýjunnar. Hann var sannkallað-
ur lífskúnstner, sá mesti sem ég hef
kynnst.
Ineke Gudmundsson Wheda.
Fyrir mörgum árum þegar ég
hitti Guðmund, sem er afi konunnar
minnar, í fyrsta skipti vildi hann
ólmur vita hverra manna ég væri og
ég sagði honum að foreldrar mínir
væru Hollendingar. En hann vildi
vita meira og ég sagði honum að fað-
ir minn sálugi hefði verið gyðingur
og þá ljómaði hann allur og fór að
hæla gyðingum fyrir meðal annars
listræna og vísindalega hæfileika
þeirra. Hann hældi mér líka á hvert
reipi þó að ég skýrði út fyrir honum
að móðir mín væri bara hollensk
sem þýddi að ég væri kannski ekki
alvöru gyðingur. Hann tók ekkert
mark á þessu og sagðist sjálfur vera
gyðingur og að ættmóðir hans væri
Úrsúla enska sem var skosk prins-
essa. Eftir þetta var ég, án þess að
ég fengi ráðið, tengdur honum í
gegnum einhverskonar ættbálk.
Nú er Guðmundur horfinn, þessi
skemmtilegi vinur minn og eini ís-
lenski gyðingurinn sem ég hef
kynnst. Ég mun sakna hans.
Myron Prins.
Elsku afi.
Þegar ég hugsa til þín færist bros
yfir andlit mitt og ótal myndir koma
upp í huga mér; fullar af húmor,
sögum og væntumþykju. Ég horfði
á þig taka í nefið og rétta mér svo
dósirnar spyrjandi af góðlátlegri
stríðni: viltu ekki fá þér líka? Mér
fannst þetta spennandi, tók í nefið
og hnerraði ósköpin öll og svo hlóg-
um við bæði. Seinna áttirðu eftir að
leika sama leikinn við börnin mín
Ruben og Zoru við góðar undirtekt-
ir.
Þegar við fórum út að labba eða
að kaupa í matinn talaðirðu við
hverja einustu manneskju sem á
vegi okkar varð. Þú sagðir nærri
undantekningalaust að viðmæland-
inn væri skyldur okkur og mér
fannst fjölskyldan ótrúlega fjöl-
menn. Ég hélt alltaf að þetta væri
grín hjá þér en það er langt síðan ég
komst að því að þú varst bókstaflega
fær um að rekja allar ættir saman
langt aftur í aldir. Svo þetta var hár-
rétt hjá þér og greinilega er fjöl-
skylda mín á Íslandi töluverður
hluti af íslensku þjóðinni. Einu sinni
kynntir þú mig fyrir ókunnugu
„skyldmenni“ sem við mættum niðri
í bæ og sagðir: þetta er sonardóttir
mín og pabbi hennar er borgarstjóri
í Amsterdam. Ég var orðlaus og
spurði þig um leið og manneskjan
var farin hvers vegna þú sagði
þetta. Þá brostirðu og sagði svo full-
ur af sannfæringu: Pabbi þinn gæti
auðveldlega verið borgarstjóri
Amsterdam.
Einu sinni þegar ég kom í heim-
sókn til ykkar ömmu á Íslandi sagð-
irðu mér að þú værir búinn að eign-
ast nýtt húsdýr. Þetta var húsflugan
sem þú hafðir tamið og hænt að þér.
Ég hélt fyrst að þú værir að grínast
en þegar þú kallaðir á fluguna með
blístri og með smáhrúgu af strá-
sykri á skallanum kom flugan eins
og skot og settist á skallann og það-
an á vísifingurinn. Þú sýndir mér
líka hvar hún svaf; í fjalli í olíumál-
verki sem hékk fyrir ofan sófann í
stofunni. Hann er ótrúlegur, hann
afi minn, hugsaði ég.
Það var gaman að spila vist og
manna við ykkur ömmu. Þegar þú
varst búinn að taka upp spilin þín
hristirðu oftast höfuðið og sagðir
„hvílíkir hundar, hver gaf þessi
hræðilegu spil“ og svo vannstu auð-
vitað, því þú fékkst alltaf bestu spil-
in. Marga einþáttungana fluttirðu
fyrir okkur inni í stofu hjá ykkur
ömmu; komst kannski allt í einu inn
með kvenmannshárkollu og kannski
sólgleraugu og lékst einhverja
manneskju sem við þekktum – og
svo veltumst við um af hlátri. Ég
man líka eftir Yasser Arafat-núm-
erinu þínu: Amma talaði oft um það
hvað henni fannst Arafat vera flott
týpa, sem sagt sætur og sexí, og
þetta varð til þess að þú komst úr
eldhúsinu inn í stofu með köflótt
viskastykki á höfðinu og teygðir
með báðum höndum út neðrivörina
og lést hana titra og sagðir við
ömmu „kysstu mig elskan mín“.
Þú sagðir mér margar sögur;
mystískar, glaðlegar og melánkól-
ískar sögur. Ef ég sofnaði frammi í
stofu vaknaði ég oft við að þú varst
að breiða teppi yfir mig svo mér yrði
ekki kalt. Þú varst svo umhyggju-
samur og ástríkur líka við börnin
mín sem þú áttir gjarnan langar
samræður við eins og um fullorðið
fólk væri að ræða.
Ég er lífinu þakklát fyrir að hafa
kynnst ykkur ömmu og fengið að
upplifa þennan óvenjulega og ynd-
islega heim sem varð til í kringum
ykkur.
Elsku afi og amma, ég mun sakna
ykkar og minnast ykkar með mikilli
ást og þakklæti.
Katrín.
Kæra Sigríður.
Þó seint sé, þá lang-
ar okkur Nökkva Stein
að þakka fyrir okkur. Það var ómet-
anlegt að hafa þig í býtibúrinu þegar
við vorum innlögð á barnaskurðdeild-
ina, hann eftir allar sínar aðgerðir og
nokkrar rannsóknir og ég mamma
hans með. Heima hjá okkur varst þú
aldrei kölluð annað en „matarkonan
mín“. Alltaf tilbúin að glettast aðeins
við lítinn dreng og koma mömmu
hans í gott skap. Alltaf tilbúin að
koma með eitthvað gott í gogginn um
leið og snáðinn mátti borða. Viðmót
þitt hafði læknandi áhrif á hrædda og
Sigríður
Guðlaugsdóttir
✝ Sigríður Guð-laugsdóttir
fæddist á Guðna-
stöðum í Austur-
Landeyjum 23. jan-
úar 1931. Hún and-
aðist á líknardeild
Landakotsspítala 4.
júlí síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Hallgríms-
kirkju 13. júlí.
kvíðna mömmu og lít-
inn strák.
Síðar kom ég á 3.
hæðina okkar á gamla
Barnaspítalanum í
öðru hlutverki og þá
var nú gott að eiga þig
að. Aðeins að skreppa í
býtibúrið og fá kaffi og
smá uppörvandi spjall.
Að sjá býtibúrið með
öðrum augum en fram-
an af gangi þegar
smápjakkur í rúmi
rýndi þangað inn og at-
hugaði hvað allt fólkið
væri að gera þar.
Þegar ég svo ákvað að flytja hingað
til Danmerkur, þá var ennþá sami
uppörvandi tónninn frá þér, þó ég því
miður segði þér ekki frá því hvað ég
ætlaði að gera hérna. Ég gleymi því
aldrei að þú sagðir þegar við kvödd-
umst, að þú vonaðir að ég kæmi aftur
– það geri ég bara í enn öðru hlut-
verki, en þá verður engin Sigríður
þar.
Hvíl í friði
Drífa og Nökkvi Steinn.
Frétti af konu sem
sá um mötuneytið í
Langholtsskóla með
miklum myndarbrag.
Frétti líka að hún
hefði verið ósátt við hve seint ég lét
sjá mig eftir að ég var ráðinn. En
þegar ég kom var hún með allt sitt á
hreinu. Ég spurði hve mikinn
grjónagraut ég þyrfti fyrir 500 börn
og þá var svarið: Hvert barn borðar
svona mikið „og reiknaðu nú“ og
glotti. Og allt var þetta rétt hjá
henni.
Hún þekkti öll börnin í skólanum
með nafni og þegar hún skammtaði
sagði hún „þú ert nú svo duglegur
við fisk eða svo dugleg við kjöt“. Hún
var þægileg og góð í viðmóti, mín
hægri hönd í mötuneytinu og við töl-
Sigrún Bárðardóttir
✝ Sigrún Bárðar-dóttir fæddist í
Reykjavík hinn 15.
júní árið 1949. Hún
lést sunnudaginn
12. ágúst sl.
Útför Sigrúnar
verður gerð frá
Bústaðakirkju 21.
ágúst sl.
uðum margt. Hún var
hafsjór af fróðleik, víð-
lesin og búin að
ferðast um landið. Ég
varð þeirrar gæfu að-
njótandi að kaupa af
þeim hjónum trukk og
tjaldvagn í einum
pakka. Það var gott að
eiga við þau viðskipti,
ég þurfti ekki að borga
fyrr en það hentaði
mér. Ég fór svo að
sækja gripina eftir
undirskrift og var
leystur út með blóm-
vendi og vínflösku. Þau hjónin
keyptu sér svo húsbíl og ég hitti þau
á honum við ísbúðina fyrir skömmu.
Þau voru hvorki að koma né fara
bara að viðra og fá sér ís. Hvöttu mig
til að fara í Hrífunes, það væri fátt
fegurra en Skaftártungur að skoða
og ekki spillti að stutt væri til Víkur,
þar væri „náttúrufegurð“ og gott
fólk. Við fórum til Víkur og það var
hverju orði sannara með fegurð og
fólk.
Ég kveð góða vinkonu og sendi
fólki hennar samúðarkveðjur.
Gaukur.
Ég sat á kaffihúsi
og fletti dagblöðum
undangenginna daga
þegar við mér blasti
mynd af Sigurði
Jónssyni. Á myndinni er hann eldri
en ég mundi hann, en með sama
yfirbragði fágunar sem ég mundi
svo vel. Mér varð við og fram
streymdu minningar um tímabil í
lífi mínu sem hefur markað mig æ
síðan.
Ég kynntist Sigurði árið 1973
vegna fyrirhugaðrar Frakklands-
dvalar sem til stóð að yrði til nokk-
urra ára. Mér er minnisstætt hve
samræðurnar við Sigurð voru
skemmtilegar og hann örlátur á
visku sína og kímni.
Komin til Frakklands naut ég
gestrisni þeirra hjóna Sigurðar og
Gisele, bæði á heimili þeirra í Par-
Sigurður Jónsson
✝ Sigurður Jóns-son þörunga-
fræðingur fæddist í
Reykjavík 1926.
Hann lést í Suður-
Frakklandi 14. júní
síðastliðinn.
Útför Sigurðar
var gerð í Suður-
Frakklandi.
ís og á sveitasetri
þeirra í Suður-
Frakklandi.
Ég dáðist að Gisele
og fannst mikið til
hennar koma. Hún
var hámenntuð og
starfandi í vísindum
og einnig afar fær og
skapandi í hand-
menntun. Ég man
hve ég dáðist að
handprjónuðum kjól
sem hún klæddist og
hafði sjálf prjónað,
og að veggteppi sem
hún hafði saumað út eftir gömlu ís-
lensku mynstri af Þjóðminjasafni
íslands.
Sigurður og Gisele sýndu mér og
þriggja ára syni mínum mikla vin-
semd og gestrisni þessa átta erfiðu
mánuði sem dvöl mín í Frakklandi
varaði.
Núna er langt um liðið. Andlát
Sigurðar minnir mig á hvað ég hef
að þakka og hve gjöfult það var
mér að kynnast þeim góðu hjónum
á því tímabili lífs míns sem ég var
hve berskjölduðust.
Fjölskyldu Sigurðar votta ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Anna M. Ákadóttir.