Morgunblaðið - 30.10.2007, Blaðsíða 26

26 ÞRIÐJUDAGUR 30. OKTÓBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún MundaGísladóttir
fæddist í Reykjavík
11. desember 1923.
Hún lést á hjarta-
deild Landspítala
við Hringbraut mið-
vikudaginn 24.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Gísli
Eiríksson sjómaður,
f. á Miðbýli á Skeið-
um 1. apríl 1894,
fórst með togar-
anum Max Pember-
ton 11. janúar 1944, og Guðríður
Guðrún Guðmundsdóttir hús-
freyja, f. á Sandlæk í Gnúpverja-
hreppi 11. desember 1892, d. 9.
vík 11. október 1918. Þau eign-
uðust fjögur börn: 1) Ólafur Gísli
læknir, f. 25.1. 1956, kvæntur
Þórhöllu Eggertsdóttur skurð-
hjúkrunarfræðingi, f. 17.2. 1954,
þau eiga þrjá syni. 2) Guðrún Vig-
dís læknir, f. 4.10. 1957, gift
Gunnari Thors lækni, f. 3.10.
1955, þau eiga þrjú börn. 3) Auð-
unn Örn, f. 27.9. 1959, sambýlis-
kona Karen Guðmundsdóttir, f.
5.2. 1959, þau eiga fjögur börn. 4)
Guðríður Kristín verslunarmað-
ur, f. 27.11. 1963.
Guðrún ólst upp í Reykjavík og
gekk í skóla þar. Hún lauk prófi
frá Kvennaskólanum í Reykjavík
árið 1942 og prófi frá Húsmæðra-
skólanum í Reykjavík 1943. Vann
síðan skrifstofustörf í Reykjavík,
lengst af hjá Sjóvá, þar til hún
giftist. Guðrún og Jón byggðu hús
í Drápuhlíð 45 og bjuggu þar síð-
an.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
desember 1978. Syst-
ir Guðrúnar er Sig-
ríður Kristín hús-
stjórnarkennari, f.
6.10. 1926. Látin
systkini voru Björn,
járnsmíðameistari, f.
31.7. 1922, d. 19.3.
1980, Guðmundur, f.
1925, lést á fyrsta
aldursári, Ólafur Jó-
hann flugvirki, f.
14.12. 1929, d. 21.2.
1976, og Eiríkur
Garðar rafvirkja-
meistari, f. 10.4.
1932, d. 28.8. 1983.
Guðrún giftist 11. júní 1954
Jóni Sigurði Guðmundssyni
menntaskólakennara, f. í Reykja-
Guðrún Gísladóttir, sú mæta kona,
var okkur systrum mjög hjartfólgin.
Hún átti hlutdeild í líf okkar frá fyrstu
tíð; giftist Jóni S. Guðmundssyni, föð-
urbróður okkar, áður en við litum
dagsins ljós – og var af okkur aldrei
kölluð annað en Guðrún hans Jóns.
Á uppvaxtarárunum bjuggu þessi
merku hjón í næstu götu við okkur
með börnunum fjórum og alltaf var
reglulegur samgangur milli heimil-
anna. Hjónaband þeirra var af gamla
skólanum, að því leyti að Guðrún var
heimavinnandi alla tíð og kom börn-
unum til manns á meðan Jón sinnti
kennslu í Menntaskólanum. Það starf
leysti hún auðvitað af hendi með
mestu prýði og var í ofanálag hús-
móðir af Guðs náð. Myndarbragur-
inn, eljusemin, ósérhlífnin: Hvort sem
um var að ræða matargerð eða
handavinnu – allt lék í höndum henn-
ar. Og alltaf var fjölskyldan í fyrir-
rúmi.
Í barnsminninu er mynd af tígu-
legri konu og hávaxinni, dálítið hátíð-
legri, en Guðrún hafði yfir sér reisn,
svipað og móðir hennar, sem við
minnumst sem aldraðrar konu á upp-
hlut á okkar æskudögum. Það er
gaman að rifja upp skemmtileg ferða-
lög stórfjölskyldunnar um landið eða
afmælis- og jólaboð, þar sem Guðrún
hafði frumkvæði að því að halda gaml-
ar hefðir í heiðri, eins og að ganga í
kringum jólatréð, spila á spil og fara í
ýmsa leiki. Allar þessar góðu minn-
ingar eru samofnar fölskvalausri
hlýju og væntumþykju föðurfjöl-
skyldunnar, sem þarna kom saman.
Á fullorðinsárum kynntumst við
Guðrúnu að sjálfsögðu öðruvísi og
betur, bæði kímnigáfu hennar og ekki
síður einlægri vinsemd hennar og
elskusemi í okkar garð. Þótt Guðrún
hafi á lífsleiðinni glímt við ýmsa erf-
iðleika, m.a. heilsubrest og ástvina-
missi, var eins og hún hefði aldrei
siglt nema lygnan sjó. Þannig var hún
ávallt; geðprúð, kát og glettin – sterk
og æðrulaus, allt til loka.
Í seinni tíð höfum við hist nokkuð
reglulega, konurnar í fjölskyldunni og
viðhaldið okkar góðu tengslum. Er
það ekki síst fyrir tilstilli Sirríar, syst-
ur Guðrúnar, en þær áttu sérlega fal-
legt systrasamband og voru ákaflega
samhentar alla tíð. Við höfum átt
margar góðar stundir með þeim
systrum, sem ylja okkur um hjarta-
rætur. Þegar nýjasta viðbótin bættist
í fjölskylduna, komu þær saman,
móðar af stigaklifri en gasprandi og
glaðar eins og smástelpur – og auðvit-
að færandi hendi. Við þökkum henni
dýrmæta vináttu og umhyggju á liðn-
um árum, í garð okkar og barnanna
okkar.
En kveðjustundin er komin, full af
trega. Og þakklæti. Hennar heil-
steypta persóna, sem helgaði sig svo
mjög öðrum, á sér sérstakan sess í
hjörtum okkar. Á meðan kraftar
hennar entust, lauk Guðrún drjúgu
dagsverki og fær nú að hvílast.
Ásamt foreldrum okkar, Margréti
og Þorsteini, sendum við innilegar
samúðarkveðjur til Jóns og Guðríðar,
Auðuns Arnar, Guðrúnar Vigdísar og
Ólafs Gísla, einnig Sirríar okkar,
tengdabarna og barnabarna, sem öll
hafa misst mikið.
Blessuð sé minning okkar kæru
Guðrúnar.
Stefanía og Guðrún
Þorsteinsdætur.
Guðrún Munda
Gísladóttir
✝ Halldór Brynj-úlfsson fæddist á
Hrafnkelsstöðum í
Hraunhreppi í
Mýrasýslu 20. júní
1943. Hann lést 18.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Halldóra Guð-
brandsdóttir, f. 15.5.
1911, d. 7.12. 2000,
og Brynjúlfur
Eiríksson, f. 21.12.
1910, d. 12.1. 1976.
Systkini Halldórs
eru: Helga, f. 20.10.
1936, Ólöf, f. 7.6. 1938, Ragnheiður
Hrönn, f. 2.8. 1939, Eiríkur Ágúst,
f. 15.1. 1942, d. 25.5. 1998, Brynj-
ólfur, f. 25.3. 1945, Guðbrandur, f.
30.4. 1948, og Guðmundur Þór, f.
12.12. 1950.
Halldór kvæntist hinn 9. desem-
ber 1967 Ástu Sigurðardóttur úr
Borgarnesi, f. 11.2. 1949. For-
eldrar Ástu eru: Guðrún Helga
Þorkelsdóttir, f. 24.12. 1923, d.
7.10. 2003, og Sigurður B. Guð-
brandsson, f. 3.8. 1923. Halldór og
hann störf hjá Sæmundi Sigmunds-
syni sérleyfishafa og 1986 réðst
hann sem deildarstjóri bifreiða- og
fóðurvörudeildar Kaupfélags
Borgfirðinga. Árið 1999 varð hann
framkvstj. og einn eigenda Vöru-
flutninga Vesturlands ehf. í Borg-
arnesi og 2005 hóf hann störf hjá
Borgarverki ehf., aðallega sem
verkstjóri við slitlagsframkvæmd-
ir. Halldór starfaði mikið að fé-
lagsmálum og gegndi um ævina
ýmsum trúnaðarstörfum, um skeið
formaður Vörubílstjórafélags
Mýrasýslu, hann var kosinn í stjórn
Landvara 1989-1994, þar af for-
maður 1991-1994 og formaður
stjórnar 1997-1999. Einnig var
hann fulltrúi starfsmanna Kaup-
félags Borgfirðinga og síðar fé-
lagskjörinn stjórnarmaður KB. Þá
gegndi hann ýmsum trúnaðar-
störfum fyrir Alþýðubandalagið og
síðar Vinstrihreyfinguna – grænt
framboð. Hann sat í hreppsnefnd
Borgarness fyrir Alþýðubanda-
lagið 1974-1986. Árið 2006 tók
hann við formennsku í félagi eldri
borgara í Borgarnesi og gegndi
því starfi til dauðadags.
Útför Halldórs fer fram frá
Borgarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Ásta eignuðust þrjú
börn, þau eru: 1)
Óskírð dóttir, f. 31.5.
1968, d. 3.6. 1968. 2)
Sigurður, f. 15.6.
1970, sambýliskona
Ásta Kristín Guð-
mundsdóttir, f. 5.1.
1970, sonur hennar
Hlynur Snær Unn-
steinsson, f. 13.9.
1998, sonur Sigurðar
og Brynju Sifjar
Bjarnadóttur er
Brynjar Tumi Sig-
urðarson, f. 9.8. 2006.
3) Brynjúlfur, f. 23.1. 1974, kvænt-
ur Vigdísi Hallgrímsdóttur, f. 30.9.
1973, dætur þeirra Sigurlaug, f.
26.10. 2001, og Bryndís, f. 24.9.
2003.
Halldór ólst upp á Hrafnkels-
stöðum og síðar Brúarlandi á Mýr-
um við hefðbundin sveitastörf.
Árið 1960 hóf hann rekstur eigin
vörubifreiðaútgerðar og hætti
þeim rekstri 1974 er hann gerðist
framkvæmdastjóri Borgarplasts
hf. í Borgarnesi. Árið 1985 hóf
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
– hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
Hvað jafnast á við andardráttinn þinn?
Hve öll sú gleði’ er fyrr naut hugur minn
er orðin hljómlaus utangátta’ og tóm
hjá undrinu að heyra þennan róm,
hjá undri því, að líta lítinn fót
í litlum skóm, og vita’ að heimsins grjót
svo hart og sárt er honum fjarri enn,
og heimsins ráð sem brugga vondir menn,
já vita eitthvað anda hér á jörð
er ofar standi minni þakkargjörð
í stundareilífð eina sumarnótt.
Ó, alheimsljós, ó, mynd sem hverfur skjótt.
(Halldór Kiljan Laxnes.)
Í dag fylgjum við elskulegum afa
okkar til grafar og okkur er illt í rödd-
inni og við erum sorgmæddar, við
eigum erfitt með að skilja það að afi
hafi hætt að vinna og farið til himna
áður en hann hafði fengið sér hund.
En við erum líka þakklátar fyrir
þann góða tíma sem við áttum saman
með afa og ömmu í Borgarnesi og við
vitum hversu mikið og vel afi elskaði
litlu afastelpurnar sínar.
Núna geymum við allar stundirnar
og góðu minningarnar sem við eigum
og núna biðjum við mömmu og pabba
að lesa aftur öll bréfin sem þú skrif-
aðir til okkar og lesum í bókinni Afi
og amma milli mín og þín, en þar seg-
ir þú frá sjálfum þér, systkinum og
forfeðrum þínum, segir okkur frá
ýmsum minningum úr æsku þinni og
frá þínum óskum og væntingum um
lífið. Við vitum hvað þig dreymdi um
að verða þegar þú yrðir stór og nú vit-
um við að sumir draumar rætast.
Elsku afi, við ætlum að passa kof-
ann sem þú smíðaðir fyrir barnabörn-
in þín heima í Borgarnesi og við ætl-
um að hugga ömmu í sorginni. Þínar
afastelpur,
Sigurlaug og Bryndís
Brynjúlfsdætur.
Vegir forsjónarinnar eru órann-
sakanlegir. Þau gömlu og nýju sann-
indi urðu okkur systkinunum ljós er
við fengum þær þungbæru fréttir að
áliðnum degi 18. október síðastliðinn
að Halldór Brynjúlfsson, bróðir okk-
ar, væri allur. Hann hafði orðið bráð-
kvaddur uppi á Hvanneyri, þar sem
hann vann að slitlagsframkvæmdum
hjá verktakafyrirtækinu Borgar-
verki. Ekki er vitað að hann hafi
kennt sér nokkurs meins og hann var
ávallt manna heilsuhraustastur. Dóri
fæddist og ólst upp á Hrafnkelsstöð-
um á Mýrum og flutti með fjölskyld-
unni að Brúarlandi árið 1955, sem þá
var nýbyggt úr landi Hrafnkelsstaða.
Verkefni á bænum voru ætíð næg,
allt frá því að fyrsta steini var velt úr
stað. Dóri, þá 12 ára gamall, tók strax
virkan þátt í byggingum og bústörf-
um. Það var hann sem keyrði traktor-
inn, ljóshærður, stuttvaxinn, glað-
beittur. Hugurinn hneigðist snemma
til þess sem seinna varð meginævist-
arf hans, bifreiðaakstur. Faðir okkar
var mjólkurbílstjóri og rak einnig
vörubifreið, sem hann notaði aðallega
í vegavinnu, í vinnuflokki þeim er
annaðist nýbyggingar og viðhald
vega á Mýrunum. Dóri tók ungur þátt
í þeim verkefnum með honum og tók
við rekstri vörubílsins 17 ára gamall.
Hann lærði því snemma að vinna og
var einstaklega starfsfús alla tíð. Dóri
var afar traustur, hreinskiptinn og
heiðarlegur, handtakið þétt, gæddur
góðri kímnigáfu, alvörumaður þegar
það átti við, en annars mjög glaðsinna
og hrókur alls fagnaðar á gleðistund-
um lífsins. Hann gaf sig mjög að fé-
lagsmálum og lét málefni samfélags-
ins sig ætíð miklu varða –var talsvert
pólitískur, en þó ævinlega sanngjarn
og málefnalegur. Yfirgang og annað
óréttlæti þoldi hann ekki í fari manna
og mætti hann slíku tók hann á móti
af fyllstu einurð. Að öðru leyti var
hann að eðlisfari hógvær maður, en
þó alls ekki hlédrægur og átti auðvelt
með að koma fyrir sig orði, bæði í
ræðu og riti, gagnorður og rökfastur
– kjarni málsins var aldrei langt und-
an hjá honum. Hann sat um árabil í
hreppsnefnd Borgarneshrepps fyrir
Alþýðubandalagið og fór svo löngu
síðar í framboð fyrir Vinstri græna í
alþingiskosningunum 1999 og munaði
litlu að hann næði þingsæti. Dóri átti
afar gott með að kynnast fólki og
eignast vini – aldur skipti þar engu
máli og börn hændust að honum. Við
munum eftir vörubílstjóraárunum í
vegavinnunni – oft sáust glókollar
gægjast upp í framrúðuna á M-906.
Dóri tengdist þannig þeim sem hann
kynntist vináttuböndum sem oft ent-
ust ævina út. Hann hafði til að bera
glaðværð og léttleika og bar að öðru
leyti einnig sterkt svipmót Hrafn-
kelsstaðaættarinnar, og var mjög
tryggur sínum átthögum, Mýrunum,
fannst þær öðrum sveitum fremri að
fegurð. Þar var fjallasýnin stórkost-
leg og víðáttan hvergi meiri. Elsku-
legur bróðir og vinur er nú kvaddur.
Bróðir – sannarlega miðpunktur í
stórum systkinahópi, í senn aldurs-
lega og einnig sem leiðtogi, er við átt-
um afar góða samleið með allar götur
frá bernskuárunum á Hrafnkelsstöð-
um. Vegferð lífsins er nú lokið með
kærum bróður. Við óskuðum svo
sannarlega að geta átt með honum
marga góða daga á efri árum okkar.
Nú blasir við sú dapurlega staðreynd
að það verður ekki með þeim hætti
sem við væntum en við yl minning-
anna munum við orna okkur um
ókomin ár.
Við vottum Ástu og fjölskyldunni
allri okkar innilegustu samúð
Systkinin.
Okkur mæðgur langar til að minn-
ast Dóra frænda með nokkrum orð-
um. Það er afskaplega sárt að sjá á
eftir góðum frænda kveðja þetta líf
langt um aldur fram. Dóri frændi var
einn af þessum yndislegu mönnum
sem allir kunna vel við, hann var allt-
af svo hlýr og góður og gott að hitta
hann. Skemmtilegur með eindæmum
og glettinn, og hafði einn skemmti-
legasta hlátur sem maður heyrir.
Enda þegar Kötlu Rún voru færðar
fréttirnar að Dóri frændi væri dáinn,
þá voru viðbrögðin „Æi er það
mamma, hann var svo skemmtilegur
og fyndinn og mamma, hann var svo
góður leikari líka!“ Og þetta eru fal-
legar minningar sem sjö ára barn á
um ömmubróður sinn. Dóri frændi
var oft með skemmtiatriði á fjöl-
skylduþorrablótunum og þá var hann
sko sérstaklega fyndinn og skemmti-
legur og góður leikari. Dóri frændi
var einstakur að því leyti að hann var
duglegur að spjalla við litla fólkið og
það hændist mjög auðveldlega að
honum. Og það er ekki spurning að
hann er einn besti afi sem uppi hefur
verið.
Elsku Dóri frændi kærar þakkir
fyrir allt og allt! Elsku Ásta, Siggi,
Binni og fjölskyldur, megi góður Guð
styrkja ykkur á erfiðum stundum.
Ykkar
Valgerður Solveig og
Katla Rún.
Elsku Dóri móðurbróðir minn og
nafni hefur nú kvatt þetta líf alltof
snemma og alltof snöggt. Eftir sitjum
við með endalausar spurningar, en
fátt er um svör. Því verðum við að
ylja okkur við þær ljúfu minningar
sem við eigum. Og eitt er víst að þær
eru margar minningarnar sem við
eigum um Dóra frænda. Glaðvær,
glettinn, kátur og mikill fjölskyldu-
maður er það fyrsta sem mér dettur í
hug. Mínar fyrstu minningar um
Dóra frænda eru að hann kallaði mig
ávallt nöfnu sína, enda bárum við
bæði nafn móður hans og ömmu
minnar. Eitthvað fór þetta nú öfugt í
litlu mig, því ekki væri ég nú skírð í
höfuðið á honum heldur ömmu. En
eftir því sem sálin þroskaðist kunni
ég vel að meta þessa hlýju nafngift
hans frænda.
Að hitta Dóra frænda var alltaf
gaman, hlýtt faðmlagið, hlý orð og
góð nærvera hans fengu mann alltaf
til að brosa. Fjölskyldan var honum
afar mikilvæg og var sérstaklega
gaman að fylgjast með honum og
smáfólkinu, en fyrir þau átti hann
alltaf tíma.
Pólitískur var hann mjög og ræddi
pólitíkina oft við okkur frændsystk-
inin, og alltaf hafði hann trú á því að
við sem ekki fylgdum hans skoðunum
myndum sjá að okkur fljótlega og
fara á rétta braut. Þrátt fyrir að við
byggjum stutt frá hvort öðru, hitt-
umst við ekki oft nema á fjölskyldu-
fundum, sem Dóri var afar ötull að
halda við ásamt systkinum sínum. En
nú í lok júní var hann á gangi með vini
sínum og komu þeir við og þáðu kaffi-
sopa. Og að sjálfsögðu drakk Dóri
frændi kaffið af undirskál, en þannig
þótti honum best að drekka kaffisop-
ann. Held ég þó að hann hafi nú oftast
fengið betra kaffi en hjá nöfnu sinni í
þetta sinn. Þykir mér afar vænt um
að Dóri hafi komið við og fengið að sjá
hvernig við erum búin að koma okkur
fyrir, en verst þykir mér að litla krílið
sem von er á, á hverri stundu, fái ekki
að kynnast honum yndislega frænda
mínum.
Elsku Dóri minn, mig langar að
lokum að þakka þér fyrir allt sem þú
hefur verið mér og gefið mér í lífinu.
Elsku Ásta, Siggi, Binni og fjölskyld-
ur, megi góður Guð vernda ykkur og
styrkja í þessari miklu sorg.
Þín nafna,
Halldóra Ágústa Pálsdóttir.
Símtalið frá mömmu síðastliðinn
fimmtudag, þann örlagaríka dag, óm-
ar enn í huganum. Oft er erfitt að
skilja hvað lífið virðist á stundum
ósanngjarnt. Það varst aðeins þú,
pabbi og afi sem voruð höfuð fjöl-
skyldunnar öll mín uppvaxtarár. Þú
varst alltaf til staðar á Böðvarsgöt-
unni, svo traustur og tryggur þínu
fólki.
Ég var „litla kellingin þín“ alla tíð
og er svo þakklát fyrir það. Ég hef
heyrt þig svo oft rifja upp þegar „litla
kellingin“ fékk að vera hjá ykkur í
pössun, þá þriggja ára, alltaf fékk ég
að lúlla á milli og var svo dekruð af
bæði þér og Ástu.
Ég vil þakka þér fyrir að fóstra
hvuttann okkar í tvær vikur núna í
september. Þú kallaðir hann gamla
Grána og hjálpaðir Ástu að tjónka við
hann, kannski smá í laumi. Ég veit að
þér líkuðu nýju inniskórnir, sem
komu í stað þinna sem þú leyfðir
gamla Grána að naga.
Að fylgjast með þér eldast og verða
afi var hreint frábært, þú naust þín
svo með elsku stelpunum þínum. Síð-
ast þegar ég hitti þig þá sagðirðu mér
Halldór Brynjúlfsson