Morgunblaðið - 30.10.2007, Qupperneq 28

28 ÞRIÐJUDAGUR 30. OKTÓBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Legsteinar og fylgihlutir
MOSAIK Hamarshöfða 4 110 Rvk
sími 587 1960 www.mosaik.is
• Mikið úrval
• Yfir 40 ára reynsla
• Sendum myndalista
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800✝
Ástkær fósturfaðir okkar og bróðir,
SIGURÐUR ALEXANDERSSON
frá Suðureyri við Súgandafjörð,
verður jarðsunginn frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði
föstudaginn 2. nóvember kl. 13.00.
Hilmar Harðarson,
Jóhannes Þór Hilmarsson,
Jóhann Alexandersson,
Björgvin Alexandersson.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐRÚN MAGNÚSDÓTTIR
frá Langabotni,
verður jarðsungin frá Áskirkju miðvikudaginn
31. október kl. 13.00.
Sæmundur Valdimarsson,
Valdimar Sæmundsson, Auður Björnsdóttir,
Hildur Sæmundsdóttir, Sigurjón Halldórsson,
Magnús Sæmundsson, Sigríður Þórarinsdóttir,
Gunnar Sæmundsson, Lára Björnsdóttir,
og ömmubörn.
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
GRÓA JÓHANNA SALVARSDÓTTIR,
Flókagötu 12,
lést á líknardeildinni á Landakoti laugardaginn
27. október.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskirkju
mánudaginn 5. nóvember kl. 15.00.
Aðalheiður Auðunsdóttir, Guðmundur Lárusson,
Hákon Örn Halldórsson, Pálfríður Benjamínsdóttir,
Ragnar Jóhann Halldórsson, Karen Q. Halldórsson,
Björn Halldórsson, Árnína Sumarliðadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
ÁRNI FRIÐFINNSSON
bókari,
Herjólfsgötu 10,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum við Hringbraut sunnudaginn
28. október.
Elín Eggerz Stefánsson,
Elín Árnadóttir, Stefán Hákonarson,
Vilborg Þórey Styrkársdóttir,
Árni Reynir Styrkársson,
Viðar Pétur Styrkársson,
Rakel Stefánsdóttir.
✝
Móðurbróðir okkar,
SÖREN EINARSSON,
sjómaður á Húsavík,
sem andaðist á Heilbrigðisstofnun Þingeyinga
mánudaginn 22. október, verður jarðsunginn frá
Húsavíkurkirkju fimmtudaginn 1. nóvember og
hefst athöfnin kl. 14.00.
Oddný Njálsdóttir,
Einar Njálsson,
Bjarney Njálsdóttir
og fjölskyldur.
✝
Elskuleg dóttir mín,
SIGURBJÖRG (SIBBA) ALFREÐSDÓTTIR,
Seattle,
Bandaríkjunum,
áður Suðurgötu 31
í Keflavík,
lést á heimili sínu í Seattle 23. október.
Bálför fer fram í Seattle í dag, 30. október.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þóra Finnbogadóttir Raborn.
✝ Þórir Þorláks-son fæddist 20.
mars á Siglufirði
1962. Hann lést 21.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru (Þorlákur) Sæv-
ar Halldórsson, sér-
fræðingur í barna-
lækningum, f. 25.
júní 1934, og Sigrún
Erla Skúladóttir,
stúdent og hús-
freyja, f. 26. nóv.
1934. Systur hans
eru Dóra Soffía, f.
27. júní 1959, og Linda Sif, f. 21.
mars 1967. Börn Dóru eru: Sævar
Ólafsson, f. 30. sept. 1983, Sigrún
Erla Ólafsdóttir, f. 31. ágúst 1987,
og Elísabet Ólafsdóttir, f. 29.
mars 1993. Dóttir Lindu er: Stein-
unn Edda Steingrímsdóttir, f. 1.
nóv. 1990.
Fyrri sambýlismaður Þóris frá
1982 var Ármann Guðmundsson
póstfulltrúi, f. 11. júní 1948, d. 15.
nóv. 1993. Seinni sambýlismaður
frá 1997 er Þor-
steinn Guðmunds-
son stúdent, f. 6.
apríl 1961. Fóstur-
sonur Þóris er
Eiríkur Ernir Þor-
steinsson, f. 21. okt.
1987.
Þórir varð stúd-
ent með fyrstu ein-
kunn frá stærð-
fræðideild MS 1982,
lauk cand. med.-
gráðu með fyrstu
einkunn frá lækna-
deild HÍ 1992 og
fékk almennt lækningaleyfi sama
ár. Hann stundaði sérfræðinám í
geðlækningum á Diakonhemmets
Sykehus í Osló og öðlaðist sér-
fræðiréttindi í geðlækningum
hinn 12. nóvember árið 2002. Frá
árinu 2001 starfaði hann sem sér-
fræðingur í geðlækningum á
Landspítala – Háskólasjúkrahúsi.
Útför Þóris verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Með orðum Einars Benedikts-
sonar úr „Einræðum Starkaðar“
langar okkur, ástvini Tóta, að
kveðja hann.
Þetta vers var Tóta mjög kært,
honum þótti boðskapur þess ómet-
anlegur, hafði oft yfir og sendi það
gjarna öðrum við ýmis tækifæri.
Eitt bros – getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti, sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
Um leið og við kveðjum Tóta
biðjum við þig sem lest þetta að þú
hjálpir okkur í bænum okkar og
saman færum við honum ljós, birtu
og yl. Hugsum fallega til foreldra
hans og systra. Minnumst hans
þegar við kveikjum ljós, því sjálfur
var hann ljósið í lífi okkar.
Hvíli hann í friði.
Þorsteinn Guðmundsson,
Eiríkur Ernir Þorsteinsson,
Sigríður og Helmut,
Ingibjörg og Bragi.
Elsku litli lávarðurinn minn er
dáinn. Ég man ekki eftir mér án
hans og þótti þó skýr og fljót til.
Hvað geri ég nú? Við búum í Am-
eríku, svo falleg, góð og glöð. Allir
dásama glókollana, einkum litla lá-
varðinn með sitt yndislega bros, fal-
legu augu og opna viðmót. Lífið er
yndislegt, engar áhyggjur, ekkert
böl. Ef mig langaði í systur skellti
ég bara náttbuxunum hans á haus-
inn á honum, þá var hann kominn
með tíkó. Við erum vinir. Oreo-kex.
Við syngjum hvort annað í svefn á
kvöldin og syngjum „Downtown“
með tilþrifum.
Við erum vinir en líka púkar. Ég
elti hann um allt hús og ógna með
Grýlu úr Vísnabókinni sem hann
rífur í tætlur og segir glottandi:
„Nú er hún dauð.“ En hann tók líka
dúkkurnar mínar í hárklippingu.
Við vorum áhyggjulaus, hamingju-
söm og glöð. Við flytjum heim. Ég
var alsæl, veit ekki með hann, skip-
aði Tóta að halda með mér skemmt-
anir hjá afa og ömmu. Hann neitaði
að tala íslensku því hann kunni
hana ekki fullkomlega. Ég túlkaði
þar til daginn sem hann leiðrétti
mig. „Af hverju heilsar enginn á Ís-
landi? Ég brosi og segi: „Halló!“ En
enginn svarar á móti.“ Svona var á
Íslandi.
Við uxum úr grasi, urðum tán-
ingar, unglingar, vitleysingar.
Hann vakti mig á hverjum laug-
ardegi bara til að láta mig elta sig í
kringum borðstofuborðið, ná hon-
um, leggja hann í gólfið og kitla
hann eða verra. Ég hætti daginn
sem hann lagði mig. Við lásum bæði
söguna Love Story á sama tíma og
grétum bæði, þótt hann viður-
kenndi það aldrei. Hann hataði
krullurnar fallegu og svaf með húfu
merkta Cargolux á nóttunni til að
slétta úr þeim. Við áttum leynd-
armál, t.d. földum við ljótu grænu
húfuna hennar mömmu, sem fannst
árum seinna, við þoldum hana ekki,
því mamma var alltaf smart. O hvað
við hlógum þá.
Svo varð lífið alvarlegra. Tóti
minn fór í felur með líf sitt og til-
finningar, því miður algjörlega að
óþörfu. Ég vildi hann hefði þorað að
treysta mér og skellt náttbuxunum
á hausinn og sagt: Sjáðu, ég er með
tíkó. Ég óskaði þess bara að hann
væri hamingjusamur. Hann kynnist
Ármanni, það voru gleðistundir,
erfiðleikar og veikindi. Tóti litli lá-
varðurinn gerði eins og hann gat.
Oreo-kex, af hverju Oreo-kex?
Daginn sem Oreo-kex fékkst í
fyrsta sinn á Íslandi reyndum við
mikið að ná hvort í annað. Loks
þegar það tókst, þá vorum við svo
uppfull af fortíðarþrá að við brust-
um í grát. Svo heyrðist: Ætlar þú
að skafa eða sleikja? Allir sem hafa
borðað Oreo-kex skilja hvað við
meintum. Þarna á þessari stundu
urðum við aftur amerískir glókoll-
ar, áhyggjulaus, hamingjusöm og
glöð. Tóti kynnist Steina, fer til
Noregs, á þar góð ár. Á meðan sit
ég hér heima og sakna. Samt svo
glöð að nú líði honum vel. Nú kann
hann að meta krullurnar. Þeir flytja
heim, kannski spyr litli lávarðurinn
minn aftur: „Af hverju segir enginn
halló?“ Hann var svo góður, hjálp-
aði svo mörgum, ekki síst mér og
mínum. Hann sem var alltaf svo ör-
látur, bæði hvað varðaði veraldleg
gæði sem og ást og stuðning.
Hvað á ég að gera án þín? Elsku
börnin mín hafa alltaf elskað hann
Tóta frænda. Þau eru sem betur fer
framtíðin, framtíðin þar sem mað-
urinn hans Tóta þykir sjálfsagður
hlutur. Fordómalaus, því þau
þekkja ekki annað. Stolt því það eru
þau. Ég er ákaflega stolt af þeim en
þó sérstaklega honum elsku bróður
mínum, þessum dásamlega, góða,
fallega og vonandi hamingjusama
engli. Elska þig allan, alveg eins og
þú ert …
Dóra Soffía Þorláksdóttir.
Elsku fallegi, besti bróðir minn
er látinn. Ég, smátrippið, þekki
ekki lífið öðruvísi en með hann mér
við hlið og get í raun ekki séð fyrir
mér annan möguleika. Líf án Tóta
míns, er það hægt? Ég sé það ekki,
en ég fæ því ekki breytt og fátt fær
mig nú huggað, því þrátt fyrir allt
sá ég aldrei fyrir mér annað en að
við systkinin yrðum þau óþekku
gamalmenni á elliheimilinu sem við
höfðum ávallt haft áform um að
verða. Skröltandi um með allt of
stórar falskar, í blússandi óþekkt
og fíflagangi, heimtandi sérrí og
dansiball. Verandi með vesen, en
glottandi út í annað um leið. Tóti
bróðir var mín sál, mitt yndi og mín
hreina ást. Hvort sem það var í
hlátri eða gráti var hann ávallt sá
fyrsti sem ég leitaði til, hann var
tvíburasálin mín í anda og hjarta,
það var einungis bilun í lyftukerfinu
í limbólandi sem olli töf og seinkaði
fæðingu minni um fimm ár. Við
elskuðum hvort annað skilyrðis-
laust og okkur var alveg sama þótt
annað okkar hefði gert einhvern
óskunda af sér – aldrei var skamm-
ast. „Þetta lagast – ég elska þig
meir“ – og málið var útrætt. Í
gleðinni var svo hlegið þar til tárin
runnu og maginn emjaði, þurfti oft
ekki annað en lítið augnatillit til að
við færum að hlæja, við skildum
hvort annað, við vorum svo tengd.
Við ræddum það þó stundum að við
hefðum kannski verið aðeins of áköf
í að merkja við á reynslublaðinu
uppi í limbólandi og hefðum
kannski ekki átt að vera svona fljót-
fær í að krossa við allt sem við vild-
um fá að reyna og gera í þessu lífi.
Héldum kannski að við gætum bara
tekið þetta á húmornum, sem oft á
tíðum við jú gerðum. En húmorinn
nægði ekki í þetta sinn. Þó er ég
óendanlega þakklát fyrir að hafa
fengið að hlæja með honum, syngja
hátt og dilla bossa þegar ég hitti
hann í síðasta sinn. Að hafa fengið
að sjá yndislega brosið hans, sem
var eitt það fallegasta sem ég hef
séð um ævina, pínu glampa í augum
og gleyma um stund.
Elsku litli, stóri bróðir minn,
sjaldan er mér orða vant, en þrátt
fyrir að hafa svo mikið og svo
margt fallegt um þig að segja kem
ég ekki orðum að því í þetta sinn.
Þú varst bjartasta ljósið, skærasta
stjarnan, þú varst minn vernd-
arengill og lífið sjálft. Ég elska þig
meir. Þín pínulitla systir,
Linda.
Elsku Tóti, nú ertu farinn í ferða-
lagið mikla. Það var erfitt og sárt
að heyra að þú værir farinn en á
komustað er örugglega vel tekið á
móti þér þannig að þú verður ekki
einmana. Þú ert í faðmi Guðs og líð-
ur áreiðanlega vel. Ljóðið hans Ein-
ars finnst mér lýsa þér vel, þú varst
alltaf til staðar með brosið þitt og
tilbúinn að hjálpa öðrum en sjálfum
þér áttir þú erfiðast með að hjálpa.
Minning þín er ljós í lífi okkar og ég
mun ávallt hafa hjartahlýju og fal-
legt bros þitt í minningunni um þig.
Eitt bros – getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti, sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
(Einar Benediktsson.)
Þórir Þorláksson