Morgunblaðið - 18.01.2008, Síða 36

36 FÖSTUDAGUR 18. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðlaug Jó-hanna Sig-
urjónsdóttir fæddist
í Háagerði við Dal-
vík 9. september
1911. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri
föstudaginn 11. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigurjón Bald-
vinsson, f. 12. októ-
ber 1877, d. 12. maí
1967 og Jónína Stef-
anía Ingvarsdóttir,
f. 27. október 1883, d. 4. nóvember
1918. Alsystkini Guðlaugar voru
Guðjón, Anton, Ingunn og Þóra og
hálfsystkini samfeðra voru Þórdís
og Jón Stefán Brimar, öll látin.
8. apríl 1933 gekk Guðlaug að
eiga Franz Jón Þorsteinsson, f. í
Hólakoti á Höfðaströnd í Skaga-
firði 16. október 1899, d. 15.ágúst
1958. Foreldrar hans voru Þor-
steinn Þorsteinsson, f. 25.8. 1864,
d. 10.11. 1915, og Sigurlína Sigríð-
ur Ólafsdóttir, f. 20.11. 1871, d.
25.4. 1952. Guðlaug og Franz eign-
uðust tvö börn, sem upp komust og
eina dóttur sem fæddist andvana:
A) Jónas Ragnar, f. 17.10. 1936,
kvæntur Guðrúnu Kolbrúnu Guð-
mundsdóttur, f. 24.10. 1942, búa í
Keflavík. Þau eiga þrjá syni, a)
Guðmundur Franz, f. 14.12. 1961,
sambýliskona Ingileif Ingólfs-
dóttir, f. 24.10. 1963, þau eiga þrjú
börn: Franz, f. 14.11. 1989, Þor-
björn, f. 25.4. 1991 og Eyrúnu Ósk,
f. 10.2. 1995, b) Gísli Aðalsteinn, f.
1960, dætur þeirra eru tvær, Bríet,
f. 2.9. 1999, og Þyrí Stella, f. 29.1.
2001. b) Sigurlín Huld, f. 25.8.
1965, maki Helgi Þór Bergs, f. 8.1.
1966, þau eiga þrjá syni, Hinrik, f.
14.4. 1987, Ívar Jarl, f. 12.3. 1998,
og Kolbein Tuma, f. 28.8. 2000. c)
Guðlaug Anna, f. 18.4. 1969, maki
Stefán Pétursson, f. 1.10. 1964, þau
eiga þrjú börn, Baldur, f. 20.6.
1992, Daníel Atla, f. 8.8. 1995, og
Bjartey Unni, f. 2.2. 2001. d) Valdís
Ösp, f. 19.9. 1972, maki Vigfús
Bjarni Albertsson, f. 10.2. 1975,
sonur þeirra Albert Elí, f. 4.4.2004.
Dóttir Valdísar Aspar og Vern-
harðs Þorleifssonar er Rannveig
Íva, f. 19.9. 1997.
Guðlaug ólst upp á Dalvík fyrstu
ár ævinnar, þar til móðir hennar
dó. Fljótlega eftir það fór hún í
fóstur að Melum í Svarfaðardal, til
föðursystur sinnar Soffíu Bald-
vinsdóttur og Hallgríms Halldórs-
sonar, sem reyndust henni sem
bestu foreldrar. Guðlaug og Franz
hófu sinn búskap á Dalvík og
bjuggu þar til ársins 1956, er þau
festu kaup á íbúð í Ránargötu 2
Akureyri og fluttu þangað. Þar bjó
hún síðan, þar til í lok ársins 2005,
að hún vistaðist að Dvalarheim-
ilinu Hlíð, Akureyri, nokkuð þrotin
að kröftum og nær blind. Guðlaug
var fyrst og fremst húsmóðir, en
starfaði hin ýmsu störf jafnhliða
því, lengst á Fataverksmiðjunni
Heklu. Hún unni mjög allri tónlist,
var mikil hannyrðakona og elskaði
öll blóm. Guðlaug var myndarkona
og bar sig með sóma. Allatíð var
hún fremur veitandi en þiggjandi
og elskaði að gefa fólki góðgerðir.
Hafði hún mikið yndi af allri ætt-
fræði og óbilandi minni til hinstu
stundar.
Útför Guðlaugar verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.30.
21.9. 1966, kvæntur
Ragnheiði Garð-
arsdóttur, f. 30.8.
1973. Þau eiga tvö
börn, Garðar Franz,
f. 15.1. 2002, og Ásu,
f. 5.4.2004. c) Krist-
inn Hjörtur, f. 24.5.
1973; B) dóttir fædd
andvana 17.8. 1944;
C) Sigrún Ásthildur,
f. 6.2. 1949, gift Guð-
mundi Trausta
Skúlasyni, f. 21.10.
1951, búa á Stað-
arbakka í Hörgárdal.
Fyrri maður Sigrúnar var Þórhall-
ur Pálsson, f. 16.1. 1952. Þau
skildu, börn þeirra eru a) Sólveig
Elín, f. 23.12. 1971, sambýlismaður
Tomi Tanska, f. 27.7. 1970, þau
eiga soninn Tómas Leonard, f. 5.9.
2007. b) Auður María, f. 9.11. 1976,
sambýlismaður Arnar Heimir
Jónsson, f. 14.11. 1973, börn þeirra
eru Katrín Valdís, f. 12.8. 1997,
Gauti Heimir, f. 9.9. 2000, og Ívar
Franz, f. 23.2. 2005. c) Hjalti, f.
3.12. 1985. Auk barna sinna ólu
Guðlaug og Franz upp fósturson-
inn Ívar Baldvin frá 4 ára aldri.
Foreldrar hans voru Baldur Stef-
ánsson, f. 19.1. 1913, d. 20.9. 1986
og Bára Baldvinsdóttir, f. 2.10.
1916, d. 6.1. 1946. Eiginkona Ívars
er Sigríður Gunnarsdóttir, f.
26.7.1942, þau búa á Akureyri.
Fyrri kona Ívars var Rannveig
Rögnvaldsdóttir, f. 25.12. 1944,
þau skildu, dætur þeirra eru: a)
Bára Denný, f. 3.4. 1964, sambýlis-
maður Felix Högnason, f. 6.4.
Elsku besta mamma mín í öllum
heiminum! Þessi ástarorð sagði ég við
þig oft og mörgum sinnum, þegar ég
var lítil stelpa heima í Ránargötunni.
Mér fannst þau orð að sönnu, besta og
fallegasta mamman. En núna sit ég
ein í stólnum þínum í stofunni þinni
og minnist þín, því núna ertu mér
horfin í bili. Góði Jesú okkar er núna
búinn að taka þig í sinn líknandi faðm
og losa þig undan öllum þjáningun-
um, sem þú hefur þurft að þola svo
lengi og verið í myrkrinu síðustu
mánuði, vegna blindu þinnar. Ég
veit líka að þú ert glöð að vera komin
til pabba, mannsins þíns góða, sem
fór af þessari jörð alltof fljótt og litlu
stúlkunnar ykkar, sem fæddist and-
vana. Ég var einungis 9 ára gömul
hnáta og bræður mínir 16 og 21 árs,
þegar pabbi okkar lést.
Elsku mamma mín, alla tíð hefur
þú staðið þig eins og hetja gegnum
allt lífið, sem oft var erfitt og áföllin
mikil. Alltaf svo fín og falleg og vönd
að virðingu þinni, sannkölluð hefð-
arkona. En lund þín var létt og oft
hlógum við okkur máttlausar af litlu
tilefni. Minningarnar eru óendan-
lega margar, sem ég get rifjað upp,
en læt þær geymast í hjarta mér um
alla eilífð, því margs er að minnast.
Ég veit að þú verður hjá mér alltaf,
þegar þú hefur hvílt þig vel frá
þrautunum. Ég er þakklát Guði fyr-
ir, að ég var hjá þér síðustu and-
artökin í lífi þínu, elsku mamma mín.
Ég hélt í hendurnar þínar þrotnar
að kröftum og reyndi að fara með
bænirnar okkar við eyrað þitt, milli
táranna sem hrundu niður vanga
mína. Þó sorgin og söknuðurinn sé
mikill, þá verður gleðin yfirsterkari
að hafa fengið að njóta þín svona
lengi og minnast alls, sem þú kennd-
ir mér í lífinu fram á síðustu stundu.
Kletturinn í lífi mínu er eiginmað-
urinn minn og saman munum við
takast á við allt og styrkja hvort
annað á lífsins vegum. Manstu
mamma mín, þú sagðir alltaf „hann
er góður bílstjóri, hann Guðmund-
ur“. Börnin mín þrjú nutu líka elsku
þinnar og umhyggju. Margt varstu
búin að kenna þeim og fræða, bæn-
irnar, sönglögin öll, því þú elskaðir
alla tónlist og söngst svo fallega.
Mér þykir svo erfitt að kveðja þig,
elsku mamma mín, og finnst núna að
ég geti varla hætt að skrifa til þín, en
ég verð víst að láta staðar numið
núna, með trú á endurfundi í faðmi
Guðs og Jesú. Jesú hefur alltaf verið
þitt leiðarljós í lífinu og það kenndir
þú mér. Í þeirri góðu trú kveð ég þig
og bið Guð að blessa þig að eilífu,
elsku besta mamma mín, í öllum
heiminum.
Þín elskandi dóttir,
Sigrún.
Nú er elsku amma mín á Akureyri
dáin. Það er skrýtið til þess að hugsa
að ég eigi aldrei eftir að fara niður í
Ránargötu til ömmu og drekka með
henni te eða panta kjúklingabita eða
„sprulla í bænum“ eins og hún orðaði
það, en það gerðum við oft þegar ég
kom í heimsókn. En amma mín er vel
að hvíldinni komin. Síðustu tvö árin
dvaldi hún á Hlíð og heilsu hennar
hrakaði ört og nú undir það síðasta
var amma orðin alveg blind.
Mínar fyrstu æskuminningar eru
tengdar ömmu og Ránargötunni og
kannski ekki skrýtið þar sem að hún
passaði mig á sumrin þegar foreldrar
mínir stunduðu sína sumarvinnu með-
an við bjuggum í Svíþjóð. Við bröll-
uðum margt skemmtilegt saman.
Fórum oft í gönguferðir niður í fjöru
þar sem ég tíndi svarta steina og
skeljar. Við vorum tíðir gestir í Turn-
inum og stundum keypti amma
súkkulaðikúlur handa mér sem settar
voru í brúnan bréfpoka. Róluvöllurinn
í Ránargötunni var líka mjög vinsæll
áfangastaður og þar gátum við leikið
okkur tímunum saman. Við sungum
líka saman. Amma hafði dálæti á fal-
legum söng og klassískri tónlist og
söng sjálf mjög vel. Ég man þegar ég
spurði hana hvers vegna hún syngi
svona „hrukkótt“ en þá söng hún með
víbratói eins og alvöru söngkonur.
Amma hló mikið að þessari spurn-
ingu. Hún kenndi mér líka margt fal-
legt og nytsamlegt eins og Faðir vor-
ið, vers og bænir og sálma sem ég hef
búið að alla ævi. Seinna í lífinu fór ég
sjálf að læra klassískan söng og fór að
syngja „hrukkótt“. Ég held að amma
hafi kunnað að meta það. Amma var
mikill listunnandi á öllum sviðum.
Þegar ég flutti til Akureyrar til að
vinna í leikhúsinu lét amma sig ekki
vanta á leiksýningar þó að hún væri á
níræðisaldri. Hún fylgdist ótrúlega
vel með öllu sem var að gerast í lista-
og menningarlífinu, ekki bara á Ak-
ureyri heldur líka í Reykjavík.
Elsku amma mín, ég þakka þér fyr-
ir allt sem þú hefur gefið mér og bið
góðan Guð að geyma þig.
Þín
Sólveig.
Guðlaug Jóhanna
Sigurjónsdóttir
✝ Agnar Sig-urbjörnsson
fæddist í Hænuvík í
Rauðasandshreppi
7. júlí 1928. Hann
lést á Kanaríeyjum
4. janúar síðastlið-
inn. Agnar var eitt
af tíu börnum
hjónanna Ólafíu
Magnúsdóttur, f.
1890, d. 1972 og Sig-
urbjörns Guðjóns-
sonar, f. 1891, d.
1971. Systkini Agn-
ars eru Aðalheiður
Una, f. 1915, d. 2006, Bjarni, f.
1916, d. 1990, Sigurbjörg (Ninna),
f. 1919, d. 1998, Búi, f. 1920, d.
1937, Ester, f. 1923, d. 1974, Gyða,
f. 1924, d. 1937, Hulda, f. 1926, d.
1937, Björgvin, f. 1928 og Ásta, f.
1932, d. 1938.
Agnar kvæntist Unu Sveins-
dóttur 1954. Þau skildu. Börn Agn-
ars og Unu eru: 1) Herdís, f. 1954,
gift Guðfinni Pálssyni, f. 1950, þau
eiga tvö börn, Grétar Má og Dag-
mar Ögn. Börn Grétars eru Guð-
rún Ýr og Eydís
Una. 2) Sigursveinn,
f. 1962, hann á fjóra
syni, Viktor, Atla,
Egil og Loga. Sonur
Viktors er Brynjar
Már. 3) Baldvin, f.
1963, kvæntur Björk
Leifsdóttur, f. 1966,
þau eiga tvö börn,
Elínu Dögg og Há-
kon.
Agnar bjó sín
fyrstu búskaparár í
Hænuvík. Árið 1965
flutti hann með fjöl-
skylduna í Tálknafjörð og stundaði
þar sjó og aðra þá vinnu er til féll.
1984 fluttu þau Agnar og Una
ásamt sonum sínum til Reykjavík-
ur og stundaði hann vinnu í Um-
búðamiðstöinni. Í Kópavogi bjó
hann svo síðustu árin. Hann naut
mjög þeirra utanlandsferða sem
hann fór í um ævina og var hann í
einni slíkri er hann lést.
Útför Agnars verður gerð frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Það voru ekki góðar fréttir sem
mér bárust á gamlársdag frá Kanarí,
þar sem þú varst í fríi, þegar mér var
tilkynnt að þú værir alvarlega veikur
og hefðir verið fluttur á spítala. Ekki
hafðir þú fengið að njóta margra
daga af þessu síðasta fríi þínu þarna
úti þar sem þér leið alltaf svo vel.
Við eyddum mörgum stundum við
eldhúsborðið í Bakkasmáranum og
ræddum um daginn og veginn. Og
eftir að við Baldvin keyptum búðina
okkar komstu þangað til að spjalla.
Þegar þú komst í Bakkasmárann var
gaman að fylgjast með þegar þið
Terry hittust og þú sagðir: „Ertu
þarna, kvíkindis greyið?“ og alltaf
var hann jafn ánægður að sjá þig.
Samband okkar var mjög gott yfir
þau 20 ár sem ég hef verið í fjölskyld-
unni. Þú varst duglegur að hjálpa
okkur þegar við vorum að byggja
húsið okkar og hefur ætíð reynst mér
vel í einu og öllu. Þú kunnir aldeilis að
njóta lífsins og varst duglegur að
sækja harmonikkuböllin í Glæsibæ
þar sem ég var að vinna og vorum við
ávallt samferða heim að loknu balli
þótt þú þyrftir að bíða í nokkurn tíma
þar til ég var búin að ganga frá. Eftir
að Glæsibær var lagður niður hélstu
áfram að stunda böllin uppi í Ásgarði.
Við fórum saman á ættarmót síð-
astliðið sumar þar sem þér leið vel og
varst hrókur alls fagnaðar. Við
skemmtum okkur konunglega fram
eftir nóttu.
Alltaf var gott að leita til þín og
ávallt varstu tilbúinn að rétta hjálp-
arhönd.
Einu sinni sem oftar ræddum við
um dauðann og ég spurði þig hvort
ég ætti að fara með þig vestur þegar
þú værir allur. Þú sagðir að þú vildir
ekkert vesen eða fyrirhöfn þegar þú
yfirgæfir þessa jarðvist, það ætti
ekki að hafa fyrir því að flytja þig
vestur til að hvíla þar. Ekki var
styttri ferðin sem farin var til Kanarí
til að kveðja þig. En það er bara í
besta lagi.
Hníg þú hóglega
í hafskautið mjúka
röðull rósfagur
og rís að morgni
frelsari, frjóvgari
fagur guðs dagur
blessaður, blessandi
blíður röðull þýður
(J.H.)
Þín verður sárt saknað og hlýtt til
þín hugsað.
Takk fyrir allt.
Þín tengdadóttir,
Björk.
Elsku afi minn. Það eru margar
góðar minningar sem koma upp í
hugann, þegar ég sit hér og skrifa til
þín. Fyrsta minningin um þig er úr
Tálknafirði en þá var ég aðeins lítil
stelpa. En svo varstu allt í einu flutt-
ur til Reykjavíkur. Ég man eftir því
hvað mér fannst það skrítið að þú
varst allt í einu orðinn afi í Reykjavík,
en ekki lengur afi á Tálknafirði. Og
þar sem ég bjó á Patreksfirði mín
æskuár þá hitti ég þig ekki oft. En
þegar leiðir fjölskyldunnar lágu til
Reykjavíkur komum við alltaf og
heimsóttum þig í vinnuna, en þá
varst þú að vinna í Umbúðamiðstöð-
inni. Þar laumaðir þú oft að okkur
systkinunum stóra, þykka pappírn-
um sem var svo gaman að teikna á.
Svo þegar ég var að gera sögurit-
gerðina fyrir skólann varst þú auðvit-
að tilbúinn að hjálpa, enda var við-
fangsefnið ekki svo fjarri þér.
Ritgerðin fjallaði einmitt um björg-
unarafrekið við Látrabjarg.
Þú hvattir mig alltaf til þess að
læra og talaðir um mikilvægi mennt-
unar. Ég minnist þess einnig þegar
við fórum saman í fjölskylduferð til
Kanaríeyja jólin 2002. Eins og oft áð-
ur. En í þetta skiptið bjuggum við tvö
saman í tvær vikur. Og þó svo að ald-
ursmunurinn í árum talið hafi verið
þónokkur, var hann það svo sannar-
lega ekki í anda. Alla tíð varst þú op-
inn fyrir skoðunum annarra.
Skemmtum við okkur því vel. Eftir
að ég flutti í höfuðborgina áttum við
svo miklu fleiri samverustundir og
mun ég geyma þær stundir á góðum
stað. Svo nú síðustu ár varst þú alltaf
að dansa á sunnudagskvöldum, ann-
að hvort á dansiballi hjá harmonikku-
unnendum eða hjá félagi eldri borg-
ara. Alltaf svo hress. Stundum
hringdir þú í mig og baðst mig um að
keyra þig á ball, sem og ég gerði með
glöðu geði. Þegar við hittumst síðar
mun ég ekki bara keyra þig ball,
heldur mun ég dansa með þér líka.
Guð geymi þig.
Þín
Dagmar.
„Þar sem góðir fara eru guðs veg-
ir“.
Þetta var mín fyrsta hugsun er ég
heyrði af andláti föðurbróður míns,
Agnars Sigurbjörnssonar frá Hænu-
vík, og þó að leiðir okkar hafi lítt legið
saman í seinni tíð langar mig til að
sáldra nokkrum orðum á kistuna
hans.
Agnar var einn þeim, sem aldurinn
virtist ekki bíta á en hélt sinni reisn
fram undir lokadægur. Ungur tók
hann við búi föður síns og ekki skorti
dugnaðinn, útsjónarsemina og hand-
lagnina. En skilyrði voru erfið, land-
rými lítið, tekjur lágar og efni tak-
mörkuð. Hann var því einn af þeim
fjölmörgu, sem þurftu að hopa úr
vestfirskum sveitum um miðbik síð-
ustu aldar ásamt fjölskyldu sinni.
Fyrir allar aldir var Agnar mættur
til búverka og löngu eftir að aðrir
höfðu dregið sig í hlé, sinnti hann
ennþá skepnum eða tjaslaði í búvélar
eða vörubíl, sem hann gerði út á þess-
um árum.
Þá sjaldan hann gaf sér tíma til
samræðna, sást að hann var góðum
gáfum gæddur. Eftirtektarvert
hversu gjörhugull hann var og rök-
fastur ef til kappræðna kom. Stærð-
fræðigáfu hafði hann óbrigðula og
var unun að sjá hann beita hugar-
reikningi við hinar flóknustu þrautir.
Þá lá tónlistin vel fyrir honum, því
bæði var hann söngmaður og lék
ágætlega á heimilisorgelið í Hænuvík
á yngri árum.
Hygg ég þó að þeir sem kynntust
honum síðar á ævinni muni hann best
fyrir frábæra samstarfseiginleika,
því hann var samviskusamur og
verklaginn með afbrigðum, og þó
hann sæktist ekki eftir metorðum
hafði hann metnað til þess að skila
góðu dagsverki.
Reyndar leikur grunur á að stund-
um hafi hlédrægni hans komið í veg
fyrir að hæfileikar nýttust til fulln-
ustu.
Við Agnar vorum lítið samferða
eftir að vist okkar í Hænuvík lauk,
eitthvað um miðjan sjöunda áratug
síðustu aldar.
Hann flutti fyrst á Tálknafjörð,
síðar til Reykjavíkur. Þau Una slitu
samvistum einhvern tíma á þessum
árum og börnin þeirra þrjú, Herdís,
Sigursveinn og Baldvin hurfu mér
um tíma, en á síðari árum hefi ég þó
náð ágætum kynnum við þau öll.
Agnar barðist ungur við skæðan
sjúkdóm, sem merkti hann alla ævi.
Hann var einn af þeim sonum bjargs
og báru, sem ótrauður gekk gegn
hverri þraut og virtist vaxa af baráttu
við þær allar.
Aldrei lét hann þó mikið af afrek-
um sínum, starfið var honum leikur
og nautn.
Við sem kynntumst Agnari mun-
um þó alltaf líta upp til hans sem
góðrar fyrirmyndar. Gildir það ekki
síst um eftirlifandi afkomendur, sem
ég votta mína dýpstu samúð.
Megi minningin um ljúfan föður og
frænda lengi lifa hjá afkomendum
Agnars frá Hænuvík og öðrum hans
skyldmennum og venslafólki.
Sigurjón Bjarnason.
Agnar Sigurbjörnsson
 Fleiri minningargreinar um Agn-
ar Sigurbjörnsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.