Morgunblaðið - 25.04.2008, Blaðsíða 31

ég koma á allar sýningarnar þínar.“
Þessi orð eru læst í hjarta mínu. Allt-
af. Ég veit að hún mun standa fast við
þau. Einn daginn kemur að því að ég
mun fá að sýna fyrir hana.
Ég er afskaplega hamingjusöm að
hafa náð að kveðja með kossi. Minn-
ingin um Hönnu er gífurlega falleg;
eins og vorið sem er að koma, með
bjart, nýútsprungið og ilmandi líf.
Katrín Halldóra Sigurðardóttir.
Kveðja til góðrar frænku.
Elsku Hanna Stína frænka mín. Nú
þegar ég hef séð að lífið hefur tekið
óvænta stefnu hjá þér og að ég eigi
ekki eftir að fá að hitta þig meir þá
langar mig að skrifa þér nokkur orð.
Alveg frá því ég var lítil hef ég alltaf
ætlað að verða eins og Hanna Stína
frænka og man ég hvað mér fannst
alltaf spennandi að koma austur í
heimsókn áður við fluttum þangað og
fá að koma í stofuna hjá þér og fylgj-
ast með þér og kannski sópa fyrir þig.
Í mínum huga varst þú alltaf svo
klár og ég ákvað strax að ég ætlaði að
verða eins góð hárgreiðslukona og þú.
Sú ákvörðun stóðst og fór ég að læra
hárgreiðslu þegar ég varð eldri. Hef
ég ósjaldan heyrt hvað við séum líkar
og oft verið spurð að því hvort ég sé
dóttir hennar Hönnu. Mér fannst ég
alveg ótrúlega heppin að eiga þig sem
frænku og geta alltaf leitað ráða hjá
þér varðandi námið. Þegar ég hugsa
um tímann sem við höfum átt saman
þá stendur upp úr sá góði dagur þeg-
ar ég var í Rvk. í jan. sl. og var að
ákveða með skólann og þú varst að
skoða málin með mér. Við fórum á
kaffihús, bæjarrölt og þú sýndir mér
vinnuna hjá þér og kenndir mér lita-
tækni og gafst mér góð ráð. Man að
við fórum á kaffihús að fá okkur kakó
og köku, kakan okkar kom aldrei og
rjóminn sem átti að vera með kökunni
var allur bráðnaður en þá fór nú bara
mín frænka og kvartaði og við fengum
loksins kökuna okkar. Það var alltaf
svo gaman að spjalla við þig með nóg
af súkkulaði og segja þér fréttir að
austan og hvað ég væri að gera
skemmtilegt í skólanum og vinnunni.
Fann mynd af okkur um daginn þar
sem þú varst að setja í mig strípur
fyrir ferminguna mína í eldhúsinu hjá
ömmu, þú gerðir allt fyrir mann.
Elsku Hanna frænka, ég gæti
skrifað endalaust um þig og vildi að ég
gæti setið með þér og hlegið og sagt
brandara en lífið er ekki svo auðvelt
og verð ég að láta mér duga að hugsa
til þín og þakka fyrir þennan góða
tíma. Minningarnar mínar um þig
verða vel geymdar í hjarta mínu og ég
vona að þú hafir það gott á þessum
góða stað sem þú ert á núna og getir
jafnvel gert alla englana fína og sæta.
Saknaðarkveður,
Þóra Kristín Sigurðardóttir.
Hanna Stína var einstök mann-
eskja og nú er hún farin frá okkur
langt, langt fyrir aldur fram. Svona
getur lífið verið óútreiknanlegt og
ótrúlega óréttlátt og getur maður
ekki annað en fyllst sorg og reynt að
hlýja sér við allar fallegu dýrmætu
minningarnar.
Ég á óteljandi margar æðisgengn-
ar minningar um samskipti okkar og
leiddist okkur aldrei í návist hvort
annars. Gátum bæði talað endalaust
og ósjaldan endaði ég á því að gista á
Hólsgötunni þar sem tíminn flaug og
komin var mið nótt heima í Neskaup-
stað. Það sem einkenndi Hönnu Stínu
öðru fremur var jákvæði, góðvild,
hressileiki og yndislegheit. Hún gerði
alltaf allt sem í hennar valdi stóð til að
vera góð við alla og gera manni glaðan
dag. Hanna Stína var sérstaklega lífs-
glöð og stórglæsileg manneskja og
alltaf með bros á vör. Mikið var hlegið
í návist hennar og var hún mér og
fleirum mikil og góð fyrirmynd í
mannlegum samskiptum og fram-
takssemi.
Ég skil ekki af hverju svona hræði-
legir hlutir gerast. Af hverju Hanna
Stína sem var besta og skemmtileg-
asta manneskjan í heiminum og svona
kornung.
Ég vill með þessum fátæklegu orð-
um minnast minnar yndislegu vin-
konu og frænku. Það voru algjör for-
réttindi að að fá að taka þátt í lífi
hennar og fjölskyldu. Ég þakka allt,
öll frábæru matarboðin, símtölin, alla
hvatninguna í lífinu og samverustund-
irnar sem við áttum.
Elsku Hjalli, Hjalti, Helga og Stína
og aðrir ættingjar, vinir og vanda-
menn, megið þið fá allan heimsins
styrk til að komast yfir þessa miklu
sorg.
Elsku hjartans Hanna Stína mín,
þakka þér fyrir allt, elska þig og mun
alltaf gera og minning þín mun lifa að
eilífu, þinn
Draupnir Rúnar Draupnis.
Margt fer öðruvísi en maður ætlar.
Ekki grunaði mig þegar ég sá þig fyr-
ir þrem vikum að það yrði okkar síð-
asti fundur.
Á ekki langri ævi hefur svo margt á
daga okkar drifið. Við vorum ekki
mjög gamlar þegar byggingar úr hin-
um ýmsu eðal-efnum litu dagsins ljós.
Ímyndunaraflinu voru engin takmörk
sett. Pappakassar voru hin mesta ger-
semi, tilvalinn bústaður fyrir Barbie,
og með málningu og veggfóðri voru
allir vegir færir. Við byggðum kofa
uppi í fjalli, stífluðum læki, veiddum
fisk á bryggjunni handa Hosu sem
var ekkert nema vanþakklætið og
vildi ekki sjá veiðina okkar - matvandi
köttur!
Árið 1966 reyndi ég af fremsta
megni að gefa þér afmælisgjöf, þá
sem þú þráðir heitast af öllu. Ég eign-
aðist systur á afmælisdaginn þinn!
Mér þótti ekki mikið til þess koma en
þú vildir ólm fá að eiga hana. Var það
einungis ósamvinnu foreldra minna
að kenna að þú fékkst ekki að eiga
hana Hrefnu, en í mörg ár trúði hún
því og trúir kannski enn, að þú eigir
stóran hlut í henni. Enda þegar fram
liðu stundir urðuð þið góðar vinkonur.
Áfram héldu ævintýrin. Þegar þú,
kornung, bjóst úti í Danmörku kom-
um við Kristrún við hjá þér áður en
haldið var í skóla á Fjóni. Þessa mán-
uði vorum við í miklu sambandi og
uppátækin ýmis. Það var alltaf gam-
an, alveg sama á hverju gekk.
Heima hjá foreldrum mínum var
alltaf mikil gleði þegar þú birtist,
áhuginn á öllu og öllum kom vel í ljós í
samskiptum þínum við fólk á öllum
aldri og af öllum gerðum.
Í gegnum árin höfum við alltaf haft
samband, við eignuðumst fjölskyldur,
þú varst á undan, hittir Hjalla og
eignaðist Hjalta og síðan Helgu, en
hún er jafngömul dóttur minni.
Stundum veltum við því fyrir okkur
hvort þær væru jafn uppátektarsam-
ar og hugmyndaríkar og við vorum.
Klippa og greiða, þetta fylgdi þér
frá upphafi. Fyrst voru það dúkkurn-
ar okkar, síðan frænkur og fjölskylda,
síðan lærðir þú fagið og klipptir og
greiddir frá morgni til kvölds og auð-
vitað naut ég góðs af því.
Ég man varla eftir þér öðruvísi en
brosandi, þú hafðir einstaka nærveru,
að þekkja og umgangast slíkan gleði-
gjafa er gjöf sem gerir mann betri.
Elsku Hanna Stína, takk fyrir allt,
takk fyrir að fá að vera samferða.
Elsku Hjalli, Hjalti, Helga, Stína,
Siggi, Bogga, Kristrún og fjölskyldur.
Ég vona að almættið styrki ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Bergþóra Aradóttir.
Daginn er tekinn að lengja, vorið að
koma og fuglasöngur úti. Hanna Stína
æskuvinkona mín kveður þetta jarðlíf
þegar allt er að lifna við eftir veturinn.
Margar minningar koma upp í hug-
ann. Við að leika okkur úti með dúkk-
urnar okkar, búnar að tjalda úti í
garði, gullabú uppi í fjalli, halda tom-
bólu svo við gætum farið í Allabúð og
keypt okkur nammi. Við ólumst upp í
sömu götu og það var margt brallað.
Þegar ég sat hjá Hönnu Stínu um
daginn og við vorum að rifja þetta upp
þá sagði hún: „þetta voru góðir tímar“
og er það svo sannarlega rétt. Við átt-
um áhyggjulausa æsku.
Við fórum suður í skóla og Hanna
Stína fór að búa með Hjalla sínum í
Svalbarðinu, þar eyddi ég mörgum
stundum og var alltaf hressandi að
koma í heimsókn og spjalla saman.
Tíminn líður, við eignumst börn, ég
flyt utan en Hanna Stína og Hjalli
austur á land. Þegar komið var í
heimsókn til Íslands var eitt af fyrstu
verkum okkar fjölskyldunnar að fara í
klippingu til Hönnu Stínu sem bjó þá í
Neskaupstað. Í 28 ár höfum við
nokkrar vinkonur að austan verið
með saumaklúbb, með hléum. Sá síð-
asti var hjá Hönnu Stínu nú í febrúar
og var mikið hlegið.
Hanna Stína, hlý, brosmild, glað-
vær og dugleg, kveður okkur þegar
vorið er að koma. Af hverju spyr mað-
ur, hver er tilgangurinn? Kæra vin-
kona, þakka þér fyrir allar samveru-
stundirnar í gegnum tíðina. Það var
alltaf gaman að hitta þig, ávallt hressa
og glæsilega.
Elsku Hjalli, Hjalti, Helga, Stína,
systkini og fjölskyldur, megi guð
styrkja ykkur og hugga á sorgar-
stundu. Missir ykkar er mikill. Við
Bjarni sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Dóra Gerður Stefánsdóttir.
Í dag kveðjum við góða vinkonu og
saumaklúbbssystur. Söknuðurinn er
sár en við erum þakklátar fyrir ótal
góðar minningar sem við getum ornað
okkur við. Við minnumst sveskjutert-
unnar sem engin okkar hefur getað
gert eins og hún. Við minnumst inn-
tökuskilyrða sem hún setti fyrir inn-
göngu í klúbbinn okkar. Harðangur
og klaustur eða útskúfun! Við minn-
umst afmælisdaga þar sem þemað var
einhver löngu liðinn áratugur og hún
lét okkur, virðulegu frúrnar, vera með
alls kyns fíflalæti sem við vissum ekki
að við ættum til. Hún gat alltaf komið
okkur í gott skap og lífsgleðin var
henni svo eðlileg að það var ekki hægt
að hugsa sér hana dapra.
Hún var hrókur alls fagnaðar og
hver saumaklúbbur með henni var
eins og skemmtikvöld með frægustu
skemmtikröftum. Það var spáð í bolla,
sungið, sagðar skrýtlur og hermt eftir
fólki, bæði í tali og látæði. Þorrablótin
á Borgarfirði eystri voru leikin og
sungin og við gátum séð einstaka ein-
staklinga ljóslifandi fyrir okkur.
Elsku Hanna Stína, við kveðjum
þig með söknuði en minningin um þig
verður okkur til gleði um ókomna tíð.
Kveðja frá saumaklúbbs-
systrum frá Norðfirði.
Með nokkrum fátæklegum orðum
langar mig að kveðja kæra vinkonu,
hana Hönnu Stínu. Í gegnum hugann
fara ótal minningar sem tengjast
gleði, bjartsýni, endalausu spjalli um
allt og ekkert, veislum, matarboðum,
gönguferðum stuttum og löngum,
barnastússi og þessari einstöku vin-
áttu sem hún átti til í svo ríku mæli.
Hanna Stína var Norðfirðingur í
hjarta sínu, það var sama hvar hún fór
um heiminn alltaf var Norðfjörðurinn
heima í huga hennar, þar lágu ræt-
urnar. Síðustu árin bjó hún með fjöl-
skyldu sinni í Hafnarfirði. Þar naut ég
og mitt fólk hennar einstöku gestrisni
og vináttu þegar við heimsóttum höf-
uðborgina.
Það var alltaf hægt að koma í heim-
sókn eða fá að gista, það þurfti engan
fyrirvara eða skipulagningu, við vor-
um bara velkomin, þetta lýsir Hönnu
best. Þegar hún var hér fyrir austan
var ávallt glatt á hjalla og tilhlökk-
unarefni þegar hún var væntanleg,
margar stundirnar áttum við saman
við kaffiborðið hjá Stínu mömmu
hennar á æskuheimilinu á Þiljuvöll-
unum.
Að leiðarlokum sem komu allt of
snemma hjá þér, kæra vinkona, lang-
ar mig og fjölskyldu mína að þakka
þér samveruna og þakka fyrir allar
minningarnar sem hægt er að ylja sér
við.
Elsku Hjalli, Hjalti, Helga, Stína
og stórfjölskyldan öll, missir ykkar og
okkar allra er stór, guð gefi okkur
styrk og kjark til að halda áfram því
það hefði Hanna viljað.
Minningin lifir.
Sigurborg Hákonardóttir.
Í dag kveð ég mína ástkæru vin-
konu og meistara, Hönnu Stínu. Hún
var einstök manneskja. Með kærleika
sínum, ljúfu lund, hláturmildi og ein-
staka húmor, kom hún mér ávallt í
gott skap. Hún var alltaf svo hvetj-
andi með bjartsýni sinni og jákvæði.
Ég þakka fyrir allar yndislegu stund-
irnar sem við áttum saman.
Þó að fölni fögur rós
og ferskur þagni blær,
þó að slökkni lífsins ljós
leiftrar ætíð skær,
heilög minning helguð þér
á harðri lífsins braut,
geymd í huga og hjarta mér
um horfinn förunaut.
Við tengdum okkar traustu bönd
með trú á sterkan þátt.
Þú gafst mér bæði hjarta og hönd
og hamingjunar mátt.
Hin sæla minning sefar mig
er sorgin leitar að.
Nú bið ég guð að blessa þig
og búa nýjan stað.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Elsku Stína, Hjalli, Hjalti, Helga,
Bogga, Gúkka, Siggi og aðrir ástvinir.
Ég sendi ykkur mínar hlýjustu hugs-
anir og bið Guð að vaka yfir ykkur.
Sigrún Þorsteins.
Það var mikil gæfa að alast upp á
Holtinu í Hafnarfirði. Á árunum um
1960 til 1970 var ekkert byggt á Holt-
inu og við áttum allt landið að leikvelli,
golfvöllinn á Hvaleyri, Sædýrasafnið,
hraunið og Ástjörnina enda var mjög
oft skólatösku hent inn og farið í bófa-
og boltaleiki þar til mæður kölluðu
„matur“. Á unglingsárum var fylgst
að við eltingaleikinn við stelpurnar. Í
þessu umhverfi verður til vinátta sem
nær aftur til fyrstu minninga tilver-
unnar og fylgir okkur út lífið.Vina-
hópurinn er nú rétt að skríða yfir 50
árin.
Hjalli var aðeins 17 ára þegar hann
missti móður sína úr krabbameini.
Það var mikið áfall. Vinirnir stóðu
saman, fá orð voru sögð og lífið varð
að halda áfram. Þegar Hjalli var rétt
rúmlega tvítugur fann hann Hönnu
sína. Ástin var djúp og sterk. Hanna
og Hjalli tóku saman á sínu lífi í blíðu
og stríðu. Eignuðust tvö yndisleg
börn, Hjalta og Helgu. Hanna var
stoð og stytta fjölskyldunnar og hetj-
an sem aldrei brást. Í okkar vinahópi
var hún sérstakur gleðigjafi. Hafði
sinn smitandi húmor og alltaf var
stutt í brosið. Eftir að Hjalli og Hanna
komu aftur suður átti vinahópurinn
oft yndislega samveru. Nú síðast í
nóvember var farin helgarferð í
Hveragerði þar sem allir lögðu saman
í frábærar veislur, söng og dans. Þar
ríkti gleðin ein. Í byrjun mars þegar
einn úr hópnum varð fimmtugur,
minntumst við þess að það var ótrú-
lega stutt síðan haldið var heljarmikið
„Greasepartý“ þegar vinirnir náðu
tvítugu. Hanna mætti nú létt og kát í
rétta „Greasedressinu“ og var hrókur
alls fagnaðar. Var að vísu með verk í
öxlinni en var nýbúin að fá niðurstöðu
læknis um að allt væri í lagi.
Fráfall Hönnu staðfestir enn og
aftur hverfulleika lífsins. Á þessari
sorgarstundu eru orð fátækleg en vin-
áttan dýrmæt. Okkar kæra vinkona
er frá okkur tekin allt of fljótt í blóma
lífsins. Það veit enginn hvaða tíma
hverjum er úthlutaður, því er hver
dagur dýrmætur og til að njóta.
Þakka skal allt það góða en forðast
leiða og það sem er einskis vert.
Minningin um Hönnu er og verður
okkur mikils virði. Vinátta hennar og
einstakur húmor mun lifa með okkur
alla tíð.
Það er gott að eiga hinar fögru og
góðu minningar um Hönnu. Það verð-
ur auðveldara að syrgja og kveðja því
við vitum að það er tekið vel á móti
henni. Þegar fólk veikist mjög illa er
oft best að fá að fara með reisn og
njóta hvíldarinnar. Þó að söknuðurinn
um okkar einstöku Hönnu sé sár þá
gerum við henni best með því að
minnast hennar í gleði. Láta allt það
góða sem hún stóð fyrir fylgja okkur
um ókomin ár. Fara í gegnum sorgina
og ná nýrri fótfestu í lífinu þar sem já-
kvæðni og gleði verður haft að leið-
arljósi. Hanna vill að við stöndum
saman og minnumst þess góða – gleð-
innar – hlátursins og að við grípum
hvert tækifæri til að njóta lífsins.
Munum það alltaf. Megi góður Guð og
allt það góða umvefja, styrkja og
vernda ykkur Hjalli, Hjalti, og Helga
og alla fjölskylduna. Þess óska ykkar
vinir.
Halldór, Guðrún,
Hinrik, Ásta Jóna.
Martin, Ólöf.
Ólafur Helgi, Stefanía.
Þorvaldur Ingi, Dís.
Elskuleg og kær vinkona okkar,
hún Hanna Stína er dáin. Með mikilli
eftirsjá og söknuði skrifum við þessar
línur.
Einnig er okkur þakklæti í huga
fyrir þau forréttindi í okkar lífi að
hafa fengið að þekkja Hönnu Stínu og
átt hana að vin.
Kynnin hófust á Neskaupstað fyrir
rúmum 30 árum og þróuðust í ein-
læga vináttu. Samgangur varð mikill
milli heimila okkar, við Hjalla og
börnin Hjalta og Helgu. Við tengd-
umst líka vináttuböndum við stórfjöl-
skylduna hennar Hönnu Stínu á Nes-
kaupstað, allt gefandi fólk og jákvætt.
Hanna Stína var vinsæl og vina-
mörg og sannkallaður gleðigjafi. Hún
byrjaði sinn vinnudag eins og hún
endaði hann með gleði. Hún var ein-
stök manneskja, sérstaklega ósérhlíf-
in, vinnusöm og fær í sínu fagi, hár-
greiðslunni, þó að hún gerði ekki
mikið úr eigin getu. En kúnnarnir
mörgu fóru ánægðir frá henni og þeir
sem aðrir drógust að henni. Já,
Hanna Stína, hún var allra. Hún um-
vafði af svo mikilli elsku dóttur okkar
Astrid Rún og verðum við henni æv-
inlega þakklát fyrir það. Hvar sem
hún var, fyrir austan, sunnan eða í út-
löndum dró hún að sér fólk með sinni
góðu nærveru, dillandi hlátri og út-
geislun. Hún var orkumikil, skemmti-
leg og lifandi kona. Það eru því svo
margar góðar minningar sem leita á
hugann. Við áttum yndislegt sumarfrí
saman fjölskyldurnar fyrir nokkrum
árum í Hollandi og skruppum einn
daginn til Belgíu til að kíkja í gullbúð-
irnar hjá gyðingunum og þar var
henni tekið eins og hún væri eðalborin
drottning og snúist í kringum hana.
Hanna Stína var heimsmanneskja
sem elskaði stórborgir og naut sín í ið-
andi mannlífi þeirra. Hún var fagur-
keri og tískudrottning, falleg kona
sem skartaði jafnan nýjustu tísku í
skóm, fötum og skarti.
Líf þessarar elskulegu konu breytt-
ist skyndilega þegar hún greindist
með krabbamein. En hún bar ekki sitt
á torg eins og glöggt kom fram þegar
veikindin fóru að segja til sín, þá sagði
hún í fyrstu að það væri „eitthvert
læknavesen á sér“. En svo kom að
hún sagði hvers kyns var og sorgin
bar að dyrum hjá ástvinum og vinum.
Við tók barátta við sjúkdóminn sem
hún háði með æðruleysið, jákvæðnina
og góðu lundina að vopni og gerði öll-
um sem í kringum hana voru auðveld-
ara fyrir. Viljinn var mikill og þegar
henni varð ljóst að sennilega gengi
hárgreiðslustarfið ekki upp lengur
settist hún á skólabekk í Fjöltækni-
skólanum haustið 2006. Það var lýs-
andi fyrir hana að leita að færari leið,
gefast ekki upp heldur halda áfram og
sjá fram á við. En samt þurfum við nú
að horfa á eftir þessari yndislegu
manneskju í blóma lífsins sem gaf
okkur svo mikla gleði og birtu með lífi
sínu.
Við trúum því að hann sem vakir yf-
ir okkur taki vel á móti henni og þar
sé hún umvafin ljósinu sem hún gaf
okkur öllum svo ríkulega af.
Með bjartar minningarnar um
hana í huga biðjum við Guð að styrkja
fjölskyldu hennar og ástvini alla og
leiða þau áfram.
Lilja Bára og Guðfinnur.
 Fleiri minningargreinar um Jó-
hönnu Kr. Ragnarsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. APRÍL 2008 31
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er
eftir helgi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi.
Minningargreinar