Morgunblaðið - 08.07.2008, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. JÚLÍ 2008 21
MINNINGAR
✝ Jónas Þór Berg-mann fæddist í
Reykjavík 23. apríl
1947. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu hinn 30.
júní síðastliðinn.
Foreldrar Jónasar
eru Jón Guðmundur
Bergmann fyrrver-
andi aðalféhirðir, f.
1920 og Ágústa
Bergmann hús-
móðir, f. 1922.
Systkini Jónasar eru
Andreas, f. 1943,
kvæntur Guðrúnu G. Bergmann,
Ingibjörg, f. 1945, gift Þorbergi
Halldórssyni, Halldór, f. 1956,
kvæntur Önnu Láru Kolbeins og
Guðrún, f. 1958, gift Gísla Gunn-
ari Sveinbjörnssyni.
Jónas giftist árið 1990 Hönnu
Bergmann, f. 1943, en þau slitu
samvistir.
Jónas hóf nám í
blikksmíði 17 ára
gamall og tók
sveinspróf 1970 og
fékk meistarabréf
1974. Jónas starfaði
sem blikksmiður
alla tíð og var um
tíma í stjórn Blikk-
smiðafélagsins.
Hann starfaði fyrst í
Blikksmiðjunni Vogi
frá 1964 til 1982 og
frá 1982 í Blikk-
smiðjunni Funa, síð-
ar Blikkás-Funi þar
sem hann starfaði til dánardags.
Jónas iðkaði knattspyrnu frá
barnsaldri með öllum flokkum
Knattspyrnudeildar Víkings í
Reykjavík og var dyggur stuðn-
ingsmaður alla tíð.
Útför Jónasar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.
Elskulegur mágur minn, Jónas,
hefur kvatt þetta líf langt fyrir aldur
fram. Á hugann leita minningar frá
áratuga samleið. Áleitnastar frá fyrri
árum þegar Jónas, þá einhleypur,
fylgdi okkur í tómstundum og var
hjálparhella okkar í öllum fram-
kvæmdum. Þegar leiðir lágu saman
fyrst var hann unglingurinn í tengda-
fjölskyldunni, um það bil að eignast
fyrsta bílinn og lærlingur í blikk-
smíði.
Fyrsta sameiginlega sumarfrí okk-
ar var Balticaferðin margfræga. Síð-
ar urðu útilegur, hestaferðir og dvöl í
Steinsholti nánast árlegir viðburðir
þar sem sumarfríum var eytt saman.
Jónas sem trússari í hestaferðum
vinahóps sem fór a.m.k. í 15 ár sam-
fellt í lengri og skemmri ferðir er líka
ógleymanlegur. Þar komu vel í ljós
snyrtimennska og skipulagshæfileik-
ar hans. Allt á vísum stað hvort sem
það var geneverinn sem mátti taka
fram þegar sást í náttstað eða púð-
urdósirnar. Oft þurfti hann að fara
aðrar leiðir en reiðfólkið og aldrei
brást að Jónas beið þegar við riðum í
hlað og voru þá engir gemsar, Tetra
eða aðrar leiðir til að mæla sér mót ef
eitthvað út af bar. Þessi dæmi lýsa
vel bestu eiginleikum hans, enda er
sá trúnaður og vinátta sem myndast í
slíkum aðstæðum dýrmæt og þess
naut Jónas. Eins átti stórfjölskyldan
heimili í fjölskylduhúsi ömmu Mundu
og Andreasar afa á Ljósvallagötu og
mikil samheldni. Þar nutu tveir elstu
synir okkar Andreasar nærveru og
athygli skyldfólksins ekki síst frá
Jónasi sem var nánast eins og fóstri
fyrstu æviár þeirra.
Það var svo 1982 sem Hanna kom
inn í líf Jónasar. Þau felldu hugi sam-
an og hófu sambúð á Ljósó. Hún var
stóra frænkan sem flutti til Ameríku
með fjölskyldu sinni þegar Jónas var
7 ára. Þau giftu sig svo 1990 undir ís-
lenskri sumarsól úti í Breiðafjarð-
areyjum. Þau byggðu sér raðhús í
Grafarvogi og áttu afar fallegt heimili
og garðurinn bar smekkvísi þeirra
fagurt vitni. Hanna átti börn frá
fyrra hjónabandi, Brett og Leanna,
en þau Jónas áttu ekki börn saman.
Þó að leiðir þeirra hafi skilið tel ég að
árin með Hönnu hafi verið hamingju-
ríkust í lífi hans á fullorðinsárum.
En Jónas átti félaga sem hann vildi
ekki skiljast við þrátt fyrir heitar
bænir og fortölur ættingja og vina,
en það var Bakkus. Hann stundaði
alla tíð sína vinnu og var virtur og eft-
irsóttur í sínu fagi en á seinni árum
valdi hann að eyða miklu af frítíma
sínum með honum og verður þá oft
lítill tími aflögu fyrir vini sem ekki
vilja eyða tímanum þannig.
Fyrir okkur öll sem þótti vænt um
hann var þetta mikil sorg og eftirsjá
að samveru með Jónasi sem hafði svo
góða nærveru ella. Einstakur ljúf-
lingur í öllum samskiptum en mjög
dulur svo ekki var alltaf gott að átta
sig á hvað inni fyrir bjó. Fyrir einu
ári fékk hann blóðtappa og fór svo að
hann varð bráðkvaddur að heimili
sínu í síðustu viku. Samúð mín innileg
er með tengdaforeldrum mínum,
Hönnu og systkinunum. Ég bið góð-
an Guð að vera með þeim og okkur
sem syrgjum Jónas. Ég bið fyrir Jón-
asi mínum og þakka allt sem hann
var mér og mínum.
Guðrún G. Bergmann.
Okkur systrum langar að minnast
okkar ástkæra bróður, Jónasar, í
fáum orðum.
Við eigum aðeins góðar minningar
um góðan dreng. Bróðir okkar var
skemmtilegur, ljúfur í skapi og hafði
létta lund. Jónas var afar tengdur
okkur systkinum sínum og börnum
okkar og var mikill uppáhaldsfrændi
þeirra. Hann kom sér alls staðar vel
og var skemmtilegur í góðra vina
hópi og hrókur alls fagnaðar innan
um sitt heimafólk. Bróðir okkar var
fastagestur á heimilum okkar og kall-
aði okkur báðar alltaf uppáhaldssyst-
ur sínar.
Hann var í senn stóri bróðir og litli
bróðir okkar og stólaði á að við syst-
urnar aðstoðuðum hann í innkaupum
og útréttingum sem voru tæpast
hans sterkasta hlið. Enda var það
alltaf sjálfsagt þar sem bónbetri
maður var vandfundinn. Í staðinn
hringdum við alltaf í hann ef eitthvað
þurfti að gera sem útheimti verksvit
og nákvæmni. Enda var hann lag-
hentur með afbrigðum. Alltaf boðinn
og búinn sama hversu mikil fyrirhöfn
það var fyrir hann.
Jónas var mikill matmaður. Steik-
ur og sósur áttu upp á pallborðið, en
ef soðning var á borðum á árum áður
þá brá Jónas sér yfirleitt á Bæjarins
bestu. Samt sagði hann alltaf: „Ég
hef aldrei á ævinni orðið svangur.“
Það verður erfitt að hugsa sér til-
veruna án Jinna blikk eins og við köll-
uðum hann oft í gríni. Að sama skapi
verða fjölskylduboðin ekki söm án
hans en við yljum okkur við góðar
minningar um kæran bróður okkar.
Megi hann hvíla í friði.
Ingibjörg og Guðrún.
Ein fyrsta minning mín um Jónas
föðurbróður minn er í hringiðu helstu
ástríðu hans, knattspyrnunnar, þeg-
ar lítill stubbur rétt byrjaður að
sparka tuðru er dreginn á völlinn
með pabba sínum og Jónasi frænda.
Stórleikur var framundan, KR-
Víkingur, og ekki voru þeir bræður
sammála um ágæti liðanna enda Jón-
as annálaður stuðningsmaður Vík-
ings og pabbi KR-ingur. Að sjálf-
sögðu hélt stubburinn með KR eins
og pabbi hans en miklum fortölum
var beitt á þann stutta til að sanna
ágæti Víkinganna enda stutt síðan
þeir hömpuðu titlinum.
Flestar minningar mínar um þenn-
an dugnaðarfork frænda minn snúast
um ástríður hans hvort sem það er
fótboltinn, jeppaferðir eða trússferðir
fyrir frændur okkar í hestaferðum
um hálendið.Fyrsta jeppaferðin mín
með Jónasi var suður Kjöl 1979 og ég
þá rétt rúmlega 11/2 árs og þakka ég
honum einna helst þá fjallabakteríu
sem ég er haldinn enn í dag. Hálend-
isferðirnar áttu eftir að verða ansi
margar og á hverju sumri keyrði karl-
inn jeppa með kerru um hálendið
þvert og endilangt í hestaferðalögum
Andreasar bróður síns og kom aldrei
nokkur annar til greina í það mikil-
væga starf. Seinasta ferðin sem við
feðgarnir og Jónas frændi fórum sam-
an var farinn fyrir nokkrum árum.
Ég vann það sumar sem leiðsögu-
maður á Vatnajökli og kom þá ekki
annað til greina en að þeir bræður
legðu saman land undir fót og kíktu í
heimsókn austur. Þar áttum við ynd-
islegan dag í faðmi Suðursveitarfjalla
enda brunað á fullri ferð á vélsleðum
um jökulinn. Þessi ferð okkar er
kannski besta minning mín um hve
sterkt samband þeirra bræðra var,
enda voru þeir ekki aðeins bræður
heldur miklir vinir að auki. Þetta
sterka vinasamband byrjaði snemma
enda kenndi karlinn pabba að keyra
aðeins 11 ára gömlum á VW Bjöllu.
Ég hugsa að stóri bróðir hafi unnið
sér inn ansi marga punkta með þeim
gjörningi þó amma hafi ekki verið
eins hrifin af uppátækinu. Seinna
meir þegar ég hóf mitt nám í blikk-
smíði var Jónas mér stoð og stytta í
náminu og fóru ófáar kvöldstundirnar
í að undirbúa mig fyrir sveinsprófið.
Það er ekki síst honum að þakka ár-
angurinn sem náðist, enda listasmið-
ur í öllu sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Fyrstu kvöldin í undirbúningnum
fyrir prófið heyrðist eftirfarandi vísa
oft á tíðum enda næg tilefni.
Smíðar allt skakkt og bjagað,
sem enginn getur lagað.
Á sér þó eina von:
undraefnið sílikon.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
vinna við hlið frænda míns hjá þeim
Kolla og Grétu í Funa og held ég að
fáir geri sér grein fyrir hversu mikils
hann mat vináttu þeirra hjóna og má
segja að þau hafi verið hans önnur
fjölskylda. Með miklum söknuði
kveðjum við þig, frændi.
Arnar, Ýr og Hnikarr Örn.
Við systkinin munum aldrei gleyma
Jinna blikk eða Nóna frænda. Frá
æsku munum við eftir því að Jónas
mætti alltaf með sprengfullan bílinn
af snakki og nammi fyrir litlu frænd-
systkinin sín. Hann átti það til að
kalla okkur „Smússí“ eða „Smússí-
líus“ og spyrja okkur að því reglulega
hvort við værum nú virkilega orðin
stærri en hann og hann sem sagðist
þó vera með stærri og myndarlegri
mönnum.
„Er þetta þinn rétti háralitur?“
spurði hann oft í gríni og þegar við
tókum lagið stakk hann iðulega upp á
því að syngja „Sá ég spóa“ við misgóð-
ar undirtektir.
Jónas var hress, skemmtilegur og
með hjarta úr gulli. Honum þótti aug-
ljóslega mjög vænt um litlu frænd-
systkini sín og okkur um hann.
Við munum sakna hans sárt.
Megi hann hvíla í friði.
Ingi Örn, Berglind og Birgir.
Jónas frændi var skemmtilegur
maður og hans verður sárt saknað.
Hann reyndist allri fjölskyldunni ein-
staklega vel og var okkur systkinun-
um kær. Jónas var tíður gestur á
heimili foreldra okkar og við áttum
margar gleðistundir með honum.
Hann var örlátur á tíma sinn og
með eindæmum bóngóður, en þegar
Jónasi var þakkað fyrir viðvik klykkti
hann gjarna út með þeim einkunn-
arorðum að hann hefði aldrei verið
sporlatur maður.
Frændi var ættrækinn og veitti
okkur stuðning á æskuárum okkar
og vináttu og hjálpsemi þegar við ux-
um úr grasi. Fyrir það erum við
þakklát og kveðjum hann með sökn-
uði og virðingu.
Birna, Ágústa og Halldór.
Hlýtt og notalegt viðmót er það
fyrsta sem ég man eftir í fari Jónasar
er ég sá hann fyrst í blikksmiðjunni
Vogi árið 1972 og þá tókst með okkur
náinn og góður kunningsskapur, það
voru því döpur tíðindi að heyra að
hann væri látinn.
Jónas lauk sveinsprófi í blikksmíði
árið 1970 og var orðinn einn af lyk-
ilmönnum í smiðjunni og fyrirmynd
okkar hinna sem vorum að hefja nám
í faginu.
Það varð keppikefli okkar yngri
mannanna að standa okkur vel til að
fá að vinna með Jónasi sem okkur
þótti bæði fyndinn og skemmtilegur.
Jónas vann í blikksmiðjunni Vogi til
ársins 1982 en hóf þá störf í Blikk-
smiðjunni Funa sem síðar varð Blik-
kás-Funi ehf. og vann þar til dauða-
dags. Á þeim rúmu 30 árum sem við
störfuðum saman má segja að aldrei
hafi borið skugga á vináttu okkar og
hann var alla tíð eitthvað miklu meira
en bara vinnufélagi.
Jónas starfaði alla tíð sem flokks-
stjóri og verkefnisstjóri og má segja
að hæfni hans í mannlegum sam-
skiptum hafi gert það að verkum að
viðskiptavinir óskuðu sérstaklega
eftir honum í vinnu og biðu frekar ef
hann var upptekinn heldur enn að fá
annan í hans stað.
Jónas var mikið snyrtimenni og
alla tíð vel til fara, og reglumaður í
mörgu en um langt árabil átti hann í
baráttu við bakkus eins og margur.
Þótt bakkusi tækist að trufla líf hans
töluvert tókst honum aldrei að ræna
hann heiðarleikanum og trúnaðinum
við þá sem stóðu honum nærri.
Jónas gat verið fastur fyrir og
fljótur að taka ákvarðanir sem eng-
inn fékk breytt og það er því í hans
anda hvernig hann kveður þetta líf
því oft þegar umræða var um þrautir
manna og sjúkdóma, sagði hann í
léttu gríni, „ég vil nú helst vakna
dauður einn daginn“.
Um leið og við vinir og vinnufélag-
ar Jónasar kveðjum kæran vin og fé-
laga sendum við aðstandendum inni-
legar samúðarkveðjur.
Far þú í friði, kæri vinur og hafðu
þökk fyrir allt.
Kolviður Helgason.
Jónas frændi dáinn! Þú sagðir nú
alltaf að þú vildir ekki verða gamall,
en eitthvað finnst mér þú nú hafa
verið fljótur á þér. Við minnumst þín
fyrir hvað þú varst skemmtilegur og
þinn einstaka húmor, það var gaman
að vera í návist þinni og marga góða
frasa hefur maður tekið upp eftir þér.
Börnunum okkar var mjög brugðið
við snögglegt andlát þitt og Bjarki
sagði: „Hver á þá að kalla mig
smússilíus.“ Við minnumst skemmti-
legra heimsókna þinna til okkar og
við til þín og Hönnu.
Okkar skemmtilegustu stundir
voru í gamla daga þegar við rúntuð-
um um í þínum glæsilegu jeppum
heilu helgarnar og heimsóttum fólk
og fórum í torfærur. Sértaklega er
minnisstæð ferð sem við fórum tveir í
Þórsmörk og Toyotan drap á sér í
miðri Krossá. Þú varst fagmaður al-
veg fram í fingurgóma og það var frá-
bært að vinna með þér, það lék allt í
höndunum á þér.
Ég þakka þér sérstaklega fyrir
alla hjálpsemina í gegnum árin og þá
sérstaklega þegar þú tókst þér sum-
arfrí og slóst upp með mér húsinu við
Dalhús 57.
Það er komið að leiðarlokum, elsku
frændi minn, og minningarnar um
þig mun ég geyma alla tíð, ég á eftir
að sakna þín mikið. Ég votta foreldr-
um þínum og systkinum samúð mína
og Hanna mín, þér líka, ég veit að þér
þótti óskaplega vænt um kallinn og
gerir enn.
Hvíl í friði frændi minn.
Þinn frændi og vinur,
Guðmundur Karl Bergmann
og fjölskylda.
Jónas Þór Bergmann
Alvöru blómabúð
Allar skreytingar unnar af fagfólki
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Sími: 553 1099 • Fax: 568 4499
Heimasíða: www.blomabud.is
Netfang: blomabud@blomabud.is
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
GUÐMUNDUR P. ANNILÍUSSON
húsgagnasmiður,
Hjallaseli 35,
Reykjavík,
lést föstudaginn 4. júlí.
Útförin fer fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á
Hjúkrunarheimilið Seljahlíð.
Sólveig Þóra Ásgeirsdóttir,
Guðríður Guðmundsdóttir, Þorsteinn Svavar McKinstry,
Guðrún Guðmundsdóttir, Sveinn Einar Magnússon,
Erna Björg Guðmundsdóttir, Guðþór Sverrisson,
Björgvin Trausti Guðmundsson, Nína Berglind Sigurgeirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður, faðir, afi, sonur og tengdasonur,
BJARNI JÓNAS INGIMARSSON,
Akurbraut 46,
Reykjanesbæ,
andaðist á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja sunnu-
daginn 6. júlí.
Útförin verður auglýst síðar.
Sara Harðardóttir,
Sara Ross Bjarnadóttir,
Ásta Vigdís Bjarnadóttir
Gabríel Orri Karlsson,
Ásta Vigdís Bjarnadóttir, Ingimar Elíasson,
Sarah Ross Helgason
og aðrir aðstandendur.
MOSAIK Hamarshöfða 4 - 110 Reykjavík
sími 587 1960 - www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Vönduð vinna og frágangur
Yfir 40 ára reynsla
Sendum myndalista
 Fleiri minningargreinar um Jónas
Þór Bergmann bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu á næstu dög-
um.