Morgunblaðið - 11.11.2008, Blaðsíða 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. NÓVEMBER 2008
✝ Haukur Ás-mundsson fædd-
ist í Reykjavík 9.
september 1949.
Hann lést á heimili
sínu 3. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Ás-
laug Matthíasdóttir
frá Patreksfirði, f.
14.9. 1924, d. 16.12.
1997, og Svanur
Jónsson frá Höfn-
um, f. 28.8. 1923, d.
3.8. 2008. Kjörfor-
eldrar Hauks voru
Ásmundur Matthíasson frá Pat-
reksfirði, f. 30.7. 1916, d. 21.5.
1994, og Ragnhildur Pétursdóttir,
f. 6.9. 1922, í Hjaltastaðarþinghá.
Bræður Hauks og sammæðra
eru Pétur Ragnar, f. 2.4. 1962, og
Ægir Steinn, f. 25.7. 1964, Svein-
þórssynir. Systir Hauks og sam-
feðra er Hjördís Bára, f. 28.2.
1948. Kjörsystur Hauks eru Guð-
laug Ásmundsdóttir, f. 15.1. 1959,
d. 19.10. 2008, og Steinunn Ás-
mundsdóttir, f. 1.3. 1966. Steinunn
er gift Þorsteini Inga Steinþórs-
syni og eru dætur þeirra Freyja
og Ragnheiður.
Haukur kvæntist 24. júní 1972
Ástu Huldu Markúsdóttur, f. 19.2.
1949, í Reykjavík. Foreldrar Ástu
eru Sigurína F. Friðriksdóttir, f.
22.12. 1922 í Vestmannaeyjum, og
Markús Hörður Guðjónsson, f.
29.8. 1923 í Reykjavík, d. 18.3.
1980. Börn þeirra eru Markús
Hörður Hauksson, f. 29.11. 1974,
og Ragnhildur Hauksdóttir, f. 9.7.
1976. Sonur Hauks og Kristínar S.
Brandsdóttur er Brandur Daníel,
f. 10.2. 1990. Sambýliskona Mark-
úsar er Bríet Ósk Guðrúnardóttir,
f. 13.5. 1980, og eiga þau dótturina
Sölku Sól, f. 18.5. 2008. Áður átti
Bríet Ósk Sigrúnu Hönnu, f. 24.9.
1999. Ragnhildur er
gift Óla Rúnari Eyj-
ólfssyni, f. 21.2.
1977, og eru börn
þeirra Jasmín Ásta,
f. 28.5. 2001, og Eyj-
ólfur Snær, f. 7.10.
2006.
Haukur hóf störf
hjá Lögreglunni í
Reykjavík eftir próf
úr Lögregluskól-
anum árið 1969, eft-
ir að hafa unnið hjá
Ellingsen og verið
til sjós. Einnig starf-
aði hann við virkjunarfram-
kvæmdir í Búrfelli. Hann vann hjá
Lögreglustjóraembættinu til
dauðadags. Hann ók einnig lang-
ferðabifreiðum hjá Vestfjarðaleið
á sumrum í um áratug. Haukur
fór ungur í sveit í Djúpadal í
Djúpafirði, A-Barðastrandarsýslu,
hann elskaði sveitina sína og var
þar öll sumur eða þangað til hann
var orðinn 17 ára, en eftir það fór
hann í áratugi í smalamennsku á
haustin.
Haukur sinnti margvíslegum
trúnaðarstörfum í félagsmálum.
Hann starfaði fyrir Kiwanis-
hreyfinguna í 10 ár og var kosinn
besti forseti Þórssvæðis 1996-
1997. Hann gekk í Oddfellow-
regluna árið 1997, í stúkuna nr. 20
Baldur og hefur sinnt þar ýmsum
trúnaðarstörfum. Haukur var alla
tíð mikill íþrótta- og keppn-
ismaður. Hann lék handbolta með
keppnisliði lögreglunnar fram
undir fertugt og var mikill hesta-
og golfmaður. Hann var félagi í
Golfklúbbnum Odda og einnig í
Golfklúbbi lögreglunnar í Reykja-
vík.
Útför Hauks verður gerð frá
Neskirkju í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Elsku hjartans pabbi minn.
Það er ótrúlega erfitt lífið þessa
dagana og svo óréttlátt, ég trúi því
ekki að þú sért farinn frá okkur, en
maður ræður víst engu. Þú varst svo
góður pabbi og afi, vildir allt fyrir alla
gera og barnabörnin þín elskaðirðu út
af lífinu og þau elskuðu þig.
Ég á svo margar góðar minningar
um þig, allar útilegurnar, sumarbú-
staðaferðir í Munaðarnes, Mallorca-
ferðir, ísbíltúrar á sunnudögum, þeg-
ar ég fékk að fara með þér
eldsnemma morguns í rútunni að
sækja vinnumenn sem unnu í ál-
verinu í Straumsvík, heimsókn á
löggustöðina, en mér þótti mjög flott
að eiga pabba sem var lögga, stund-
um horfðum við saman á fótboltaleiki,
að sjálfsögðu var það Man. United,
það var toppliðið, og ótal fleira sem
við höfum brallað saman í gegnum ár-
in. Það var líka alltaf svo gaman í bíln-
um ef við vorum að keyra út á land, þú
vissir allt um alla staði, enda hafðir þú
komið ansi víða og varst ansi fróður
um landafræði.
Heilsu þinni hrakaði mikið síðustu
árin, enda ertu búinn að ganga í gegn-
um meira en margir gætu þolað. Þú
slasaðist alvarlega á höfði þegar þú
dast af hestbaki fyrir mörgum árum,
þú greindist með alvarlegt ristil-
krabbamein fyrir sex árum og svo síð-
ast fékkstu alvarlegt hjartaáfall en
alltaf stóðstu aftur upp. En eitt sinn
verða allir menn að deyja, líkaminn
þoldi ekki meira.
Ó elsku pabbi, það verður erfitt
fyrir barnabörnin að skilja að nú sé
afi hjá Guði og að hann muni aldrei
koma aftur, en þau munu geyma þig í
minningunni og ég verð dugleg að
segja þeim sögur af þér, eins og t.d.
þegar þú fékkst krókinn í gegnum
höndina og hvað þú varst ánægður að
verða afi, það var það besta, enda tal-
aðirðu oft um hvað þú værir ríkur að
eiga svona falleg og heilbrigð barna-
börn.
Ég get varla sleppt því að tala um
golfið, þú tókst ástfóstri við þessa
íþrótt og fluttir nánast á golfvöllinn á
sumrin, þú varst svaka duglegur og
náðir fljótt mjög góðum árangri og
átt fjöldann allan af verðlaunapening-
um og bikurum fyrir það.
Núna þurfum við Markús bróðir að
halda vel utan um mömmu, missir
okkar allra er mikill en sem betur fer
eigum við marga og góða vini allt um
kring sem umvefja okkur kærleik og
hlýju.
Elsku pabbi, vonandi hefurðu fund-
ið friðinn og líður betur núna.
Elska þig að eilífu.
Þín pabbastelpa,
Ragnhildur.
Haukur minn. Fallegi góði bróðir-
inn minn sem nú er dáinn. Hann var
allaf „stóri bróðir“ minn, þótt ég ætti
bara einn bróður, og ég dáði hann
meira en aðra. Svo fallegur og hnar-
reistur. Ég bar óttablandna virðingu
fyrir honum þegar ég var barn, því
hann var mikill töffari og hafði með-
fæddan myndugleik. Svo varð ég
feimin við hann á unglingsárunum,
því þá var hann orðinn lögreglumaður
eins og pabbi okkar og hafði ekki ýkja
mikla þolinmæði gagnvart böldnum
unglingnum mér.
Hann var svo ljónheppinn að finna
sætustu og bestu skvísuna í Reykja-
vík og kvænast henni á Jónsmessunni
1972. Þar var hann gæfumaður, því
Ásta hefur reynst honum klettur í til-
verunni. Hún og börnin þeirra, Mark-
ús og Ragnhildur, og þeirra makar og
börn voru lífssólir hans. Ég fór ekki
að kynnast bróður mínum fyrr en ég
varð sjálf fullorðin manneskja. Hann
var ekki maður sem bar tilfinningar
sínar eða hugsanir á torg og það tók
drjúgan tíma fyrir okkur að læra
hvort á annað.
Smám saman fór ég að skilja bak-
grunn hans og drifkraft. Hann var
ögn týndur hvað foreldra okkar varð-
aði; í verunni sonur Ásu, systur Ás-
mundar pabba okkar, svo hann vissi
ekki almennilega hverjum hann til-
heyrði. Ég held að það hafi markað líf
hans að verulegu leyti.
Þrátt fyrir að vera lögreglumaður
alla sína ævi er ég viss um að bróðir
minn var alltaf bóndi inn við beinið.
Hann elskaði landið sitt, undi sér
lengi vel hvergi betur en í sveitinni
sinni, Djúpadal, innan um skepnur og
gott fólk og var náttúraður fyrir að
lesa landslag á augabragði. Hann hélt
hesta í mörg ár uns hann lenti í erfiðu
slysi á hestbaki. Hann var alltaf að
stússa í íþróttum, síðan tók golfið við
og hann var kominn í mestu vandræði
með að koma öllum verðlaununum
fyrir í hillunum heima hjá sér. Hann
tók þetta allt með trompi.
Svo greindist hann með krabba-
mein í ristli og var nær dauða en lífi
svo mánuðum skipti. Maðurinn sem
var vanur að hafa alla þræði í hendi
sér, með mannaforráð og forsvar, var
allt í einu veikur og máttlítill í lífi og
starfi. Þótt allt stefndi í að sjúkdóm-
urinn legði Hauk að velli innan fárra
ára lagði hann sína ýtrustu krafta og
þrjósku í baráttuna og hafði um skeið
betur. En svo fékk hann alvarlegt
hjartaáfall í golfferð á Spáni seint á
síðasta ári, var bjargað á elleftu
stundu og mátti svo sitja uppi með að
vera ekki aðeins með alvarlegt
krabbamein, heldur líka banvænan
hjartasjúkdóm.
Elsku hjartans stóri sterki bróðir-
inn minn. Síðustu árin tók hann út
gríðarlegan þroska, þurfti að endur-
meta öll sín gildi og horfast í augu við
sjálfan sig og það að eigin líkami var
að verða hans versti óvinur. Hann fór
þó í gegnum þetta allt með aðdáun-
arverðri reisn og reyndi með öllum
þeim mætti sem hann bjó yfir að sigr-
ast á aðstæðum.
Ég mun alltaf dá stóra bróður minn
og elska og bera fyrir honum tak-
markalausa virðingu. Í líf okkar er
höggvið skarð sem ekki verður fyllt.
Elsku Ásta mín, Markús, Ragn-
hildur og ykkar fólk allt, megi al-
mættið vaka yfir ykkur og styrkja í
þessari hyldjúpu sorg.
Steinunn Ásmundsdóttir.
Elsku afi minn.
Mér þykir mjög leitt að þú sért
kominn til Guðs, en ég veit að þú
verður afi minn að eilífu. Ég elska þig
svaka mikið og sakna þín og ég veit að
Guð passar upp á þig í himninum og
að þér líður vel. Það var alltaf svo
gaman hjá okkur þegar við fórum
saman í Húsdýragarðinn, það var
uppáhaldsstaðurinn okkar, það var
líka svo gaman að fá að heimsækja
þig á löggustöðina. Já við brölluðum
ýmislegt saman, það var líka svo
gaman þegar þið amma heimsóttuð
okkur til Kaupmannahafnar og við
fórum í sirkusinn.
Guð geymi þig elsku afi og ég mun
alltaf sakna þín.
Knús og kossar.
Þín
Jasmín Ásta.
Elsku Haukur, það er ótrúlegt að
trúa því að þú sért dáinn. Allar góðu
minningarnar streyma um hugann.
Við munum sakna þín og minnast þín.
Þú varst alltaf hetja í okkar augum og
einstaklega góður og hjartahlýr mað-
ur.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Guð geymi þig.
Elsku Ásta, Markús, Ragga, Stein-
unn og fjölskylda. Megi Guð vera með
ykkur
og styrkja í sorg ykkar.
Elskum ykkur,
Bryndís, Sigurður og börn.
Síminn hringir. Í símanum er félagi
til margra ára í lögreglunni að til-
kynna mér andlát góðs félaga til
margra ára eða frá því að ég gerðist
fangavörður B-vaktar lögreglunnar í
Reykjavík er E-vaktin tók til starfa 1.
júlí árið 1998 . Haukur Ásmundsson
aðalvarðstjóri er fallinn frá. Þar er
horfinn sannur félagi og góður dreng-
ur.
Það væri allt og langt mál að fara
að stikla, þó að í litlum mæli væri á
góðmenninu Hauki Ásmundssyni.
Þeir sem hann þekktu vita alveg hvað
ég á við þegar ég segi góðan dreng og
félaga. Enn eitt er víst að stórt skarð
er hoggið í lögreglu höfuðborgar-
svæðisins sem erfitt verður að fylla í,
svo mikið er víst.
Með þessum orðum langar mig til
að þakka þér alla þá velvild Haukur
minn og þær stundir sem við áttum
saman á meðan og eftir að samstarfi
okkar lauk. Hvíl í frið og góða ferð.
Við sjáumst síðar.
Ég votta fjölskyldu þinni, ættingj-
um og vinum blessunar á þessum erf-
iðu tímum.
Ómar F. Dabney,
fyrrv. fangavörður B- vaktar.
Okkur brá óneitanlega þegar við
heyrðum af láti vinnufélaga okkar
Hauks Ásmundssonar. Á slíkum
augnablikum fer ýmislegt í gegnum
hugann og rifjuðust upp okkar fyrstu
kynni af Hauki. Hann byrjaði í lög-
reglunni á undan okkur og þurftum
við nýliðarnir, hvor á sínum tíma, að
leita ráða hjá honum og öðrum okkur
reyndari mönnum. Hann tók okkur
nýliðunum vel og okkur varð fljótlega
vel til vina. Var gott að leita til hans
með ýmislegt sem kom upp í starfinu
og reyndust ráð hans vel.
Okkur varð það fljótlega ljóst að
hann var góður lögreglumaður og
glöggur sem átti auðvelt með að lesa
fólk og aðstæður. Hann var fastur
fyrir en gaf sér tíma til að hlusta, sem
er lykilatriði í löggæslu og afskiptum
af fólki, oft á erfiðum tíma í lífi þess.
Komu þeir hæfileikar hans sér vel við
afgreiðslu erfiðra mála. Var hann dul-
ur um eigin tilfinningar en okkur var
ljóst að eiginkona hans og börn skiptu
hann mestu máli. Hann var manna
lengst á sólarhringsvöktum og undr-
uðumst við löngum þá elju hans.
Haukur þurfti að kljást við erfið veik-
indi hin síðari ár en mætti ávallt aftur
á vaktina þegar heilsan leyfði. Þrátt
fyrir 40 ár í starfi missti hann aldrei
áhugann og gaf yngri mönnum ekk-
ert eftir. Hin síðari ár störfuðum við
ekki á sömu vaktinni en áttum gott
samstarf vegna vinnunnar og hitt-
umst helst utan vinnu á golfvellinum.
Við kveðjum Hauk vinnufélaga okkar
með söknuði.
Vottum við eiginkonu, börnum og
öðrum ættingjum og vinum samúð
okkar.
Einar Ásbjörnsson.
Kristinn Pedersen.
Naprir vindar haustsins strjúka
vanga og myrkrið hjúpar okkur
mannfólkið. Flestum finnst nóg um
en enginn veit sína ævina og á morg-
un kemur nýr dagur.
Depurð og skilningsleysi setti að
okkur stúkubræðrum Hauks er frétt-
ist af andláti hans. Depurð vegna þess
hve lítils megnug við erum öll gagn-
vart dauðanum, ráðþrota og spyrj-
andi þegar andlát manna á besta aldri
ber að höndum.
Okkur vinum hans og félögum var
ljóst að Haukur átti við vanheilsu að
stríða. Um nokkurra ára skeið hafði
hann barist við illvígan sjúkdóm og
síðasta vor varð hann fyrir hjarta-
áfalli í golfferð erlendis, sem hann
hafði enn ekki náð að hrista af sér
þegar kallið kom.
Haukur gegndi trúnaðarstörfum
fyrir stúkuna okkar, sat í stjórn og
nefndum og rækti skyldur sínar af
mikilli kostgæfni. Hann var ákveðinn
og fylginn sér og samviskusamur svo
af bar. Í frístundum stundaði Haukur
golf sér til ánægju og þar eins og
hvarvetna var áhuginn og kappið í
fyrirrúmi. Upp á síðkastið hafði hann
minnkað við sig vinnu og horfði fram
á rólegri tíma.
Nú sitjum við eftir vinir og ættingj-
ar og syrgjum góðan vin og félaga.
Þau hjónin voru mjög virk í fé-
lagsstarfi stúkunnar, mættu á
skemmtanir og fóru með í ferðir inn-
anlands og utan.
En víst er að upp rennur nýr dagur
og minningin um góðan dreng lifir
með okkur sem eftir stöndum.
Eg bið eiginkonu og fjölskyldu
Hauks Guðs blessunar í þeirra mikla
harmi.
F. h. stúkubræðra í Baldri IOOF,
Bergur Hjaltason.
Stórt skarð var skyndilega höggvið
í vinahóp okkar þegar Haukur lést
þriðjudaginn 4. nóvember síðastlið-
inn.
Haukur og konan hans Ásta Hulda
Markúsdóttir voru í miðju hópsins
enda er vinskapur þeirra og annarra í
hópnum orðinn í það minnsta 40 ára.
Haukur og Ásta voru ávallt með
hvort sem um var að ræða gleðistund-
ir í sumarbústað, ferðum til útlanda,
heimboðum og öllu því sem við höfum
tekið okkur fyrir hendur í gegnum ár-
in og ekki síður ef eitthvað bjátaði á
hjá einhverju okkar. Það kom þó fyrir
vegna vaktafyrirkomulags lögregl-
unnar að hann gat ekki verið með í
raun en lét þá vita að hugurinn væri
með okkur.
Haukur var alla tíð mikið í fé-
lagsmálum, varð forseti Kiwanis-
klúbbsins Esju þar sem hann hlaut
sérstaka viðurkenningu fyrir störf sín
í þágu hreyfingarinnar. Síðustu árin
vann Haukur ötullega fyrir stúku sína
í Oddfellow á Íslandi.
Haukur var íþróttamaður í sér og
stundaði meðal annars golf alveg
fram að snjóum í haust, þar sem und-
irritaður varð meðal annarra að játa
sig sigraðan þau skipti sem við spil-
uðum saman.
Undanfarin ár átti Haukur við erfið
veikindi að stríða, fyrst krabbamein í
ristli og á síðasta ári kransæðastíflu
og fótbrot sem síður en svo varð til að
hjálpa upp á sakirnar fyrir hann.
Við munum sakna góðs vinar og
viljum votta Ástu, börnum þeirra og
barnabörnum innilega samúð okkar
og hluttekningu á þessum erfiðu tím-
um.
Fyrir hönd vinahópsins,
Ísleifur Gíslason.
„Jæja, er allt til sölu núna,“ segir
Haukur vinur minn og glottir góðlát-
lega þegar undirritaður, golffélagi
hans, hefur klúðrað enn einum golf-
hringnum og er við það að gefa íþrótt-
ina upp á bátinn. Þetta er lýsandi
dæmi um hárfínan og bætandi húmor
Hauks og kom mér alltaf í gott skap
aftur. Annað var ekki hægt.
Ég kynntist Hauki við golfiðkun á
vellinum okkar, Urriðavelli í Heið-
mörk sumarið 2004. Haukur hafði þá
nýhafið að leika golf í kjölfar aðgerð-
ar vegna ristilkrabba sem náðist ekki
að uppræta og hafði meiri áhrif á
hann andlega og líkamlega en hann
vildi ræða. Við félagar náðum fljót-
lega einstaklega vel saman á golfvell-
inum þrátt fyrir ólíkan karakter, ég
þessi skapheita skellibjalla og hann
svona rólegur og yfirvegaður og ég
held að við höfum bætt hvor annan
upp.
Golfið var Hauki ástríða sem létti
honum lífið í sínum veikindum og
vann hann marga sigra í sportinu þótt
stundum blési á móti. Engan veit ég
lagnari við að slá bolta úr vatni en
hann, en á 5. brautinni á Urriðavelli
er vatnshindrun sem hann var ein-
staklega laginn við að koma sér í.
Flestir hefðu tekið víti en ekki hann.
Kom ekki til greina. Upp úr vatninu
skyldi boltinn fara, sem hann og gerði
oftast í fyrstu tilraun og Haukur
brosandi, rennblautur en sigrihrós-
andi.
Haukur var myndarmaður og mik-
ill á velli, ávallt snyrtilegur og kurteis
en þó fastur fyrir. Hann var ákaflega
hlýr og einstaklega tillitssamur. Ég
vona að ég halli á engan er ég segi að
engan mann hef ég reynt, sýna eins
sanna hluttekningu og hann sýndi
mér í mínum ástvinamissi, í fyrra
þegar dóttir mín lést og nú aftur í
haust þegar faðir minn kvaddi þenn-
an heim.
Haukur varð fyrir öðru áhlaupi á
heilsu sína er hann fékk mjög alvar-
legt hjartaáfall í golfferð á Spáni í
fyrrahaust. Svo annað í nóvember í
fyrra og varð ekki séð fyrir endann á
því hver áhrif þessi áföll hefðu haft til
framtíðar.
Haukur Ásmundsson var mikill
mannkostamaður og hann var vinur
minn. Það verður skrítið að spila golf
næsta sumar án Hauks en hann verð-
ur ávallt með mér í anda. Ég óska
honum friðar og farsældar á þeim
völlum er hann leikur um ókomna tíð.
Ég votta Ástu, börnum þeirra og
barnabörnum hluttekningu mína og
bið Guð að blessa þau.
Helgi Björnsson.
Haukur Ásmundsson